ص:2

اسطوره های صهیونیستی در سینما

مطالعات فرهنگی؛ 19

نویسنده: محمّدحسین فرج نژاد

ویراستار: مؤسسه فرهنگی هلال

تهیه کننده: مؤسسه فرهنگی هلال و مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما

ناشر: هلال

نوبت چاپ: اوّل / بهار 1388

شمارگان: 5000

چاپخانه: زلال کوثر

بها: 35000 ریال

حق چاپ برای ناشر محفوظ است

مرکز پخش: تهران، ص پ: 8347-14155 مؤسسه فرهنگی موعود، تلفن: 8 _ 66956167

پست الکترونیکی: Email: info@mouood.org

نشانی: قم، بلوار امین، مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما

تلفن: 2919670 نمابر: 2915510

پست الکترونیکی: Email: IRC@IRIB.IR

ص:3

ص:4

ص:5

و در برخی دیگر، به معنای داستان های دروغین و هدف مند است. در این بررسی به اندیشه های عالمان مسلمان نیز توجّه کرده ایم. در بخش دیگری، اسطوره در گذر تاریخ، نیز در هشت دوره، با روش جدیدی تقسیم بندی و در هر مرحله، ویژگی ها و دلایل تمایز آن مرحله بیان شده است.

در بخش بعدی، کوتاه و گذرا، دلایلی برای یهودی _ صهیونیستی بودن هالیوود آورده ایم. در این باره در آثار دیگران به تفصیل بررسی هایی صورت گرفته است. از این رو، به بیان چند منبع مکتوب و دیجیتال در پانوشت اکتفا نموده ایم. تنها برای نمونه، از مهم ترین کارگردانان و تولیدکنندگان و شرکت های رسانه ای یهودی _ صهیونیستی هالیوود نام برده ایم و اشاره ای کوتاه به نفوذ مسیحیان صهیونیست در صنعت سینما و رسانه ی جهانی داشته ایم.

در بخش دیگر، به چگونگی، چرایی و هدف های سینمای غرب و نحوه ی بهره گیری آنها از اساطیر گوناگون، تعامل سینما و اسطوره و نیز مشترکات اسطوره و سینما توجّه کرده ایم. در بخش بعدی، شیوه ی نهادینه شدن فیلم نامه نویسی اسطوره ای در هالیوود، با توجّه به کتاب پرتیراژ سفر نویسنده، مورد بررسی قرار گرفته است.

در بخش دیگر، اساطیر صهیونیستی سینما را بررسی و به فیلم هایی اشاره کرده ایم که از اسطوره ها الهام گرفته اند. در این بخش درصدد استقرای تمام فیلم هایی که بر اساس اسطوره ها ساخته شده اند، نبوده ایم، زیرا کار ساده ای نیست؛ اگرچه گاهی نقدهایی کوتاه درباره ی آنها

ص:6

آورده ایم. در اینجا بر پایه ی سخنان و نوشته های سران صهیونیست و یهودی و عوامل و درون مایه ی فیلم ها، اساطیر طرح شده را بررسی کرده ایم.

شایان ذکر است اسطوره های سینمای صهیونیسم، بیش از موارد ذکر شده است و امیداوریم که در آینده موارد دیگر را نیز بررسی نماییم.

نکته ی مهم این است که بخش های گوناگون این نوشتار را باید پیوسته دید، زیرا نگاه جزیی و جدا جدا، ذهن مخاطب را آشفته می سازد؛ برای نمونه، در چندین جا درباره ی آثاری چون ارباب حلقه ها یا ماتریکس یا هری پاتر سخن گفته ایم. در نگاه جزیی شاید در بخشی، دلیل انتساب فلان صحنه ی فیلم به اسطوره ای خاص، قابل تأمّل باشد، ولی با دیدن دیگر زنجیره های به هم پیوسته، این ابهام رفع خواهد شد و شواهد، همدیگر را کامل خواهند کرد. کوتاه سخن آنکه، به دلیل تازگی برخی از بحث های بیان شده، مطالب باید با تأمّل مرور شود تا جایگاه نقدهای احتمالی این نوشتار، دقیق تر گردند.

ضروری است به این نکته هم اشاره شود که سینما، طیفی پر تنوّع از مخاطبان را دارد که هر کدام به فراخور میزان دقّت و علمشان، برخی از این اسطوره سازی ها را درک می کنند و تأثیر لازم را می پذیرند. به طور قطع همه ی مخاطبان، تمام محتوای فیلم ها را درک نمی کنند، امّا تکرار بُن مایه ها و اساطیر صهیونیستی در فیلم های مختلف، باعث جا افتادن آنها در ناخودآگاه ضمیر آنان می گردد و نوعی همسویی انفاس انسانی با برنامه های صهیونیسم را به وجود می آورد و مقاومت مخاطبان

ص:7

را کم می کند. علاوه بر آن، قوّت اسطوره پردازی های سینمایی و هنری، باعث قوّت قلب و افزایش انگیزه ی همراهان صهیون نیز خواهد بود.

در اینجا بر خود لازم می دانم که از دوستان و بزرگوارانی چند، تشکّر عمیق و قلبی خود را داشته باشم؛ که رسم ادب چنین است:

از والدین و همسرم که بهترین هم یار و مشوقّم بودند و حجّت الاسلام سیّد حمید میرخندان (مشکات)، جناب آقای سیّد ابوالحسن علوی طباطبایی، جناب آقای سعید مستغاثی و جناب آقای ابراهیم خرّم نژاد که از نقدها و نظراتشان در تکمیل مباحث کتاب بهره ها بردم. همچنین از مسئولان خانه ی هنر و اندیشه و مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما، خصوصاً حجّت الاسلام احمد پهلوانیان و حجّت الاسلام سلمان رضوانی و جناب آقای وحید حیاتی و نیز مسئولان «مجلّه ی رواق هنر و اندیشه» که بخش هایی از این کتاب را در آن نشریه چاپ کردند.

در پایان تشکّر ویژه ی خود را از مدیر مسئول محترم موسّسه ی فرهنگی «موعود»، جناب آقای اسماعیل شفیعی سروستانی و مسئولان محترم نشر «هلال» که با دقّت و تأمّل خود باعث غنای بیشتر مطالب کتاب شدند، اعلام می دارم.

والسّلام

محمّدحسین فرج نژاد

ص:8

ص:9

ص:10

ص:11

اساطیر به معنای مطالب باطل و حرف های حدیث است و در قرآن کریم داریم: «انّ هذا الا اساطیر الاوّلین». مفرد آن کلمات اسطار و اسطیر و اسطور و اسطاره و اسطیره است و به معنای خرافه، وهم، حرف باطل و یاوه، داستان خرافی یا عقاید خرافاتی است.

تعریفی دیگر نیز از اسطوره می بینیم که با تعریف های پیشین اندکی متفاوت است:

اسطوره، داستانی است که اصل و ریشه اش معلوم نباشد. تعبیر حقیقت است به زبان رمز و مجاز.(1)

برخی، اسطوره را به دروغ نیم بند ترجمه کرده اند و واژه ی یونانی mythos را به ریشه ی اوستایی میتخت، به معنای گفته ی دروغین برگردانده اند.(2) برخی فرهنگ نویسان، اسطوره را معرّب historia انگلیسی می دانند؛ البتّه نه به معنای تاریخ و سرگذشت پیشینیان، بلکه به معنای دیگر واژه ی historia که قصّه، یاوه، مهمل، خرافه، ژاژ و تُرَّهات

ص:12

است.(1) معادل این واژه در انگلیسی Myth است که «آکسفورد» آن را چنین ترجمه کرده است:

داستانی که در مورد خدایان و الهه ها و دیگر مسائل مربوط به دوران باستان است؛ مثل داستان آفرینش جهان، همچنین معتقدات و باورهای جمعی یک گروه [و نیز] داستان های موهوم و ساختگی.(2)

در «یونان باستان»، Mythos به معنای گنگ، خاموش، بی زبان و ضدّ logos؛ یعنی کلمه، نطق، کلام ظریف، کلام لطیف، عقل و خرد بوده است.(3)

ص:13

برخی دانشمندان، اسطوره را داستانی رمزی دانسته اند که در حقیقت، ریشه دارد و الگوپرداز، فرهنگ ساز و تکرارپذیر است. اینان اسطوره را اصول اوّلیه ی مذهب اسرار و نوعی عرفان دانسته و با تأویل آن، جایگاه ویژه ای برایش در نظر گرفته اند.

برخی دیگر از اندیشمندان، اسطوره را افسانه پردازی، خرافه گویی و پنداربافی می دانند که وسیله ی بیان رمزی باورها و هدف هاست و از همین رو با هدف های خوب و بد ساخته شده و برای حکمت آموزی یا بهره کشی از انسان، به کار می رود. به نظر گروه پیشین، اینان از شأن اسطوره کاسته و آن را به افسانه تقلیل داده اند.

از طرفداران نظر اوّل در میان غربیان، به میرچا الیاده، ژیلبر دوران، دنی دو روژمون و کارل گوستاو یونگ می توان اشاره کرد و از پیروان نظر دوم از پل والری می توان نام برد.(1) شاید رولان بارت را هم بتوان در این گروه جای داد که در اثر ارزشمندش، «اساطیر»، از برخی دروغ های اسطوره شده، نقاب برداشته و با افشای اسطوره های پنهانِ جوامع، دست رسانه ها را در اسطوره پردازی ها رو کرده است.(2) حتّی روژه گارودی، نویسنده ی کتاب «تاریخ یک ارتداد، اسطوره های بنیان گذار سیاست اسرائیل»(3) را نیز می توان از این گروه به شمار آورد.

ص:14

البتّه به نظر می رسد، نظر جامعی هم می تواند وجود داشته باشد؛ به عبارت دیگر، مطلق ننگریم و نکوشیم اسطوره را به یکی از معانی تقلیل دهیم، بلکه با توجّه به چند معنایی بودن این واژه و در تعامل با فرهنگ های گوناگون، باید آن را واژه ای مشترک بدانیم.

برخی، اسطوره ها را نیمه تاریخی، ریشه دار، تأویل پذیر، الگو و راهبر و برخی دیگر، آن را خرافه و سخن دروغ می دانند. برای نمونه، شخصیّت هایی واقعی که در دلاوری و جوانمردی، به اسطوره ی ملّت خویش بدل شده اند، از نوع اوّل هستند و جعل تاریخ و انگاره پردازی های صهیونیستی _ مانند مالکیّت ذاتی یهود بر «فلسطین» و هولوکاست _ از نوع نگاه دومِ به اسطوره است. در میان این دو گونه اسطوره نیز طیف های گوناگونی از معنای اسطوره، براساس صحّت تاریخی و دروغ های وارد شده، به وجود می آید.

میرچا الیاده که از مهم ترین دانشمندان گروه اوّل به شمار می رود، برای رسیدن به نظر خود، تعریف های گوناگونی از اسطوره در سیر تاریخ را گرد آورده که برای روشن تر شدن بحث ما سودمند است.(1)

بر اساس باور وی،

در جامعه های ابتدایی، اسطوره را تنها منبع معتبر الهام واقعیّت و نشان دهنده ی حقیقت مطلق می دانستند. الهامی ورای انسانی که در طلوع زمان بزرگ و در زمان مقدّس سرآغاز، روی داده است. از نظر اینان،

ص:15

اسطوره، واقعی، مقدّس و فرهنگ ساز، الگوپرور، تکرارپذیر و توجیهی برای کردارهای آدمی است.

در قرن نوزدهم، به هر آنچه با واقعیّت تضاد داشت، اسطوره می گفتند؛ زیرا مسیحیان معتقد، هر آنچه را با کتاب مقدّسشان قابل توجیه نمی دیدند، افسانه می پنداشتند. گروهی، اسطوره را بازگوکننده ی ناممکن ها می دانستند که امروزه این تعریف، رنگ باخته است. گروهی نیز اسطوره را شیوه ی اندیشه ای متفاوت با روش اندیشه ورزی ما می دانند که نباید آن را کج راهه و ناپسند شمرد.

سرانجام نیز، میرچا الیاده این تعریف را می پذیرد که:

اسطوره، مهم ترین شکل اندیشه ی گروهی است. از این رو، تاریخ عمومیِ اندیشه، جایگاه ویژه ای دارد و چون تفکّر جمعی همه جا هست، پس هنوز هم، گونه ای رفتار اسطوره ای در جهان نو باقی است؛ مانند بهره مندی از پرچم. تنها چیزی که فرق کرده، جلوه ها و بنیادهای ایدئولوژیک اسطوره هاست. امروز اندیشه ی فردی و فردگرایی، نیرومند تر از پیش است. اسطوره ها مانند گونه ای از رفتار انسانی و هم زمان به مثابه عنصری از تمدّن، در سطح فردی دیده می شوند و در خیال بافی ها و رؤیاها و اشتیاق های انسان به نمایش در می آیند. هرگز اسطوره و نمادهایش به طور کامل ناپدید نمی شوند و تنها، نشانه های خود را عوض می کنند. اسطوره، شیوه ی معیّنی از بودن در جهان است و آفرینش کودکانه و گمراهانه ی انسان ابتدایی نیست، بلکه بیان شیوه ی وجود داشتن در جهان است و تنها انگاره ای فراگیر نیست.

میرچا الیاده همچنین بر این باور است که:

ص:16

اسطوره های جهان نوین مدّت هاست که به لباس مسیحیّت درآمده اند؛ یعنی مسیحیّت از آغاز گسترش قلمروی خود، با اساطیر رومی _ یونانی آمیخته شده است. الیاده می افزاید:

جهان نوین ]غرب[ گسستگی ژرفی با مسیحیّت پیدا کرده است و در بحران به سر می برد و در تلاش است اسطوره های نوینی بیابد تا بتواند از منابع روحی تازه ای سیراب شود. اساطیر دنیای نو به دلیل فرآیند پیچیده و طولانی سکولار شدن (دنیوی و عرفی شدن)، به راحتی قابل شناسایی نیستند. برای نمونه، هم دردی انسان و طبیعت که در جهان قدیم به صورت جادویی بود، اکنون جای خود را به احساس زیبایی شناختی و عاطفی داده و ستایش، ورزش، بهداشت و محیط زیست جایگزین آن شده است.

او همچنین می افزاید:

مسیحیّت و یهودیّت هم که دین هستند و دین نوعی بودنِ خاص و هستی شناسی معیّن است و از طرف دیگر اسطوره هم نمایه ی شیوه ی معیّنی از بودن است، پس مسیحیّت و یهودیّت ناگزیرند، دست کم رویکردی اسطوره ای داشته باشند. رویکرد نسبت به زمان عبادی و رد کردن زمان نامقدّس و بازگشت ادواری به زمان بزرگ و سرآغاز. برای نمونه یک مسیحی با شرکت در جشن یادبود مراسم تصلیب مسیح، تنها حادثه ای را یادآوری نمی کند، بلکه از نو به رازی تحقّق می بخشد و انگار عیسی(ع) در برابر او تصلیب می شود و رستاخیز می کند.

میرچا الیاده بر این باور است که:

حتّی در زمان کنونی که از مسیحیّت تنها نامی مانده است، باز هم به طور کامل اسطوره ها کنار نرفته اند، زیرا قوام رفتار اسطوره ای به

ص:17

سرمشق و تکرار و گسستن از زمان نامقدّس و پیوستن به زمان آفرینش جهان است و دست کم دو عنصر الگوپذیری و تکرارشوندگی، با هرگونه شرایط انسانی سازگارند.

همچنین او بر این باور است که:

پس از مسیحیّت، نظام آموزشی همان کارکرد اسطوره در جوامع باستان را دارد، زیرا:

1. در نظام آموزشی مدرن، الگوهایی به ویژه از یونان و روم باستان به افراد ارائه می شود و شخصیّت هایی تاریخ زدا و ازلی و نیک سرشت معرّفی می شوند؛

2. نظام آموزشی جدید همچون اسطوره های باستان، نشان دهنده ی آن دسته از سنّت ها و هنجارهایی است که نباید به آنها تجاوز شود. این هنجارهای اسطوره ای دنیای نو، عبارتند از: سکولاریسم، اومانیسم، لیبرالیسم، فمینیسم، ناسیونالیسم و... ؛

3. بر تکرارپذیری شخصیّت های جهان باستان، در این نظام آموزشی، همچون اسطوره های دنیای قدیم تأکید شده است.

در جهان کنونی، از نفوذ و اقتدار تعلیم و تربیت رسمی کاسته شده است و انسان پس از مدرنیته، از اسطوره هایی پراکنده، ولی پرتوان اثر می پذیرد و الگوهای بسیاری برای تقلید در اختیار دارد. هر چند دگرگونی هایی، در معنای اسطوره پیش آمده است، ولی آرمان سازی و الگودهی به یاری قهرمانان تخیّلی، شخصیّت های داستان های پرماجرا، ستارگان سینما، موسیقی، خشونت، سکس، فوتبال، مانکن ها و... در شکل گیری شخصیّت نوجوانان اروپایی، آمریکایی و آسیایی تأثیر به سزایی دارد.

ص:18

ص:19

حقیقی ذات باری است، نه وصفی و اعتباری؛ یعنی همه ی ذرّات هستی را در تمام حالت ها، نشانه ی جمال یا جلال حق می داند.(1)

باور حکمت صدرایی، ما را به این سمت رهنمون می کند که دانش پوزیتیویستی، مادّی و اومانیستی، از حق، بهره ای اندک برده اند و همچنین، اسطوره های جهان باستان، التقاطی و شرک آمیز ند و شبه اسطوره های عصر مدرن، لیبرال، سکولار و علم زده اند. اسطوره های دوران پست مدرن نیز اومانیستی، یهودی زده، صهیونیستی، پر از اباحه گری و شکّاکیت پیچیده و سودمحور هستند.

بر خلاف نظر برخی اسطوره شناسان غربی و غرب زده، اسطوره، قالب حقیقت نیست، بلکه تقلّب آن است و رواج تقلّب تا زمانی دوام دارد که از حقیقت آن یادی در اذهان باشد.(2) پس التقاط، شرک و خودپرستی نهفته در اساطیر، با حقایق عجین هستند. از این رو، شناخت آنها دشوار است. البتّه بیشتر این نوشته ها در حکمت مشایی، عرفانی و اشراقی دانشمندان مسلمان آمده است، ولی به دلیل اینکه امروزه حکمت صدرایی دامنه ی نفوذ بیشتری در تفکّر اسلامی دارد، در این اثر بیشتر به آن تأکید شده است، وگرنه مولوی هم سال ها پیش سروده است:

اساطیر است و افسانه نژند

ص:20

نیست تعمیقی و تحقیقی بلند(1)

خواجه ی شیراز نیز چنین سروده است:

چون ندیدند حقیقت، ره افسانه زدند

در کتاب «نماد و اسطوره» می خوانیم:(2)

در دنیای وارونه ی فعلی، اساطیر که از آغاز مرده اند، با ارائه ی دروغین حقیقت، رنگ زندگی را می نمایند و نماد در عرصه ی توحید است که ره به حقیقت می برد و اسطوره که سراب است، در دامن شرک به گزاف، داعیه ی حقیقت دارد و جوامع غربی امروزه پس از غیبت حقیقت و نمادهای ارائه دهنده ی حقیقت، اینک در سوگ خداوندان اساطیری نیز به مرثیه نشسته اند.(3)

استاد پارسانیا در این زمینه چنین نگاشته است:

اساطیر چون همه ی حقیقت را نمی گویند، نمی توانند واگویه ی صحیحی از جهان خارج باشند و انفصال اساطیر از جهان واقع، هر چند موجب انقطاع حکایت گری آنها از واقع می گردد، ولی نوع حاکی بودن ناقص را برای اساطیر باقی می گذارد. اساطیر رایج، برخی علل قابل را نشان می دهند و برجسته کردن این علل قابلی، بدون نگاه به محور واجب الوجود و دائمالفیضِ هستی، باعث رواج نگاه متشتّت به جهانِ نیازهای متکثّر انسان می شود و این نگاه متشتّت، بشر غافل از وحدت را به بند اسارت خود می کشاند.(4)

ص:21

با تأکید بسیاری که سینمای آمریکا در گسترش این اساطیر شرک آمیز و صهیون مآب دارد، اسطوره ها (چه آنها که ریشه ای در حقیقت دارند و چه آنها که ریشه در کذب و افسانه دارند) جایگزینی زیان بار برای دین ناب اسلام، در جهان شدند. به گونه ای که امروزه برخی، هالیوود را با اسطوره هایش می شناسند. این کلام، توهّم نیست، بلکه دیدی جامع به ساختارهای قدرت در سینمای غرب، به ویژه هالیوود است. جایگزینی عامدانه ی اساطیر و خرافه سازی در سینما و هنر، با توجّه به سخن استراتژیست های برجسته ای چون ساموئل هانتینگتون و فرانسیس فوکویاما در مقاله ها و کنفرانس های بسیاری از جمله کنفرانس 1984م. تل آویو(1) قابل فهم تر است. این نظریه سازان جهان سیاست، سینما و هنر، اسلام ولایت مدار شیعی را مهم ترین رقیب و دشمن تمدّن مادّی _ یهودی غرب می دانند و به هر شکلی با آن می جنگند، زیرا اسلام با سرعت در کشورهای غربی در حال رشد است و تنها رقیب جدّی تمدّن در حال افول غرب به شمار می رود. البتّه آشکار است که هالیوود، پژواک صدای مردم حق جوی

ص:22

«آمریکا» نیست، بلکه بازتاب برنامه ها و اندیشه های کاخ نشینان حاکم است.

با توجّه به مطالب بخش های گذشته، روند پیشرفت اسطوره در تاریخ (چه به معنای متافیزیکِ آمیخته با شرک، چه به معنای افسانه و خرافه) را می توان این گونه بر مبنای اندیشه ی اسلامی خلاصه کرد:

ص:23

در این دوره، اساطیر، در بردارنده ی گونه ای از حکایت نسبت به برخی حقایق عالیه نیز هستند. رواج این حقایق، حاصل اثرگذاری های گسترده ی پیامبران بزرگ الهی بر انسان ها بود، که متأسّفانه در تاریخ نویسی و تحلیل های غربیان و غرب زدگان، جایگاهی ندارد. البتّه تلاش پیام آوران حق محور، بیان تاریخ در «قرآن کریم» است. این حکایت ناراست و انحرافی اساطیر از واقعیّت، متّکی بر اعتقاد به حقایق برتر بود و همین اعتقاد، وجه تمایز اسطوره و داستان های تخیّلی و وجه اشتراک اساطیر و ادیان توحیدی است. بی گمان، در این جامعه ها نیز با وجود پرتویی از سنّت های الهی، برخلاف گفته ی میرچا الیاده، اسطوره نمی توانست حقیقت مطلق باشد و دست کم، خواصّ اهل طاغوت می دانستند که این اسطوره های مغشوش، الگوی برتر و حقیقت نیستند.

برای آنکه بدانیم چه کسانی و با چه انگیزه هایی این اسطوره های شرک آمیز را در زمان باستان، ساختند و رواج دادند و چرا امروزه در هالیوود به فرهنگ اسطوره های شرک آمیز «مصر»، «یونان» و «روم باستان»، بسیار توجّه می شود، به پژوهش تاریخی گسترده ای نیاز است. البتّه پاسخ پرسش دوم، روشن تر است. مطمئنّاً سوءاستفاده از تقلید کورکورانه ی عوامِ جویای اسطوره و آرمان و الگو، به این دو پرسش پاسخ می دهد.

ص:24

ص:25

فرعون ها و رشد تمدّن مادّی «یونان» و «روم باستان» و تقلید کورکورانه ی مستضعفان خداپرست از زورمندان زمان، دین یهود با اسطوره های شرک آمیز همراه شد. هرچه زمان می گذشت و دنیاپرستان و ریاکاران بنی اسرائیل قدرت می گرفتند، این دین هم بیشتر منحرف می شد تا اینکه گروهی از خواصّ لجوج و مادّه گرای بنی اسرائیل، پس از حضرت سلیمان(ع) و حضرت داوود(ع) بر بنی اسرائیل چیره شدند و زرسالاران دنیاخواه یهودی، افسار عوام جو زده را به دست گرفتند و این دین را بیش از پیش منحرف کردند. قبیله ی یهودا با زور و همکاری همسایگان مشرک و زورمند خود، بر یازده سبط دیگر چیره شد و خداپرستان بنی اسرائیل را نابود کرد و عصر یهودیّت آغاز شد. دیگر، حاخام ها و کاهنان، از پیامبران هم مهم تر شده بودند و با نزدیکی به دربارها، ایدئولوژی قومی یهود را جایگزین دین توحیدی موسوی کردند. به این ترتیب کم کم اسطوره های یهودی هم متولّد شدند که معجونی از دنیاپرستی، خودخواهی، شرک، وثنیّت (گونه ای از بت پرستی)، نژادپرستی و قدرت خواهی یهود بودند.

ص:26

در این دوره ارزش های توحیدی جای خود را به افسانه های مادّی داد و زورمداران استثمارگر یهودی، قومیّت را جایگزین امّت واحده ی الهی کردند و سرزمین موعود یهود را جانشین ارض موعود الهی نمودند. آنها ثروتمند بودن را نشانه ی توجّه خدا به بندگانش دانستند، نه بندگی و پرهیزکاری را. بدین ترتیب، زراندوزی و قدرت خواهی، هدف مردمان اسباط بود. برای مدّتی، گوساله ی طلایی جایگزین خدای واحد قادر شد(1) و پیروی از همسایگان بت پرست قدرتمند، برتر از پیروی از سموئیل و ایلیا و دیگر پیام آوران حق، شناخته شد. یهوه، خدای یهودیان، تنها به بندگانِ برگزیده ی خود، یعنی «یهودیان» توجّه داشت. نژاد، از چنان جایگاه ویژه ای برخوردار شد که یهودیان برای دیگر نژادها هم، خدایانی به رسمیّت شناختند؛ مثل خدای آموریان و خدای حتیان! از نظر یهودیان، یهوه، خدای اختصاصی نژاد عبرانی بود که تنها به فکر مردم

ص:27

خود(1) است. آنها دیگران را انسان هم نمی دانستند، بلکه موجوداتی پست به شمار می آوردند که باید در خدمت یهود باشند. برای نمونه در فرازی از عهد عتیق می خوانیم:

اقوام غیر اسرائیل به جماعت خدا راه نخواهند یافت و هیچ کدام از آنها به میان جامعه ی خداوندی وارد نخواهند شد.(2)

همچنین در کتاب «تلمود» (کتاب اصلی یهودیّت حاخامی _ فریسی) بارها به برتری یهود نسبت به غیر یهود اشاره شده است. برای نمونه به چند مورد اشاره می کنیم:

ملّت برگزیده ی خداوند ماییم و خدا برای ما، حیوانات انسان نمایی خلق کرده است، زیرا خداوند می دانست که ما به دو قسم حیوان احتیاج داریم؛ یکی حیوانات بی شعور و غیر ناطقه، مانند بهایم و دیگری حیوانات ناطقه و باشعور مانند مسیحیان، مسلمانان و بوداییان. برای آنکه بتوانیم از همه ی آنها به اصطلاح سواری بگیریم، خداوند ما را در جهان متفرّق ساخته است.(3)

ص:28

یهودیان، موسی، داوود و سلیمان(ع) را جزو پیام آوران توحید و عدالت برای جهانیان نمی دانستند، بلکه بر این باور بودند که آنها تنها پادشاهانی بودند که برای رهایی و سروری این خانواده ی عبرانی _ یهودی می جنگیدند.(1) یوشع بن نون(ع)، این جانشین ستم دیده ی موسای ستم ستیز نیز فرمانده ای خون ریز و سنگ دل به تصویر کشیده می شد که برای ریاست یهود بر سرزمین ها از هیچ جنایتی حتّی نسبت به کودکان، زنان باردار، حیوانات و کشت زار های غیریهود اِبا ندارد.(2) این گروه های فریسی و صدوقی مادّه گرا که پارسایان بنی اسرائیل؛ یعنی اِسنیان را از صحنه خارج کرده بودند، «کتاب مقدّس» را هم تحریف کردند. دیگر، خدا از اتّحاد انسان ها می ترسید،(3) خدا مانند بشر جسمانی بود(4) و دست و پا داشت،(5)

ص:29

می خندید و گریه می کرد یا پشیمان می شد(1) و از معرفت یافتن آدمی وحشت داشت. پیامبران خدا هم، افرادی شهوت ران، ضعیف النّفس(2)، بت پرست(3) و مقام پرست(4) به تصویر کشیده می شدند که هدفشان، دست یابی به دنیا، قدرت، ثروت، زن و برتری قوم برگزیده به هر قیمتی بود.

بدین ترتیب، یهودیان مادّی گرا شدند، به گونه ای که معاد دنیوی، بهشت زمینی و سرزمین شیر و عسل که حقّ ازلی و ابدی خانواده ی یهود دانسته می شد، جانشین اندیشه ی پاداش و جزای اخروی گشت. عدالت و مهربانی تنها در حقّ هم کیشان و هم خون ها درست بود و عدالت نسبی اجرا شد. تصرّف بی دردسر سرزمین مادری و موعود و ایجاد پادشاهی جهانی داوودی با مظلوم نمایی و جعل اسطوره های مظلوم نما برای یهود، در دستور کار سازمان باطلیان یهود قرار گرفت. مهاجرت های این دنیاپرستان، فقط برای به دست آوردن ثروت و فتح سرزمین های بیشتر انجام می شد و برای پوشاندن هدف اصلی این

ص:30

مهاجرت ها، اسطوره ی تبعید و دیاسپورا خلق و در دوره های دیگر، اسطوره ی هولوکاست و سرزمین بدون سکنه، برای مردم بدون سرزمین ساخته شد. در عصر مدرن و پست مدرن نیز اسطوره سازی و افسانه پردازی های این شیّادان مادّه گرا، به ویژه در قالب صهیونیسم و هالیوود ادامه دارد.

ص:31

ترتیب، خرافه ها و اسطوره های شرک آمیز و هلنی (یونان و روم) رنگ مسیحیّت به خود گرفت و دین عیسوی به تقدیس تصلیب تبدیل شد؛ در حالی که هرگز چنین اتّفاقی رخ نداده بود.(1) اسطوره های مسیحی بسیاری نیز پدید آمد که به این دین آسیب رساند. گناه ازلی انسان، تجسّد خدا در کالبد عیسی(ع)، فدا شدن عیسی(ع) برای بخشش گناهان و رهایی انسان معتقد به مسیح، رنج اجباری عیسی(ع) برای رستگاری انسان، به صلیب کشیده شدن مسیح، تثلیث، عشق ذلّت پذیر و مبارزه ی منفی، تسلیم و تقدیر و مشیّت گرایی با درون مایه ی سکولاریسم، رهبانیّت و جبرگرایی، خردستیزی یا خردگریزی و تسامح و الغای شریعت،(2) اسطوره هایی بودند که به مسیحیّت آسیب رساندند.

ص:32

پس از پیامبر ستم ستیز خدا، عیسی بن مریم(ع)، انحراف مسیحیّت بیشتر شد و آموزه های پولسی و اساطیری در این آیین پدیدار گشت. با ظهور اسلام، خردمندان و عالمان مسیحی به دین احمد صلی الله علیه و آله که «انجیل»، مژده ی آمدنش را داده بود، ایمان آوردند، ولی عالمان دنیاپرست مسیحی، به پیامبر اسلام که ادامه دهنده ی راه عیسی(ع) بود، ایمان نیاوردند و مسیحیّت را بیشتر به انحراف کشاندند. در قرن های بعد که مسیحیّت، در اروپا ریشه دواند و رقیبش اسلام از او پیشی گرفت، پادشاهان به ظاهر مسیحی، با تحریک و همراهی زرسالاران یهودی(1) در برابر اسلام ایستادند و جنگ های صلیبی را آغاز کردند. آنان پس از هفت قرن با سرکوب های وحشتناک و کشتارها و تبعیدهای گسترده، «اندلس» را از مسلمانان گرفتند و اروپا بیش از پیش، زیر سیطره ی مسیحیّت آمیخته با آموزه های شرک آمیز یهودی رفت. این روند سبب رشد

ص:33

خرافات و اساطیر گشت و خرد گرایی و وحی باوری ناب فراموش شد. با گسترش نفوذ اومانیست ها در کشورهای گوناگون اروپایی در آغاز دوره ی رنسانس در کنار نهادینه شدن دیکتاتوری سرمایه و فتح ناجوانمردانه ی قارّه ی آمریکا، دوران جدیدی در غرب آغاز گشت. مهم ترین ویژگی های این دوران، عبارتند از:

1. توسعه ی تجارت ظالمانه ی ماوراء بحار(1) و تصرّف سرزمین های دیگر برای بهر ه کشی بیشتر؛

2. نسل کشی سرخ پوست ها؛ حدود شصت میلیون نفر از مالکان اصلی «آمریکا»، یعنی سرخ پوست ها کشته شدند؛(2)

ص:34

3. شکار حدود بیست میلیون انسان آزاد آفریقایی برای برد گی و کشتار بیست تا صد میلیون نفر از مردم ستم ستیز آفریقا؛(1)

4. پدید آوردن کشت زارها برای تولید انبوه و بر اساس کار طاقت فرسا و بی مزد برای پیشبرد اقتصاد پلانتوکراتیک؛

5. رقابت قدرت های غربی «پرتغال»، «اسپانیا»، «هلند»، «انگلیس» و «فرانسه» بر سر دزدی دریایی و رباخواری.

با شکل گیری مکتب پروتستانتیسم به وسیله ی مارتین لوتر (یهودگرا و پنهان کار متجدّد)،(2) ذلّت پذیری و سکولاریسم، الغای شریعت مسیح، تقدیس ثروت دنیوی، جدایی از رهبران دینی و تفسیر عهد عتیقی از «انجیل»، شدّت گرفت. کالوینیسم که جانشین لوتر، آن را بنیان نهاد و

ص:35

ثروتمندی را ملاک خوش بختی فرد در دنیا می دانست، به تفکّرات مادّی گرایانه ی یهودیان فریسی نزدیک تر شد.

از آن دوران تاکنون، گمراهی مسیحیّت و یهودگرایی شدّت گرفت و بستری برای شکل گیری صهیونیسم مسیحی فراهم شد؛ مذهبی خودساخته که بر افسانه های صهیونیستی یهودیّت مادّه گرا، تأکید فراوان داشت و مسیحیّت را در خدمت آرمان های عهد عتیقی یهودیان درآورد. شاید بتوان این مرحله را ادامه ی مرحله ی پنجم اساطیر دانست.

ص:36

حتّی فلسفه ی شرک آمیز «یونان» را هم به سمت توحید هدایت کردند و به شکوفایی رساندند.

پس از پیامبر صلی الله علیه و آله، در عصر حکومت های اسلامی، انحراف هایی رخ داد، ولی دانشمندان و استادان بزرگی تربیت شدند که آوازه ای جهانی یافتند و توانستند از جنوب «فرانسه» و «غرب آفریقا» تا «شرق آسیا»، حکومت های توانمندی را در طول هزار سال (بین قرن های 1 تا 12 هجری/ 7 تا 18میلادی) پدید آورند. اینان، حتّی در بازگویی و ارائه ی بهترین برداشت ها و نقد منصفانه ی حکایت ها و اساطیر خدایان و الهه های «یونان»، «مصر»، «ایران»، «هند» و «چین»، عالمانه و صادقانه کوشیدند. این منطق سبب شد که مسلمانان بتوانند در هند که هندوها و بودایی های فراوانی زندگی می کردند، حدود چهارصد سال حکومت کنند و مردم غیرمسلمان را به رفاه برسانند. در این ایّام، فتح ثروت انبوه هند، آرزوی سران کشورهایی چون «پرتغال»، «هلند»، «اسپانیا»، «بریتانیا» و دیگر قدرت های نوظهور قرن 16 و 17م. بود. (1) با ربودن منابع مسلمانان و غارت کتاب خانه های «اندلس»، «بغداد» و «شام»، کتاب های عربی مسلمانان به زبان های لاتین و اروپایی ترجمه شد و کم کم از قرن 17م. اروپاییان به تکاپو افتادند تا به دروازه های دانش برسند، در حالی که هزار سال پیش از آن، مسلمانان در راه دانش گام نهاده بودند. غربیان در این

ص:37

دوران، در پی افسانه ها و جادو و خرافه و جنگ های داخلی و رقابت های قبیله ای بودند و به دانش اندوزی توجّهی نداشتند. به راستی بهترین نشانه های سیاهی قرون وسطا را می توان در کشورهای اروپایی، در سده های 3 تا 17م. یافت. تاریخ نویسان غربی، سیاهی این دوره را نتیجه ی حکومت های مسیحی و دینی می دانند، ولی حقیقت این است که تاریکی هزار ساله ی غرب، نتیجه ی دوری غرب از خطّ عیسوی و پیروی از پادشاهان دنیاپرست و یهودیان مادّه گرا بود. متأسّفانه در چهار قرن اخیر، با شعارهای جدید فلسفی و رسانه ای، بار دیگر این گمراهی ادامه یافته است.

ص:38

رومی و مصری که بر نفی توحید ربوبی، خرد خودکفای آدمی و زندگی منهای وحی بنا شده است، می تواند مانعی برای پیشرفت چشم گیر اسلام و بیداری اروپا و دیگر قارّه ها باشد. در آن دوره، جنوب «اروپا» در دست «عثمانیان» و «آسیا» در چنگ دو امپراتوری مسلمان «ایران» و «هند» بود و ظرفیت و موفّقیت های اقتصادی این سه امپراتوری مسلمان، بسیار فراتر از توان آنها بود.

سرانجام با جنگ های دریایی طاقت فرسا و چیرگی بر سایر کشورها و سرازیری ثروت سرشار قارّه ی جدید (آمریکا) به سمت اروپا، کمکم، مسلمانان در هند قدرتشان را از دست دادند و پس از دو قرن کشمکش، «انگلستان»، «هند» را غارت کرد و برای چپاول ایران و عثمانی آماده شد. در ابتدای قرن هیجدهم میلادی، رشد تمدّن مدرن غربی به اوج خود رسید و قرن نوزدهم، سده ی برتری تمدّن اومانیستی غرب بر جهان بود. در این دوره که با کشف نیروی بخار و برق، چرخ های صنعتی غرب با شدّت بیشتری می چرخیدند، غربیان به سمت فناوری و ماشینیسم و پیشرفت حرکت کردند و روز به روز الیگارشی اشرافیّتِ یهود، قدرت بیشتری گرفت.(1) در این دوران، ارزش ها و اساطیر مسیحی کم رنگ تر شد و اسطوره های جدیدی پدید آمد. برخی بر طبل مرگ اسطوره ها می زدند و از نابودی هر امر مقدّس و متافیزیکی سخن میگفتند، ولی در عمل،

ص:39

تقدّس های دروغین و اسطوره های جدیدی را می آفریدند. راسیونالیسم (خردگرایی)، آمپریسم و پوزیتیویسم (حسگرایی)، ساینتیسم (اصالت علم حسّی)، سکولاریسم (جدایی دین و دنیا)، فمینیسم (زن سالاری)، اومانیسم (انسان پرستی)، ناسیونالیسم (ملّی گرایی)، ماشینیسم و تاختن به سمت فناوری پوزیتیویستی، به مکتب و آیین جدیدی بدل گشته و پرستش پول و نفس امّاره، هدف این تمدّن شده بود. از همینرو، یوتیلیتاریسم (سود محوری)، کاپیتالیسم (سرمایه داری)، دمکراسی و لیبرالیسم (آزادی بی بند و بار) را اسطوره ی بی بازگشت و سرنوشت محتوم جامعه ها(1) می پنداشتند که حتّی سوسیالیسم هم در جدال با آن به بن بست رسید.

با نگاهی ژرف به اسطوره های این دوران، درمی یابیم که گرچه به ظاهر، اسطوره به معنای داستان های نیمه حقیقی متافیزیکی و الهام بخش حرکت بشر به سمت الگوهای تکرارپذیر وجود نداشت و حتّی با آن مخالفت می شد، اسطوره با معنای جدید:

حرکت های کلّی حاکم بر تمدّن اومانیستی است که با زور یا فریب علمی و تبلیغاتی باید الهام بخش حرکت تمام جوامع با الگوی انگلیس و آمریکا باشد؛ الگو شده بود.

کارکرد این دو نوع اسطوره از برخی جنبه ها یکسان است، مانند:

_ دوری بشر از راه حکمت و دانش حقیقی؛

_ یاوران و مبلّغان این اساطیر که مادّه گرایان به رهبری یهودیان بوده اند؛

ص:40

_ سرگرم کردن مردم به علم واره هایی ناقص و غفلت زا؛

_ انسجام بخشی و الگودهی به ملّت هایی خاص؛

_ جاودانه کردن مفاهیمی که به سود اسطوره پردازان و مروّجان اساطیر بود.

در همین دوره، یهودیّت فریسی _ حاخامی و صهیونیسم تاریخی،(1) فعّالیت خود را در قالب سازمان صهیونیسم آشکار کرد و پوشش دین موسوی را از چهره ی زرسالارانی چون روچیلد کنار زد و افزون طلبی های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی یهودِ فزون خواه را هویدا ساخت.

هدف ما در این نوشته، تبیین اسطوره هایی است که اندیشه ی مادّی صهیونیستی _ یهودی، آنها را تولید و ترویج می کند و به همین دلیل به چند اسطوره ی معروفِ صهیونیستی بسنده نمی کنیم و می کوشیم به بیشتر اسطوره ها اشاره نماییم. برای نمونه، اندیشه ی تثلیث مسیحی را که در زمان پولس در مسیحیّت راه یافت، اسطوره ای صهیونیستی می دانیم که در نمایش های گوناگون در هالیوود ترویج می شد، ولی بیشتر اسطوره های سینمایی صهیونیسم مربوط به دوران پس از مدرنیته و اسطوره های یهودیّت مادّه گرا هستند.

ص:41

ص:42

برخی به سمت معناگرایی انحرافی و منهای خدای بودیستی _ هندوییستی رفتند و قرائت های غربی از این دو مکتب مانند مدیتیشن را گسترش دادند.

شماری به نقد بی امان تمام دست آوردهای دوران مدرن پرداختند و نتیجه گرفتند که نسبی گرایی و شک گرایی در اندیشه و پوچ گرایی در عمل، چاره ی کار است. این افراد در دنیای هنر، نویسندگی، شعر و سینما به پیش تاختند و از غرورِ مدرنیستی انسان با نیش خند یاد کردند.

گروهی دیگر نیز از نظر علمی، برای رسیدن به حقیقت کوشیدند و الگو های دانشمند و راستینی چون روژه گارودی، حامد الگار، رنه گنون و محمّد لگن هاوزن را به جامعه ی بشری معرّفی کردند که بدون پافشاری بر دانسته های مرسوم دانشگاهی غرب، آخرین دین خدا را پذیرفتند.

گروهی از صحنه گردانان مادّه گرای پیشین هم به این تحوّل ها اعتنا نکردند و حریصانه، با روش های پیچیده تری به ثروتاندوزی پرداختند و سلطه ی انحصاری خود را بر گردنه های اقتصادی دنیا، گسترش داده و با سوء استفاده از علاقه های معناگرایانه ی مردم در دوره ی پس از مدرنیته، آنها را فریب دادند. صهیونیست هایی چون «روچیلدها» و برادران «وارنر»، جزو این گروه به شمار می آیند. متأسّفانه بیشتر رسانه های دنیا در دست این افراد بود و دیگر عادّی است که کسی

ص:43

چون روپرت مورداک (رابرت مردوخ) یهودی،(1) صاحب بیش از صد نشریه، روزنامه، خبرگزاری و تلویزیون خصوصی در چهار کشور «آمریکا»، «انگلیس»، «استرالیا» و «چین» باشد.(2) این چنین افرادی با استفاده از سینما، اینترنت، ماهواره، تلویزیون و نشریه، اسطوره های شرکآمیز و مادّه گرا را تبلیغ کردند و جزو جامعهسازترین انگارهپردازان شدند و بر مردمان کشورهای خودی و بیگانه

_ هر کدام به فراخور حالشان _ تأثیر گستردهای گذاشتند.

ص:44

ص:45

ص:46

ص:47

ص:48

در اینجا لازم می دانم تمایزات و اشتراکات ظریف بین یهود، بنی اسرائیل و صهیونیسم را یادآور شوم.

همانگونه که تاریخ بیان میکند سازمان صهیونیسم اواخر قرن نوزدهم میلادی تشکیل شد و در سال 1897 میلادی بود که نخستین کنفرانس جهانی صهیونیستی در شهر «بال [بازل] سوئیس» تشکیل شد و تئودور هرتزل (هرتزل) به عنوان رهبر صهیونیسم برگزیده شد؛ امّا تفکّرات صهیونیستی قبل از تشکیل رسمی صهیونیسم به وفور در مراحل مختلف تاریخی یافت میشود. خصوصاً تأکید بر لزوم مهاجرت یهودیان به «فلسطین» (ارض موعود) و تأسیس دولت یهودی پیش از ظهور موعود یهود، مسیح بن داوود(ع) (که مهم ترین وجه تمایز یهودیّت صهیونیستی و یهودیّت ضدّ صهیونیستی به شمار می رود) از حدود قرن پانزدهم میلادی در جوامع یهودی و کابالیستی و حتّی مسیحی اروپا رایج بود.(1) اندیشه ی نژادپرستی و برتری قومی یهود نیز از صدر مسیحیّت و حتّی پیش از آن و سپس در زمان ظهور اسلام در بین یهودیان رایج بوده است. «قرآن کریم» در آیات مختلفی به این روحیه ی یهودیان اشاره میکند. یهودیان می گفتند:

ص:49

ما تنها به آنچه بر خودمان نازل شده است، ایمان می آوریم و به غیر از آن کافریم.(1)

یهودیان با این بیان از ایمان به رسول اسلام سر باز می زدند. آنان خود را اولیاء الله(2) و بهشت را تنها از آنِ اهل کتاب(3) و خود را مصون از آتش جهنّم (مگر ایّام کمی) می دانستند.(4)

همچنین «قرآن»، یهودیان را سرسخت ترین دشمنان مؤمنان(5) معرّفی می کند و آنها را حریص ترین مردم جهان نسبت به مال دنیا(6) و لجوج و بهانه گیر و قسیّ القلب همچون سنگ(7) می داند که محور نبردهای مختلفی با آخرین پیام آور حق بودند. سه قبیله ی یهودی «یثرب» یعنی «بنی قینقاع» و «بنی نضیر» و «بنی قریظه»، عهد خود را با رسول مکرّم اسلام صلی الله علیه و آله نقض کردند و پیامبر اسلام هم طیّ نبردهایی آنان را شکست داد.(8)

این روحیّات ناپسند را امروزه به صورت تشکیلاتی و منسجم تر در بین صهیونیست ها شاهد هستیم و در طول تاریخ قبل از تشکیل

ص:50

صهیونیسم رسمی، آن را صهیونیسم تاریخی یا یهودیّت مادّه گرا نام نهاده اند. بیشک، این منش، مورد پسند یهودیّت موسوی یا همان بنی اسرائیل تابع پیامبران خدا نیست، ولی همان گونه که گفته شد، پس از حضرت سلیمان(ع) فرقه گرایی و قوم محوری و سنّت های باطل در بین یهودیان رواج یافت و با غالب شدن سبط «یهودا» بر سایر اسباط، این رفتارها تبدیل به خصوصیّات اصلی یهود شد.

تفارق اصلی یهودیان ضدّ صهیونیست با صهیونیست ها مباحث مربوط به آخرالزّمان است که یهودیان ضدّ صهیونیست، صهیونیست ها را سنّت شکن معرّفی می کنند و معتقدند نباید برای ظهور موعود یهود، دولت یهودی در «فلسطین» تشکیل شود، بلکه پس از آمدن موعود است که در سرزمین مقدّس، حاکمیّت جهانی داوودی یهود تشکیل می شود و الّا در بسیاری از اسطورهها و اعتقادات و آیین ها، اشتراک نظر دارند، امّا صهیونیست ها به دلیل نفوذ بسیار گسترده در رسانه های جهانی و دولت های مقتدر، توده های یهودیان را با خود هماهنگ و با تشکیل دولت غاصب اسرائیل با فرهنگ سازی و تبلیغات، ذهن بسیاری از مسیحیان را هم با خود همراه نموده اند تا به جایی که امروز اکثریّت یهودیان دنیا تابع سیاست های صهیونیسم هستند؛ خصوصاً اکثریّت قریب به اتّفاق یهودیان زرسالار دنیا همچون «روچیلدها» که از حامیان اصلی صهیونیسم محسوب می شوند.

ص:51

ص:52

هالیوود را می آوریم تا بیشتر با این افراد آشنا شوید: استیون اسپیلبرگ، رومن پولانسکی، استنلی کوبریک، تیم برتون، وودی آلن (با نام یهودی: آلن کونیگسبرگ)(1) مل بروکس (با نام یهودی: ملوین کامینسکای)، بیلی وایلدر، سیدنی پولاک، ژوزف فون اشترنبرگ، جوئل سیلور، برانکو لاستیگ، آدولف زوکر، ساموئل زلتسر، رابرت مردوخ، میشل ایزنر، سام گلدوین، جفری کاتزنبرگ، کارل لامل، مارکوس لوی، لوئیس بی مایر، جک وارنر، لی وازِرمن، دارلی زانوک، سامنر رداستون (با نام یهودی: موری راث استاین)، میشل شلموف، چارلی چاپلین (با نام یهودی: چارلز اسپنسر چاپلین)، جری لوئیس، پل نیومن، سام ریمی، اُلیور استون، اریک فون اشتروهایم، دیوید زوکر، جری زوکر، جری بروکهایمر، لئونارد گلدبرگ، دیوید کوهن، برایان سینگر، هارون اسپلینگ و... .(2)

ص:53

با توجّه به سیاست های حاکم بر هالیوود که توسط این کارگردانان و تهیّهکنندگان و بازیگران اجرا میشوند، هیچ شکّی نمیماند که تقریباً هیچ خبری از مخالفان صهیونیسم در بین این عوامل سینمایی نیست. صهیونیستها در سینمای «آمریکا» آنچنان نفوذ دارند که مصطفی عقاد کارگردان فیلم الرّساله / محمّد رسول الله صلی الله علیه و آله از معدود سینماگران مسلمانی که توانست سال ها محیط هالیوود و آمریکا را تجربه کند و در آنجا چندین فیلم بسازد، این راز را این چنین برملا کرده است:

در هالیوود همه چیز کنترل می شود، حتّی سوژه ی فیلم ها. در آنجا همه کاره، تولیدکنندگان و تأمینکنندگان مالی صهیونیست هستند که هرگز حتّی اجازه ی مطرح کردن سوژه ی کاری خلاف نظرشان را به کارگردانان ]مستقل[ نمیدهند.(1)

برای تبیین مطلب فوق، لازم است نگاه مختصری به تسلّط زیاد صهیونیست ها در ارکان حکومت و فرهنگ «آمریکا» که هالیوود در آنجا قرار دارد، داشته باشیم:

از سال 1898 م. که اتّحاد صهیونیست های آمریکا در «نیویورک» شکل گرفت، تا زمان روی کار آمدن فرانکلین روزولت ( 1945_ 1939م.) در ریاست جمهوری «آمریکا» و حمایت از تشکیل اسرائیل در «فلسطین» (در ژوئن 1939 م. توسط نماینده ی دولت آمریکا) و اقدامات رئیسجمهور بعدی آمریکا، ترومن در فشار به دولت «انگلستان» در جهت مهاجرت یک صد هزار نفر یهودی به فلسطین در سال 1946م، قدرت

ص:54

صهیونیستهای یهودی در آمریکا بیشتر میشد تا حدّی که در سال 1948م. بعد از اعلان سازمان ملل مبنی بر ایجاد کشور اسرائیل در فلسطین، دولت آمریکا یازده دقیقه بعد، اسرائیل را به رسمیّت شناخت!(1)

لابی بسیار قدرتمند رسمی صهیونیسم در آمریکا با نام بنیاد امور عمومی آمریکا و اسرائیل که به اختصار ایپاک AIPAC (American Israel public Affairs committe) نامیده می شود، امروزه آن چنان در سیاست و هالیوود تأثیرگذار است که برخی آن را سلطان واشنگتن(2) نامیده اند و پل فیندلی نویسنده ی جنجالی مغضوبِ صهیونیست ها در کتاب معروفش، «آنها بی پرده سخن می گویند»، می نویسد:

تمامی نمایندگان در مجلس آمریکا، بدون استثنا می کوشند از دستورهای این بنیاد فرمان برند؛ زیرا بیشترشان ایپاک را نماینده ی سیستم «کاپیستون هیل» (کاخ کنگره) و دارای چنان قدرت سیاسی می دانند که آنها را در مقابل موقعیّت های پیروزی یا شکست در انتخابات قرار می دهد.(3)

نصیر صاحب خلق در کتاب «تاریخ ناگفته و پنهان آمریکا» فصلی به مغضوبان ایپاک اختصاص داده و عاقبت سیاست مدارانی چون چارلز

ص:55

پرسی(1)، آدلای استیونسن(2)، جورج بال(3)، جی. ویلیام فول برایت(4)، پاول مک کلوسکی و پل فیندلی را بررسی کرده است که پس از مخالفت با سیاست های رسانه ای _ سیاسی ایپاک، مورد هجوم گسترده ی رسانه های صهیونیستی، مؤسّسات مالی، سیاسی و یهودی صهیونیست قرار گرفته اند.

از دیگر سازمان های قدرتمند صهیونیستی آمریکا فقط، به نام ADL شاخه ای از سازمان یهودی بنای بریث و JDL(5) یا همان ائتلاف دفاع از یهود و سازمان های مختلف فراماسونری اشاره می کنیم، گرچه سازمان های یهودی «آمریکا» که اکثریّت قریب به اتّفاق آنها صهیونیستی هستند، بیش از دویست سازمان مهم (همراه با شعبات مختلف) هستند.(6) یهودیان هالیوود، خصوصاً تهیّهکنندگان و پشتیبانان مالی اصلی، کاملاً به لابی های مختلف صهیونیستی و اسرائیلی وابسته هستند. نمونه ی کاملاً واضح آن رابرت مردوخ (روپرت مرداک) یهودی استرالیایی الاصل است که در «انگلیس» و «آمریکا» و «استرالیا» نفوذ بسیار گسترده ای دارد. وی صاحب چندین کمپانی معظّم رسانه ای، انتشاراتی و فیلم سازی است. مهم ترین

ص:56

دارایی رسانه ای مرداک، شرکت عظیم نیوزکرپوریشن(1) است. این اَبَر شرکت فقط در سال 1996م. حدود 10 میلیارد دلار سود کرد.(2) در حال حاضر، این شرکت بیش از 130 روزنامه را در جهان تحت سلطه دارد و با مراجعه به دایرة المعارف های اینترنتی مانند «ویکی پدیا»، نام چندین شرکت و رسانه ی تابع آن خودنمایی می کند(3): شرکت فیلم سازی فاکس قرن بیستم(4) که تسلّط او بر هالیوود را هموار می کند، شبکه ی تلویزیونی _ ماهوارهای فاکس و فاکس نیوز(5) که نزدیک به سیاست های نومحافظه کاران صهیونیست آمریکایی است؛ همچنین نیوزکروپ در «انگلستان»، شبکه ی تلویزیونی «اسکای»(6) و سه روزنامه ی کثیرالانتشار «تایمز»، «ساندی تایمز» و «سان»(7). را در اختیار دارد و رقیب بسیار قدرتمند تلویزیون «B.B.C» محسوب می شود. به طور کلّی، «نیوزکروپ» به تنهایی حدود یک چهارم کلّ رسانه های شنیداری و دیداری و چاپی جهان را تحت تملّک خود دارد.(8) بسیاری از مجلّات

ص:57

زرد و نشریّات مبتذل را نیز او تحت سلطه ی خود دارد و اهداف صهیونیستی خود را با این حجم انبوه از رسانه ها به مخاطبانش در «آمریکا»، «استرالیا»، «چین»، «هند»، «هنگ کنگ»، «ژاپن»، «آمریکای لاتین» و... منتقل می کند.

یکی دیگر از معروف ترین صهیونیست های پرنفوذ هالیوود، استیون اسپیلبرگ است که پس از ساخت فیلم هایی با حمایت دولت نژادپرست صهیونیست مانند فهرست شیندلر و تصاحب جوایز فراوانی که صهیونیست ها به دلیل مظلوم نمایی فراوان اسپیلبرگ از یهودیان در جریان جنگ جهانی دوم، در این فیلم سه ساعته، به او دادند،(1) توانست شرکت بزرگ «دریم ورکز»(2) را تأسیس کند. این شرکت تا سال 2006 م. حدود 80 فیلم و انیمیشن تولید کرده است. انیمیشن شاهزاده ی مصر(3) و فرار جوجه ای(4) دو نمونه از آنها هستند که با قرائت های صهیونیستی داستان زندگی حضرت موسی(ع)، داستان خروج بنی اسرائیل از ستم فرعونیان، مظلومیّت یهود، جنگ جهانی دوم و زندان های مخوف آلمان ها را به تصویر کشیده اند. اسپیلبرگ روابط

ص:58

بسیار گرمی هم با سران اسرائیل دارد.(1) اینها تنها دو تن از قدرتمندان یهودی هالیوود هستند که در تفکّرات صهیونیستی غوطه ور بوده و عوامل و افراد زیادی را به دنبال خود می کشند.

ص:59

شاید تی.بی.اِن(1) مهم ترین مجموعه ی رسانه ای مسیحیّت صهیونیستی باشد. بنیان گذاران این شبکه ی 24 ساعته، پال کراوچ و جن کراوچ و جیم بیکر و تمی بیکر هستند که در سال 1973م. آن را پایه گذاری کردند. شهر مسیحی «تثلیث» در «کاستامسای کالیفرنیا»،(2) محلّ اداره ی مرکزی این شبکه با یازده کانال است و 47 ماهواره در فرمت های دیجیتال و آنالوگ، آن را پخش می کنند.(3)

سایت رسمی این شبکه در سال 2006 میلادی، تی.بی.اِن را پس از NBC, Tribune, univision, , Fox, CBS, PAXTV هفتمین دارنده ی بزرگ ترین گروه پخش برنامه در ایالات متّحده شمرده شده است و آن را بزرگ ترین شبکه ی عقیدتی جهان می داند.(4) برنامه های این شبکه در مرکز تولید بین المللی در «اروینگ تگزاس» به چندین زبان ترجمه می شود و شهر «موسیقی تثلیث»(5) در «هندرسون ویل تنسی» با سالن کنفرانس دو هزار نفره ی کلیسای شهر موسیقی تثلیث، صدها هزار نفر را در طول سال پذیرایی میکند. به علاوه شبکه ی اصلی تی.بی.ان، کانال های کابلی و ماهوارهای دیگری را نیز در ایالات متّحده دارد: انلیس ایالات متّحده،(6) کانال جوانان مسیحی،(7) کانال کلیسا،(8) کانال

ص:60

لبخند بچّه ها،(1) تی.بی.ان اروپا،(2) تی.بی.ان ایتالیایی،(3) تی.بی.ان روسی،(4) تی.بی.ان عربی (قناﺓ الشّفاء)،(5) تی.بی.ان آفریقای جنوبی،(6) تی.بی.ان رسانه ی خانواده،(7) تی.بی.ان آمریکای جنوبی (تی.بی.ان فراگیر به زبان اسپانیایی)،(8) تی. بی. ان فیلیپین برای آسیا و کانال نجات برای فارسی زبانان.(9)

تی.بی.ان پیشتازی فربه در تولید فیلم های سینمایی مسیحیّت صهیونیستی است. برخی از آثار موفّق شرکت فیلمسازی T.B.N بدین قرار است: انقلابی 1 و 2(10) بر اساس زندگی مسیح(ع)؛ فرستاده(11) بر اساس زندگی پولس؛ رمز اُمگا 1 و 2(12) درباره ی آخرالزّمان و اتّفاقات جنگ آرمگدون بر اساس پیش گویی های «کتاب مقدّس»؛ کارمن قهرمان،(13) صرّاف زمان،(14) شش: هدف؛ آتش!(15) با بازی استفان بالدوین(16) و دیوید وایت(17).(18)

ص:61

تلویزیون C.B.N نیز از مهم ترین رسانه های پروتستان های بنیادگرای صهیونیست است. این شبکه ی پخش تلویزیونی را پَت رابرتسون(1) در حدود سال 1960م. به وجود آورد. این شبکه اوّلین ایستگاه مسیحی «آمریکا» بود که برای اوّلین بار در اوّل اکتبر 1961م. از طریق شبکه ی WYAH-T.V (مأخوذ از اسم عبری خدا Yahweh) که تنها محدوده ی شهر «پورتثموث» را پوشش می داد، روی آنتن رفت. در 1966م. این شبکه برنامه ی کلوپ هفتصد (منتسب به عدد سهام داران آن) را تهیّه کرد. این برنامه یک نقطه عطف جدّی در عملکرد این شبکه بود. امروزه این برنامه، توسط پت رابرتسون، تری میوسن، گوردون رابرتسون، کریستی واتس و لی وب اجرا میشود. امروزه C.B.N یک سازمان انتفاعی چند جانبه است که از طریق سیستم های کابلی، تلویزیونی و ماهواره ای برای بیش از دویست کشور و 71 زبان، برنامه سازی می کند.(2)

تلویزیون خاورمیانه ام.ای.تی.وی(3) که ایستگاهی تلویزیونی در جنوب «لبنان» است برای «خاورمیانه» برنامه پخش می کند. این تلویزیون در

ص:62

جولای 2001م. به Le SEA Broadcasting که یک سازمان هم فکر C.B.N بود، فروخته شد. به علاوه کلّ قارّه ی «آمریکای شمالی و جنوبی»، «خاور دور» و «آفریقا» هم تحت پوشش برنامه های این شبکه هستند. این شبکه، دانشگاهی را هم تأسیس کرده است، تا نیروهای مورد نیاز خود را پرورش دهد! در 14 جولای 2002م. جایزه ی دوستی با دولت اسرائیل از طرف شعبه ی سازمان صهیونیست «آمریکا» در «شیکاگو» به پَت رابرتسون اهدا شد و در پانزدهم فوریه ی 2004م. در کنوانسیون پخش کنندگان ملّی _ مذهبی، جایزه ی افتخارآمیز سفرا(1) توسط بنی الون، عضو کابینه و وزیر وقت جهانگردی اسرائیل نیز به او داده شد.(2)

در دوم جولای 1978م. به مناسبت سی امین سالگرد تأسیس اسرائیل، C.B.N پخش برنامه های خود را در سرزمین مقدّس (اسرائیل) شروع کرد. شبکه ی C.B.N را پیشوای جهان انیمیشن بر مبنای کتاب مقدّس نامیده اند. برخی از آثار مطرح آن عبارتند از: کُنام شیر که چهار جایزه ی تلی ادواردز (جایزه ی مشهور برنامه های تلویزیونی) را تصاحب کرد، نخستین کریسمس اسپانکی در کریسمس 1997م. و قسمت دوم آن ماجرای اردوی اسپانکی که در تابستان همان سال در

ص:63

تلویزیون آمریکا پخش شد، گنجینه های کریسمس میکا، وعده ی عید پاک و آواز آلباستور.(1)

تا اینجا دو نمونه از فعّال ترین مجموعه های رسانه ای مسیحیّت صهیونیستی را اجمالاً مرور کردیم. در آمریکا بیش از 50 ایستگاه تلویزیونی و حدود 1400 ایستگاه رادیویی، برنامه های مسیحیّت انجیلی (اوانجلیک) را پخش می کنند(2) و بی شک، برای ساختن این مقدار برنامه، به پول فراوان و نیروی انسانی هم فکر و حمایت سیاست مداران و حمایت کنندگان مالی اصلی و زرسالاران قدرتمند «آمریکا» نیاز است. برخی دیگر از مهم ترین شبکه های مسیحیان صهیونیست که فقط اسم آنها را می آوریم، بدین قرارند: God T.V. که توسط دری الک و وندی الک پایه گذاری شد و با پشتیبانی مالی بنیاد اوانجلیستی فرشته تأمین می شود؛ 3ABN یا شبکه ی سراسری سه فرشته که توسط دنی شلتون در آمریکا تأسیس شد و Faith TV یا تلویزیون ایمان که توسط جیم وست نیز در آمریکا تأسیس شد.(3) شاید بتوان پس از یهودیان صهیونیست، قدرتمندترین لابی ها و مراکز قدرت و فرهنگ سازی را، از آن مسیحیان صهیونیست (پروتستان های انجیلی) دانست که به سهم خود،

ص:64

تأثیر زیادی در روند فیلم سازی و اسطوره سازی برای محتوای فیلم ها و رمان ها و برنامه های هنری دارند.

علاوه بر اینها «پنتاگون» هم خصوصاً پس از حادثه ی 11 سپتامبر، کنترل و نظارت زیادی بر هالیوود دارد و سرمایه گذاری زیادی برای تأمین اهداف سیاسی و نظامی خود توسط سینما می کند.(1) پنتاگون که تابع سیاست مداران حاکم بر کاخ سفید است، با تأسیس دفتری در هالیوود به هیچ استودیوی فیلم سازی ای اجازه نمی دهد که صحنه ی کوتاهی از فیلم خود را در مخالفت با سیاست های کاخ سفید به نمایش بگذارد(2) و با بودجه ی کلانی اقدام به استخدام تعدادی از فیلم سازان برای ساختن فیلم های مورد نظر دولت «آمریکا» کرده است.

ص:65

قبضه ی صهیونیست ها (چه مسیحی، چه یهودی) است. نشریه ای انگلیسی می نویسد:

اکثر شرکت های تولید فیلم سینمایی، متعلّق به سرمایه داران صهیونیست بوده و هر چهره ای که آنها خواسته اند، از ملل دنیا به جامعه ی آمریکایی و حتّی جهانی قالب کرده اند.(1)

زیاد ابوغنیمه هم می نویسد:

چندی پیش کتابی با نام «مغول سینما» در «انگلیس» منتشر شد. این کتاب، سی طرح صهیونیسم در سینمای جهان را نشان داده و طلایه داران یهودی سینما را به مغول ها تشبیه می کند؛ مغول هایی که هرجا رفتند، با خود ویرانی و فساد را به همراه بردند.(2)

مجلّه ی یهودی «Post and Opinion» در ششم دسامبر 1974م، اعتراف جالب توجّهی داشت:

یهودیان اکنون هالیوود را در اختیار دارند، همانطور که آن را در تسلّط خویش داشته اند. حضور یهودیان در هالیوود یک حقیقت تاریخی است. اکثر تولیدکنندگان و کارگردانان هالیوود، یهودی هستند و این در حالی است که اتّحادیه ی نویسندگان هالیوود، در عمل از 70% تا 100% از یهودیان تشکیل شده است. هنگامی که یک غیر یهودی، یک کمپانی فیلم سازی را خریداری کند، یهودیان باز هم کنترل را در دست دارند؛ چرا که در هالیوود روابط است که باعث کسب پول های کلان می شود. کارهایی مانند خرید داستان فیلم، امضا

ص:66

شدن قراردادها توسط بازیگران، توزیع فیلم و شرکت های زنجیره ای نمایشی، مانند Odeon، همه در اختیار یهودیان است.(1)

چارلز فیش هم در هفته نامه ی «اسپات لایت» «آمریکا» می نویسد:

در هالیوود که در آن سازمان هایی چون «مرکز سایمون و سینترال»(2) و «بنیاد ملّی یهود»(3) دارای طرفداران زیادی هستند، فیلم های سینمایی نمی توانند بی طرف باشند.(4)

اکنون که نفوذ صهیونیسم بر هالیوود به طور مختصر مشخّص شد، لازم است یادآوری کنیم که سینمای اسرائیل(5) جزو کوچکی از سینمای صهیونیستی و هالیوود جزو بزرگ تر آن است؛ البتّه صهیونیست ها در کشورهای اروپایی هم نفوذ فراوانی دارند که نیاز به بحث و بررسی بسیار مفصّلی دارد. بهترین کار آن است که با شناخت دقیق روش ها و اهداف و تاریخ نویسی و اساطیر و بن مایه ها و آرمان های صهیونیستی، به فعّالیت های صهیونیستی در هر عمل فرهنگی و هنری پی ببریم و علاوه بر تبارشناسی و تاریخ دانی، به محصولات و جهت های فرهنگی آنها هم دقّت کنیم تا در دام صهیونیسم گرفتار نشویم.

ص:67

افزون بر تولید فیلم در راستای اهداف صهیونیستی و جذب ستارگان سینما، وظیفه ی خارج کردن فیلم های خوب عربی و ضدّصهیونیستی و هنرپیشگان طرفدار «فلسطین» و حقوق مسلمانان از جشنواره های بین المللی، نیز بر عهده این کمیته ی مافیایی، گذاشته شد. از جمله اقدامات این کمیته، آزار هنرپیشگانی همچون آلن دلون و جان پل بلمند از «فرانسه»، سوفیا لورن از «ایتالیا»، اِما تامسون از «انگلیس» و کوین کاستنر آمریکایی (به خاطر اظهارات ضدّ صهیونیستی اش) بود.(1) تمام این بازیگران، مانند ایزابل اجانی (الجزایری الاصل فرانسوی)، تحت فشار صهیونیست ها قرار گرفتند. ایزابل اجانی، به جرم گفتن نژاد عربی و مسلمان خود و نام پدرش محمّد اجانی جلوی رسانه ها، از نامزدی برای جایزه ی بزرگ جشنواره ی کن 1994م. منع شد و به او تهمت زدند که به بیماری ایدز مبتلاست. تمام بازیگرانی که کوچک ترین مخالفتی با خطّ قرمزهای صهیونیست ها کنند، طرد شده و نام آنها در لیست سیاه ثبت می شود.(2) البتّه نظام مافیایی حاکم بر هالیوود، در زمینه ی سانسور عوامل انسانی، سابقه ی دیرینه ای دارد و اخراج چارلی چاپلین نمونه ی آشکار آن است. وی یهودی مطیعی بود که علیه اربابان هالیوود طغیان کرد و به همین جرم از هالیوود و «آمریکا» اخراج شد و پایان عمر خود را غریبانه در «اروپا» زندگی کرد.(3)

ص:68

ص:69

اسلام ولایی، بایستند و برای ادامه ی استعمار و استحمار ملل، راه های جدیدی بگشایند و ثروت ها و منابع ملّت های جهان را بار دیگر به یغما برند. پیش از این گفتیم که منظور ما از اساطیر صهیونمآب تنها پنج _ شش اسطوره ی معروف نیست که در کتاب ها و مقاله ها آمده است، بلکه می کوشیم با بررسی عمیق و موشکافانه ی درون مایه ی اساطیر و دیدن مجریان و عالمان صهیون اندیش، به تاریخ یهودیّت و گرایش مسیحیّت به سمت مادّه گرایی فریسی، حاخامی و پولسی، توجّه کنیم و با نظر به صهیونیسم تاریخی و کارکردها و نتیجههای گسترش این اساطیر به اسطوره های سینمایی صهیونیسم دست یابیم. البتّه این تلاش، ناقص و نیازمند تکامل بسیار پیچیده و دقیق است.

پیش از آغاز این بخش، لازم است کوتاه و گویا، دلایل رویکرد گسترده ی هالیوود و اربابانش را به سمت اسطوره های سینمایی یادآور شویم. سینما چون با تصویر و صدا سر و کار دارد و فهم زبان این دو، نسبت به زبان گفتار و نوشتار راحت تر است، افراد بیشتری می توانند با آن ارتباط برقرار کنند؛ گرچه عمقِ تأثیر آن دو را ندارد. سینما با بهره گیری از صدا و سیما می تواند، اسطوره ها و حکایتهای دور از ذهن را به تصویر بکشد؛ به ویژه، با همراهی جذّابیت های زیباییشناختی و بهره مندی از گفتار و جلوه های ویژه و ضربآهنگ مناسب و روایت به جا، میتواند اثر بیشتری بر بیننده بگذارد. بیشتر مخاطبان هم، که برای رسیدن به آرامش و سرگرم شدن، تماشای فیلم سینمایی را

ص:70

برمیگزینند،(1) از این رسانه اثر می پذیرند. مخاطبان برای دیدن فیلم، زحمت نمی کشند و با راحتطلبی که در عصر فناوری پدید آمده است، به صندلی نرم و راحت تکیه میدهند و خود را در اختیار کارگردان میگذارند تا ساعتی، ذهنشان را با داستانی عاشقانه، خشن، خیالی، فلسفی یا تاریخی پر کند و لذّت ببرند.

همه ی اسطوره ها با خیال و وهم پیوند مستقیم دارند و برخی ریشه هایی تاریخی هم دارند و با خشونت یا عشق یا خیال یا فلسفه، قرین هستند. همگی آرمان و الگویی به بشر عرضه یا تابویی را یادآوری می کنند که همواره در قالب داستانی، جاودانه شده است. سینما نیز، چیزی جز زاویه ی نگاه کارگردان فیلم به دنیای حقیقت نیست.(2) پس کارگردان به خوبی می تواند از این شباهت های سینما و اسطوره سود جوید و اساطیر برگزیده ی خویش را با گزینش فنّ مناسب سینمایی، به خورد مخاطب دهد و الگو یا تابوی مورد نظر خویش را از راه بیان اسطوره به شکل سینمایی، ماندگار کند. از این رو، گفته اند که سینمای آمریکا، قهرمان پرور و فرهنگ ساز است و الگوی جهانی می سازد و ارزش های خویش را صادر می کند، زیرا امروز با

ص:71

اسطوره ها زندگی می کند. در مقابل، سینمای اروپا که به رئالیسم انتقادی پای بند است، قدرت اسطوره پردازی، الگوسازی و قهرمان سازی را از دست داده و منفعل و اثرپذیر است و در برابر تهاجم فرهنگی هالیوود بی دفاع شده است. افزون بر آن، دینداری خردمحور در «اروپا» بسیار کم رنگ است و در برابر اساطیر هالیوود، نمی تواند بایستد.

ص:72

در این کتاب دو سفر داریم: یکی سفرِ قهرمان ماجرا تا یافتن اکسیر حیات بخش و دیگری سفر و سلوک نویسنده ی فیلم نامه که در مسیر نوشتن، پیمان سلحشوری دارد که اکسیر حقیقت را کشف کند و آن را تبلیغ کند و پاس بدارد.(1)

البتّه قطعاً در فضای هالیوود، حقیقت به نفع سردمداران آن رقم می خورد و در هر صورت تمام آثار هالیوودی متّکی بر این الگو، به سمت ایده ها و منافعِ زرسالاران حاکم، جهت دار می شوند.

این کتاب شامل دو دفتر است:

دفتر اوّل، نقشه ی سفر و تبیین عوامل مهمّ یک اسطوره که شامل این بخش هاست:

_ راهنمایی های عملی؛

_ صورت های مثالی یا کهن الگوها؛

_ قهرمان، مهم ترین بخشی است که امکان اسطوره پردازی را می دهد؛

_ استاد یا پیرِ راهنما که ممکن است زن یا مرد باشد، در موقعیّت های حسّاس، قهرمان را به شکلی روشن یا مبهم راهنمایی می کند؛

در فیلم هایی چون سه گانه ی ارباب حلقه ها و هری پاتر و جنگ ستارگان، این ساختار آشکار است.

ص:73

_ نگهبان آستانه، هنگام به خطر افتادن قهرمان، به شکل هایی چون سگ سه سر یا اژدها ظاهر می شود و از گنج نگه داری می کند؛

_ منادی یا پیک که پیام آور است. در این حالت ممکن است دو نقش در یک نفر جمع شود. برای نمونه، منادی و متلوّن(1) یکی شوند؛

_ متلوّن کسی است که شکل عوض میکند و ممکن است در اساطیر گوناگون، خیر یا شر باشد؛

_ سایه که قطب شرور ماجراست و حتّی ممکن است شریک قهرمان باشد. گاهی چون فیلم سکوت برّه ها، استاد و سایه یکی میشوند.

در دفتر دوم، مراحل سفر بیان میشود و داستان ادامه مییابد که شامل این بخشهاست:

_ تصویر کردن دنیای عادی؛

_ منادی از قهرمان دعوت میکند تا وارد ماجرا شود. گاهی قهرمان، خود را باور ندارد و این دعوت را رد میکند و در این شرایط، با راهنمایی استاد به راه میافتد؛

_ گذر قهرمان از نخستین آستانه؛

_ آزمون های گوناگون و معرّفی متّحدان و دشمنان یکی پس از دیگری؛

_ نزدیک شدن قهرمان به ژرف ترین غار و سخت ترین گذرگاه؛

ص:74

_ آزمایش ویژه ی قهرمان یا خان. پس از این مرحله قهرمان به رسمیّت شناخته میشود. این آزمونهای دشوار، شبیه هفتخان رستم یا دوازده خان هرکول یا گذر سیاوش از آتش است؛

_ پاداش؛

_ بازگشت قهرمان با اکسیر تجدید حیات. اکسیر، مادّه یا نیرو یا کشفی زندگیبخش است که تنها قهرمان میتواند به آن دست یازد. در این مرحله با بیابان و خشکی یا پادشاه بیفرزندی روبهرو میشویم که با رسیدن اکسیر، شاهد زندگی دوبارهای خواهیم بود.

ص:75

ص:76

بحث هایی درباره ی اسطوره ها، حقیقت به حاشیه رانده می شود و با تغییر دغدغه های مردم، جایی برای حقایق و دانش های سودمند، نمی ماند و شیّادان از آب های گلآلود، برای صید غافلان و دورماندگان از حقیقت بهره می برند.

ص:77

ص:78

ص:79

ص:80

ص:81

این زمین به ما وعده داده شده بود و ما بر آن حق داریم.(1)

همچنین موشه دایان شرط یهودی بودن را چیرگی بر «فلسطین» می داند و می گوید:

اگر بر «تورات» مسلّطیم، اگر خود را قوم تورات می دانیم، بایستی بر سرزمین های توراتی نیز مسلّط شویم؛ سرزمین های قضات و ریش سفیدان، «بیت المقدّس»، «حبرون»، «اریحا» و جاهای دیگر.(2)

این وعده در جاهای دیگری هم، درباره ی سرزمین های خاصّی آمده است که بیشتر شامل کرانه ی باختری رود «اردن» فعلی میشود.(3) در برخی جاها، به گونهای نمادین، از تپّه ی کنار شهر بیتالمقدّس، «زایان» (Zion) یا شهر «اورشلیم»، به عنوان نماد ارض مقدّس و سرزمین موعود یاد شده است.

ص:82

اگر عبرانیان چنین وعده ای دریافت نمی کردند، حقیقتاً استثنایی بودند.(1)

در سفر پیدایش، خدای یهود (یهوه) اوّلین کسی نیست که درباره ی این وعده سخن می گوید، بلکه این وعده را خدای کنعانی ال که خدایی محلّی و صاحب زمین است، به خانه بهدوشان بنیاسرائیلی میدهد. ال، حقّ زندگی در زمینهای خود را به آنها میبخشد.

این قبیلههای دوازدهگانه ی پراکنده، پس از گردآمدن در «فلسطین»، به وعدههای قدیمی، جنبه ی تازهای بخشیدند. این مژده، رنگ سیاسی و نظامی و ملّی به خود گرفت و آغازی برای اشغال فلسطین بود وگرنه هیچ سند حقوقی از جانب خدا و با امضای او در دست نیست که ثابت کند یهودیان پس از چند هزار سال حق دارند برای تحقّق آن وعده، فلسطینیان را از خانه و کاشانه ی خود بیرون و فلسطین را غصب کنند.(2)

این وعده به دلیل ویژگی جغرافیایی فلسطین یا نژاد بنیاسرائیل نبود، بلکه به دلیل بیعت آنان با خداوند بود که هر زمان شکسته شد و پیامبران او فراموش شدند و مادّه گرایی و انسانمحوری، آرمان صهیونیست ها گشت، آن وعده هم از بین می رود و ملاک، حرکت در مسیر توحید ناب است، زیرا خداوند، مالک تمام سرزمینهاست و خلیفههای واقعی او جانشینان وی در زمین هستند. حاخامی ضدّ صهیونیست در نقد این اسطوره می گوید:

ص:83

صهیون، مقدّس نیست، مگر آنکه قانون خداوندی بر آن حکومت کند و این بدان معنا نیست که هر قانونی که در «اورشلیم» وضع شود، یک قانون مقدّس است... سنّت پیامبرانه به روشنی نشان می دهد که تقدّس زمین، به خاک یا مردم آن نیست و تقدّس مردم، تنها به حضور آنان در این قلمرو ]مادّی[ مربوط نیست. تنها وفاداری به اتّحاد الهی که در رفتار مردم صهیون نمود می یابد، قدسی و شایسته ی صهیون است. به هر روی، دولت کنونی اسرائیل هرگز صاحب این حق نیست که انجام برنامه ی الهی برای یک عصر مسیحایی را به خود نسبت دهد. اینجاست آن عوامفریبی که آمیزه ای است از زمین و خون... .(1)

ص:84

نماد بازگشت انسان آواره به سرزمین مادری است. در فیلم های بسیاری، بارها چنین صحنه هایی را دیده ایم. برای نمونه در پویانمایی ربات ها، ستاره ی جوان فیلم برای رهایی خانواده اش همه ی خطرها را پذیرفت. در فیلم و پویانمایی ماتریکس،(1) برای رهایی سرزمین «زایان»، تلاش بسیاری شد.(2) در پویانمایی جدید سندباد و افسانه ی هفت دریا(3) نیز قهرمان فیلم باید از هفت دریا بگذرد و کتاب صلح را از خدای جنگ هلنیستی (اریس) بدزدد و شهر «سیراکوس» و شاهزاده ی عادل، پروتئوس را نجات دهد.(4) در تمام بخش های پویانمایی لوک خوش

ص:85

شانس(1) هم قهرمان داستان، پس از پیروزی هایش، در غروبی زیبا، به سمت خورشید(سرزمین موعود) می رود، در حالی که سوار بر اسب خوش اخلاقش، جالی است و سگ بذلهگویش، بوشوِگ هم آنها را همراهی می کند و آرام آرام صدای موسیقی اوج می گیرد و خواننده ای با صدایی خسته، این متن انگلیسی را می خواند:

cowboy and a long way from home… I am a poor lonesome

یعنی: من گاوچران تنهایی هستم که از خانه ام دور افتاده ام...!

لازم است در اینجا یادآور شویم که در قرون 16 و 17 میلادی پیوریتن ها که گروهی از پروتستان ها بودند و به شدّت تحت تأثیر آموزه های یهودی و عهد عتیقی قرار داشتند، شعار رفتن به «ارض موعود» را برای غصب قارّه ی «آمریکا» و بیرون کشیدن آن از دست سرخ پوست ها (که ساکنان اصلی آنجا بودند) به کار بردند و توانستند

ص:86

تعداد زیادی از مسیحیان را با این آرمان های عهد عتیقی به سرزمین جدید بکشانند.(1)

گفتنی است که «سرزمین موعود» در برخی آثار هالیوودی تنها «فلسطین» نیست. برای جذب مسیحیان و یهودیانِ سراسر جهان، تبلیغات بسیاری صورت گرفته تا باور کنند «ارض موعود»، همان «آمریکا»ست که باید به آنجا بروند تا بستری برای ظهور موعود رهایی بخش، فراهم شود.

ویل دورانت در مجموعه ی «تاریخ تمدّن»، کریستف کلمب را یک یهودی اهل «پرتغال» می داند که برای کاستن از دشواری های یهودیان، سفر مقدّسی را برای یافتن «ارض موعود» آغاز کرد و به آمریکا رسید. به همین دلیل، از دیرباز، «نیویورک» (به معنای شهر جدید) پایتخت مالی یهودیان جهان بوده است.(2) سینمای اروپا هم در این مسیر از رقیب هالیوودی خود دور نمانده و آثاری با همین مضمون پدید آورده است. فیلم هایی چون مجموعه ی ایندیانا جونز، دنیای آب، سفر به غرب وحشی و خوشه های خشم بر اساس همین الگوی اساطیری ساخته شده اند.(3)

ص:87

ص:88

2. هر دوازده سبط و نوه ی حضرت یعقوب(ع) که بنیاسرائیل نامیده میشوند، از چهار مادر و یک پدر به وجود آمدند: راحیل و لیه دختران لابان و دو کنیز این دو بانو.(1)

از این رو، مادر در تشخّصبخشی ویژه به هر قبیله، نقش به سزایی داشته و میدانیم که قبیلهگرایی و حفظ نسب خانوادگی، هنوز هم در میان یهودیان از جایگاه ویژهای برخوردار است. افزون بر این، مادر، تحکیم بخش فضای خانواده است و در میان بنیاسرائیل، هر مجموعهای را که از یک مادر بودند، یک «کلان» مینامیدند. برای همین، مادر در نژاد عبرانی، بسیار اهمّیت دارد؛(2) البتّه این بدان معنا نیست که پدر نقشی نداشته باشد.

در پویانمایی های بسیاری که همراهان صهیون در «ژاپن» ساخته اند، این درون مایه با خصوصیّات تفکّر یهودی _ صهیونیستی به وفور تکرار می شود.

ص:89

و از اساطیر و فرهنگ غربی متمایز اند؛ مثلاً احترام فراوان به امپراتور و تا حدّ خدا بالا بردن او، فرهنگ سامورایی، تن دادن به کشته شدن و تسلیم نشدن، احترام به والدین، آداب بودایی و شینتویی و تائویی و... مضامینی کاملاً ژاپنی _ شرقی هستند که به وفور در سینمای ژاپن و انیمیشن های ژاپنی تکرار میشوند، امّا وقتی که در سینمای ژاپن عناصری چون سرزمین موعود، قومِ برگزیده، آوارگی و سپس رسیدن به دامانِ مادر، فرهنگِ یونانی _ رومی و... که مضامینی کاملاً غربی _ صهیونیستی هستند، در کنار هم و با ترکیب خاصّی تکرار میشوند، باید مطمئن شد که این آثار به صورت سفارشی ساخته شده اند.

«ژاپن» پس از بمباران اتمی «ناکازاکی» و «هیروشیما»، در جنگ دوم جهانی تسلیم «آمریکا» شد و سپس آمریکاییهای سرمایه دار که به طور سنّتی، صهیونیستهای آمریکا تعداد زیادی از آنها را تشکیل می دادند، در ژاپن تسلیم شده، سرمایهگذاریهای گستردهای کردند تا ژاپن را تبدیل به دژ سیاسی _ اقتصادی آمریکا در منطقه ی آسیای شرقی و جنوب شرقی کنند و این اتّفاق افتاد، به گونه ای که اکنون حدود هفتاد درصد ثروت ژاپن، آمریکایی _ صهیونیستی است و حتّی امنیّت ژاپن را هنوز هم بعد از گذشت حدود شصت سال از جنگ جهانی دوم و تسلیم کامل ژاپن به آمریکا، ارتش آمریکا تأمین میکند و پایگاههای نظامی در این کشور دارد و به این ترتیب توانسته است مهم ترین رقیب خود در منطقه، یعنی «چین» را تحت کنترل داشته باشد و از جهتی بازارِ پر تراکم جنوب شرق آسیا را برای خود تضمین کند. به این صورت،

ص:90

سیاستمداران غرب گرا زمام امور ژاپن را در نیم قرن اخیر در دست داشته اند و هنرمندان و عوامل سینما هم از این روند غالب، مستثنا نبوده اند و با رویکرد وابستگی به آمریکا و تمدّن مادّی و صهیونی آنگلوساکسون، به فیلم سازی روی آورده اند.

درباره ی نفوذ فکری صهیونیست ها در «ژاپن» و صنعت سینمایی اش، تنها به این سخن بسنده میکنیم که داستان های غربی با تولید انبوه ژاپنی ولی گسترش اندیشه ی غربی، در شرکتهای سینمایی ژاپنی مستقر در ژاپن یا هالیوود ساخته و با کمک شرکتهای بزرگ آمریکایی _ هالیوودی، جهانی شدند.(1)

در اینجا به سخن نویسنده ای زیرک که حدود بیست سال در «آمریکا» زیسته است، اشاره میکنیم:

از اواسط دهه ی 80 میلادی، ژاپنی ها شروع به خرید تعدادی از استودیوهای هالیوودی کردند، ولی بعد از گذشت یک دهه، هنوز هم مدیران یهودی و صهیونیست باقی مانده اند و ژاپنی ها مترسکی بیش نیستند، مثل کمپانی ژاپنی Mitsushita که MCA-universal آن را خرید، ولی رؤسای آن، همان صهیونیست های سابق اند: «لو واسرمن»، «سد شینبرگ» و «تام پولک».(2)

ص:91

ص:92

او را کمک می کردند، ولی چوبین با جثّه ی کوچک و درایت و استعداد سرشار و بداهه های جذّابش درست به مانند قهرمانان یهودیِ تنها، شجاع و جسور سینمای آمریکا، پیروز میدان نبرد بود. در پویانمایی حنا، دختری در مزرعه(1) هم دخترک تنهایی را می بینیم که در کشت زاری در «فنلاند» زندگی میکند و مادرش که برای کار به «آلمان» رفته است، با آغاز جنگ جهانی اوّل نه میتواند برگردد و نه می تواند پولی برای خانوادهاش بفرستد. از اینرو، حنا باید با کار طاقتفرسا در کشت زارها، خرج زندگیاش را دربیاورد. این فیلم که از ساخته های شرکت «نیپون» ژاپن است، حتّی در مضمون صریح خود هم، غربی است. همین شرکت، پویانماهای دیگری با مضمون کاملاً غربی چون مهاجران، خانواده ی دکتر ارنست، آلیس در سرزمین عجایب و کریستف کلمب را نیز ساخته است و ارتباطات تنگاتنگی با شرکتهای هالیوودی دارد.

ص:93

در پویانمایی باخانمان نیز دختری به نام پرین که شاهد مرگ مادرش بوده است، به همراه بارون و پاریکال، سگ و الاغ محبوبش، در جستوجوی زندگی آبرومند، مراحل پیشرفت را با تحمّلی باورنکردنی و پاکی درون و یاری خدا پیمود و در پایان، آشکار شد که نوه ی یکی از کارخانه داران بسیار ثروتمند است. پدربزرگش، ویلفران نام داشت که پسرش، ادموند در ازدواجی نفرین شده با خانم عکّاسی هندی، فرزندی به نام پرین از خود به یادگار گذاشت.

موضوع بیشتر انیمیشنهای ژاپنی، کودکی است که به دنبال مادرش میگردد یا بیمادر است. در برخی آثار پویانمایی ژاپنی میبینیم که داستان های مشهور غربی با مضامین و اهداف تمدّن یهودیزه شده ی غرب به تصویر کشیده شده است، پویانماییهایی چون: کریستف کلمب، وایکینگها،(1) سفرهای مارکوپولو،(2) دختری به نام نل،(3) دور دنیا در هشتاد روز،(4) بینوایان،(5) یونیکو/تکشاخ.(6)

ص:94

در فیلمهای صهیونیستی، مادر نقش ویژهای دارد؛ برای نمونه، در فیلم سفر تکشاخ، مادر حتّی پس از مرگش هم به دو دختر و شوهرش در راه شکست وحشی ها و رهایی جزیره ی موعود کمک میکند و سرچشمه ی فیض و حکمت و مهربانی و پشتیبانی از خانواده و ارزش های خانوادگی است.

استیون اسپیلبرگ، از پرآوازه ترین اسطوره پردازان یهودی سینمای صهیونیستی و عضو کمیته ی عالی سینما برای تولید فیلم های تبلیغاتی به سود یهودیان مورد حمایت دولت اسرائیل(1) است. او در فیلم هوش مصنوعی(A.I) نام شخصیّت اوّل فیلم خود را دیوید گذاشت که یادآور داوود نبی(ع)، منجی بزرگ بنی اسرائیل است. دیوید، ربات انساننمایی است که جایگزین پسر خانوادهای می شود که به اغما رفته است. پس از آمدن پسرک، خانواده تصمیم می گیرد این ربات را دور بیندازد، ولی او به مادر خانواده علاقه مند شده و او را مادر خود می داند. فرشته ی آبی، او را راهنمایی می کند که باید مسیر سختی را بپیماید تا بتواند عضو این

ص:95

خانواده شود و او پس از زحمت های فراوان و گذشت دو هزار سال، باز هم آرزوی بازگشت دوباره ی مادرش را دارد که سرانجام به آرزوی خود می رسد.

در فیلم هری پاتر می بینیم قهرمان داستان به دلیل شهامت مادر و پدرش معروف است و همیشه یاد و خاطره و زندگی حکمت آمیزشان، یاور و همراه اوست و برای رهایی مدرسه ی »هاگوارتز»، یاد آنهاست که به او نیرو و شهامت می دهد. پیوند خانواده ی هری و رهایی مدرسه ی «هاگوارتز»، این نکته را یادآوری می کند که منظور از مدرسه ی آموزش جادوگری هاگوارتز، سرزمین موعود یهود است. البتّه مقاله ی حاخام جک آبراموویچ، با نام «آیا هری پاتر یهودی است؟» نیز به این نکته اشاره می کند که منظور از این مدرسه، سرزمین آموزش و خواندن «تورات»، یعنی اسرائیل است.(1)

ص:96

ص:97

را بر دیگر خدایان و حسد او را در برابر آنان اعلان می کردند.(1) خدای موآب «کامَش»، همچون دیگر خدایان(2) به رسمیّت شناخته می شود.(3)

گارودی در ادامه ی این سخن، یادآور می شود که توحید، پیش از بنی اسرائیل در میان قوم های «خاورمیانه» رواج داشته است و چنین نبوده که خدای جهانیان، نخستین پسر خود و تنها بندگان برگزیده ی خود را یهودیان بداند.(4)

خداوند در «قرآن کریم» در آیاتی، به بنی اسرائیل در زمان یکتاپرستی ا شان فرموده است:

«یا بَنی إِسْرائیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَ أَنّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَی الْعالَمینَ؛(5)

ای بنی اسرائیل! یاد کنید از نعمت هایی که به شما عطا کردم و شما را بر عالمیان (به نعمت کتاب و رسول) برتری دادم».

در آیههای دیگر نیز یهودیان، دشمنان مؤمنان(6) و جزو فزون خواه ترین مردمان برای زیستن در دنیا(7) معرّفی می شوند. از این

ص:98

رو، ملاک فضیلت، تنها توحید و پرهیزکاری است، نه خون، نژاد، قبیله، ملّیت و اصالت خانوادگی.

یهودیان به ویژه صهیونیست ها بر برگزیده بودن نژاد عبرانی تأکید فراوانی دارند. ناهوم سوکولف می گوید:

در میان ملل متمدّن، بی گمان یهودیان خالص ترین نژادند.(1)

همچنین در این باره حاخام آیزنبرگ می گوید:

انسان هر چه یهودی تر باشد، انسان تر است.(2)

ابی ویزل نیز بر این باور است که یهودی، از هر کس دیگری به انسانیّت نزدیک تر است.(3)

ربی کوهن در کتاب «تلمود» می گوید:

ساکنان زمین دو گونه اند: اسرائیل و ملّت های دیگر که مانند یک پیکر بدان نگریسته می شود. اسرائیل، ملّت برگزیده است و این عقیده ای است بنیادین.(4)

صهیونیست های نژادپرست به برخی متون مقدّس تحریف شده ی یهود استناد می کنند. در اینجا به برخی از متن ها اشاره می کنیم:

ص:99

شما منحصراً به خداوند خدایتان تعلّق دارید و او شما را از میان قوم های روی زمین برگزیده است تا قوم خاصّ او باشید؛(1) او از بین تمام مردم روی زمین، شما را انتخاب کرده است تا برگزیدگان او باشید... نه به دلیل بزرگ تر بودن شما از سایر اقوام، بلکه چون شما را دوست داشت و می خواست عهد خود را که با پدران شما بسته بود، به جا آورد.(2)

این نژادپرستی و خودپسندی در اومانیسم جمعی یهود، آشکار شده است. در کتاب «تلمود» که مجموعه ی حکم ها و اخلاقیّات و باورهای یهودی در طول تاریخ است، این دو ویژگی را می بینیم؛ برای نمونه در این کتاب می خوانیم:

فقط به یهودیان می شود به چشم انسان نگاه کرد. خارج از یهودیان، همگی حیوان هستند؛ احکام صادره در مورد خودداری از دزدی و غارت مال دیگران، فقط در مقابل یهودی ها صادق است؛ جان و مال دیگر ملل، حلال است؛ شریعت یهودی، زنا را بر مردان حرام کرده است. این فرمان فقط در مورد زن های یهودی است. عِرض و ناموس غیریهودیان، بر یهودیان حلال است.(3)

همچنین در کتاب «قباله» (کابالا) که منبع تصوّف یهود (کابالیسم) به شمار می رود، چنین آمده است:

ص:100

دیگر انسان ها به تمام معنا بی محتوا و از نژاد پست هستند. آنها فقط برای خدمت به یهودیّت زنده اند. آنان حیوانات کوچکی هستند.(1)

این خودپسندی سبب شده است که انسان یهودی را از خدا بالاتر یا هم ردیف آن بدانند:

یهودی، خدای زنده ای است در کالبد انسان؛(2) خداوند، مجبور به برآورده کردن نیاز حاخام ها روی زمین است.(3)

ص:101

فایفر به جای همسر حضرت، ساندرا بولاک، به جای خواهر ایشان و جف گلدبوم به جای هارون(ع) سخن می گویند.(1)

در سه گانه ی ماتریکس هم تنها اهالی شهر «زایان» بیدارند و در اندیشه ی رهایی زمین از دست شیطان شریر ماتریکس هستند. دیگران در خواب عمیقی فرو رفته اند و چنین می پندارند که انسان اند و دارند زندگی می کنند.

در برخی فیلمهای مطرح هالیوود، در کمال تعجّب میبینیم که برای دست یافتن به مقام جودای که به معنای یهودی است، (2) قهرمان فیلم باید سختی های بسیاری را تحمّل کند.

در فیلم کن لایمل در تل آویو ساخته ی اسرائیل، داستان واقعی میلیونری هشتاد ساله، به تصویر کشیده شده که میان یهودیان محبوب

ص:102

بوده است. او از مخاطبان جوان خود می خواهد که با همسران یهودی ازدواج کنند تا نژاد یهود خالص بماند و خون یهودی با غیریهود آمیخته نشود، سپس به «فلسطین» اشغالی بروند.(1)

فیلم هایی که نژادهای دیگر را پست و کوچک و یهودیان را بلندمرتبه و انسان دوست شمرده اند، بسیارند، ولی این نژادپرستی نه تنها با بهره مندی از سینما برای مخاطب جا نیفتاده، بلکه سبب تنفّر بیشتر مردم از یهودیان شده است.

ص:103

ص:104

عبری در کشورهای گوناگون در میان یهودیان(1) و پدیدآوردن اسطوره های مشترک، دشمن مشترک (اسلام شیعی) و سرزمین مشترک، راه را برای تثبیت ملّیگرایی یهود میگشاید.

اساساً ناسیونالیسم (ملّیگرایی) پدیده ای کاملاً غربی است که پس از انقلاب «فرانسه» در میان اقلیّت ها رشد یافت.(2) در واقع، میهن پرستی و آرمان خواهی مشترک میان افراد گوناگون یک قوم را، ناسیونالیسم می نامند. آلبرت اینشتین، از گسترش ناسیونالیسم یهودی بیمناک بود و همین حرکت، سبب تشکیل دولتی صهیونیستی شد.(3) البتّه او در دوره ای از دولت اسرائیل، حمایت می کرد.

در پژوهش های تاریخی به این نکته بر می خوریم که یهودیان همواره در پی اثبات هویّت و ملّتی واحد در طول تاریخ بوده اند که اساساً یک ایده ی صهیونیستی است و نکته ی قابل توجّه این است که در خود اسرائیل هم، یهودیان با وجود فرهنگ های گوناگون، مشکلات بسیاری دارند و این مسئله سبب جدایی و اختلاف میان آنها شده است.

ص:105

به تصویر کشیده می شود که برای آزادی همسرش از زندان های «روسیه» می کوشد، ولی دیری نمی پاید که به فلسطین اشغالی بازمی گردد و با یک یهودی ازدواج و همسر زندانی گذشته اش را فراموش می کند.(1)

ساختن فیلم هایی به زبان عبری نیز در همین راستا می تواند ارزیابی شود. توسعه و ترویج زبان عبری از سیاست های اصلی دولت اسرائیل و صهیونیست های سایر مجامع به شمار می رود تا هویّت یهودی را انسجام بیشتری بخشند و یهودیان سراسر دنیا را به ملّی گرایی صهیونیستی وادار کنند.(2) برخی منتقدان، یکی از دلایلی که فیلم مصائب مسیح را ضدّیهودی ندانسته و آن را به سود صهیونیسم ارزیابی کردند، تأکید کارگردان بر زبان عبری مردم بنی اسرائیل جامعه ی «فلسطین»، در سال 33 م. بود. در حالی که رومیان، به زبان دیگری سخن می گفتند. در این فیلم از زبان عبری بسیار استفاده شده است. در فیلم فهرست شیندلر(3) نیز اسپیلبرگ از زبان عبری در مجامع داخلی یهودیان بهره برده و فرهنگ آنها را ناسازگار با فرهنگ جامعههایی دانسته است که

ص:106

در آنها زندگی میکنند. این فیلم در راستای پروژه ی هرتزل است. اسپیلبرگ بر این باور است که:

یهودیان، غیرقابل جذب و ادغام در ملّت هایی هستند که بین آنها زندگی می کنند و در آنها تحلیل نمی روند.(1)

شکّی نیست که فیلم های مخالف این روند، سانسور می شوند. برای نمونه، یک بخش از مجموعه ی 22 قسمتی تکوما، درباره ی تاریخ اسرائیل به نام اسرائیلی دیگر بود که مشکل پیوستن یهودیان سفاردی (مهاجران یهودی از کشورهای عربی) به کشوری را بیان می کرد که یهودیان اشکنازی (مهاجران یهودی از اروپا) آن را اداره می کردند. وزیر ارتباطات اسرائیل بدون اینکه فیلم را ببیند، به گفته ی آریل شارون فرمان سانسور آن را داد، ولی تلویزیون اسرائیل آن را پخش کرد و کارگردان فیلم به مرگ تهدید شد.(2)

ص:107

ص:108

کندرو، به انجام برسانند. ایگال عمیر می گوید: دستور قتل، از جانب خدا می آید. همچون روزگار یوشع.(1)

در این اسطوره، صهیونیست های مسیحی با صهیونیست های یهودی هم نظر هستند و بر این باورند که برای ظهورِ مسیح باید «فلسطین» در دست یهودیان باشد و این اراده ی خداوند است.

ص:109

است، بر روی سپر سپاهیان آراگورن دیده میشود. در مقابل، در صحنه هایی قبل از اینکه نبرد عظیم در کناره ی دیوارهای بلند شهر آخرالزّمانی رخ دهد، شاهدیم که سپاهِ شیطانی سایرون است که هنگ فیل سواران را علیه سپاهیان آراگورن به کار می گیرد. هرکس، اندک آشنایی با آثار هالیوود داشته باشد، می داند که سپاهیان فیل سوار در فیلم هایی تاریخی و اسطوره ای چون اسکندر و 300، نماد ارتش های آسیایی و ایرانی است. با توجّه به این دو نکته ی مهم، این تحلیل دور از ذهن نیست که مقصود از شیاطین و سپاهیان سایرون در این اثر، همان سپاهیان مقابل صلیبیون، یعنی مسلمانان هستند. به علاوه ما در این فیلم در کنار گاندولف که نماد خیر و نیکی بود و سوار بر اسب سپید دوباره قیام کرد و به مدافعان شهر «آخرالزّمانی» یاری رساند، شاهد سارومان، پیامبرِ شیطانیِ سایرون هستیم. این تعابیر دقیقاً منطبق بر سفر مکاشفات یوحنّا در «عهد جدید» است که به شدّت مورد استناد مسیحیان صهیونیست در پیش گویی های مسیحایی و آخرالزّمانی ایشان است؛ مثلاً در باب نوزدهم مکاشفات یوحنّا، فقرات 11 تا 16 میخوانیم:

سپس دیدم که آسمان گشوده شد، در آنجا اسبی سفید بود که سوارش «امین و حق» نام داشت... . لشکرهای آسمانی که لباس های سفید کتان و پاکیزه بر تن داشتند، سوار بر اسب های سفید به دنبال او می آمدند... . او با عصای آهنین بر آنان حکم رانی خواهد نمود... .

و در فقرات 19 تا 21 میخوانیم:

ص:110

آنگاه دیدم که آن جاندار خبیث، حکومتهای جهان و لشکریان آنها را گرد آورد تا با آن اسبسوار و لشکر او بجنگد. امّا جاندار خبیث با «پیامبر دروغینش» گرفتار آمدند... .

و در باب بیستم مکاشفات یوحنّا، فقرات 9 _ 10 میخوانیم:

سپاهیان شیطان، در دشت وسیعی، خلق خدا و شهر محبوب «اورشلیم» را از هر سو محاصره خواهند کرد، امّا آتش از آسمان، از سوی خدا خواهد بارید و همه را خواهد سوزاند... .

در فیلم های دیگری چون ماتریکس میبینیم اگر اهالی شهر «زایان» و مبارزان ولایت پذیرِ آن از فرماندهان شهر نباشند، زمین به دست شیطان می افتد؛ شیطانی خداگونه با قدرتی عظیم. طبیعی است اگر یک سو، شیطان یا خدای شیطانی باشد، سوی دیگر باید خدا یا خداگونه ای مقدّس باشد.

روژه گارودی نام کتاب جنجالی خود را «تاریخ یک ارتداد، اسطوره های بنیان گذار سیاست اسرائیل» نهاد که صهیونیست ها را خشمگین کرد و به همین دلیل او را بارها محاکمه و محکوم کردند.

روژه گارودی درباره ی این کتاب می گوید:

این کتاب، ارتداد سیاسی صهیونیسم را برملا میکند؛ یعنی به جای خدای اسرائیل، دولت اسرائیل را نشانده اند، دولتی که چون ناو هواپیمابرِ هسته ای و غرق ناشدنیِ ارباب موقّت دنیا، یعنی آمریکاست و

ص:111

آمریکا به واسطه ی این دولت، می خواهد نفت خاورمیانه را که چون عصب رشد به شیوه ی غربی است، به مالکیّت خود درآورد.(1)

این دولت غاصب، به گفته ی دبیرکلّ پیشین ناتو، ژوزف لانز: کم هزینه ترین مزدور دوران جدید ما بوده است، ولی مزدوری است که خوب پول گرفته است. برای نمونه، از سال 1951 تا 1959م. درآمد دو میلیون اسرائیلی، بیش از شهروندان کشورهای جهان سوم بوده است. همچنین از سال 1972 تا 1996م. آمریکا سی بار از حقّ وتوی خود برای حفظ این دولت در سازمان ملل متّحد بهره برده است.(2) به راستی، اسرائیل، نه مأمور خدا که نماینده ی شیطان در «خاورمیانه» است.

ص:112

ص:113

ص:114

در «استرالیا»، آثاری به دست آمده که حکایت از قدمت پنجاه هزار ساله ی بومیان دارد.

ص:115

ص:116

پروفسور اسرائیل شاهاک نیز در این باره در کتاب خود، «تاریخ یهود، مذهب یهود؛ بار سنگین سه هزاره» می نویسد:

دوران تجدّد، آرمان شهر بشری، شهری تکنولوژیک بود که انسان هیچ کاری را با دست انجام نمی داد و رباتها و رایانه ها غذا را در دهان او می گذاشتند و حتّی نیاز نبود غذا بخورد. هنگامی که تازه ویتامین کشف شده بود، کاریکاتوریستی، تصویری از انسانی بدون شکم کشید؛ زیرا که با کشف و تولید انبوه ویتامین ها دیگر نیازی به خوردن غذا نبود و با قرص ها همه ی ویتامین ها تأمین می شد. از این رو، بر مبنای نظریّه ی تکامل، کم کم معده و روده ها و اعضای دستگاه گوارش که بدون استفاده مانده بودند، حذف شدند! در زمانه ی پساتجدّد که آدمی تا حدّی فهمید غرور گذشته اش نابه جا بوده و فناوری، خطرها و آسیب ها و آلودگی های فراوانی دارد، اندیشه ی آرمان شهر مخدوش شد.

در این میان، یهودیان همچنان به جامعه ی آرمانی خود می اندیشیدند که در آن باید نژاد یهود در «سرزمین موعود»، زندگی کند و آنجا را از وجود بیگانه ها پاک گرداند و دولت یهود را برقرار کند تا مرزهای توراتی شکل گیرد و حتّی یک وجبش از آنِ غیریهود نباشد.(1)

در مقاله ای به نقل از مجلّه ی «سیاحت غرب» می خوانیم:

در پادشاهی داوودی، یهود، حاکم بر دنیاست و سرزمین شیر و عسل با باغ های زیبا و پر از میوه و آرامش و اقتدار پادشاهی از نسل «داوود» در خدمت بندگان برگزیده ی یهوه است و آنان در خوشی و لذّت

ص:117

خواهند بود. بی دلیل نیست که تجارت روسپی ها به دست مافیای سکس یهودی دنیاست.(1)

در این باره دکتر رضا داوری هم می گویند:

در سرزمین مورد انتظار یهود، بهره مندی های مادّی به طور کامل برقرار است.

کنیزکان سفید باید برای انسان های برتر باشند تا اسرائیل، ارض موعود خدای اسرائیل، آرمان شهر یهود شود. انسان امروز تحت تأثیر همین اندیشه ها که از «یهودیّت فریسی» _ «حاخامی» به «پروتستانتیسم»، «کالوینیسم» و فرهنگ غرب امروز تزریق شد، بیشتر به حیوانیّت اهمّیت می دهد و اصرار در حیوانیّت خود دارد، تا آنجا که مدینه ی ایده آل هم، مدینه ی حیواناتی است که خوب بار می برند و خوب می خورند.(2)

آرمان شهر صهیونیستی، جامعه ای بسته است که در آن تنها نژاد برتر، حقّ بهره برداری از دنیا را دارد و حتّی کار نیز برای غیریهودی ممنوع است و بیگانه ها (غیریهودیان) جایگاهی ندارند و نوکر یهودند. وحشی ها (دشمنان یهود) باید کشته شوند و به زنان باردار و حیوان های آنها هم نباید رحم کرد. با این نگاه، این جمله های کتاب مقدّس یهودیان جهان، قابل فهم است:

_ پسران گران بهای صهیون روزگاری به زرِ ناب برابر میبودند؛(3)

ص:118

_ گفتم که شما خدایانید و فرزندان خدای بزرگید. برخیز ای خدا (ای فرزندانم) و بر روی زمین داوری کن؛ زیرا تو تمام امّت های جهان را متصرّف خواهی شد؛(1)

_ تو برای یهوه خدایت، قوم مقدّس هستی. یهوه خدایت، تو را برگزیده است، تا از جمیع قومهایی که روی زمین اند، مخصوص برای خود او باشی؛(2)

_ نسل تو، دیگر ملل را تصرّف خواهد کرد؛(3)

_ فقط به برادرانتان، به بنی اسرائیل با خشونت، تحکّم و سروری نخواهید کرد.(4)

در اندیشه ی صهیونیستی، واژه ی عبری عالیاه(5) که اصطلاحی دینی و به معنای علوّ و صعود به «سرزمین موعود» است، به معنای مهاجرت اشغال گرانه برای زیستن در «فلسطین» به کار رفته است و در برابر آن از مهاجرت وارونه ی یهودیان از سرزمین موعود اسرائیل به زادگاه نخست خود، با واژه ی عبری یریداه(6) یاد شده که به معنای هبوط و عقب نشینی و ارتداد است، نه واژه ی عبری بی طرف هجیرا(7) که تنها به معنای مهاجرت است.(8) بدین گونه ادبیّات صهیونیستی با نژادگرایی و آرمان گرایی بسته ی

ص:119

یهود، هماهنگ می شود و حتّی در به کار بردن واژه ها هم هدف مند عمل می کند.

کنار هم آمدن عنوان اتوپی بنیصهیون و معاد مادّی در دین یهود، تعجّبی ندارد، چرا که ایده ی پاداش و جزا و بازگشت یهودیان برای دیدن نتیجه ی کردارشان، کاملاً مادّی و زمینی شده است. در کتاب مقدّس ]تحریف شده ی تورات[، تنها در چند صفحه، در باره ی پاداش و جزای یهودیان سخن به میان آمده است که در همانجا هم از معاد اخروی خبری نیست و پاداش ها، همه مادّی هستند. برای نمونه: بیشتر شدن باران و محصول ها و فرزندان و ثروت، جزو پاداش های مادّی اند.(1)

استاد توفیقی در کتاب «آشنایی با ادیان بزرگ» می نویسد:

معاد نه در تورات، بلکه در هیچ جای «عهد عتیق» نیامده است، پس باید گفت که تعبیر کلّی آخرت در تثنیه 16:8 و مراثی ارمیا 18:4، به معنای عاقبت دنیوی است. از نظر تورات (در سفر لاویان، باب 26 و سفر تثنیه، باب 28) دین داری در جلب نعمت های این جهان و بی دینی در سلب آنها تأثیر مستقیم و قطعی دارند. اعتقاد به جاودانگی روح، از قدیم در میان بنی اسرائیل وجود داشته و در چند فراز «کتاب مقدّس» بدان اشاره شده است، ولی آن باور پس از بازگشت از «بابل» با عقیده به جاودانگی روح، نزد آن قوم و قیام مسیحا [منجی موعود] پیوند

ص:120

خورد و اعتقاد به رستاخیز مردگان، پس از پیروزی خیر بر شر [در همین جهان] را پدید آورد.(1)

حتّی یهودیان صدر اسلام هم که به آیین اصیل موسوی نزدیک تر بودند، به دلیل وجود همین روحیه ی برتری نژادی می گفتند:

هرگز آتش دوزخ جز چند روزی به ما نخواهد رسید.(2) آن چنان خودپسندی بر آنان غلبه یافته بود که در روز محاسبه هم خون یهودی را رنگین تر از دیگران میدانستند؛ البتّه آیه ای نازل شد که این اندیشه را رد می کرد:

بگو آیا پیمانی از خدا گرفته اید _ پس خداوند هرگز از پیمانش تخلّف نمی ورزد _ یا چیزی را که نمی دانید به خدا نسبت می دهید؟(3)

و همچنین در جایی دیگر می فرماید:

[فضیلت و برتری] به آرزوهای شما و آرزوهای اهل کتاب نیست؛ هرکس بد کند، کیفر داده می شود و کسی را جز خدا، ولی و یاور خود نخواهد یافت.(4)

پروردگار، ملاک برتری را تنها پرهیزکاری و ایمان درست می داند، نه پندارها و آرزوهای قومی و قبیله ای. برخلافِ این سخن الهی، در «تورات» می خوانیم که خدا حتّی پس از ارتداد هم مردمِ خاصّ و

ص:121

برگزیده ی خود را دوست دارد! و ایشان را مجاناً دوست دارد.(1) همان ادّعای یهودیان صدر اسلام، امروزه به شکلی ناخوشایند، در توراتِ تحریف شده و «تلمود» وجود دارد که می گویند:

یهودیان اصلاً عذاب نمی شوند. آتش جهنّم تسلّطی بر ارواح گناه کاران اسرائیل ندارد.(2)

در بحث پاداش و جزا، یهودیان باور دیگری نیز دارند که نشانه ی خودپسندی آنهاست؛ خوش بختی و رهایی ابدی را به صورت جمعی برای بنی اسرائیل می دانند که در آیات «قرآن» هم به آن اشاره شده است:

یهود می گویند: خداوند به زودی ما را می بخشد.(3)

در کتاب مفصّلی که به تازگی چاپ شده است (4) و مجلّه ی انجمن کلیمیان ایران(5) هم آن را تأیید و تبلیغ کرد، بحثی درباره ی آخرت شناسی نزد یهودیان وجود دارد، که به این شرح است:

یکی از موضوعهایی که در تورات کمتر مورد توجّه قرار گرفته، مسئله ی آخرت است. دانشمندان یهود برای اثبات معاد در «تورات» به مواردی استناد کرده اند که هرگز صراحت نداشته است.

ص:122

سپس نویسنده، یکی از استدلال های تلمودی را در اثبات جهان آینده می آورد.

درباره ی معاد مادّی یهودی، سخنان علی عزّت بگوویچ(1) از اندیشمندان جهان اسلام بسیار روشنگر است:

در میان تمامی ادیان، یهودیّت، دینی دنیوی و دارای تمایلات چپ است. بهشت دنیوی موعود و کلیّه ی تئوریهای یهودی مطروحه، از این تمایل ناشی می شود. «کتاب ایّوب»، رؤیای تحقّق عدالتی است که باید در این دنیا محقّق شود؛ یعنی در آن دنیا نه، بلکه در این دنیا فوراً باید تحقّق یابد...! یهودیان خبر از آمدن «ملکوت خداوند» را قبل از آمدن حضرت عیسی(ع) داده اند، امّا آنها برخلاف مسیحیان نه در آن دنیا که در همین دنیا آن را انتظار می کشند... ایده ی بهشت دنیایی در ذات خود یهودی است، نه تنها از نظر محتوا، بلکه از نقطه نظر منبع و سرچشمه نیز چنین است. قالبی یهودی برای تاریخ گذشته و آینده، برای ستم دیدگان تمامی دوران ها و بدبختی ها که فراخوانی پرقدرت است. این قالب را قدّیس «آگوستین» به مسیحیّت و «کارل مارکس» یهودی به سوسیالیسم منتقل کرد (برتراند راسل، تاریخ فلسفه ی غرب). تمامی قیامها، اتوپیارها، سوسیالیسمها و دیگر جریانات که خواستار ایجاد بهشت در روی زمین هستند، در بنیان و ماهیّت خود دارای آبشخوری توراتی و عهد عتیقی بوده و ریشهای یهودی دارند.(2)

ص:123

پس از رنسانس که نفوذ تفکّرات یهودی و کابالیستی بر اروپاییان بیشتر و پروتستانتیسم توسط مارتین لوتر، تأسیس شد و به سمت تفاسیر عهد عتیقی از «کتاب مقدّس» پیش رفت، دین های غیرآخرت گرا هم سر برداشتند که پروتستانتیسم به عنوان اوّلین عامل مهم در تضعیف آخرت گرایی، سردمدار ادیان غیر آخرتگرا شد.(1)

در کتاب «گنجینه ای از تلمود» که نوشته ی یهودی برجستهای است، در بخشی به نام جهان آینده، دیدگاهِ فرقه های گوناگون یهودی بررسی شده است که به قسمتی از آن اشاره می کنیم:

صدوقیان (صادوکیان)، یکی از فِرق مهمّ یهود چنین تعلیم می دادند که با مُردن جسم، روح نیز معدوم می شود و مرگ، پایان موجودیّت انسان است. انکار وجود جهان آینده، با انکار اصل پاداش و مجازات که فریسیان (فرقه ی مسلّط در یهودیّت امروز) برای آن اهمّیت بسیاری قائل بودند، توأم بود و از این رو فریسیان با این بی ایمانی به شدّت مبارزه می کردند... علّت ظاهری این امر که چرا صدوقیان، اعتقاد به رستاخیز مردگان را رد می کردند، این بود که بنا به عقیده ی ایشان، ذکری از این موضوع در اسفار پنج گانه ی «تورات» نیامده است و فقط در تورات شفاهی که مورد قبول آنها نبود، سخن از معاد به میان آمده

ص:124

است. این نظر صدوقیان را دانشمندان [فریسی] یهود به شدّت رد کرده اند.(1)

نویسنده سپس استدلال های فریسیان درباره ی رستاخیز مردگان را از «تورات» آورده و نوشته است:

و آنچه آشکار است و خود فریسیان هم نمی توانند منکر شوند، این است که هیچ جا در اسفار پنج گانه ی تورات، درباره ی رستاخیز، به طور شفّاف سخن گفته نشده است. افزون بر صدوقیان، فرقه ی سامره ای ها (شومرونی ها) هم منکر رستاخیز مردگان هستند.(2)

ولی در اینکه این رستاخیزِ مورد قبول گروهی از یهودیان در کجاست، باز هم اختلاف وجود دارد. نویسنده در این باره نیز می گوید:

بین نظریّات علمای یهود درباره ی مرگ و آخرت، اختلافات بارزی را می توان مشاهده کرد. دانشمندان یهودِ دوران اوّلیه، دوران ماشیح (مسیح موعود یهود) را با جهان آینده یکی دانسته اند. طبق نظر آنها، منجی موعود به وضع و نظام فعلی در این جهان پایان داده، نظامی جاودان برقرار خواهد ساخت که در آن افراد عادل و نیکوکار، یک زندگی روحانی فارغ از قید و بندهای جسم را طی خواهند کرد، در حالیکه معلّمان دوران بعدی، دوره ی ماشیح را یک مرحله ی زودگذر، واقع در میان دنیای فعلی و جهان آینده می دانستند.(3)

ص:125

همین طور که این جمله های «تلمود» گویاست، گروهی از فریسیان، معاد را کاملاً مادّی و در همان دوران ماشیح می دانند، ولی گروهی اعتقاد دارند که دوران ماشیح، میان این جهان و جهان آینده است؛ گرچه روشن نیست که جهان آینده از نوعِ دیگری غیر از این جهان مادّی و دوران ماشیح باشد. شرط پیروزی در جهان آینده در «تلمود»، خواندن و آموزش تورات و به جاآوردن فرمان های خدای یهود(1) دانسته شده و در جایی دیگر، شرط سکونت در اسرائیل یا علاقهمند کردن فرزندان به آموختن تورات(2) برای بهره بردن از جهان آینده، قرار داده شده است. البتّه قولی هم به بهره مندی عادلان و نیکان غیر یهود از نصیب های جهان آینده و عالم باقی داده شده است،(3) ولی باید مشخّص شود که ملاک عدالت و نیکی غیر یهود از منظر یهود چیست؟ وجود باغ بهشت و جهنّم هم با طبقه های هفت گانه در تلمود پذیرفته شده است،(4) ولی نه مانند بهشت و جهنّم در اسلام، بلکه بهشتی که خدا در آن با نیکوکاران گردش می کند(5) و مادّی است و جهنّمی که بر دانشمندان تورات و گناهکاران اسرائیل، اثری ندارد و در جهان آینده

ص:126

است و در آن، گناه کاران در روز شنبه عذاب نمی شوند و استراحت می کنند.(1)

درباره ی آخرین داوری، متنی در تلمود است که مادّی بودن و همگنی جهان آینده با این جهان را ثابت می کند:

دانشمندان گفته اند: در جهان آینده، ذات قدّوس متبارک، نزول اجلال خواهد فرمود و فرشتگان، کرسیهایی برای بزرگان اسرائیل برقرار خواهند کرد تا بر آنها بنشینند. ذات قدّوس متبارک، مانند رئیس دادگاه با پیران اسرائیل جلوس خواهد فرمود و متّفقاً ملّت های ستمگر را داوری خواهند کرد، چنان که ]در کتاب[ آمده است: خداوند همراه پیران قوم خود، برای قضاوت خواهد آمد. (اشعیاء14:3). (2)

ص:127

به زندگی آرام و لذّت بخش خود می پردازند. این انیمیشن از تولیدات شرکت صهیونیستی دریم ورکز (متعلّق به اسپیلبرگ) است.

ص:128

را بر تمامی بنی اسرائیل اطلاق و پادشاهی بر بنیاسرائیل را مختصّ قبیله ی خود کردند.(1) حاخام یهودی، جک آبراموویچ هم در مقاله ای اشاراتی به یهودی بودن هریپاتر کرده است.(2) وی عقیده دارد که مدرسه ی هاگوارتز، همان سرزمین مقدّس و محلّ اصلی تعلیم و تعلّم «تورات» است که «تلمود»، آن سرزمین مقدّس را همین منطقه ی مورد مناقشه ی اسرائیل و فلسطینیان (مسلمانان) مشخّص کرده است.(3)

درباره ی این فیلم و ارتباطاتش با یهودیّت و کابالیسم (قبالائیسم / عرفان و تصوّف یهودی) و آرمان های مسیحاگرایانه ی آن بحث های بسیاری شده است و باز هم نیاز به مباحث جدّیتری احساس میشود.(4) ترکیب جادو و اسطوره و الگودهی به نوجوانان و مبارزه با شیطان قدرتمند و جوّ آخرالزّمانی این داستان، پهلو به پهلوی مباحث

ص:129

کابالیستی می زند. تأکید بر استفاده از جادوگری توسط قهرمان اوّل این داستان و مبارزه با لرد ولدمورت (قطب شیطانی داستان) با استفاده از فنون سحر و کهانت توسط نوجوانی که از پدر و مادر خود محروم شده و به یاد اجداد خود می افتد و نیز تکیه بر استعدادهای فراوان وجودی او که قهرمان داستان است، یادآور مظلومیّت و تنهایی قهرمان اوّل داستان است که در بسیاری از آثار صهیونیستی هالیوود، شاهد آن بوده ایم. از سوی دیگر می بینیم که هری پاتر منجی «هاگوارتز» (مدرسه ی جادوگری در انگلیس) در نبرد سخت واپسین با قطب شر، پیروز میشود. او از قبل به عنوان منجی انتخاب شده است؛ در حالی که خودش هم در ابتدا برگزیدگی اش را نمی داند و سپس میفهمد؛ این نوع نگاه به منجی که دقیقاً در سه گانه ی ماتریکس هم دیده میشود، یک نگاه کلیشه ای تکراری در این قبیل آثار است. در نظر داشته باشیم که سازنده ی این اثر هم یکی از اصلی ترین شرکتهای صهیونیستی هالیوود یعنی برادران وارنر است. شرکتی که در کنار فوکس قرن بیستم، یونیورسال، مترو، گلدن مایر، کلمبیا و پارامونت از اوّلین شرکت های عظیم صهیونیستی هالیوود بوده اند.(1)

هالیوود در ترسیم زندگی پس از مرگ هم راه یهودیّت فریسی را می پیماید. در اندیشه ی اسلامی، با انتقال روح به برزخ و آخرت، به

ص:130

راحتی اجازه ی بازگشت به دنیا و ارتباط برقرار کردن با زندگان را ندارد و معاد، در ادامه ی زندگی این دنیا نیست، بلکه تفاوت ماهوی با این جهان دارد و معاد جسمانی در جهانی دیگر خواهیم داشت که به کوچک ترین کارهای انسان ها، چه مسلمان باشد یا یهودی یا مسیحی یا بودایی یا بی دین، رسیدگی می شود و عدالت حاکم است. مسلمانان، بر این باورند که خداوند می تواند بر روح های سرگردان نیز چیره شود. در اندیشه ی اسلامی، بهشت، جزیره ای دوردست یا سرزمینی موعود در همین دنیا نیست که ویژه ی نژاد یا دین خاصّی باشد؛ حتّی بسیاری از غیر مسلمانان هم می توانند وارد بهشت شوند و بی گمان، بسیاری از مسلمانانِ دنیاپرست و شهوتران و قاتل و... به جهنّم می روند. متأسّفانه کمترین تأثیری که این فیلم ها دارند، این است که اندیشه ی معاد را در میان مسلمانان و مسیحیان به اندیشه ای این جهانی و مادّی و یهودی تقلیل می دهند.

ص:131

رهایی شهر خدا می جنگد، ما را به یاد اساطیر صهیونیستی رایج در هالیوود، در واپسین نبرد برای نجات «اورشلیم»، شهر محبوب خدا، می اندازد.(1)

در پایان سه گانه ی ماتریکس نیز، نئو که یادآور مسیح جدید (یهود) است، با فدا کردن خود شهر «صهیون/Zion» را نجات می دهد و آرامش و بهروزی را برای مردمِ سرزمین صهیون به ارمغان می آورد. در فیلم سفر تک شاخ نیز، پدر و دو دخترش که با پشتیبانی معنوی مادرشان، برای رهایی جزیره ی خوش بختی از دست وحشی ها می کوشند، سرانجام موفّق می شوند آن سرزمین کهن را نجات دهند. فضای داخل جزیره، مانند بهشتی است که زیبایی و امنیّت و آرامش در آن بسیار است و رنگ های نشاط بخش آبیِ آسمانی و سبز، محیط این آرمان شهر موعود زمینی و بهشت برین را برای مخاطب به تصویر میکشد. البتّه این زمین وعده داده شده، به راحتی به دست نمی آید و مانند پویانمایی فرار جوجه ای باید قهرمان اسطوره ای با سلوک خود، این بهشت گم شده را بیابد و این سلوک به تعبیر «تلمود»، همان خواندن «تورات» و عمل به آن است.(2)

ص:132

ص:133

حاخام آبوهو می گوید: حاخام ها صاحب و اختیاردار حکمرانی خداوند در زمین هستند و خداوند مجبور به برآوردن و تدارک خواسته های آنان است.

ساحری، بسیار خطرناک است. می تواند [ساحری] بر خدا سایه افکند. به رغم آن، حاخام «کانینا» از انجام آن ابا نکرد. این برای آن بود که او از خدا خیلی برتر و بالاتر بود.(1)

آن چنان اندیشه ی ناتوان شمردن خداوند در صهیونیسم گسترش یافت که پس از جنگ جهانی دوم، یهودیان گفتند:

خدا در جنگ دوم جهانی، بندگان خود (یهودیان) را رها کرد و اکنون دیگر زمان کنار نشستن و پشیمانی اوست!

پاپ در دیدار از اردوگاه «آشویتس» و «بیرکناو»، خطاب به یهودیان کشته شده در این اردوگاه ها گفت:

در چنین جایگاهی، زبان ناتوان است. تنها میتوان به سکوتی مرده تن سپرد. سکوتی که در آن فریادی به سوی آسمان نهفته است. سخن گفتن بسیار سخت است و دوست دارم به خاطر همه ی کسانی که از عشق به خدا و عشق به حقیقت رنج می برند، از اعماق وجود فریاد بکشم، خدایا، چرا خاموشی و چطور توانستی این همه بیداد و پیروزی شر را تحمّل کنی؟!(2)

ص:134

برخی دانشمندان مسیحی به این سخن اعتراض کردند، زیرا نشانه ی اوج سرسپردگی پاپ بندیکت شانزدهم به صهیونیسم است.(1)

ص:135

طالع نحس (4)،(1) شیطان حتّی از خدا هم نیرومند تر و مسلّط بر جهان است.

خدای «کتاب مقدّس»، در سفر خروج باب 25 فقرات 1 _ 40 بسیار شبیه خدای فینیقی بعل است که معبدی طلایی و انباشته از گران بهاترین کالاهای آن عصر می خواهد تا در میان مردم خود زندگی کند.(2) این اثرپذیری شدیدِ فرهنگ یهودیان از بت پرستانِ اطراف، در میان یهودیان به کلیشه ای تبدیل شده است که هنوز هم ادامه دارد؛ صهیونیست های بی دین، به اعتراف تئودور هرتزل و دیگر رهبرانشان،(3) این آیی

ن را بیش از پیش بازیچه ی دست زرسالاران دنیا پرست کرده اند. ساختن فیلم ها و کارتون هایی چون هرکول، الهه ها و خدایگان مصر، یونان، روم و ایران باستان در هالیوود و تبلیغ اساطیر شرک آمیز دیگر قوم ها به دلیل همین ضعف بنیادین مفهوم خدا در میان یهودیان و مسیحیانِ این روزگار است، در صورتی که در اندیشه ی اسلامی، چنین ضعفی دیده نمی شود و برهان هایی چون واجب و امکان و فقر ذاتی،

ص:136

روزنه ای برای آسیب رسانی باز نمی گذارد و جلوی سوءاستفاده ی شیطان ها را می گیرد.

ص:137

ص:138

خدایان فرعی استقلال قائلند و همین اصالت دادن به فرشتگانی ویژه یا دیگر موجودات که از مظاهر نام ها و صفت های خدای سبحان هستند، سبب محدود شدن خداوند می شود. اینان با این عقیده، در مقام توحید ذاتی یکتا پرستند، ولی در مقام عبادت و استعانت، مشرک هستند و این شرک، آغازی غم بار بر پایانی وحشتناک و باورناپذیر چون پرستش شیطان است.

برخی شیطان پرستان امروزی هم طاووس را فرشته ای می دانند که علیه فرمان نابه جای الهی درباره ی سجده بر انسان شورید. اینان به ظاهر شیطان را خدایی در کنار پروردگار یکتا نمی دانند، بلکه او را آفریده ی یزدان می دانند که در برابر خدایش ایستاد.(1) نام اینان را یزیدیه نهاده اند،

ص:139

اندیشه های آنها معجونی از باورهای میترایی (مهرپرستی)،(1) زرتشتی و تصوّف است.

در «تورات» تحریف شده نیز، در داستان حضرت آدم و حوّا می بینیم که شیطان، آن دو را به بهره مندی از درخت معرفت تشویق می کند تا رمز جاودانگی را بیاموزند. در «کتاب مقدّس» یهود، آمده است که آن دو با خوردن میوه ی ممنوعه به معرفت می رسند.(2) معرفتی که خدا نمی خواست فرزندان بشر به آن دست بیابند.

ص:140

فیلم ها، به پرستش نیروی متافیزیکی شرور پرداخته و آن را معناگرا دانسته اند. به دلیلِ تازگی این مکتب ساختگی، به ویژه در جامعه ی ما و دیگر کشورهای اسلامی، نیاز است که این اسطوره ی صهیونیستی تبیین شود.

همان طور که گفته شد، در میان قوم های باستانی و دین های تحریف شده، درباره ی قدرت شیطان بزرگ نمایی شده است، ولی آنچه امروزه به نام شیطان پرستی، گروهی غافل و فریب خورده را به دور خود جمع کرده است، به دلیل فعّالیت خاندان لاوی (لِوی) در این زمینه است. برخی از این خاندان با همین نام خانوادگی و برخی با شهرت کوهن یا کاهن و نام هایی شبیه به این زندگی می کنند. از قرن سیزدهم میلادی تاکنون، این خانواده یکپارچگی اش را حفظ کرده است.(1)

تودروس ابولافی، رئیس و حاخام کاستیل ولیون (اسپانیای قرن 13م.) بود که یهودیان، وی را از نوادگان خاندان سلطنتی یهود می دانستند. این خاندان، سپاهیان صلیبی را علیه مسلمانان در شمال «اندلس» مجهّز کردند و از همان سده با فرقه ی شه سواران معبد(2) پیوند

ص:141

نزدیکی داشتند. این فرقه ی غارت گر حاصل پیوند شوم شه سواران (شوالیه های) مسیحی و زرسالاران یهودی بودند و عملیات خویش را می پوشاندند و خود را عارفان رازدان الهی می نمایاندند. اینان نخست از کابالیست های یهودی متأثّر بودند و با سازمان پنهان و قدرت خواه فراماسونری، تعامل گسترده ای داشتند و لُژ کهن اسکاتلند را که هنوز هم شاخه ی اصلی ماسونی به شمار می رود، در سیطره ی خود گرفتند.(1)

ص:142

خاندان لوی، پایه گذار مکتب رازآمیز کابالا (قبالّا) هم بودند که این مکتب، عرفانی ناقص و متأثّر از میترائیسم (خورشیدپرستی) و بت پرستی «مصر باستان» و خدایان «روم» و «یونان باستان» و یهودیّت حاخامی بود. البتّه در کابالیسم از مفاهیم عرفان اسلامی هم استفاده های ناقصی شده است.(1) کابالا، ادامه ی زمینی پادشاهی داوودی در ملکوت بود؛ یعنی همان ایده ی جهانی شدن پادشاهی داوودی یهود که اکنون عرفانی و رازآمیز است.(2)

امروزه، شیطان پرستی با نمادها و اندیشه هایی برگرفته از میترائیسم و هلنیسم و مصر باستان، در گسترش بی دینی و بی بند و باری و بت پرستیِ پس از مدرنیته می کوشد. فردی از خاندان یهودی لوی، به نام آنتوان لوی/ لاوی با نوشتن «انجیل شیطانی» و برپایی «کلیسای شیطان»،(3) از سال 1966م. کوشیده است دین مسیحیّت و عرفان ناب اسلامی را نابود کند و با گسترش این مکتب می خواهد «اروپا» و

ص:143

«آمریکا» را زیر سیطره ی الیگارشی یهودی ببرد. این مکتب، مانند کابالا، از سحر، جادو، رازورزی، وثنیّت و مادّه گرایی سخن می گوید.(1)

ص:144

بایستد و بر او برتری جوید. به دلیل اندیشه ی سست «کتاب مقدّس»، به ویژه عهد عتیق درباره ی خدا، ترس از شیطان و یارانش در کشورهای غربی بسیار است و اسطوره های خون آشام و دراکولا و موجود های شرور در هالیوود رونق یافته است؛

5. انسانپرستی و خودپرستی در این مکتب، از جایگاه ویژه ای برخوردار است. یک شیطان پرست، خود را خدای خویش می داند و این پند شیطانی در میان آنها گسترش یافته است:

هر خدای ارزشمندی بهتر است به جای یک برده ی پست و به خاک افتاده، یک شریک در قدرتِ خود داشته باشد.(1) به دلیل وجود این اندیشه، سودمحوری و لذّت خواهی مادّی، در میان شیطان پرستان به

ص:145

شکلی افراطی رواج یافت، به گونه ای که برای لذّت بردن خود حاضرند دوست و هم کیششان را بکشند یا مثله کنند و خون او را بیاشامند؛

6. خرافه گرایی و جادوگری را به رسمیّت شناختند و با بهره مندی از حرف های عبری و نمادهایی چون ستاره ی پنج پر و صلیب وارونه و هلال برعکس، آیین های ویژه ای پدید آوردند؛

7. اینان بر این باورند که شیطان به راحتی می تواند در جسم افراد گوناگون حلول کند یا خود را به شکل های گوناگونی درآورد و با دوستان و دشمنان خود تعامل عینی داشته باشد.

ص:146

تمام این فیلم ها بذر ترس از قدرت شیطان را در درون آدمیان می کارند. ترس از قدرت شیطان، مقدّمه ی تسلیم شدن در برابر او و ناامیدی از رحمت الهی و گرایش به سمت ابلیس و پرستش اوست. هر که از شیطان یا هر موجود دیگری بترسد، در حقیقت به نوعی در برابر قدرت او تسلیم شده و بنده ی او گشته است. «قرآن مجید» می فرماید:

«إِنَّما ذلِکُمُ الشَّیْطانُ یُخَوِّفُ أَوْلِیاءَهُ فَلا تَخافُوهُمْ وَ خافُونِ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ؛

همانا شیطان یاران خویش را می ترساند. پس ای مؤمنان! اگر به خدا ایمان دارید، از شیطان نهراسید». (آلعمران: 175)

امروزه اومانیسم نژادپرست یهودی، خود را صاحب و خدای قدرتمند جهان فرومایه به شمار آورده و به یاری رسانه ها، پیام های شیطانی و شوم را در دنیا گسترانیده است. هالیوود، پیام آور دنیاخواهانی شده است که برای حفظ قدرت خویش، معناگرایی پس از مدرنیته را هم به انحراف کشانده اند و با گسترش عرفان تقلّبی و متافیزیک وارونه(1) می کوشند جلوی رشد اسلام ناب را بگیرند.

ص:147

به کار بردن ژانر وحشت و حادثه ای در فیلم هایی که درباره ی شیطان، ساخته شده، بسیار مهم است و استفاده از رنگ های سیاه و قرمز و زرد و گاهی آبی آسمانی در فضاهای شیطانی، به همراه غبار و گرفتگی، از جایگاه ویژه ای برخوردار است. حیوان هایی چون عقرب، مار، اژدهای بالدار و شاخدار، خفّاش، سگ تیره، عنکبوت، شغال، کلاغ، بز و بوفومت، (موجودی سرخ رنگ، نماد آتش دوزخ، با دم و نیزه ی سه شعبه در دست)، نمادهای شیطان و یارانش به شمار میآیند. نشانههایی چون صلیب وارونه، هلال برعکس، ستون مخروطی اُبِلیسک، ستاره ی پنج پر و شش پر در میان دایره ای با حروف عبری یا به صورت تنها، صورتک های شیطانی، جمجمه و استخوان، اسکلت بدون گوشت، شمشیر خون آلود، مثلّث و دایره های ناهمسان در کنار هم، دایره های ناقص و دارای مرکزی واحد، از مهم ترین نماد های شیطانی هستند که در جای خود، نشانه ی شیطان اند. عددهای 666 و 3 و 6 و 13 را در برخی فیلم ها اعدادی شوم می پندارند. خشونت، خونآشامی، جادوگری، پیش گویی، وحشت، نومیدی، تاریکی و سیاهی از ویژگی های اصلی روایت های شیطان پرستان هستند که همراه با موسیقی های شیطانی، قدرت شیطان را نشان می دهند و روح ناآگاه مخاطب را به تسلیم و فروتنی در برابر شیطان فرامی خوانند و بیشتر با تحریک حسّ شهوت و خشونت و درّندگی، سبب به هم ریختن تعادل عقلی مخاطب میشوند و توان اندیشیدن را از او میگیرند و بر وی اثر میگذارند.

ص:148

در بسیاری از فیلم هایی که دارای درونمایه ی مذهبی هستند، نوعی اهریمن شریر یا تجسّم شخصیّت شیطانی اش یا شیطان پرستی، نمود برجسته ای دارد. به دلیل نفوذ بسیار یهودیان دنیاپرست بر هالیوود و مسیحیّت پولسی، ویژگی های شیطان در سینما، بیشتر یهودی _ صهیونیستی است. در اینجا به برخی تصویرهای شیطان در سینمای غرب، اشاره می کنیم:

1. در این فیلم ها به اندیشه ی خدا و قدرت او یا توجّه نمی شود یا خدایی ناتوان و بازنشسته (دئیستی) به تصویر در می آید. انسان، هماورد اصلی شیطان، با تکیه بر داشته های خود و مستقل از خدا است. برای نمونه در فیلم هری پاتر، جادوگری شیطانی با فردی برگزیده از پسران « هاگوارتز»، به نام آقای هری در می افتد. همین ماجرا در فیلم های کنستانتین و طالع نحس، ارباب حلقه ها، پسر جهنّمی و ماتریکس هم دیده میشود. این به دلیل ضعف اندیشه ی خداباوری در میان یهودیان و مسیحیان است که حتّی در پویانمایی شاهزاده ی مصر، که داستان زندگی حضرت موسی(ع) است، دیده میشود؛

2. قدرت ویژه ی شیطان، در تمام این فیلم ها به چشم می آید، حتّی در فیلمی چون امگا کد 2 یا مگیدو، محصولTBN Film که صهیونیست های مسیحی آن را ساخته اند و در پایان آن، مسیح با معجزه به عمر شیطان و یارانش خاتمه میدهد، قدرت بسیاری برای شیطان به تصویر درآمده است. گاهی در سینما، شیطان را مثبت هم نشان داده اند. برای نمونه در کمیک استریپ شیطان کوچولو، شیطان

ص:149

کوچک، دوست داشتنی قرمز رنگ و دمداری، مردم شهر را نجات می دهد.(1)

از منظر اسلام، شیطان موجودی ناتوان و آفریده ی خداست که به دلیل خودبرتربینی، تکبّر ورزید و از درگاه الهی رانده شد و خدا به او مهلت داد برای آزمایش فرزندان آدم، آنها را وسوسه کند. انسان ها خدایی دارند که با توکّل به او از شرّ هر شیطان رانده شده ای اعم از جنّ و انس در امان خواهند بود؛ خدای حکیم و مهربانی که بر اساس عمیق ترین استدلال های فلسفه ی اسلامی، بدون وجود فیض او هیچ چیز، حتّی برای لحظه ای هم وجود نخواهد داشت؛

3. جبرگرایی و تقدیر از پیش نوشته شده برای انسان ها و ناتوانی و تنهایی انسان در رویارویی با شیطان، در سه گانه ی ماتریکس به گونه ای آشکار بیان شده است. در تاریخ فلسفه ی غرب هم شاهد ظهور مکتب دئیسم هستیم که می گوید: خدا انسان را آفرید و او را رها کرد. تأثیر این مکتب بر این فیلم ها هویداست؛

4. نیازِ بسیارِ شیطان به کالبدی انسانی برای حلول در آن و ادامه ی حضور در میان آدمیان در فیلم های جنگیر(2) و هری پاتر و مومیایی(3) به

ص:150

خوبی آشکار است. به راستی اگر شیطان آنقدر توانمند است که در برابر خدا می ایستد، پس چرا به کالبدی انسانی نیازمند است؟؛

5. همراهی با خرافه و جادو و نوعی معنویّتگرایی دروغین نیز در این فیلم ها دیده میشود. یهودیان میکوشند جریان معنویّت گرایی را با تبلیغات رسانه ای در دست بگیرند و به این ترتیب، این دریچه ی آزادی بشر از بند مکتب های مادّی را هم ببندند یا به سمت ظلمات آلوده کننده ی شیطانی بگشایند. با این نگرش است که فیلمی چون هری پاتر، با حمایت افراد سرشناس صهیونیست هالیوود، چون اسپیلبرگ و شرکت یهودی _ صهیونیستی سازنده ی فیلم، یعنی برادران وارنر ساخته می شود و در تبلیغات، این کارخانه ی اسطورهسازی جای ویژه ای باز می کند تا کودکان معصوم، جادو را بپذیرند و جادوگران را دوست داشته باشند. همچنین فیلم ویژه ای چون ماتریکس را شرکت یهودی _ صهیونیستی برادران وارنر با تهیّهکنندگی یک یهودی دیگر به نام جوئل سیلور می سازد و پناهگاه انسان را پس از نقد تکنولوژی، شهر صهیون(zion) و بودیسم یهودی مآب معرّفی می کند؛(1)

6. همراهی با اساطیر شرکآمیز عصر «یونان» و «روم» (فرهنگ هلنیستی) و «مصر باستان» در بیشتر نمادها، نامها، شخصیّتها و مکان های

ص:151

فیلم های آمریکایی و اروپایی وجود دارد؛ برای نمونه در فیلم هری پاتر، هلنیسم و در فیلم مومیایی، شرک مصر قدیم، به تصویر کشیده شده است.

در نظر اندیشمندانی چون ملّا صدرای شیرازی و حسن زاده آملی(1) گفتارهایی درباره ی یونان باستان وجود دارد که اربابان جهانی سینما به آن توجّه نکرده اند. این اندیشمندان بر این باورند که در مصر و یونان و روم باستان هم، فرهنگ خداپرستی پیامبران محلّی و تأثیر پیامبران پیشین، مانند ابراهیم و یعقوب و یوسف(ع) بود که سبب پیشرفت های بسیاری شد. کسانی که برای احیای فرهنگ مشرکانه ی یونان و روم و مصر باستان، هزینه های گزافی برای فیلمهایی چون تروا(2)، اسکندر(3) و آشیل(4) میپردازند، می کوشند الگویی به غیر از الگوهای خدایی به انسان عرضه کنند.

بنیان گذار مکتب شیطان پرستی جدید، آنتوان لوی یک یهودی از تبار لاویان، از قبیله ی کاهنان بنیاسرائیل است. این مکتب در گذر تاریخ، تأثیرهای بسیاری از کاهنان بتپرست «مصر» گرفته است و این روند همچنان ادامه دارد. از این رو، بحث ها و نمادهای شیطانپرستان جدید، به بحث های کابالیسم و تصوّف یهودی نزدیک می شود؛

ص:152

7. شیطان پرستی در بسیاری از این فیلم ها، افزون بر ماهیّت دینی، جنبه ی سیاسی هم دارد. برای نمونه در فیلم پسر جهنّمی بر اساس همکاری نازی ها و ایرانیان، اهریمن های فرعی و اصلی پدید میآیند. در برخی فیلم های قدیمی، چون جنگ ستارگان، «شوروی»، قطب شر به شمار می آید، ولی در بیشتر فیلم های جدید، اسلام سیاسی، به ویژه مذهب شیعه را قلب شیطان مینامند.

در فیلم مردی که فردا را دید، بر اساس پیش گویی های نوستر آداموس، امام زمان شیعه عج الله تعالی فرجه الشریف، ]نعوذبالله[ سلطان تروریسم و وحشت نامیده میشود و با بی شرمی، سه بار به ایشان شیطان ( (Devilمی گویند. در یکی از بخش های انیماتریکس (پویانمایی ماتریکس)، دقیقاً با زوم کردن بر نقشه ی کره ی زمین، شهری خشک را در صحرای «حجاز» به تصویر میکشند که شیطان های ربوتیک در آن گرد آمدهاند. این شهر، «مکّه» یا «مدینه» است که شهر ربات های شیطانی معرّفی میشود. در بخش دیگری از این پویانمایی چند قسمتی، با به تصویر کشیدن دقیق هلال شیعی و محلّ ظهور حضرت ولیّ عصر عج الله تعالی فرجه الشریف، روی نقشهای در سازمان ملل و کشتن خرمگسی شوم و جغدوار که در این مسیر حرکت می کند و پاک کردن آلودگیهای وجود او، دشمنی خود را با تشیّع نشان می دهند. در یکی دیگر از پویانما های نهگانه ی ماتریکس، به شکلی نمادین، فرمانده ی ربات های شیطانی با شمشیر آخته، سوار بر اسب

ص:153

سپیدی در حال حرکت است که در ادامه ی فیلم شکست می خورد و کشته می شود.(1)

در فیلم جنگ ستارگان، بخش بازگشت امپراتور نیز لباس جنگ جویان شیطانی، مانند عرب های مسلمان است. این اندیشه در فیلم ارباب آرزوها(2) نیز بیان می شود که محلّ تاخت و تاز شیطان، «ایران باستان» بوده است و شیطان از طریق مجسّمه ی خدای باستانی ایرانی به «آمریکا» منتقل می شود.(3) به یقین، صهیونیسم با ایران باستان هیچ مشکلی ندارد و میترائیسم و دیگر مکتب های شرکآمیز ایران باستان را در فیلم هایش ترویج می کند. مشکل راهبردی صهیونیست ها، با ایرانی است که امّ القرای جهان اسلام است. برای نمونه، در فیلم جنگیر به طور کامل منظورشان را به این صورت بیان می کنند که شیطان از منطقه ی «نینوا» یا همان «کربلا» به «آمریکا» می رود و در آنجا فجایعی به بار می آورد که کشیش های جن گیر باید آن را حلّ و فصل کنند؛

8. در این فیلم ها، شیطانی را به تصویر می کشند که از شرق بر می خیزد و به کشورهای غربی، به ویژه «آمریکا» حمله می کند و

ص:154

سرانجام با کیاست و درایت آمریکایی ها، به ویژه دانشمندان یهودی، موفّق می شوند شیطان را شکست و سرزمین موعود را نجات دهند؛

9. بیشتر این فیلم ها معجونی از موضوعهایی چون آخرالزّمان یهود و مسیحیّت یهودی و صهیونیسم مسیحی است و به مطالب دو سفر «دانیال» از کتابهای «عهد عتیق» و «مکاشفات یوحنّا» از اسفار عهد جدید تکیه دارد. مطالب این کتاب، هم حالتی رؤیایی دارد و تفسیر و تأویل پذیر است و هم تصویرپردازی براساس داستان های آن نوگرایانه و بدیع می باشد. در فیلم های ارباب حلقه ها، ماتریکس و امگا کد 2، این نمادهای «کتاب مقدّس» به تصویر کشیده شده است: دریاچه ی آتش و چاه هزار ساله ی شیطان و جهنّم آتشین و اژدهای بال دار و بزی با شاخ های بلند و شهر محبوب خدا و سوار سپیدپوش سوار بر اسب در دشت وسیع و... ؛

10. چون تصویر واحدی از شیطان در اسطوره های اروپاییان و عهد جدید و قدیم وجود ندارد، در فیلم های گوناگون، شیطان به صورت شبه انسان، جانور و نیمهانسان و اشیای عجیب دیگر تصویر شده است. برای نمونه، شیطان در فیلم های آه خدایا! تو شیطانی،(1) ساحرگان ایستویک،(2) قلب فرشته،(3) وکیل مدافع شیطان،(4) پایان دوران(5) و

ص:155

مسحور شده به شکل انسان و در فیلم های افسانه،(1) امگا کُد 2 و مهیّای جهنّم، نابودگر جهنّم(2) به صورت حیوان و جانور و در فیلم های مومیایی، هری پاتر، جنگیر، طالع نحس و مرد عنکبوتی(3) به صورت نیمه انسان یا روحی در کالبد انسان به نمایش در آمده است. در سه گانه ی ارباب حلقه ها، سایرون که شیطان اصلی است، به شکل چشمی در بالای ستون سنگی اُبِلیسک در کنار دوزخ و دریاچه ی آتش به تصویر کشیده شده است. در سه گانه ی ماتریکس هم خدای شریر کامپیوتری، به صورت مدارهای الکتریکی به تصویر کشیده می شود.

ص:156

در کتاب مقدّس، آن را ابدون و اپلیون یعنی هلاککننده، فرشته ی جهنّم، بعلبزبول(1) به معنای خدای فرار، بعلزبوب(2) به معنای مدفوع، بلعیال، رئیس این جهان، رئیس دیوها، خدای این جهان، ابلیس، قاتل، پدر دروغ گویان، اهریمن و اژد ها(3)، مار قدیم، دشمن و شیر غرّان هم گویند.(4) البتّه اژدها در فرهنگ چینی نماد خوبی و نیکی است. در انگلیسی Evile به معنای چیز بسیار بد است و گاهی بر شیطان یا یاران او اطلاق می شود و Devil به معنای شیطان به کار می رود که در زبان یونانی به معنای متّهم کننده و شاکی است.

2_ شیطان را الهه ی سیاه هم گفته اند و اهریمن که در آیین زرتشت، مظهر شر و ناخوشی و پلیدی است و monster به معنای هیولای بزرگ، می تواند بر شیطان و یارانش اطلاق شود. متون یهودی، گمانه زنی هایی راجع به فرشته ی شر به نام بیلیار(5) دارند که به عنوان آخرین دشمن خدا ایفای نقش می کند.(6) همچنین کلمه ی Demon که در افسانه های «یونان» به معنای خدای باقدرت و روح شریر جنّی و

ص:157

شیطان به کار می رفته،(1) در برخی متون و فیلم های غربی به جای شیطان و یارانش به کار می رود. مثلاً در فیلم طالع نحس، نام کودکی که شیطان در قالب او حلول می کند و رئیس گروه شیطانپرستان می شود و عدد شیطانی 666(2) بر سر او حک شده است، دیمن است. در سنّت مسیحی- یهودی به موجودات معنوی و روحانی که در مخالفت و شورش علیه خدا و آسیب رساندن به انسان ها مانند شیطان هستند، Demons گفته می شود.

3_ نماد اُبلیسک(3) که همان سرستون های سنگیِ مخروطی شکل خورشیدپرستان(4) است، از لفظ ابلیس گرفته شده است. امروزه این نماد به وفور، در کشورهای غربی مورد استفاده قرار می گیرد و در فیلم هایی مانند طالع نحس(4)، (انتهای فیلم در قبرستان) استفاده می شود. در سه گانه ی ارباب حلقه ها نیز، سایرون، که محور نیروهای شیطانی بود به صورت چشمی درخشان بر فراز نماد ابلیسک به تصویر در آمده است.

4_ وحش: علاوه بر اینها، در کتاب مقدّس به شیطان، وحش یا جانور عجیبی که از چاه بیانتها بیرون خواهد آمد، اطلاق شده است؛(5)

ص:158

البتّه وحش در «کتاب مقدّس» به دو جانور عجیب هم اطلاق شده که متابعان اژدها (شیطان) هستند و مردم را به تبعیّت از دستورهای شیطانی فرامی خوانند. یکی از آنان هفت سر دارد و ده شاخ و روی هر شاخ او یک تاج است و روی هر سر او نام کفرآمیزی نوشته شده است. این جانور شبیه پلنگ است با پاهایی مثل خرس و دهانی چون شیر که اژدها تمام قدرتش را به او می دهد و تمام مردم دنیا به جز دین داران [مسیحی] او را پرستش می کنند! این جانور، از دریا بالا می آید.

جانور دوم که از زمین بالا می آید، دو شاخ مثل قوچ دارد. او صدای وحشتناکی چون اژدها دارد و از آسمان، آتش به زمین می آورد و مردم دنیا را به تبعیّت از جانور اوّل و درست کردن مجسّمه ای از او و پرستش وی وادار می کند. به علاوه این موجود، همه را مجبور می کند که علامت مخصوص جانور را بر روی دست راست یا پیشانی خود بگذارند و بدون داشتن عدد 666 نمی توان شغلی به دست آورد یا چیزی خرید.(1)

مفسّران مسیحی، در تفسیر این دو جانور و منظور از آنها، در «مکاشفات یوحنّا»، اختلاف نظر دارند،(2) ولی در دنیای هنر و سینما این تصویرسازی ها دستمایه ی آثار گوناگونی درباره ی شیطان شده است، زیرا جذّابیت دیداری و هیجان بسیاری دارد. برای نمونه، در فیلم امگا

ص:159

کد2،(1) شیطان به شکل اژدهایی بال دار با دو شاخ قوچ مانند، در پایان فیلم، از بدن تسخیرشده ای بیرون می آید و خود را با چهره ی واقعی می نمایاند یا در فیلم پسر جهنّمی،(2) موجود شیطانی ستاره ی فیلم، با رنگ قرمز خود، یادآور دوزخ است و در صحنهای، دو شاخ قوچ مانندش رشد میکند که او با شکستن آنها، شرارت را از وجود خود دور میسازد.

5_ دجّال: موجود دیگری که در بسیاری از فیلمهای هالیوود وجود دارد، دجّال است. در روایتهای مسیحی دجّال را ضدّ مسیح (Antichrist) یا مسیح دروغین دانستهاند که دروغگوست و اتّحاد ناسوت و لاهوتی عیسی در یک بدن را نفی و به جسمانی بودن خدا خدشه وارد میکند.(3)

در روایتهای اسلامی، دجّال، صیغه ی مبالغه از ریشه ی دَجَل است که به معنای بسیار فریبکار و کذّاب است و پیش از ظهور امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف می آید و خلق را فریب میدهد و مردم بر گردش جمع می شوند.

در کتاب های عهد عتیق که برای یهودیان است، واژه ی دجّال نیامده، ولی برخی مفسّران «کتاب مقدّس»، از برخی مفادّ سفر دانیال در عهد

ص:160

عتیق، پی به دجّال بردهاند. در جایی دانیال نبی(ع) در رؤیایی، چهار جانور را می بیند که چهارمی بسیار هولناک است و قربانیان خود را با دندان های بزرگ و آهنینش پاره و بقیه را زیر پا له می کند. این هیولا، ده شاخ دارد که وقتی دانیال به شاخهایش مینگرد، یک شاخ کوچک تر از میان آنها می روید و سه شاخ را از میان می برد. این شاخ جدید چشمانی چون چشم انسان دارد و مغرورانه سخن میگوید و با وجود ازلی، مخالفت می کند، ولی سرانجام جانور چهارم نیز کشته میشود و بدنش در آتش می سوزد. منظور از چهار جانور، چهار سلسله ی پادشاهی است که ده شاخ جانور چهارم، نماد ده حاکم آن پادشاهی هستند. در آخر، پادشاهی دیگر به قدرت می رسد که با سه پادشاه پیشین فرق دارد و بر ضدّ خدا سخن می گوید. برخی مفسّران این پادشاه دیگر را دجّال نامیده اند که به گفته ی «سفر دانیال»، از بین میرود. سپس قوم خدا (یهود) حاکم می شوند.(1) در جای دیگری دانیال در رؤیا می بیند که در کنار رودخانه ی «اولای» در شهر «شوش» در سلطنت عیلام، قوچی با دو شاخ بلند به همه طرف شاخ می زند و هیچ جانداری نمیتواند در برابرش بایستد؛ سپس بُز نَری از غرب ظاهر میشود و قوچ را نابود میکند. این بز، شاخی بلند در وسط چشمانش دارد که بزرگ می شود. ناگاه شاخ می شکند و چهار شاخ در چهار جهت در می آید. از یکی از این شاخ ها، شاخ کوچکی در می آید و به

ص:161

سمت سرزمین اسرائیل رشد می کند و قوی می شود، به گونهای که در برابر نیروهای آسمانی می ایستد و برخی ستارگان را به زمین می ریزد و عدالت و حقیقت را لگدکوب می کند تا اینکه پس از 1150 روز، دوباره خانه ی خدا احیا می شود.

به گفته ی «تورات»، آن قوچِ دو شاخ، نماد پادشاهی ماد و پارس است که بُز (نماد پادشاهی یونان) به رهبری اسکندر آن را نابود می کند. سپس امپراتوری یونان چهار تکّه می شود و هنگامی که ستم آنها از حد بگذرد، پادشاه دیگری به قدرت می رسد که بسیار ستمکار و مکّار است و در برابر قوم خدا (یهود) و سرور سروران می ایستد و سرانجام نابود می شود، ولی نه با قدرت بشری. به گفته ی مفسّران، آن پادشاه دیگر، دجّال است. (1)

این مکاشفه ها سبب آفرینش آثار زیبایی در هالیوود شده و مخاطبان بسیاری را هم جذب کرده است. در پایان فیلم پسر جهنّمی، شیطانی را می بینیم که شبیه شاخ های بسیار بزرگ و پیچیده ی بُز است و پسر موقرمز دوزخی، او را نابود میکند. البتّه خود این پسر دوزخی، قرار بود کلید قدرت شیطان در دنیا باشد که به واسطه ی عشق، راه ورود شیطان به دنیا را میبندد. در این فیلم، موجودهای شیطانی و یارانشان، آلمانی های نازی هستند که موجودهای عجیب و شروری را به نام

ص:162

سموئل از دل مجسّمه ای از «ایران باستان»، بیرون می کشند تا راه را برای تسلّط شیطانِ اصلی هموار کنند.

در فیلم های طالع نحس نیز، فرازهایی از «کتاب دانیال» و «مکاشفات آخرالزّمانی یوحنّا» خوانده می شود، سپس مبارزه با شیطان آغاز می گردد. البتّه در قسمت پنجم این فیلم، برای یافتن ابزاری برای مبارزه با شیطان باید به «اورشلیم» (بیتالمقدّس) رفت. بخشی از هزینه ی قسمت دوم و سوم این فیلم را دولت اسرائیل پرداخته است.(1) به باور برخی مفسّران، در باب یازدهم کتاب دانیال نیز سخن از دجّالی به میان آمده که پادشاه «سوریه» و از نژاد یهود است.(2)

6_ پسر شیطان: گاهی در سینمای «آمریکا» از پسر شیطان(3) سخن گفته می شود که در برخی موارد منظور همان دجّال است. در برخی از این فیلمها، شیطان به شکل نوعی بختک نمایش داده می شود(4) که با زنان انسانی ارتباط جنسی دارد و دجّال در نتیجه ی این ارتباط، پدید می آید.

ص:163

جی.بی.راسل بر این باور است که کلیسا بر نظریّه ی ارتباط جنسی دیوها و شیطان با زنان انسانی، تأکید داشته است؛ چون بر اساس سنّت قدیم، آنها میتوانند فرشتگان رانده شده ای باشند که به دختران انسان نظر سوء دارند. در سراسر قرون وسطا، در «اروپا»، این پندار که زنان جادوگر در مراسمی با شیطان ها ارتباط دارند، رایج بود.(1)

شعرهایی نیز در قرون وسطا با مضمون حکمرانی پسر شیطان بر بشر سروده می شد. به نوشته ی جی.بی.راسل، در قرون وسطا، گمان می کردند که دجّال توانایی ظهور در شکل های گوناگون، از جمله خود شیطان، پسر شیطان و فرمانروای نیروهای شیطان را دارد.(2) او از والفستن، اسقف «کلیسای ورچستر انگلستان» چنین نقل میکند:

دجّال همان «پسر شیطان» معرّفی شده است.(3)

کلی جی. وایمن مدّعی است که در فیلم هایی چون طالع نحس، وکیل مدافع شیطان(4) و بچّه ی رزماری، اندیشه ی نیمه انسان بودن دجّال،

ص:164

به تصویر کشیده شده و در این آثار، شیطان برای ادامه ی حکمرانی اش، نیازمند وارث است.(1)

7_ لوسیفر: واژهای است که در زبان انگلیسی و فیلمهای هالیوود، بارها برای شیطان به کار رفته است. لوسیفر(2) به معنای شیطان و پسر شیطان است. این واژه در اصل نام ستاره ی صبح یا همان زهره یا ناهید یا ونوس(3) است.(4) ونوس به معنای الهه ی عشق و زیبایی زن نیز آمده است. در آیین های گوناگون باستانی، ستارگان و سیّاره ها را خدایانی می دانستند که می توانند روی مردم زمین اثر بگذارند. به همین دلیل، در جادوگری و رمّالی و طالع بینی و تنجیم، به نقش و تأثیر سیّارهها و ستارگان توجّه فراوانی داشتند. در منظر اسلام، ستارگان و سیّاره ها آثاری دارند، ولی در نقش الهه ای مستقل از خدا و فراتر از خواست الهی، هیچ اثری نخواهند داشت. نقش ستاره، جنبه ی ویژه ای از هنر باستانی و فرهنگ های گوناگون به شمار میآید و جزو نمادها و نشانه های خدایان است. ایشنار، الهه ی بین النّهرینی که او را با سیّاره ی ونوس یکی دانستهاند، به صورت ستاره ی هشت پر نشان داده می شد و اشاره به الوهیّت داشت. از دیرباز، مصریان باستان، ستارگان را می پرستیدند و سوتیس(5)، الهه ی طغیانِ سالانه ی نیل را مادر ستاره ی

ص:165

صبح (ناهید یا زهره یا ونوس) می دانستند. بعدها آن را با سیریوس(1) یا شعرای یمانی یکی دانستند که یک ستاره ی پنج پر بر تاج خود دارد. فرهنگ هلنیستی هم خدایان ستاره ای را از «بابل» قدیم گرفته بود. پیوستگی میان ستارگان و خدایان، وارد اندیشه و هنر مسیحیّت تحریف شده هم گشت، گرچه مخالفتهایی هم در پی داشت. در این دیدگاه، عیسی دارای یک ویژگی ستاره ای بود و مریم عذرا، ستاره ی دریا یا استلاماریس(2) نامیده شد.(3)

لوسیفر به معنای آورنده ی نور است. در یونانی Lux، به معنای نور و دارای درخشش و Ferre، به معنای آورنده است. اشعیا، آن را برای پادشاه «بابل» به کار برد و گفت که او ستاره ای است که از آسمان افتاده است. بعدها قدّیس جروم و دیگر نیاکان کلیسا از این عنوان اشعیای نبی بهره مند شدند و لوسیفر را یکی از نام های شیطان دانستند. به نظر آنها شیطان پیش از آنکه به سبب غرورش از آسمان اخراج شود، نامش لوسیفر بود.(4) تروتولیان و اوریژن، لوسیفر را با شیطان یک شخص می دانند؛(5) ولی در «دایرﺓ المعارف دین»، لوسیفر بزرگ ترین پسر

ص:166

شیطان معرّفی می شود.(1) لوسیفر در روایت های مسیحی، همان عزازیل است که می گویند از مشرق به سرزمین های مسیحی رفته است. عزازیل، در اصل واژه ای عبرانی است.(2)

لوسیفر در افسانه های یونان، تیتان فرزند پاتیتوس است که در برابر اقتدار زاوش (زئوس)، رئیس خدایان «یونان» شورید و آتش را به انسان هدیه داد(3) و به همین دلیل، یکی از نماد های مهمّ شیطانپرستان، آتش است. در نسخه ی لاتین «کتاب مقدّس»، لوسیفر کاربردهای دیگری نیز داشته است: توصیف گر ستاره ی صبح، نور صبح (ایّوب 17:11) و صورت های فلکی منطقه ی البروج (ایّوب: 32:38). حضرت عیسی بن مریم(ع) هم بدین نام خوانده (دوم پطرس9:1 و «مکاشفات یوحنّا» 16:22) و پادشاه «بابل» را نیز چنین ندا کرده اند. (اشعیا 12:14)(4)

8_ بوفومت یا الهه ی جابر، همسر لوسیفر: در عبادتهای شیطان گرایان از همسر لوسیفر هم نام برده شده است که تصویر آن در

ص:167

بالای محراب یا پشت آن هست و به آن الهه ی جابر یا بوفومت (یا بفومت) میگویند. نام همسر لوسیفر را نیز الهه ی زمین نهاده اند که زنی زیباست. او در دستی سر بریده ی مردی و در دست دیگر، مشعلی روشن دارد. از سر بریده شده، قطره های خون بر لباس سفید او می چکد و صورت خندانش حالتی گنگ دارد.(1) بز بوفومت هم یکی از نمادهای اصلی شیطان پرستان و کابالیست ها و فراماسونرهاست(2) که بدین صورت نقّاشی می شود: بزی به صورت چهار زانو روی کره ی زمین نشسته که شاخ هایی بلند دارد و بین شاخ هایش شعله ای فروزان است و پنج ضلعی پنتاگرام را بر پیشانی دارد.

9_ لیلیث، شیطان مؤنّث: در فرهنگ یهودی از اهریمن شب هم به نام لیلیث(3) یاد شده که احتمالاً نامش از دیو بابلی لیلیت(4) گرفته شده است. در نظر یهود، او همسر نخست حضرت آدم(ع) بود که چون حاضر به پذیرش برتری شوهرش نشد، حوّا جای او را گرفت. خداوند تمام فرزندان لیلیث را نابود کرد. ازاین رو، او به فرزندان آدم، حسد می ورزد و هرگاه بتواند آنان را نابود میکند. در ادبیّات کابالایی، وی

ص:168

نماد شهوت جسمی و وسوسه های جنسی است.(1) البتّه در سینمای غرب، شیطان به صورت مرد به تصویر در می آید، به جز در موارد نادر، مثل فیلم مسحور شده(2) که شیطان به شکل آشکار یک زن است. معمولاً دیوهای زن، روحهای پلیدی(3) هستند که همآغوش مردان می شوند. در فیلم دروازه ی نهم، شیطان زن است، ولی باز هم بیشتر منتقدان، آن را با یکی از همان روح های بدجنس مؤنّث، اشتباه گرفته اند.(4)

ص:169

برنامه های نمایشی گروه های همسو با شیطانپرستان و صهیونیست ها، به رواج ایده های خود برخاستند و جهانی شدن را به پروژه ی جهانی کردن مبدّل کردند. در این پروژه، به جای سود رساندن به کشورهای در حال رشد، نیاز آنها را صد چندان و مصرفگرایی را جهانی کردند و مردمان خوش گذران و جوانان را فریب دادند.

گروههای راک شیطانی، هوی متال، متالیکا و ده ها گروه موسیقی وابسته(1) تا روستاهای دوردست هم نفوذ کردند و صدای موسیقی های

ص:170

خشن و شیطانی اشان را به گوش مردم جهان رساندند. در این گونه موسیقی، صدای بسیار بلند، یکی از مهم ترین عاملها در نظر گرفته می شود. تونی بومی، گیتاریست سبک بلک سیت به دلیل صدای شدید زنده، دچار مشکل شنوایی شد و راکنواز دیترویت، تدئوجنت و گیتاریستی به نام پیت تونشند، عضو گروه The Who تقریباً ناشنوا شده اند.

در اینگونه موسیقیها، افزون بر صدای موسیقی، تصویرهای روی آلبوم، شیوه ی اجرا در صحنه، آهنگ شعرها و الگوی لباس ها، نشان دهنده ی هدفها و نظرهای افراد گروه است. تاریکی، سیاهی، پلیدی، قدرت و الهام، ویژگیهای این موسیقی شیطانی است.

گروهی ظاهربین در جهان وارونه ی امروز، راه روشن فکری و به روز بودن را در گوش دادن به موسیقی ویرانگر این شیطان های فوق مدرن و پوششی چون آنها دیدند؛ غافل از اینکه بسیاری از این گروه ها خود را پیروان شیطان و نگهبانان جهنّم معرّفی می کنند و بسیاری از آنها خود را وقف گسترش ایده ها و نواهای شیطانی کرده اند.(1) امروزه سبک

ص:171

سازی های گروه های موسیقی شیطانی، کاربردهای فراوانی پیدا کرده است؛ از جمله نشانه ی شاخ شیطان که با یک دست نشان داده می شود و رونی جیمز دیو آن را شایع کرده و خواننده های بسیاری از این سبک با درون مایه های جادوگری بهره بردهاند: کسانی چون اوزی آزبورن و آلیس کوپر و موتلی کرو و لدزپلین. تقلید خوانندگانی چنین از این سبک، سبب شده است که مضامین و نمادها و آهنگها، بر روی مخاطب غافل، به شدّت اثر بگذارد. سخنی درباره ی این گروه ها شایع است که آنان در برخی آلبوم هایشان، نوعی پیام پنهانی با مضمون پرستش شیطان و خودکشی دارند.(1)

برخی آلبوم های گروههای متالیکا به شمارگانی چند میلیونی رسیده اند و در «اروپا» و «آمریکا»، نوجوانان و جوانان بسیاری طرفدار هوی متال هستند. برای آنکه به هدف بزرگنمایی این گروه های شوم موسیقی، پی ببرید، به کتاب «کمیته ی 300، کانون توطئه ی جهانی» اثر دکتر جان کولمن که از متخصّصان سازمان سیا بوده، اشاره میکنیم. وی بر این باور است که آوردن بیتل ها (بیتلز) از اروپا به آمریکا برای شست وشوی مغزی گروههای بزرگ بود و مؤسّسههای پژوهشی وابسته به قدرت و لابی های اثر گذار در آمریکا، با وارد کردن واژههای جدید در کنار این گروه ها، نوجوانان معصوم و خام را تشویق میکردند تا به

ص:172

موسیقی گروه های انتخاب شده، گوش دهند و از مواد مخدّر استفاده کنند، تا نسلی ناآگاه و مقلّد و بی مصرف تربیت شوند و خطری، منافع لابی های جهانی را تهدید نکند.(1) این نکته درباره ی گروه های هوی متال و تأثیر آنها در گسترش رقص ها و شعرها و نشانه های شیطانی و غیرشیطانی ویژه، تأمّل پذیر است. هوی متال با آوردن گروه های هارد راک از «بریتانیا» به «آمریکا» و تبلیغ گسترده ی مراسم اینان در رسانه های صهیونیستی، کارش را آغاز کرد.

دیگر در این دهکده ی جهانی مجعولِ «آمریکا»، راک شیطانی و بهره مندی از انواع مواد مخدّر و پوچگرایی و خودکشی و پرستش عفریته ها و اهریمنها، فراگیر شده و نوارهای ضدّ مسیحی و ضدّ مهدوی و ضدّ خدا، به راحتی دانلود می شود و با فیلتر کردن سایتی، چندین سایت با همان مضمون، پدید میآید. مرلین منسون،(2) معروف ترین خواننده ی راک شیطانی، با این باور، انسان فقط باید خود را به عنوان خدا بپرستد، در نتیجه حق دارد هر کار که دلش میخواهد بکند، عضو کلیسای شیطان آمریکا شد. او در کنار کینگ دیاموند،(3) خواننده ی معروف و ده ها خواننده و فاحشه و بازیگر سینما و بازیکن،

ص:173

با عضویّت در این کلیسای شوم صهیونیستی، بسیاری از جوانان دنیا را به عضویّت در این کلیسا تشویق کرد. دولت صهیونزده ی آمریکا با گسترش اینترنت، مردم جهان را با هزینه ی خودشان به سمت نابودی پیش برد، مانند سامری که مردم را با طلای خودشان به سمت گوساله پرستی و خورشیدپرستی(1) هدایت کرد.

اکنون طرفداران مرلین منسون، روحانی جدید کلیسای شیطان آمریکا، در کشورهای دیگر، یکپارچهتر از پیش، علیه کلیسای کاتولیک و مسیحیّت و اسلام، سخن میگویند. در برابر این جریان واتیکان چنین واکنش نشان داده است:

گرچه موسیقی راک، به تمامی شیطانی نیست، ولی تعداد گروه های موسیقی که شیطانپرست و ضدّمسیحی هستند، رو به افزایش است و نفوذ اجتماعی این گروه ها، به ویژه در میان جوانان [غربی] بسیار نگران کننده است.(2)

ص:174

جهان سکولار و خرافی کاتولیک، توان رویارویی با این فیلم ها و موسیقی های ویرانگر را ندارد. البتّه روشن است که در میان جامعه های مسلمان، به ویژه جامعه ی شیعه، این حربه کارآیی ندارد و تنها سبب رو شدن دست صهیونیست های پشت پرده می شود، زیرا مبانی کلامی و آثار هنری اینان نمیتواند به عقلانیّت شیعی آسیبی برساند. عرفان حماسی علوی، حسینی و مهدوی شیعه، تواناست و بسیاری را بیدار کرده است. آیا به راستی باید این تمدّن و فناوری را پذیرفت یا اینکه باید درباره ی سخن منتقدان منصف غرب چون رنه گنون اندیشید که سال ها پیش، نظام تکنولوژیک و تمدّن حاکم بر غرب را شیطانی دانسته بود.(1)

ص:175

یا «مگیدو» حمله می کند و نبرد آرمگدون در آخرالزّمان رخ می دهد. در فیلم های بسیاری که به تازگی ساخته شدهاند، شیطان به یاری شیعیان ایرانی یا مسلمانان یا شرقی ها، به سرزمین موعود حمله میکند. برای نمونه، در مجموعه فیلم های پرخرج ارباب حلقه ها، حمله ی سپاهیان شیطان به شهر «روحان» را میبینیم که به گفته ی دین شناسان، این شهر، همان شهر روح و ریحان و سلامت یعنی «اورشلیم» یا «بیت المقدّس» است، «اور» به معنای «شهر» و «شلیم» در عبری به معنای «سلیم» و «سلامت» است. در فیلم هری پاتر نیز می بینیم جادوگر شیطانصفت، لرد ولدمورت، به مدرسه ی جادوگری « هاگوارتز» حمله می کند. حاخام جک آبراموویچ در نقدی بر هری پاتر مینویسد:

این مدرسه، سرزمین تعلیم «تورات» و تصوّف یهودی یعنی همان «اورشلیم» یا «بیت المقدّس» است.(1)

ص:176

ص:177

معناگرایی عصر نوین،(1) عرفان های اومانیستی، لائیک و حتّی شیطان پرستی (سیطنیسم/ ساتانیسم) و کهانت «مصر باستان» و جادوگرایی و التقاطی از اینها هستیم. سینمای غرب خصوصاً در «آمریکا»، با ساخت فیلم های بسیاری، یکی از اصلی ترین ابزار ترویج این قبیل عرفان نماها است که با تبلیغات فراوان در همه ی دنیا توزیع و پخش می شوند. اکنون، سینماگران و فوتبالیست ها و خواننده ها و فاحشه ها جایگزین شوالیه های جنگ سرد فرهنگی معاصر شده اند. آنان مبلّغانی برای عرفان های نوپدید رسانه ای گردیده اند و در این نبرد نرم فرهنگی، برنامه ریزان پشت صحنه ی سینما و فرهنگ و سیاست، غرب را یاری می رسانند. در این بین، توجّه سینما به بودیسم، به ویژه بودای تبتّی و تصوّف یهودی بیشتر بوده است. این فصل، بر آن است که روزنه ای به سمت تحلیل چرایی و چگونگی توجّه سینمای غرب به بودیسم و واکاوی ریشه های تاریخی و اعتقادی آن باشد. امید که صاحبان بصیرت، این بحث ناکامل را در آینده غنی تر کنند.

ص:178

کم کم خدای ادیان ابراهیمی، از زندگی اروپاییان کنار رفت و دئیسم بر اندیشه ها مستولی شد؛ خدای دئیستی، خدایی بود که بشر را آفریده و دیگر کاری به او نداشت و آدمی با تکیه بر حس و دانش و عقلِ روزمرّه اش، نیازهای خود را برآورده می کرد.(1) این روند، باعث تضعیف مسیحیّت و دین در «اروپا» و قارّه ی نوظهور «آمریکا» شد.

از طرفی پروتستانتیسم و کالونیسم علیه مسیحیّت کاتولیک موضع گرفت و مسیحیّت را به سمت سکولاریسم، مادّه گرایی و ظلم پذیری برد و سپس فرقه ی پیوریتانیسم از درون پروتستان ها به وجود آمد و آرمان های مشترک مسیحیّت و یهودیّت را پررنگ تر کرد و زمینه ساز ایجاد صهیونیسم مسیحی شد. مسیحیّت صهیونیستی فرقه ای بود که الهیات روحانی مسیحی را به سمت الهیات زمینی یهودی منحرف کرد و آرمان هایی چون تشکیل دولت یهودی در «سرزمین مقدّس» (فلسطین) و «خاورمیانه ی بزرگ» (ارض موعود تورانی) و برتری نژاد یهودی و ظهور مسیحا و ادبیّات افراطی آخرالزّمانی کابالیسم را به میان مسیحیان برد.(2)

ص:179

در قرن شانزدهم، در رقابت بین پروتستان ها و کاتولیک ها، «اسپانیا» و «پرتغال» درجا زده و تمدّن پروتستان با قدرت بیشتری به حرکت ادامه داد. در پروتستانتیسم به دلیل دوری از کلیسای پاپی، جدایی مردم از روحانیان، آزادی لجام گسیخته در تفسیر متون دینی و غلبه ی علوم حس گرایانه، زمینه ی فرقه سازی بیشتر مهیّا شد و مسیحیان به شدّت فرقه فرقه و منشعب شدند. همه ی این موارد، باعثِ نفوذِ مادّه گرایی یهودی بر غرب معاصر شد. تمدّن جدید غرب را به راحتی می توان تمدّنی سکولار و عرفی با مایه هایی از مادّه گرایی یهودی نامید. در جنگ اوّل و دوم، سوسیال ناسیونالیسم آلمانی و فاشیسم ایتالیایی که از قلب مدرنیته سر برآورده بودند با هم متّحد و علیه جبهه ی متّفقین وارد نبرد شدند. متّفقین هم مجموعه ای از اندیشه های اومانیستی متمایل به سوسیالیسم و لیبرالیسم، نتیجه ی منطقی تفکّرات فلسفی پس از مدرنیته بودند. جنگ های مخرّب اوّل و دوم باعث کشتارِ حدود صد میلیون نفر از اروپاییان شد و خسارت های عظیمی به همه ی جهانیان وارد کرد. در هیچ کدام از جنگ های پیشین، حتّی بین اقوام بت پرست، چنین حجمی از کشته ها در حدود چهل سال (شروع جنگ اوّل 1914م. تا پایان جنگ دوم 1945م.) بر بشر تحمیل نشده بود. به این ترتیب سرخوردگی وحشتناکی برای اندیشمندان و مردم «اروپا» و «آمریکا» پدید آمد. از طرفی با مشخّص شدنِ الزاماتِ عقلیِ فاسد در

ص:180

اندیشه های مادّی پس از مدرنیته و به بن بست رسیدن فلسفه های مادّه گرا، غربیان، آماده ی تحوّلی دیگر شدند و به همین دلیل موجی از نقدها علیه مدرنیسم و تمدّنی که باعث کشتار و خرابی عظیم جنگ شده بود، به پا خاست.

با توسعه ی ارتباطات و پیشرفت تکنولوژی های ارتباطی، غربیان با اندیشه های شرقی، آشنایی بیشتری پیدا کردند. برنده ی اصلی جنگ، آمریکا بود که به دور از صحنه ی نبرد به سلامت، جنگ را پشت سر گذاشته و با انفجار بمب های اتمی خود در «هیروشیما» و «ناکازاکی» قدرتمندی خود را به رُخ جهانیان کشانده بود. صهیونیست ها نیز پس از دو جنگ ویرانگر جهانی، دولتِ یهودی خود را بر ویرانه های عثمانی در 1948م. رسمیّت داده بودند. همان سال ها، هالیوود و صنعت فیلم سازی «آمریکا»، دوران طلایی خود را پشت سر گذاشته بود(1) و

ص:181

استودیوهای قدرتمند یهودی، عنانِ این کارخانه ی عظیم تبلیغاتی را در دست داشتند و به ترویج ایده های خود در فیلم ها می پرداختند. پروژه ی عظیم صهیونیستی ده فرمان در سال 1956 م. بازسازی شد و اسطوره هایی چون سرزمین موعود، آوارگی و مظلومیّت تاریخی یهود را در بوق های تبلیغاتی عظیم سینما به صدا درآورد. محور قدرت جدیدی در جهان به نام آنگلوزایان شکل گرفته بود (ترکیب آنگلوساکسون های پروتستان و صهیونیست ها) که شامل «آمریکا»، «انگلیس»، «استرالیا»، «کانادا»، «زلاندنو» و اسرائیل می شد. «فرانسه» و «شوروی» و «چین» رقبای اصلی این محور قدرت محسوب می شدند. جنگ سرد آغاز شد. این جنگ، خود به خود موج پست مدرنیسم را شدّت می بخشید و لا قیدی لیبرالیست ها و بی خدایی مارکسیست ها دلیلی مضاعف بر نقد مدرنیته بود. زمینه ی نفوذ تفکّرات معناگرایانه ی شرقی به غرب، کاملاً مهیّا شده بود و ذن و تاتوئیسم و بودیسم کم کم در

ص:182

محافل علمی و معنوی غرب مطرح می شدند و مورد مداقه ی بیشتری قرار می گرفتند. در سال 1959م. که ارتش خلق چین کمونیست، «تبّت» استقلال طلب را تصرّف کرد و تنزین گیاتسو رهبر بوداییان تبّت و صد هزار نفر از پیروانش را به «هند» تبعید کرد(1)، کم کم حمایت آمریکاییان و غربی ها از بوداییان تبّتی رنگ و بوی سیاسی هم به خود گرفت و همکاری های بین بوداییان تبّتی که به لامائیست ها هم معروف بودند، با غربیان چند وجهی شد.

در سال 1979 م. (1357 هجری شمسی) که انقلاب اسلامی «ایران» به رهبری یک عالم برجسته ی شیعه، طبق موازین فقهی _ عرفانی اسلامی به پیروزی رسید و حکومتی ضدّ صهیونیستی براساس فلسفه ی سیاسی اسلام شکل گرفت، جهان متوجّه یک نیروی عظیم در عرفان حماسی شیعه و معناگرایی اسلامی شد.

برخی اندیشمندان و ظلم ستیزان در کشورهای غربی به اسلام، متمایل شدند و پس از موفّقیت ایران اسلامی در جنگ تحمیلی که دو ابرقدرت شرق و غرب از «عراق» حمایت می کردند، کنجکاوی مردمِ دنیازده ی غرب درباره ی ماهیّت و چیستی اسلام و تشیّع دو چندان گردید. غربی ها که از مسیحیّت عقل گریز (و حتّی در برخی موارد، عقل ستیز)، یهودیّت مادّه گرا، حس گرایی، ماشینیسم و تکنولوژیِ سودمحور بیش از گذشته خسته شده بودند و از عدم آرامش در دنیای رفاه زده و

ص:183

ماشینی غرب رنج می بردند، متوجّه دینی شدند که هم معنویّت بسیار بالایی به پیروان خود می دهد، هم قدرت دفاع از هویّت و سرزمین و ناموس را و هم دارای فلسفه و پشتوانه های عقلی محکمی است.

با فروپاشی «شوروی» در سال 1991م. حقّانیت ادّعاهای اسلام انقلابی بیش از گذشته آشکار شد و تمایل به مسلمان شدن در غرب فزونی گرفت. قطعاً قدرتمندان صهیونیست از رشد اسلام در غرب خوشحال نبودند و از طرفی فطرت معناگرایانه ی بشر غربی و تحوّلات تاریخی _ فلسفی باعث می شد که آنان نتوانند، مردم خود را از گرایش به معنویّت باز دارند؛ بنابراین به سمت معنویّت جایگزین و عرفان تقلّبی پیش رفتند و تلاش نمودند عرفان های هندی و چینی و تبّتی و سرخ پوستی را که جذّابیت و تازگی فراوانی برای انسانِ خسته از ماشینیسم و دنیاپرستی و استرس های زندگی مادّی داشت، در جامعه رواج دهند. در این بین، توجّه ویژه ی آنها به بودیسم و سینمای غرب در اوّلین صفوف جبهه ی تبلیغ عرفان های تقلّبی و معناگرایی های وارونه قرار دارد. اینکه چه خصوصیّاتی باعث توجّه فراوان قدرتمندان و سیاستمداران غربی به عرفان های هندی و طریقه های مشابه آن شده است، نیاز به بحثی تاریخی و دین شناسانه دارد.

به تازگی فیلمهای فراوانی در ترویج عرفان های شرقی، خصوصاً بودیسم با قرائت غربی، در هالیوود و سینمای «اروپا» ساخته می شوند. آثاری چون: سه گانه ی ماتریکس و انیماتریکس (پویانمایی های نه گانه ی ماتریکس)، بودای کوچک، کوندون، هفت سال در تبّت، کتیبه ی

ص:184

جادویی، یونیکو در جزیره ی جادو، نفرین مجسّمه ی سیاه، لبه ی تیغ، تن تن در تبّت، بودا، بهار تابستان پاییز زمستان... و بهار، سمسارا، معبد شائولین، ای کی یوسان، جواهری در قصر (یانگوم بزرگ)، اوسه ام، راهب خشمگین، روشنایی تضمین شده، بودیسم و سرمایه ی جهانی، پرسش هایی برای دالایی لاما، تبّت، تفکّر ذن و... .

اکنون بسیاری از شخصیّت های مشهور غرب به بودیسم گرویده اند یا متمایل به آن شده اند، ستارگانی چون: کیانو ریوز در نقش اوّل سه گانه ی ماتریکس، براد پیت در فیلم هفت سال در تبت، اوماتورمن، ریچارد گر، جت لی، استیون سیگال، شارون استون، لئوناردو دی کاپریو (بازیگر فیلم تایتانیک)، جان کلیز، آلانیس مورلیست، استینگ، گلدی هاون و اورلاندو بلوم نیز جزو بازیگرانی هستند که گرایشهای بودایی دارند و بعضی از آنها بودایی شده اند.(1)

ص:185

بسیاری از فرقه های بودایی و اهداف غایی اعمال و افکارشان به شدّت سست و بی پایه است و با ردّ خدا و ردّ توحید، اصلی ترین ستون معرفت و شناخت، در آنها فرو می ریزد و رسیدن به مقام نیروانایا پوچی و فنا و فهم مجازی بودن واقعیّت های جهان، باعث اضمحلال شخصیّت و اندیشه های آدمی می شوند و به همین دلیل است که گاهی در بین بوداییان، خودکشی، رسیدن به اوج نیروانا محسوب و یک عمل مقدّس شمرده می شود. یکی دیگر از دلایل حمایت زرسالاران جهانی از بودیسم و عرفان های شرق «آسیا» و ورزش های رزمی مبلّغ آنها، همین مطلب است.

ص:186

است. او معتقد بود که عالم، مملو از خدایان مذکّر و مؤنّث و شیاطین و ارواح است و همه ی آنها محدود و فانی هستند و محکوم به تناسخ. همچنین او ادّعا می کرد که هیچ طرح یا نقشه ی مرکزی از سوی صانع مدبّر وجود ندارد و وحدت عمومی و نهانی در خود موجودات عالم موجود است. نفس فردی آنگاه به آرامش می رسد که «من» را فراموش کند و امیال و آرزوها را کنار بگذارد؛ چرا که اینها منشأ رنج هستند و آدمی باید از چهار میل آرزو، شهوت، خطا و نادانی بگذرد تا از چرخه ی تناسخ و قانون کار ما (قانون کردار) رهایی یابد و به نیروانا واصل شود؛ یعنی به جایی برسد که بفهمد این جهان و آنچه در آن است، واقعی نیست و در نتیجه به پرگیا برسد؛ یعنی شناختی که فرد می فهمد جهان هیچ بر هیچ، خلاء و از دورن تهی است. شونیتا می گفت:

به نظر من جهان ابدی است و آغاز و انجامی ندارد. دو چیز است که باید از آن پرهیز کرد: یکی زندگانی پر از لذّت که زاییده ی خودخواهی و فرومایگی است و دیگر زندگی پر از رنج و خودآزاری که آن نیز سودی ندارد.(1)

به عقیده ی بودا،

راه میانه، بینابین لذّت و رنج است که از هشت قانون بزرگ زندگی به دست می آید:

ایمان درست به اینکه راستی و درستی راهنمای انسان است؛ عزم درست به خوشخویی و عدم آزار به موجودات زنده؛ سخن درست

ص:187

و عدم دروغ و زشتگویی؛ کار درست و عدم دزدی و رباخوری و ریاکاری؛ کوشش درست؛ اندیشه ی درست و آرامش و عدم تأثّر از شادی و غم و تمرکز درست حواس.

او به پرهیز از دشمنی، نادانی، مستی، خودخواهی، بدگویی و بی عفّتی دستور می دهد و نیز او بر تمرکز درست حواس، تأمّل و تمرکز تأکید ویژه ای داشت که با رعایت هفت راه اوّل پدید می آید.

او درباره ی آموزه ی خلقت و خدا بیان می دارد:

من اصلاً باور ندارم برهما (اصلی ترین خدای هندوان) چیزی را آفریده باشد تا جهان آفریده ی او باشد. به نظر من جهان، همیشگی است و آغاز و انجام و خالقی ندارد.

او همچنین می گوید:

در زندگی، قوانینی یافت می شود که همه چیز بر آنها استوار است؛ از این رو کاری که انجام گرفت قابل ابطال نیست و دعا و قربانی برای خدایان نیز سودی ندارد و کتاب «وداها» که به مردم (هندوان) راه و رسم قربانی و دعا را می آموزد، درست نیست و برخلاف گفته ی پیشوایان دین (هندو) من اعلام می کنم که «وداها» مقدّس نیستند.(1)

در اینجا بودیسم به ماتریالیسم نزدیک می شود که در غرب طرفداران جدّی دارد.

بودا با پذیرش تناسخ، معاد را انکار کرد و با ردّ خدای مدبّر و خالق و پذیرش خدایگان و الهگان مختلف، به شدّت از ادیان ابراهیمی فاصله گرفت که در این دو مورد با هندوئیسم هم داستان بود، با این تفاوت

ص:188

که حتّی از خدای برهمای هندوان هم فاصله گرفت و به تعدّد خدایان نزدیک تر شد. به علاوه او از اندیشه های فلسفی غامض دوری جست و به نوعی روانشناسی برای کمکردن آلام و رنج ها نزدیک تر شد. او فلسفه ی سیاسی خاصّی نداشت و به انزواگرایی و تأمّل و تمرکز و درون گرایی توصیه می کرد. او شریعت هندویی را هم نفی کرده و وحی و پیامبری را قبول نداشت. او تأکید بر انسان و رهایی انسان از رنج با اعتدال عقلایی خاصّ خود داشت. تمام این اندیشه ها می توانند به کمک زرسالاران و پول پرستان و نظام مهندسی افکار عمومی صهیونیسم بیایند. به همین دلیل است که بودیسم می تواند در ساختن آرمان شهر صهیونیستی، هم از نظر تئوریک، یار قدرتمندان ظالم شود و هم در عمل.

هالیوود و سینمای مورد حمایت ثروت سالاران غربی در «اروپا» و «آسیا» و «هند»، به همین دلیل مروّج بودیسم شده و آثار مطرحی که برشمردیم، در حال مطرح کردن و بزرگ نمایی بودا و مضامین مختلف برگرفته از این آیین هستند؛ خصوصاً قرائت غربی و پراگماتیستی آمریکایی و نگاه های سکولار و اومانیستی به بودیسم، در غرب بیشتر رخ می نماید. توضیحاتی که در مورد بودیسم داده شد، قلم فرسایی صرف نبود، بودیسم در «آمریکا» چنان رشد کرده که گاهی رقیب جدّی رشد اسلام در آمریکا شده است. سرعت رشد اسلام در آمریکا و غرب، استراتژیست های غربی را به تکاپو وادار نموده به گونه ای که در نظریّات راهبردی شان به اینجا رسیده اند که برای جلوگیری از رشد

ص:189

اسلام، خصوصاً شیعه، باید رقیبی بیخطر و سکولار چون بودیسم و ادیان جدید را رشد داد؛ بنابراین کارخانه ی فیلم سازی آمریکا به صورت راهبردی، به تولید آثاری از قبیل آنچه نام برده شد، می پردازد؛ نه از روی سرگرمی و صرفاً جذّابیت های معناگرایانه ی بودیسم. اگر قرار بود صرفاً جذّابیت های روحانی در نظر باشد، عرفان اسلامی که غنا و قوّت صدچندانی دارد؛ پس چرا هالیوود مانند بودیسم به سمت آن نرفته و نمی رود؟

فیلم های بسیاری نیز هستند که اشاراتی به بودا و سایر عرفان های شرقی دارند، ولی مستقیماً به این بحث نمی پردازند؛ مانند فیلم چه آرزوهایی که می آیند ساخته ی وینست وارد. در این فیلم آنی که دو فرزند و شوهرش مردهاند، خودکشی می کند و به جایی مثل جهنّم می رود. شوهرش کریستوفر که عاشق زنش بوده از بهشت به جهنّم می رود تا روح وی را بر خلاف قواعد آن دنیا، از عذاب نجات دهد. تلاش های عاشقانه ی کریس (شوهر) بالأخره جواب می دهد و از عذاب می رهد. در پایان فیلم آنی و کریس در زندگی دوبارهاشان بر اساس قانون بودایی تناسخ، در قالب دو کودک به تصویر کشیده می شوند که علاقه ی غریبی به هم دارند. همچنین فیلم موهبت الهی اثر نیک هام با تکیه بر مباحث کلونینگ یا همان شبیهسازی، بحث تناسخ را باورپذیرتر می کند. در این فیلم، پاول و جسی پسر خود، آدام را در سانحهای دلخراش از دست می دهند. دکتر ریچارد ولز متخصّص

ص:190

ژنتیک، آنان را متقاعد می کند که با استفاده از آدام، می تواند فرزند دیگری با همان خصوصیّات به وجود بیاورد. وقتی این کودک جدید به سنّ هشت سالگی می رسد، حوادث عجیبی رخ می دهد که پاول و جسی فکر می کنند بازگرداندن روح آدام در قالب جدید، باعث خشم خدا شده است، ولی ادامه ی داستان و حوادث ناگوار بعدی مشخّص می کند که روح فرزند شرور دکتر ریچارد ولز که فوت کرده بود، در کالبد این کودک جدید حلول کرده است. متأسّفانه این موج بوداگرایی بر مسلمانان هم مؤثّر بوده است. در بخش سینمای معناگرای جشنواره ی بیست و سوم فیلم فجر فیلمی از ناصر خمیر کارگردان تونسی الاصل که «ایران»، «تونس»، «انگلیس» و «فرانسه» آن را تولید کردند، به نمایش درآمد. در این فیلم باباعزیز همچون بودا، اشراف زاده ای بوده که در اوج مکنت و ثروت به دنیا و تعلّقاتش پشت می کند و برای یافتن حقیقت، سال ها بدون حرکت به ته برکه ی آبی خیره می شود؛ درست مانند بودا که زیر درخت انجیر، هفته ها به تأمّل پرداخت! سپس این جناب بابا عزیز، حقیقت را در نحله ی دراویش و رقص سماع و پرسش های دراویش صوفی می یابد و نه در اسلام انقلابی و تفقّه پیشتاز و اجتهادی!(1)

ص:191

در بخش بررسی فیلم این اسطوره ها به سایر آثار تهیه شده در این زمینه اشاره ای خواهیم داشت.

ص:192

به شدّت حامی و مروّج بودیسم، خصوصاً بودای تبّتی شده است. البتّه بودایی شدن یهودیان شاید تاکتیکی و موقّتی باشد، درست مانند دونمه ها در جهان اسلام و مارانوها در جهان مسیحیّت که یهودیان در باطن یهودی ماندند و در اسلام و مسیحیّت نفوذ کرده و تأثیرات مطلوب خود را گذاشتند. حتّی برخی از مشهورترین ستاره های هالیوود، بودایی شده اند یا به داشتن تمایلات و عقاید بودایی شهره اند؛ افرادی چون کیانو ریوز که در ماتریکس و بودای کوچک ایفای نقش کرد، برد پیت که در فیلم هفت سال در تبّت ایفای نقش کرد، لئوناردو دی کاپریو که زمانی در سطح جهانی با فیلم تایتانیک مشهور شد، استیون سیگال بازیگر معروف فیلم های اکشن که کمربند مشکی در کاراته گرفته است و به زبان ژاپنی تسلّط دارد. او قائل به نظریّه ی تناسخ و گیاه خوار است و چند مدرسه ی زنجیره ای آموزشی هنرهای رزمی شرقی (بودایی) در ایالت های مختلف «آمریکا» دارد، جت لی قهرمان هنرهای رزمی شرقی، اِما تورمن، شارون استیون، جان کیلز، آلانیست مورلیست، استینگ، گلدی هاون، اورلاندو بلوم و ... .(1) ریچارد تیفانی گری معروف به ریچارد گری که در فیلم بودایِ شکار کاپور در کنار براد پیت و آیشواریا رای بازی کرد و به خاطر همین فیلم، به دیدار دالایی لاما رفت. او در فیلم هایی چون فصل زنبور

ص:193

(اسرار حروف)، گزارشگر، ژیگولوی آمریکایی، راه های بهشت و ... بازی کرده است و در سال 1991م. از سوی مجلّه ی People به عنوان یکی از پنجاه مرد تاریخ سینما انتخاب شد. همچنین در سال 1999م. در یک رأی گیری از سوی مردم(!) ریچارد تیفانی گری به عنوان جذّاب ترین مرد تاریخ سینما برگزیده شد.

اخیراً با گرایش زیاد غربی ها به معنا و متافیزیک های خاص و جهت دار، موج عصر نوین(1) شکل گرفته است و مفاهیم معنوی و فرا مادّی، در قالب های نوینی عرضه شده اند. این موج در سینما به عقیده ی برخی توسط بانوی فیلم سازی به نام الداهارتلی شروع شد. او در سال 1965م. در سفری که به همراه شوهرش به «ژاپن» داشت، اوّلین فیلم ژانر عصر جدید را به نام تفکّر ذن(2) ساخت که این فیلم در سال 1967م. برنده ی روبان آبی فستیوال فیلم آمریکایی شد. طیّ سال های بعد، او درباره ی شفا، تندرستی، جستوجوی خویش، مدی تیشن، مراحل مرگ، قوانین معنوی و الهی حاکم بر جهان و صلح جهانی، آثاری را ارائه داد. آثار بودایی و تائوئی و کنفسیوسی و عرفان های ترکیبی مسیحی، یهودی و بودایی، جزو همین رده از فیلم ها به حساب می آیند، حتّی فیلم های مبلّغ شیطان پرستی در این رده طبقه بندی می شوند.(3)

ص:194

در ادبیّات هم افرادی چون پائولو کوئیلو که انواع اعتیاد به مواد مخدّر و مشروبات را از سر گذرانده و در کتاب هایش ترکیبی از عرفان های بودایی و سرخپوستی و بعضاً مسیحی را ارائه می دهد،(1) ریچارد باخ نویسنده ی کتاب هایی چون «جوناتان مرغ دریایی»، «یگانه» و «لوهام»، جیمز رد فیلد با آثاری چون «پیش گویی آسمانی» و «کشف و شهود دهم»، لیندا گودمن نویسنده ی «علایم ستاره ای»، شاکتی گوین نویسنده ی «تجسّم خلّاق»، کاترین پاندر نویسنده ی «رولت عشق»، دکتر دیپاک چوپرا، نویسنده ی «هفت قانون جدید معنوی»، ساتیا سای بابا، «اشو» و ... در این موج گنجانده می شوند که مروّج معنویّت هایی بدون حضور دین و خدا و غالباً برگرفته از یوگا، مدیتشن، بودیسم، چند خداگرایی، طبیعت پرستی، عرفان های سرخپوستی، شمن گرایی و فرا روان شناسی هستند.

ص:195

است که همه ی مظاهر طبیعت روح دارند و برای استفاده از آنها باید به نیایش و ستایش آنان پرداخت. پرستش بت هایی که مظاهر خدایان بی شمار آیین هندو هستند، حیوانات، قوای طبیعت و اجرام آسمانی در هندوئیسم معمول است. اصول دین هندو بدین قرارند:

_ اعتقاد و احترام به کتب باستانی و سنّت های دینی برهمنان (روحانیان هندو) و پرستش خدایانی که به ظهور آنها در دوره های قدیم معتقدند؛

_ اعتقاد به تناسخ و رعایت قوانین سخت طبقات اجتماعی پنج گانه ی جبری (کاست ها)؛

_ احترام به موجودات زنده و پرهیز از آزار به جانداران، خصوصاً گاو و قربانی برای معابدِ خدایان و خودداری از خوردن گوشت حیوانات؛

_ سوزاندن اجساد نیز از اصول هندوئیسم محسوب می شود.

خدایان تثلیث هندو عبارتند از:

1. برهما (خدای ایجاد کننده)، 2. شیوا (خدای فانی کننده با مجسّمه ی معروف چهار دست در حال رقص، 3. ویشنو (خدای حفظ کننده). برخی پیروان ویشنو، لینگا یعنی آلت تناسلی ویشنو را می پرستند. جلوه های ده گانه ی ویشنو را به دلیل اهمّیت برخی از آنها بیان می کنیم: ماهی، لاک پشت، گراز، موجود نیمه بشر، نیمه شیر، کوتوله ی راما، رامی تبر به دست، کریشنا، کلکی و بودا. فرقه های هندو فراوان اند و هر یک به یکی از خدایان روی می آورند. «اوپانیشادها» نام کتاب فلسفی _ عرفانی مهمّ هندوان است که پس از اصلاح دینی توسط

ص:196

برهمنان نوشته شد (در سال های 500 ق.م تا 800 ق.م). قبل از آن تعالیم و ادعیه ی هندویی در مجموعه ای به نام «وداها» گردآوری شده بود و توسط برهمنان، شرح هایی بر آن نوشته شد. کتاب های «مها بهاراته» و «رامایانا» و «بهگلود گیتا / گینا» برخی دیگر از کتب مقدّس هندوان هستند. حکیمان هندو گویند:

خدایان متعدّد هندو مظهر یک خدا هستند.

از دیدگاه هندوان، جهان و آنچه در آن است، خیال و وهم است که آن را «مایا» می نامند که سرانجام نابود خواهد شد و فقط «برهما» که ثابت و پایدار است، باقی می ماند. آنان همچنین معتقد به وحدت تمام مذاهب و ادیان و وحدت تمام موجودات و الوهیّت روح هستند. امروزه در بسیاری از فیلم های سینمای «هند» (بالیوود) و برخی فیلم های سینمایی آمریکایی و اروپایی، هندوئیسم و خدایگان متعدّدش ترویج می شود. از دید آنان، تنها راه نجات از گردونه ی تناسخ (سَمسارا) و تولّدهای مکرّر در جهان پر از رنج، پیوستن به «نیروانا» است.

ص:197

معنای یوغ نهادن بوده و به ریاضت های سخت و طاقت فرسا دلالت می کند و معمولاً با نشستن آرام و پیوسته به شکل چهار زانو همراه با تأمّل انجام می شود. تشنه به سر بردن، نشستن و زندگی بر تختی که از میخ های نوک تیز پوشانده شده و راه رفتن بر آتش و حبس دم نیز از اعمال یوگیان است. کتاب آداب و شرایط نوعی از یوگا «پاتانجالی» نام دارد. یوگیان با این تمرینات به قدرت هایی هم دست پیدا می کنند. جذّابیت این قدرت ها و کرامات باعث شده است که امروزه یوگا و ریاضت هندویی، طرفداران زیادی پیدا کند و در برخی آثار سینمایی و ادبی، اشاراتی به آن رفته است. یوگا انواع مختلفی دارد و در بودیسم هم تأثیرگذار است و برخی، ریشه ی آن را به تفکّری فلسفی در «هند» برمی گردانند و برخی آن را ممزوج با شمن گرایی(1) می دانند.

ص:198

ص:199

یکی از فرقه های منشعب از آیین مَهایانا (یا آیین چرخ بزرگ، یکی از انشعابات اصلی بودیسم)، ذن/ چَن است که در قرون بعدی در «ژاپن» و «چین» سپس در «آمریکا» و «اروپا» در نیمه ی دوم قرن بیستم رواج زیادی پیدا کرده است. ذن اساساً از چین به «ژاپن» آمد و در زبان چینی به آن، «چَن» گفته می شود. بودیدارما، راهب بودایی سیلانی (منطقهای در حوالی هندوستان)، کسی است که بودایی گری را به چین وارد کرد و در معبد شائولین (به معنای جنگل کوچک) که در سال 496 میلادی توسط امپراتور بزرگ چین در منطقه ی «ام.تی.اس.سو» واقع در استان «هنان چین» پایه گذاری شده بود، مستقر شد و پس از 9 سال مراقبه در این معبد و معروفیّت در چین، بودیسم و تائوئیسم را ترکیب کرده و ذن بودیسم را پایه گذاری کرد.(1) اساتید دیگری نیز پیام او را شنیدند و در این طریق گام برداشتند. بودیدارما، همچنین ذن را با کنگ فو و کاراته به چین آورد و در معبد بزرگ شائولین آنها را آموزش و از این طریق آیین ذن را گسترش می داد. به دلیل روحیه ی طبیعت گرایانه ی چینی ها، دفاع

ص:200

بدون سلاح از خود که در این ورزش ها بود، به سرعت در چین گسترش یافت. امروزه یک استاد ماهر و خوب کنگ فو و کاراته، همواره از شاگردانش می خواهد که شالوده ی خوبی از ذن داشته باشند. افرادی که توانایی های خوبی در تمرکز حواس دارند، همان هایی هستند که در هنرهای رزمی کار کشته می شوند. آنان توان مهار خود را دارند و از نیروی خود در راه خلاف استفاده نمی کنند. حرکات بدن در این ورزش ها هر کدام نماد یک محتوای عرفان بودایی و ذن بودیسم هستند؛ مانند تمرکز، رویش، خشوع، جستوجو، نزول، مراقبه، شور و رهایی.(1) از اینجا می توان دریافت که چرا اینقدر فیلم های رزمی شرقی در هالیوود ساخته می شود. در سال های اخیر بدون توجّه به محتوای فیلم های رزمی آسیایی و آمریکایی و بدون نقدهای حقیقت محورانه ی دینی، فیلم های زیادی در ترویج این مکاتب بودایی در سینما و تلویزیون ما پخش شده است و در تبلیغ و ترویج این آیین های عرفانی منهای خدا و سکولار، اثر زیادی داشته است. در آیین بودا و ذن، خدا و معاد و نبوّت که اساسی ترین پایه های هر دینی محسوب می شوند، اساساً وجود ندارد و آنیمیسم و چند خدایی و انزوا طلبی و اصالت رنج و رهایی از آن مطرح است و این ورزش ها در نهایت این مضامین را منتقل می کنند. شایان ذکر است که دو فرقه ی جودو/ سرزمین پاک که در سال 1200م. و شین جودو/

ص:201

سرزمین حقیقی پاک که در سال 1250م. در ژاپن تثبیت شدند، نیز از فرقه های بودیسم محسوب می شوند.(1)

یک اصل رایج در ذن، ذاذن به معنای نشستن به حال مراقبه است که حدود نه قرن پس از شروع ذن در چین، در ژاپن، توسط دوگن رواج پیدا کرد و سرچشمه ی مکتب سوتوذن نیز همین اصول ذاذن است. تایزن دشی مارو از اساتید مطرح قرن بیستم ذاذن در «آمریکا» و ژاپن، در کتابش «ذاذن» می گوید:

پیامِ تایزن دشی مارو پیام همه ی استادان و همه ی بوداهاست: فقط نشستن بی هدف و بی چشم داشتِ پاداش و سود، بنیان ذاذی است، نشستن بودایی، نشستن بیداری.(2)

ص:202

هری هودینی و دیوید بلاین به یهودی بودنشان معترفند.(1) «قرآن» بارها درباره ی پرداختن منفی بنیاسرائیل به سحر، اشاره کرده است.(2) بودای تبّتی هم با سحر و جادو و کهانت پیش گویی درآمیخته است، به گونه ای که گروهی، «تبّت» را کشوری گرفتار خرافه های قرون وسطا و کشور دیوپرستان می دانند و گروهی نیز آن را کشوری عرفانی، معنوی و جادویی میشناسند.(3)

2. اشتراک دیگر، تأکید بر توتمپرستی است. توتم، نشانی است که از قبیله، حمایت می کند و گاهی تصویر آن را روی پرچم کشورها و قبیله ها می توان دید. در میان یهودیان و خانواده های زرسالار مسیحی، نمادهای خانوادگی یا علم نشانه های دودمانی،(4) بسیار معروف است. بیشتر این نمادها، به شکل سپری با شکل های ویژه است که نام نیاکان یا نام خانوادگی روی آن حک شده است(5) و حیوان هایی چون شیر، گوزن، اسب، تک شاخ، گرگ و الاغ به همراه کشتی، خیمه، درخت زیتون و مهر گیاه، صفحه ای نمادین پدید آورده است. بسیاری از دانشگاه ها و

ص:203

باشگاه ها و شرکت های غربی هم در طرح نشانههای خود از این سبک نمادین پیروی می کنند. این نشان های خانوادگی، در «کتاب مقدّس» و تاریخ ریشه دارند؛ برای نمونه، نماد سبط یهودا که مادّه گراترین قبیله ی بنیاسرائیل بود و بر دیگر قبیلهها چیره گشت و صهیونیست ها، راه آنها را ادامه می دهند، رنگ لاجوردی و نیلی و شیر خفته یا شیرغرّان و در حال حمله ای(1) است که نماد یهودا، چهارمین پسر حضرت یعقوب(ع) است.(2) بر پایه ی پیش گویی پدر:

برادرانش او را ستایش خواهند کرد و او دشمنانش را منهدم خواهد کرد و عصای سلطنت از او دور نخواهد شد تا «شیلو» که همه ی قوم ها او را اطاعت می کنند، بیاید.(3)

در میان لامائیست های «تبّت» نیز این توتم ها و نمادهای نگهبانی قبیلگی، فراوان یافت می شود. در میان بوداییان، حیوان ها به ویژه، توتم به شمار می آیند و از احترام ویژهای برخوردارند؛ همانطور که در آیین هم خانواده ی بودا یعنی هندوئیسم، گاو، موش، ماهی، لاکپشت و گراز و موجودی نیمهآدم _ نیمهشیر و... جلوه های ویشنو، خدای نگهدارنده اند و آنها را توتم می نامند؛(4)

ص:204

3. اندیشه ی نفی معاد اخروی و آخرت مادّی و اعتقاد به بهشت و دوزخ زمینی، در میان گروه های گوناگون یهودی و بودایی مشترک است. بحث تناسخ و توالد پیدرپی در این جهان و پاداش دیدن هر فرد در زندگی بعدی، در میان بوداییان و هندوها، به این بحث بسیار نزدیک است؛

4. عرفان منهای وجود خدا یا چند خدا و توتم در میان بوداییان و هندوها رواج دارد که در میان هندوان تأکید بر ریاضت است و در میان بوداییان تأکید بر مراقبه و تمرکز. عرفان یهودی یا کابالیسم، متأثّر از خدایگان مصر باستان و فرهنگ هلنیستی است. عرفان بودایی بر محور دارما یا زنجیره ی عللی که از جهل آغاز و به رنج ختم می شود، استوار است که سایه ی موهوم خود را بر بشر افکنده است. آنها بر این باورند که:

عارف کسی است که با رعایت هشت راه رهایی، حقیقت پوچ جهان را بفهمد و به فراشناخت یا پرگیا برسد.(1)

بوداییان و یهودیان می خواهند متافیزیکی زمینی برای انسان تعریف کنند و در کابالیسم، بحث آفرینش و دو خدا را کاملاً متأثّر از مادّه گرایان و بت پرستان مطرح می کنند.(2)

ص:205

5. قدرت اندک خدا و سست بودن اندیشه ی پروردگار در یهودیّت و قدرت بسیار اهریمن و انسان در برابر خدا و تأکید بر اومانیسم، بیارتباط با وثنیّت و بتپرستی نیست. در بودیسم هم، برخی آن را متافیزیکی منهای خدا به تصویر کشیده اند،(1) آدمی بدون نیاز به پیامبران و خدایان و با تکیه بر هوشیاری و نیروهای درونی خود، می تواند پیشرفت کند و به آرامش برسد و از رنج های جهان رها شود. به دلیل نزدیکی دیدگاه غرب با مبانی اومانیستی و دئیستی(2) (خدای بازنشسته یا طبیعت خودکار) آنان بودیسم را پذیرفتهاند. در سهگانه ی ماتریکس که ترکیبی از آرمان های آخرالزّمانی یهودی _ صهیونی، اندیشه های تمرکز و رهایی و حقیقتیابی بودیستی بود، اندیشههای دئیستی نیز ترویج می شد؛ چرا که انسان، پروردگار دستگاه هوشمندی بود که این ماشین شریر، پس از رسیدن به درجهای از فهم، آفریدگار خود را به کنار نهاده و با نظم درونی، خود را کنترل می کند و حتّی بر خدای خود هم چیره می شود؛

ص:206

6. به باور ما و بسیاری افراد دیگر، مسیحیّت از آغاز، یهودی شد و پولس، دانشمند یهودی سنگدل، آن را تحریف کرد. بودیسم هم که در واکنش به سخت گیری های برهمنان، پدید آمد، آیینی به دور از شریعت و وحی است و شبیه مسیحیّت پولسی شده است. اساساً راحت تر می توان مردمِ بی دین را تغییر داد و در راستای فرهنگ مصرفگرایی و مادّی غربی تربیت کرد و به راحتی می توان ارزش ها و سنّتها و فرهنگ هایی را که ریشه در خرد و وحی ندارند یا می اندیشند بیهویّت اند، عوض کرد و شهروندی فرمانبردار، در این دهکده ی جهانی ساخت؛ مثل «ژاپن» که اکنون مانند ایالتی از «آمریکا» است؛

7. رسانه های غرب همیشه کوشیدهاند مسیحیّت را با قرائت های دنیاپرستانه ی یهودی و لائیک، دینی فردی نشان دهند. اندیشه هایی چون سکولاریسم و فردگرایی و نفی حکومت وحیانی، در مسیحیّت امروزی، بسیار شبیه بودیسم و هندوئیسم است که در این دو آیین، خدا و معاد و پیامبری، بسیار کمرنگ و پریشان است. شبیه چنین فرهنگ سکولاری، در رهبانیّت تحریف شده ی مسیحی، تجلّی یافته است. در فیلم مسیر سبز اثر فرانک دارابانت سیر سالکی به نام جان کافی را در زندان می بینیم که همراه با گوشه گیری و گمنامی و ریاضت و مردم گریزی و درون گرایی است. با معجزههای بسیاری که این مسیح جدید زندانی شده می آورد، نمیخواهد کسی را بیدار یا جامعه ای را اصلاح کند و به سمت خدا ببرد. او انسانی عجیب و غریب و غیرطبیعی است، نه عارفی ستم ستیز و جامعنگر و نه مصلحی اجتماعی

ص:207

و فعّال. عرفان او شبیه به عرفان بی تفاوت بودایی نسبت به محیط اجتماعی و فسادهای سیاسی که منفعل و جزیی نگر و درون گراست؛

8. جبرگرایی و تقدیرگرایی و پذیرش شرایط محیطی که در میان مسیحیان و یهودیان طرفداران بسیاری دارد، به گونهای در دین های جدید وجود دارد. مکتب سمارتو برهمن را یکی از مفسّران معروف کتاب «اوپاینشاد»(1) به نام شانکارا پدید آورد. ماهاریشی ماهش هم که از مبلّغان متافیزیک سکولار و اومانیست به شمار میآید، روش فرار از رنج های دنیای ماشینزده ی کنونی را هوشیاریِ خلّاق نام می نهد و می گوید:

اصطلاح هوشیاری خلّاق، ظرفیّت ذاتی آدمی را در تحمّل پیشرفت توجیه می کند.(2)

سردمداران جهان سلطه، به بودیسم و هندوئیسم به عنوان روش های معنوی خنثی توجّه کردهاند. آنها امیدوارند که این دو آیین، پاسخی برای افسردگی و خستگی انسان از مدرنیته داشته باشند. معنویّتی که آرامش و سازگاری با محیط و شرایط موجود و بی تفاوتی و مبارزه ی مسالمت جویانه را سفارش می کند و تنها به دنبال آرامش فردی و رهایی از رنج است،(3) نه تغییر جامعه و اصلاح نظامهای فاسد و مبارزه و تلاش گروهی.

ص:208

جیمز هویت معتقد است:

باید با این زندگی به تطابق و همنوایی برسیم یا لااقل به آن نزدیک گردیم... ایجاد تغییر در خودمان خیلی راحت تر و عملی تر از آن است که برای تغییرات و تحوّلات اساسی و بنیانی در محیط کوشش کنیم.(1)

هواداران مدیتیشن(2) که برداشت انگلیسی و جدید از مفهوم بودایی دیانا(3) به معنای مراقبه، تمرکز، تأمّل درونی و انتظار گشایش درون است، در دفاع از اهمّیت و ضرورت فرقه ی خود بر این باورند:

مردم باید انعطاف پذیر شوند و از استرس های درونی این دوران به سرعت رها شوند تا بحران چند تکّه شدن فزاینده ی اجتماع پس از مدرنیته حل شود. شیوه های ارضای نیازهای عاطفی و جسمی در این عصر به سرعت تغییر یافته و مردم باید روش رضامندی پایدار میان خود را یاد بگیرند و به غنای زندگی خود بپردازند. در روش مدیتیشن، باید به فشارهای ذهنی، به صورت بی تفاوت نگریست و با پذیرفتن شرایط مدرن، با آنها سازگار شد.(4)

مدیتیشن، روشی برای سلطهپذیری روان شناختی درون افراد است. این پذیرش درونی سلطه، همراه با سلطهگری اخلاقی و سیاسی رسانه ها، آدمی را ستم پذیر و بی تفاوت و غافل بار می آورد. شاکتی گواین از طرفداران عرفان های پستمدرن شرقزده، مهم ترین کارکرد مدیتیشن را کام یابی در زندگی مادّی و موفّقیت های شغلی و اقتصادی،

ص:209

بدون نیاز به آرمان های ماورایی می داند.(1) او با این بیان، سکولار بودن و جبرپذیری این قبیل عرفان ها را اثبات می کند.

هندوان، چون بوداییان سابقه ی بسیاری دارند و بر بسیاری از مکتب های عرفانی جدید اثر گذاشتهاند. آنها بی چون و چرا نظام طبقاتی اجتماعی را می پذیرفتند و انسان ها را جزو چهار کاست(2) یا طبقه یا نژاد می دانستند:

اوّل، برهمنان یا روحانیون هندو؛

دوم، کشاتریه ها یا شاهان و شاهزادگان و جنگاوران؛

سوم، ویشیه ها یا طبقه ی بازرگانان و دهقانان و

چهارم، شودره ها یا طبقه ی کارگران و پستتر از همه ی اینها، بومیان غیرآریایی «هند» بودند که «نَجِسها»(3) نامیده می شدند.

در این جامعه ی جبری طبقاتی، هرکس باید در طبقه ی خود میماند و امکان ترقّی نداشت و معاشرت افراد هر طبقه با طبقه ی بالا، از نظر شرعی و عرفی ممنوع بود و به ویژه طبقه ی نجسها حق نداشتند در محلّه های طبقه های بالا رفت و آمد کنند و اگر نگاه فردی از طبقه ی فرا دست به فردی از طبقه ی فرودست می افتاد، باید غسل طهارت می کرد. همه، این نظام ستمگرانه را می پذیرفتند و آن را حاصل تناسخ و حقّ

ص:210

خود و نتیجه ی کردار پیشین خود می دانستند.(1) این سنّتهای جاهلی، در سال 1955م. تا اندازهای از بین رفت، ولی در نهاد جامعه ی هند ماند، به گونه ای که برای استعمارگران انگلیسی، چیرگی بر هند و بهره کشی از هندیان راحت تر از تسلّط بر «ایران» و ایرانیان بود.(2)

این عرفان های جدید و پستمدرن، داروی مخدّر و افیون جدیدی برای اختلافافکنی میان مردم و ابهامآفرینی و فراموشی مسائل بنیادین و گسترش سکولاریسم و جبرگرایی و سرگرم کردن مردمان است و نتیجه ای ندارد. مردم «آمریکا» هم که در سرزمین ثروت و قدرت زندگی می کنند، از نظر جامعهشناسان غربی به پنج طبقه، تقسیم می شوند:

( طبقه ی زرسالاران یهودی و صهیونیست مسیحی که وارد شدن به این طبقه بسیار مشکل است (3درصد)؛

( طبقه ی متوسط که بیشتر از نژاد آنگلوساکسون و یهودی هستند (10 تا 15 درصد)؛

( طبقه ی کارمندان و سرکارگران (30 تا 35 درصد)؛

( طبقه ی کارگران که امکان رفاه و پسانداز و ترقّی برایشان ممکن نیست (30 تا 40 درصد)؛

ص:211

( طبقه ی غیر سفیدپوست و مهاجر که حومه نشین یا روستایی و بی خانمان و کمسواد و به کمک های دولتی وابسته اند (20 تا 25 درصد).(1)

اینکه در «آمریکا» و «اروپا» انقلابی شکل نمیگیرد، به دلیل وجود اساطیر مدرن و پستمدرن و دینهای تحریف شده ی حاکم بر غرب است وگرنه نابرابری و فساد و شهوت، با فطرت انسان همخوان نیست. به قول یک محقّق: اگر «ماکس وبر» زنده بود، به جای کتاب «اخلاق پروتستان و روح سرمایه داری» شاید کتابی با عنوان «اخلاق تاتوئی» یا «اخلاق بودایی و روح سرمایه داری معاصر» می نوشت.(2) اکنون بودیسم و عرفان های جدید، پوشاننده ی ظلم و فساد صهیونیسم بین المللی و زرسالاران مسیحی معاصر شده اند.

در سه گانه ی ماتریکس، انسان ها به دلیل عملکردشان، در زندگی شکست خورده اند و در نظام ستمگرانه ای که اَبَررایانه ی شریر ماتریکس ایجاد کرده است، گرفتارند و تنها آنانی نجات می یابند که بتوانند با تأمّل و تدبّر، راهی برای رهایی بیابند و حقیقت را دریابند و به وسیله ی اهالی شهر صهیون، «زایان» نجات پیدا کنند. کارگردان و تهیّهکننده ی

ص:212

ماتریکس به خوبی تقدیرگرایی یهودی و تناسخ و جبرگرایی بودایی را جعل کرده اند، امّا به راستی این چنین است یا عامل اصلی مسخ بشر و نابودی فرهنگ غربی را باید در تاریخ خاندان های صهیون و برنامه های فرمانروایان یهود، برای تسلّط بر جهان جستوجو کرد؟؛

9. در بودیسم، رسیدن به «نیروانا» از اهمّیت فراوانی برخوردار است. در هندوئیسم و آیین پیش از آن، که سنّت های برهمایی است، رسیدن به خاموشی و آرامش موکشا(1) یعنی رهایی از کارما(2) اهمّیت دارد. به نظر هندوها، اگر انسان با ریاضت، به معرفت حقیقت هستی برسد و از مایا(3) و توهّم بودن جهان و استقلال از برهمن (خدای اصلی هندوان) نجات یابد، چرخه ی زندگی او هم از کارما (انجام وظایف زندگی و آیینی، چون قربانی و نذرها و خواندن سرودهای مذهبی) خارج می شود و روح فردی جیوه به روح کلّی آتمن مبدّل شده و به برهمن می پیوندد و دیگر، چرخه ی توالید و تناسخ و حلول، پایان می پذیرد.

وقتی به اندیشههای ساختارشکن و نسبیگرای برخی فلاسفه ی پست مدرن می رسیم، شباهت هایی با معنویّت نماهای جدید می بینیم. این اندیشه ها، بر وهمی بودن این جهان تأکید دارند و نوعی شک و موهم گرایی و موهومانگاری هستی را گسترش می دهند. نخستین هدف

ص:213

پروژه ی یهودی _ صهیونیستی ماتریکس، گسترش شکگرایی و پوچ گرایی و در نتیجه، گسترش سلطه ی صهیونیسم بود.(1)

در عرفان های پستمدرنی چون مدیتیشن نیز، نوعی پوچ گرایی دیده می شود که با واژهای بیمعنا یا بامعنا پدید می آید و از راه تکرار واژه ای و خسته کردن ذهن، به آرامش دست می یابد. به این تکرار که بیشتر به زبان سانسکریت است، مانترا می گویند. در این حالت با تکرار واژهای، به معنای آن توجّه نمی شود.(2) با تکرار مانترا باید به جایی رسید که نسبت به اندیشه ها و تصوّرها و فشارهای روانی داخل ذهن، به نظاره ی محض رسید. این اندیشهها، توهّماتی پوچ است. نتیجه ی منطقی توهّم انگاری ها، شک و هجوم اوهام است. در مدیتیشن همراه با تکرار مانترا باید ساکن و آرام، روی جای راحتی نشست و خود را دچار سستی عضلانی و محرومیّت حسّی کرد. ترکیب این دو حالت از نظر روان شناسی، انسان را آماده ی تلقین پذیری و اختلالات ادراکی می کند. این حالت وقتی با فشار جریان یک طرفه ی رسانه ها پیوند بخورد، منجر به سلطهپذیری روان شناختی می شود. انسان های پذیرای سلطه در جهان

ص:214

رسانه محور فعلی، که رسانه های شاخصش در ید ابنای صهیون است، به بردگان سرمایه داری و اسیران زرسالاری تبدیل می شوند.(1)

مسلمانان از عرفان های جدید جلوترند؛ چرا که آنها عبادتی چون نماز دارند که قیام و قعود و سجود و رکوع آن برای بدن سودمند و ذکرهایش معنادار است. در نماز، این یاد خداست که آرامش عمیقی به ارمغان می آورد. افزون بر این موردها، ذکرهایی چون الله اکبر و لااله الا اللَّه که در نماز بسیار گفته می شود، ستمستیزی را به نمازگزار یادآوری می کند. برخلاف گفته های برخی روشنفکرنمایان، نماز، ستم ستیز و هویّت بخش است.(2)

ص:215

طرح، بنایی مکعبی قرار دارد که به باور لامائیست ها، نماد کعبه ی مسلمانان است. پس از پایان نیایش، رهبران بزرگ بودایی تبّتی، دور این زمینه ی شیشه ای جمع می شوند و این بناهای کوچک برجسته را ویران می کنند تا به وسط آن برسند. سپس مکعبی که نماد کعبه است، نابود میشود. این کار نشانه ی اوج تنفّر لامائیست ها از مسلمانان است. در گذشته، مسلمانان با تصرّف شبه قارّه ی «هندوستان»، بوداییان را از سرزمین هند تا پشت کوه های «تبّت» بیرون راندند. در این مراسم، میل آنان به نابودی مرکز اصلی مسلمانان و بازگشت دوباره به «هند»، نشان داده میشود.(1) دشمنی دیرینه ی بوداییان شمالی و رهبران لامائیسم با اسلام، یکی دیگر از دلایل اتّحاد لامائیست ها با صهیونیست ها و زرسالاران جهان است.

در تاریخ میخوانیم که در پایان جنگهای صلیبی، حدود قرن دوازدهم میلادی، اتّحادی میان بوداییان مغول _ که در «آسیا» حکومت می کردند _ و یهودیان ثروتمند و مسیحیان سلطه جو برقرار شد تا حکومت عبّاسیان و ممالیک «مصر» را براندازند و «آسیا»، «آفریقا» و

ص:216

«اروپا» را میان خود تقسیم کنند.(1) حتّی تاریخ شاهد است که زرسالاران یهودی دربار ایلخانان مغول، به رهبری یک یهودی، به نام سعدالدّوله، وزیر ارغون شاه، پادشاه بودایی مغول، نقشه ی ویرانی «مکّه» و حرم شریف الهی را هم کشیده و به تصویب پادشاه ایلخانی رسانده بودند،(2) ولی با تلاش عالمان اسلامی نتوانستند این کار را انجام دهند. در آن زمان به دلیل بیداری عالمان و پیروی مردم مسلمان از دانشمندان اسلامی و تیزبینی خواص، آن زمان به موفّقیت چندانی دست نیافتند.

ص:217

تاکتیکی دینشان را تغییر دادند و پس از مدّتی آشکار شد که هنوز یهودی اند؛ مانند خاندان لوپز در قرن شانزدهم و هفدهم و هجدهم.(1) بر اساس آمار، در «آمریکا» سی درصد گروندگان جدید به آیین بودا، قبلاً یهودی بوده اند؛ در حالیکه حدود دو درصد جمعیّت آمریکا را یهودیان تشکیل می دهند!(2)

به تازگی گروهی در آمریکا، به نام جوبوها شکل گرفته است که ترکیبی از عبادت های بودایی و یهودی دارند. آنها در ماه آوریل، عید ذِن سِدِر/Zenseder را به یاد آزادی بنیاسرائیل و خروج آنها از «مصر» و آزادی بودا از رنج و درد، برگزار می کنند. در محراب عبادت آنها، سنگی رنگین و نقشدار به واژه ی عبری صلح شالوم و مجسّمه ای از بودا وجود دارد. اینان بودیسم را سبب تقویت یهودیّت معرّفی میکنند. امروزه اعضای بزرگ ترین مجلّه ی بوداییان با نام Tricycle جزو یهودیانی هستند که بودایی شدهاند.(3)

ص:218

دوم: شاخه ی بزرگ بودایی، آیین هینایانا (چرخ کوچک/ آیین جنوبی) بود که در «سری لانکا» (سیلان) و کشورهای جنوب شرق «آسیا» مشاهده می شود. اینان آیین خود را تراوادا یا آیین نیاکان هم می خوانند و کتب دینی آنان به زبان پالی است. در این فرقه، شخص راهب همواره نقطه ی مرکزی مذهب است. اینان مجسّمه های کوچک و بزرگ بودا را می پرستند.

پس از مدّتی که شاه «تبّت» به آیین بودا درآمد، سومین انشعاب فرقه ای بودیسم در تبّت به نام وَجْرَیانا (چرخ الماس/ لامائیسم) به وجود آمد که با شیطان پرستی که سابقاً در تبّت رایج بود و سحر و کهانت و توتم پرستی (نشان قبیله) هم ممزوج شده است. رهبر مذهبی این آیین، لامای بزرگ نامیده می شد که پس از ایمان آوردن پادشاه مغول، قوبلای قاآن (1261 میلادی) به این آیین، در «مغولستان» هم رواج یافت.(1) رئیس بزرگ لاماها بر معبد معروف به معبد زرد حاکمیّت داشت. در قرن شانزدهم میلادی لقب دالایی لاما از طرف پادشاه مغول، به رؤسای لامائیسم داده شد. «دالایی» به معنای دریاست.(2) اکنون چنان این آیین بر تبّتیان رسوخ کرده که حوالی دهه ی هفتاد میلادی، یک پنجم خانواده های تبّتی در دیرها و معابد مشغول بوده اند؛ دیرهایی که مرکز مذهبی، سیاسی و اجتماعی هستند. اکنون تنزین گیاتسو متولّد 1935م. به عنوان چهاردهمین دالایی لاما، رهبر تبعیدی

ص:219

تبّتیان است. تنزین گیاتسو، 66 سال است که رهبر این فرقه است. وی در سال 1898م. به دلیل مبارزات غیرمسلّحانه اش با سلطه ی «چین» بر «تبّت»، جایزه ی «صلح نوبل» را گرفت! او از سال 1595م. به همراه صدهزار نفر از پیروانش توسط چین به «هند» تبعید شد و هم اکنون در دانشگاه های معتبر غرب، به او کرسی های متعدّدی داده اند تا مروّج رسمی عرفان سکولار و مبارزه ی مسالمت جویانه (ذلّت پذیر) و معنویّت بدون خدا و متافیزیک بدون معاد و پیامبری و وحی باشد. اخیراً مدال طلای کنگره، بالاترین نشان غیرنظامی «آمریکا» در دوران حاکمیّت جنگ طلبان بر این کشور، توسط جرج بوش 16 اکتبر 2007م. (24 مهر 1386ش.) به دالایی لاما اهدا شد! همان رهبر بوداییان تبّت که دم از صلح و همزیستی مسالمت آمیز و تساهل و عدالت می زد و سردمدار شعارهایی چون مهربانی، شفافیّت و بینش(1) در دانشگاه ها و مجامع دینی و علمی «اروپا» و «آمریکا» بود و خود را به عنوان پیام آور معنویّت و تعالیم مصلّحانه از شرق برای غرب معرّفی کرد و مدارای دینی و پیروی از طریق محبّت را تبلیغ کرد و سمبل مبارزه ی خالی از

ص:220

خشونت، در رسانه های مسلّط جهان بود.(1) به راستی چرا غرب این چنین واضح و معنادار از بودیسم تبّتی حمایت می کند؟ چرا سمبل جنگ طلبان جهان، جرج دبلیو بوش، که فقط در پنج ساله ی اخیر ( 2003_ 2008م.) دو جنگ، به قیمت چند صد میلیارد دلار و حدود یک میلیون کشته از مسلمانان، خصوصاً شیعیان «عراق» به راه انداخته است، این چنین طرفدار عالیجناب تنزین گیاتسو، چهاردهمین دالایی لامای بودایی شده است؟

همچنین دالایی لاما به طور واضحی با صهیونیست های ساکن «اسرائیل» روابط گرمی دارد. وی فقط در سال 2006 م. چهار بار به «بیت المقدّس» (اورشلیم) مسافرت کرد و در برابر دیوار ندبه ی یهودیان تعظیم کرد.(2) این دیوار، دیوار غربی «قدس» است که صهیونیست ها ادّعا دارند باقیمانده ی معبد سلیمان (هیکل سلیمان) و معبدی است که صهیونیست های مسیحی و یهودی برآنند که آن را بر ویرانه های قدس شریف بسازند!

البتّه این ارتباطات راهبردی، در تاریخ هم سابقه دارد. بوداییان مخصوصاً چنان که گفته شد، بوداییان تبّتی، یک کینه ی عمیق تاریخی

ص:221

از مسلمانان دارند؛ چرا که حوالی سال 1200 میلادی، پس از یک دوره افول آیین بودا در «هندوستان»، مسلمانان ضربه ی مهلکی بر پیکره ی آن وارد کردند و بودیسم را به پشت مرزهای هند در «تبّت» منتقل کردند.(1) مغولان بودایی نیز، در حدود قرن دوازدهم و سیزدهم میلادی به یاری صلیبیون یهودی و مسیحی شتافتند تا جهان اسلام را از سمت شرق تحت فشار بگذارند و در همکاری استراتژیک با مسیحیان و یهودیان جنگ طلب، دولت های «مصر» و «عبّاسیان» را براندازند؛(2) همچنین در ادامه ی سیاست حمله ی مغولان، در نقشه ی سعد الدّوله ی یهودی، وزیرِ دربارِ ارغون، پادشاهِ بودایی مغول برنامه ی تخریب «کعبه» و الزام مسلمانان به بت پرستی و کشتار مسلمانان پیش بینی شده بود. همین یهودی و یارانش بودند که در دربار ارغون شاه، مسلمانان زیادی را در «ایران» قلع و قمع کردند.(3)

منطقه ی «تبّت»، در غرب «چین» و شمال «هند»، محلّ خوبی است که عدّه ای به طور منسجم، حکومت رقیب «آمریکا»، یعنی چین را از یک طرف و حکومت های اسلامی غرب «آسیا»، خصوصاً «ایران» را از طرف دیگر، کنترل کنند و با تزریق آیینی متضاد با کمونیسم چینی و اسلام سیاسی به منطقه، جای پای قدرت های بینالمللی و زرسالاران

ص:222

جهانی را محکم کنند؛ بنابراین به عقیده ی برخی متخصّصان، امروزه بودیسم تبّتی (لامائیسم) و زرسالاری جهانی به رهبری صهیونیسم، به متّحدان استراتژیک تبدیل شده اند. جالب است که اسطوره سازان غربی برای یارِ استراتژیکِ جدیدشان، بودیسم تبّتی، دست به افسانه پردازی زده اند و تأکید زیادی بر کشتار بیش از یک میلیون بودایی تبّتی و تخریب شش هزار معبد بودایی توسط دولت چین دارند(1)، در صورتی که صحّت این آمار، در هاله ای از ابهام قرار دارد.

بوداییان تبّتی، آیین ویژه ای هم در انتخاب دالایی لاما دارند که خاصّ آنهاست. در این فرقه، هنگامی که دالایی لاما وفات یابد، راهبان برای جانشینی او به جست وجوی کودکی می پردازند که در لحظه ی درگذشت رهبرشان به دنیا آمده است؛ سپس این کودک را با توجّهات ویژه، پرورش می دهند تا پس از طیّ مراحل مختلف، رهبری سیاسی آنها را هم به دست گیرد.

دالایی لامای عصر ما، تنزین گیاتسو پس از سرایت کمونیسم چینی به «تبّت» و تصرّف آن ایالت استقلال طلب توسط «چین»، به همراه گروهی از پیروانش به «هندوستان» تبعید شد و دولت و مجلس در تبعید تبّت را تشکیل داد.(2) او اخیراً برخلاف سنّت، پسر بچّه ای را برای جانشینی خود تعیین کرده و مخالفت هایی از جانب برخی دیگر از

ص:223

لامائیست ها را تحمّل کرده است. دولت چین هم خود، مسئول مذهبی منصوب از طرف خود را اکنون در تبّت گمارده است. به همین دلیل مورد حملات تبلیغاتی رقبای غربی خصوصاً «آمریکا» قرار گرفته و در عوض دالایی لامای چهاردهم، مورد حمایت بیش از حدّ تبلیغاتی و سیاسی آمریکا و «آلمان» و «انگلیس» و صهیونیست ها است؛ تا حدّی که به متّحد راهبردی آنها در این منطقه تبدیل شده؛ متّحدی که به مبارزه علیه چین مشغول است و از طرفی با کمک تبلیغات غربی، می تواند جایگزینی برای عرفان اسلام در غرب و در کشورهای مسلمان همسایه اش باشد. فیلم های سینمایی و مستند زیادی هم درباره ی شخص دالایی لاما یا تبلیغ و فرهنگ تبّتی در هالیوود و «اروپا» و هند ساخته شده است که چند نمونه ی شاخص را مورد بررسی قرار می دهیم:

ص:224

می کند و نهایتاً گم گشته ی این انسان حیرانِ غربی آنگلوساکسون، در «هندوستان» یافته می شود. البتّه در کنار این مضمون، کش و قوس های داستانی دیگری هم وجود دارد. ایزابل با مردی به نام گری ازدواج کرده است. لاری دارل که مراحل معنوی را در هندوستان پیموده است اقامتی کوتاه در «پاریس» دارد. او با سوفی که بیوه و فقیر و معتاد است، رابطه دارد و سعی می کند سوفی را از شرّ اعتیاد برهاند. ایزابل هم که به دعوت یکی از خویشانش به پاریس رفته از ارتباط شوهر سابقش و سوفی مطّلع می شود و سعی می کند رابطه ی آنها را بر هم زند.(1)

ص:225

با بودجه ی فراوانی که تهیّهکننده و شرکت سازنده در اختیار کارگردانانش قرار دادند و با دقّت و مدیریّت خوب، در جلوه های ویژه، چندین سال از سایر رقیبان جلوتر بود و از جهاتی، انقلابی در جلوه های ویژه محسوب می شود.(1)

این فیلم، داستانِ اسارت مضاعف انسان مدرن در زنجیرهای تکنولوژی خود است. داستانِ فیلم مربوط به 200 سال جلوتر از 1999میلادی، (سالِ اکرانِ اوّلین قسمت) یعنی 2199 میلادی است. در آن دوران، ابررایانه ی خبیث و قدرتمندی به نام ماتریکس / ماتریس که زمانی ساخته ی دست بشر و در خدمت انسان بود، بر همه ی زمین، به جز شهر «صهیون» (Zion)!(2) مسلّط شده است. اهالی این شهر که برای در پنهان ماندن از دیدِ ربات های ماتریکس در زیر زمین پنهان شده اند، سفینه هایی برای مبارزه با این شیطانِ تکنولوژیک و یارانِ آهنینش گسیل داشته اند. یکی از آن سفینه ها نبوکد نزر / بخت النّصر همنام پادشاه ظالم «بابل» است که یهودیان را بنا به نقل تاریخ نگاری مسلّط، آواره کرد. رئیس سفینه، مورفیوس، سیاه پوستی است که انسان های اسیر در چنگال ماتریکس را

ص:226

شناسایی می کند و هر کدام را که آمادگی دارند، از بند این اهریمن آهنین می رهاند.

ماتریکس، جسد انسان ها را در ظرف هایی وان مانند در مادّه ای مغذّی غوطه ور کرده است و با سیم ها و الکترودهایی، تمام انرژی بدنِ انسان ها را به نفع خود مصادره می کند و با سیم هایی که به پشت سر اجسادِ بی حرکت و مرده وار متّصل است به مغز آنان چنین القا می کند که، زنده، متحرّک، پول دار و مسلّط بر تکنولوژی هستند. زندگانی معمولی انسان در این فیلم، به توهّم و پوچی و حیات مجازی، تعبیر می شود و فقط افرادی که با شهر «صهیون» که نماد «بیتالمقدّس» / «اورشلیم» است، در ارتباط باشند، به حقیقت رسیده اند؛ البتّه رسیدن به این حقیقت با رنج و مشقّت زیادی همراه است. وظیفه ی سفینه ی مورفیوس این است که ششمین منجی صهیون را در میانِ اجساد بی تحرّک اسیر در دست ماتریکس بیابد و او را با تأمّل و تدقّقش پس از رنج های فراوان بیدار کند (بودا به معنای روشن و بیدار است) و به روشنای حقیقت برساند. مورفیوس، خوب وظیفه شناس است. او نئو / آقای اندرسون را که یک هکر کامپیوتری در فضای پوچ مجازی است، می یابد و بیدارش می کند و نئو در راه نجات «زایان / صهیون» هرچه در توان دارد می گذارد؛ البتّه در ابتدا، خود باور ندارد که منجی است، ولی در نهایت با کمک ترینیتی (به معنای تثلیث)، دستیار مؤنّثش به ایمان می رسد و حقیقت را با وجود خود می یابد و به هیچ و پوچ بودن جهانِ درون ماتریکس، شناخت پیدا می کند (نیروانا) و در نبرد جانانه ای با

ص:227

اسمیت (سر دسته ی محافظان ماتریکس) با فدا شدن خود، شهر مقدّس صهیون را نجات می دهد و از طرفی اسمیت را نیز که یک ویروس کامپیوتری است، از بین می برد و به این ترتیب، جهانِ ماتریکسی را هم از شرّ اسمیت راحت می کند.

این فیلم، ترکیب عجیبی از عرفان های مسیحی و یهودی و بودایی و آخرالزّمان صهیونیستی با محوریّت شهر محبوب خدا(1) است و در جای جای خود حرف های بسیاری برای گفتن دارد؛ امّا در اینجا توجّه به این نکته مهم است، پیوند بسیار شدید بودیسم و صهیونیسم در این اثر، قابل توجّه می باشد.

نئو، هم می تواند نمادِ مسیح بن داوود، منجی شهر «صهیون» باشد و هم بودای ششم که طبق عقاید بوداییان قبل از آخرین بودا در پایان جهان است. در فیلم هم اشاره می شود که وی ششمین ناجی است. به علاوه، این ناجی که برای نجات شهر صهیون جان خود را هم می گذارد، اصلاً نشانی از خدا و نبوّت ابراهیمی و شریعت ندارد. تأکید سازندگان فیلم بر این است که، دنیایی که می پنداریم واقعی است، جز هیچ و پوچ، چیزی نیست (مقام نیروانا) _ کلیدی ترین آموزه های بودایی هستند. _ در الهیات زمینی شده ی یهودی _ صهیونیستی هم، ناجیانی چون موسی، سلیمان و داوود (علیهم السّلام) نه به دلیل خدایی بودن و نبوّت الهیشان، که به دلیلِ منجیِ قومِ یهود بودنشان، مورد تمجید قرار

ص:228

می گیرند(1) و اساساً الهیات یهودیّت فریسی _ حاخامی اکنون، الهیاتی زمینی شده بر محور قومیّت و نژاد و سرزمین و «تورات» و «تلمود» است و نه بر اساسِ توحید و نبوّت آسمانی.(2) به علاوه، طبق تعالیم بودا، فقط افرادی حقیقت جهان را درک می کنند که با مراقبه و ریاضت معتدل، به تمرکز درست حواس ره یابند تا بتوانند به مقام نیروانا برسند. طبق الهیات یهودیّت مادّه گرای امروز هم، فقط یهودیان، قوم

ص:229

برگزیده ی خداونداند که بهشت مال آنهاست و سرزمین «نیل تا فرات»، ملک آبا و اجدادی اشان می باشد.

ماتریکس حقیقتاً ابزار سینما را در اسطورهسازی پست مدرن و افسانهسرایی صهیونیستی به کار برد و با تبلیغات چند میلیونی و توزیع گسترده در شبکه های بینالمللی توزیع و پخش فیلم، مخاطبان زیادی را به خود جلب کرد؛ تبلیغات و توزیعی ای که به هر فیلمی در هالیوود اجازه ی آن را نمی دهند.

برادران واچفسکی نیز به اعتراف خود، از علاقه مندان جدّی بودیسم هستند.(1) این فیلم، معناگرایی هالیوودی را بسیار خوب به نمایش می گذارد. عرفان نمایی فیلم، با به کار بردن زبان کنایی معنوی و رازآمیز دو چندان می شود: مشکلات اصلی بشر با واژه هایی چون کوری، خواب، جهل، رؤیا و تاریکی و شب، بیان و راهحل ها از طریق واژه های بینایی، برخاستن، دانش، نور، سفیدی و روز، بیان می شوند.(2)

در این فیلم، انسان های زیادی اسیر در دنیای ذهنی و مجازی ای هستند که از طرف ماتریکس به آنها القا می شود و شهر ماتریکسی، توده ای از توهّمات تمامی انسان هایی است که آن را در ذهنشان

ص:230

ساخته اند و واقعیّتی ندارد. در بودیسم نیز، رنج انسان ها بر پایه ی چرخه ای از امیال و آرزوهایی است که انسان را در دایره ی تکراری مرگ و تولّد دوباره (سمساره / تناسخ) محصور می کند و شرط نجات از این زندان ذهنی، به گفته ی مورفیوس رسیدن به حقیقتِ این جهان، از طریق تأمّل و تمرکز است. در این مکتب، نادانی، دلیلِ گرفتاری انسان هاست. در سکانسی که نئو و مورفیوس و ترینیتی به دیدار اوراکل / پیش گو می روند و پسرک بودایی، با چشمش قاشق را کج می کند، تصریح تصویری و نوع پوشش پسرک و حرف های او، وابستگی بیش از حدّ فیلم به بودیسم را برملا می کند.

در صحنه هایی که نئو برای اوّلین بار از جهان مجازی به جهان واقعی منتقل می شد، شاهدیم که او از درون لوله ای به استخر آبی افتاد و نور را دید و متولّد شد، همچون بودا که نور را دید و تولّدی دوباره یافت و تبدیل به منجی انسان ها از جهان وهم آلودشان شد و به روشنایی رسید. آب هم به صورت نمادین، معنای پاکی را می رساند. نئو بدون مو و عریان و گیج متولّد می شود؛ با چشمانی که به گفته ی مورفیوس، پیش از آن هرگز ندیده اند. در این سکانس نئو در فضای مجازی ماتریکس، مرد تا در دنیای دیگری دوباره متولّد شود (سمسارا یا تناسخ بودایی)؛ البتّه اشارات بودایی این فیلم، بسیار بیش از این است که در این مجال مکفی است.

در کنار ماتریکس، نُه انیمیشن ماتریکس به نام کلّی انیماتریکس ساخته شد که شش قسمت آن را کارگردانان ژاپنی و سه قسمت را

ص:231

برادران واچفسکی کارگردانی کردند.(1) از این نه انیمیشن، دو قسمت مستقیماً با تصاویر و داستان هایی از کودکان و مردم «ژاپن» ساخته شد: انیماتریکس (3): برنامه، که نبردی رزمی بین یک زن و مرد با لباس های سنّتی رزم جویان ژاپنی را به تصویر می کشد که با تمرکز یک طرف، رقیب قوی از میدان بیرون می شود و انیماتریکس (5): فراسو که داستان معلّق ماندن چند پسر بچّه و دختر بچّه ی شرقی با تمرینات بودایی را به تصویر می کشد. در انیماتریکس (4): داستان پسر بچّه هم، پسرکی با راهنمایی نئو برای فرار از دست سیستم، خودکشی می کند و تازه طبق داستان فیلم، روحش در تولّدی دوباره به حقیقت رسیده است. در انیماتریکس (1): تجدید حیات دوم، اپیزود یک و انیماتریکس (2): تجدید حیات دوم، اپیزود دو هم، به وضوح نقشه ی «عربستان» و قلب آن (حوالی مکّه و مدینه) به عنوان شهر اصلی ربات های شیطانی تصویر می شود که نام صفر _ یک را بر خود نهاده است. سپس نفوذ مسلمانان به جنوب «بصره» و کشتن یک خرمگس جغدوار روی نقشه ی خاورمیانه توسط یک کارمند سازمان ملل، تصویر می شود. نکته ی جالب، پاشیده شدن خون آن خرمگس به صورت هلال (شیعی) روی «ایران» و «عراق» است که واضح و گویاست. علاوه بر

ص:232

اینکه شهر «صفر _ یک» محلّ تجمّع روبات های شیطانی را هم، در قلب «شبه جزیره ی عربستان» به تصویر می کشد. همچنین در همین قسمت های جنگ که شبیه صحنه های جنگ دوم جهانی است و سربازان غالباً غربی، علیه شیطان شریر ماتریکس و روبات ها (با مرکزیّت عربستان امّ القرای جهان اسلام) در حال جنگ هستند، شاهدیم که کشیشان مسیحی و راهبان بودای تبّتی (پیروان دالایی لاما) به سربازان، روحیه می دهند تا بتوانند علیه شیطان ماشینی مبارزه کنند! در این فیلم، دشمنی واضح غربی ها و بوداییان با مسلمانان، نمایش داده می شود. بوداییان که در قرن 12 میلادی توسط مسلمانان از «هند» رانده شدند و کینه ای تاریخی از مسلمانان در دل دارند، امروز با کمک غربی ها علیه اسلام تلاش می کنند.

ص:233

درباره ی صحّت ادّعاهای استاد بودایی در سراسر فیلم، موج می زند. کارگردان از ابزار سینما به خوبی در ترویج یک آیین شرقی برای مخاطبان غربی استفاده کرده است.

در قسمت اوّل که فصل بهار است: لوکیشن (منظره ی ضبط فیلم) بسیار زیبایی را انتخاب کرده است که هر بیننده ای را تحت تأثیر زیبایی خود قرار می دهد. دریاچه ای که در وسط آن معبدی بودایی شناور روی آب دیده می شود؛ به مانند نیلوفری روی آب؛ کوه ها و درختان زیبایی دریاچه را محصور کرده اند. تنها راه ارتباطی این دریاچه با محیط پیرامونش، یک قایق است. یک مجسّمه ی بزرگ بودا مشرف به دریاچه است. در این فصل، استاد میان سالی تعالیم بودایی را به کودک پنج ساله آموزش می دهد. در سکانسی، کودک، در شیطنت کودکی اش سنگی را به یک ماهی و سپس یک قورباغه و یک مار می بندد و با شادی به این جانداران می خندد. استاد بودایی برای تدریس اصول عدم آزار جانداران و کنترل نفس و مراقبه به کودک، در خواب، سنگی را بر پشت پسر بچّه می بندد و می گوید:

شرط آزاد شدن تو از سنگ، آزاد کردن تمام موجوداتی است که به بند کشیده ای و اگر هر کدام از آنها مرده باشند، تو سنگ بزرگی را تا ابد در قلبت حمل خواهی کرد.

ماهی و مار مرده اند و کودک آن چنان متأثّر می شود که به شدّت گریه می کند. او تعلیم استاد را خوب آموخته است.

ص:234

فصل دوم که تابستان است حدود 12 سال بعد را به تصویر می کشد. کودک 5 ساله ی قبلی که اکنون به عنوان راهب 17 سالهای به سنّ بلوغ رسیده است، جفت گیری دو مار را می بیند و تعجّب می کند. مادری، دختر جوانش را برای مداوا نزد استاد می آورد. راهب جوان دلداده ی دختر شده و نمی تواند بر شهوت خود فائق آید. استاد، دختر را درمان می کند و به خانه می فرستد. روح ناآرام راهب جوان او را به خطا وا می دارد تا او رنج و زنجیره ی علل دارما را که رنج آفرین هستند، تجربه کند. او از آنجا به دنبال لذّت جنسی می رود. استاد او را بر حذر می دارد که شهوت، نتیجه اش خشم است و خشم، باعث جنایت می شود. امّا راهب جوان، معبد را ترک می کند؛ در حالی که خروسی در بغل دارد.

فصل سوم که پاییز است: راهب جوان که اکنون حدود 30 سال دارد، پس از غیبتی طولانی که لباسِ آیین را از تن به در کرده و در دنیای رنج غوطه ور شده است، با خنجری خونین به معبد شناور برمی گردد. در این پاییز عمرش، همسر خیانتکارش را کشته و قصد خودکشی دارد، امّا استاد او را از این عمل باز می دارد و او را تنبیه می کند. استاد با دم گربه ای، ساترای بودایی، نابود کننده ی تمام رنج ها و احیاکننده ی حقیقت (پر انجا پارامیتا سوترا) را روی کفِ چوبی زمین می نویسد و از شاگردش می خواهد که با چاقویی آن را کنده کاری کند تا خشم و نفرت را از قلب خود پاک کند. دو پلیس برای بردن راهب می آیند. امّا استاد تا صبح از آنها وقت می گیرد. صبح شده و راهب پس

ص:235

از حکّاکی ساترای بودایی به آرامش رسیده و چهره اش نمایانگر رضایت اوست. پلیس ها او را با خود می برند. استاد به شیوه ی بوداییان با بستن دهان و چشم ها و گوش هایش در میان قایق خود سوزی می کند. این خودکشی در میان بوداییان، نماد رسیدن به والاترین درجات معنوی است! ماری از خاکستر وجود استاد، به معبد می خزد. مار نماد تناسخ است.

فصل چهارم که زمستان است: راهب جوانِ سابق که اکنون میانسال شده است، پس از سال ها به معبد بازمی گردد. این بار چهره ای آرام و پخته و با تواضع دارد. زنی با صورتی پوشیده می آید و فرزندش را به او می سپارد. او در حین بازگشت در گودال یخی که راهب ایجاد کرده است، می افتد و می میرد. راهبِ معبد که اکنون خود استاد شده است، سنگی را با طناب به خود می بندد و مجسّمه ای از بودا را با سختی تمام به بالاترین نقطه ی کوه می رساند. دیگر، مجسّمه ی بزرگ بودای بالای کوه دیده نمی شود؛ انگار راهب خود تبدیل به بودی ستوه یا بودا شده است.

و دوباره بهار ... پنجمین فصل فیلم: کودکی در همان معبد مشغول بازی و خنده است و لاک پشتی را می آزارد. گردونه ی تناسخ بودایی ادامه دارد... نامگذاری فیلم هم، که پنجمین کلمه اش همان اوّلین کلمه است، یادآور تناسخ می باشد. این فیلم موفّق شد بودیسم را در غرب مطرح کند و در جشنواره ی «برلین» و «کن» مورد توجّه فراوان قرار گرفت و اساتید شرقی، برای توضیح مضامین فیلم به غرب سفر کردند؛

ص:236

البتّه روند انتخاب و برگزیده شدن فیلم ها در این جشنواره ها، سیاستِ برنامه ریزان واقعی این جشنواره ها را به تصویر می کشد. نقدها و توضیحات زیادی نیز در نشریات در تعریف و تمجید از فیلم و توضیح مضامینش منتشر شد.

ص:237

نشان داده می شود که در حال تراشیدن سر خود و پیوستن به جمع بوداییان است.(1)

ص:238

گذاشته شده است و محبوبیّت زیادی یافته است. در سایت معروف سینمای www.imbd.com از ده امتیاز، 8/9 امتیاز مثبت گرفته است، در حالی که محبوب ترین فیلم در این سایت 9/1 امتیاز از ده امتیاز را گرفته است. دایرة المعارف اینترنتی «ویکی پدیا»، لقب محبوب ترین درام کره ای تمام دوران را به این فیلم داده است.(1) این سریال از نظر جشنواره های «کن» و «لوکارنو»، لایق گرفتن جایزه تشخیص داده شد و جوایزی گرفت.

یانگوم نام دخترکی است که برای آشپزی در قصر یکی از پادشاهان سلسله ی Joseon به نام جیانگ یونگ وارد قصر می شود و رنج ها و مشکلات فراوانی را تحمّل می کند و در نهایت به مقام یانگوم بزرگ می رسد که سومین مقام برتر درباری (پزشک پادشاه) است.

یک انیمیشن هم به همین نام و معروف به یانگوم ساخته شده که مورد استقبال کودکان و بزرگسالان قرار گرفته است. بازیگر نقش اوّل فیلم، لی یونگ آئی اکنون به یک فوق ستاره ی کره ای تبدیل شده است و مانند بسیاری دیگر از این فوق ستاره های سینما، تبدیل به عروسکی گیشه پسند و مانکنی برای تبلیغ محصولات شرکت زرسالار اِل.جی شده و از این راه، ثروت سرشاری برای خود انباشته است. او در سال 2006 و 2007م. به عنوان مدل سخنگو برای تمام محصولات ال.جی الکترونیکس شد و در ژانویه ی 2007م. لوح تقدیری به خاطر تلاش و

ص:239

موفّقیت او در ارتقای محصولات ال.جی (و البتّه عاملی در افزایش ثروت کمپانی زرسالار ال.جی) گرفت. او قبل از بازی در این سریال پرآوازه هم، به عنوانِ زینت بخش مؤنّثی برای فروشِ محصولات تجاری به عنوان بانوی اکسیژن لقب یافته بود.(1) زندگی او در راه افزایش سرمایه ی شرکت ها گذشته است و در این فیلم هم مبلّغ مکتبی است که با سرمایه داران عالم، سر سازش دارد. متأسّفانه او در برخی موارد، الگوی نسل جدید دختران شده است. تلویزیون، در این الگوپردازی نقش به سزایی داشته است.

«کره ی جنوبی»، کشوری بودایی حساب می شود و با حمایت های بی قید و شرط «آمریکا»، یکی از مهمترین پایگاه های آمریکا در جنوب شرق آسیا در کنار «چین»، رقیب آمریکا و «کره ی شمالی»، دشمن آمریکا است؛ به همین جهت سرمایهگذاری مالی و فرهنگی آمریکا در این کشور زیاد بوده است. کره، در کنار چین به شّدت تحت تأثیر مکاتب عرفانی شرقی قرار دارد. در این سریال تأثیر مکاتب شرقی، خصوصاً بودیسم به وضوح نمایان است.

نظام پادشاهی و ارباب رعیّتی حاکم در فیلم، مخاطب را بین منفعل بودن و فرمانبرداری یانگوم معلّق می گذارد که یانگوم فرمانبرداری و

ص:240

فعّال بودن را برمی گزیند.(1) او هیچگاه به فکر اصلاح بنیادی سیستم حاکم بر کشورش نیست. او نظام ظالمانه ی پادشاهی فردی را پذیرفته و در نهایت به اصلاحاتی جزیی در آن رضایت می دهد. همانطور که بودا نظام سیاسی خاصّی ندارد. او با پذیرش نظام ناعادلانه ی حکومت فردی بر کشورش در فکر انتقام گرفتن از گروه بانو چویی (قاتل مادر و استادش بانو هن) است؛ گرچه در نهایت، انتقام فردی نمی گیرد و آنها را رسوا می کند و پادشاهی را نجات می دهد. مادر عالیجناب و تسلّط شدیدش بر دربار، نمادی از ظالمانه بودن نظام حکومت خاندان پادشاه بر مردم فقیر است. مادر عالیجناب با دخالت های دائم خود، عرصه را حتّی بر یانگوم و عالیجناب تنگ می کند. بارها در این فیلم، فقر و رنج مردم هم در کنار شکوه دربار تصویر می شود، امّا یانگوم اسطورهای، اصلاً به فکر نظام جایگزین نیست و با انگیزه ی انتقام، سالها رنج را تحمّل می کند.

عنصر رنجبار بودن زندگی و همسانی زندگی با رنج دائمی که از آموزه های اصلی بودایی است، در این فیلم نمود شاخصی دارد و یانگوم با داشتن یک شخصیّت اسطوره ای با از خود گذشتگی و پرهیز از بدگویی و دروغ و خودخواهی و دشمنی که از اصول بودیسم محسوب می شوند، مشکلات را پشت سر می گذارد و کار درست، کوشش درست، سخن درست، کردار درست، عزم درست و ایمان به اینکه

ص:241

درستی، راهنمای انسان است، سرلوحه ی کارهای یانگوم هستند. تمام این موارد، هفت راه اصلی بودا برای داشتن زندگی سعادتمند شناخته می شوند،(1) که بدون خدا و معاد و نبوّت و راه الهی، محال است که بتواند انسان را به سعادت برساند.

این سریال در ترویج طبّ سوزنی و فرهنگ «آسیای شرقی» بسیار موفّق بود. در این فیلم اکثر غذاهای استفاده شده، گیاهی هستند که تأکیدی بر آموزه های بوداست و یانگوم به دنبال قدرت نیست، بلکه به دور از نظام طبقاتی دوست دارد در منطقه ای در کنار طبیعت با مردم فقیر باشد و به درمان آنها بپردازد. همین ویژگی ها در کنار فداکاری و ایثار و وفاداری که مفاهیمی کاملاً دینی هستند، باعث محبوبیّت فوق العادّه ی یانگوم شدند.

گرچه بحث تناسخ در این فیلم به طور مستقیم نیامده است، امّا فلاش بک ها به گذشته و یادآوری رنج مادر و استادِ یانگوم در کنار پردازش خوب رنج های دائمی یانگوم، تأکیدی بر چرخه ی رنج در این جهان است. اعتقاد به شفابخشی مجسّمه ی بودا در قسمت چهل و دوم، تصریح شده است؛ آنجا که داگو و زنش (پدرخوانده و مادرخوانده ی یانگوم) برای اینکه یونسنگ همسر دوم پادشاه _ که دوست یانگوم هم می باشد _ زایمان راحتی داشته باشد، به زحمت تکّه ای از دماغ مجسّمه ی بودا را از طریق بانو مین به یونسنگ می دهند تا بتواند

ص:242

زایمان راحتی داشته باشد. در این فیلم، بودیسم، با ظرافت به بیننده القا می شود.

در مجموع، سبک زندگی و رفتار و افکار این فیلم، به مانند مکتب بودایی، هیچ خطری برای سران قدرت سالار جهانی ندارد و حتّی فرمانبرداری وفادارانه ی یانگوم به نظام ظالمانه ی حکومتی، در مسیر خواسته های آنها برای تربیت شهروندان جهانی است. قطعاً اگر سریالی قوی تر از این درباره ی مبارزات ضدّ آمریکایی مردم «کره» ساخته می شد، هیچ گاه اجازه ی تبلیغات جهانی این چنینی را نمی یافت و این چنین با پخش جهانی رو به رو نمی شد.

در این سریال بدون حضور خدا، یانگوم به تنهایی و با تکیه بر قوای بشری خود، عزم جزم کرد و به مقام والای پزشک مخصوص عالیجناب رسید. همین اسوه ی بی خدا، مورد پسند رسانه های مسلّط جهان است؛ الگویی بدون هیچ خدای حقیقی و بدون حضور هر پیامبری و بدون داشتن محتوایی غنی، در مقابل نظام های ناعادلانه ی اجتماعی که در زندگی موفّق و خیرخواه است و فداکار و نوع دوست نیز می باشد. دقیقاً همان معنویّت و عرفان و سلوک سکولار و عرفی شده و بدون حضور عوامل وحیانی؛ پروژه ای که در تقابل با اسلام پیشرو، بسیار ظریف و بدون ایجاد حسّاسیت، عمل خواهد کرد و قطعاً تأثیرات خود را بر مخاطبان خواهد گذاشت؛ این نوع زندگی نه در تقابل با نظام امپریالیستی و ظالمانه ی جهانی، که در راستای آن است. متأسّفانه این سریال، بدون هیچ نقد محتوایی با دو نوبت پخش در تلویزیون «ایران» نمایش داده شد.

ص:243

ص:244

و نیم قد، حاصل عدم تحمّل و بی سامانی خانواده ها در «آلمان» کنونی است.

دو برادر تصمیم میگیرند به «ژاپن» بروند، در هواپیما در گفتوگویی نمادین برادر کوچکتر به گوستاو می گوید:

غم ها و رنج های زندگی مانند این توده های ابر اطراف هواپیماست که رد می شود و نباید به آن فکر کرد.

این گفتوگو شروعی است برای ورود داستان به فضای دوم فیلم که تبلیغ آیین ذن می باشد. برادر کوچک، متخصّص فنگ شویی است که چگونگی قرار گرفتن فضای خانه و پنجره ها و اثاثیه را طوری برنامه ریزی می کند که نیروی مثبت و انرژی مثبت به اهالی خانه بدهد. مکتبی که از «چین»، «ژاپن»، «کره»، «تایلند» و «هنگ کنگ» به «آمریکا» و «اروپا» رفته است و طرفدارانی نیز دارد.

آنها پس از ورود به ژاپن، همچنان در معرض همهمه ها هستند و از فراوانی امواج تصویری و صوتی رنج می برند. آنها در دریای متلاطم تکنولوژی خسته کننده ی مدرنیستی، غرقِ مشکلات هستند. رنج آنان، با دزدیده شدن کارت اعتباری شان بیشتر می شود. تا اینکه فضای دوم داستان با ورود آنها به معبد بودایی مون ذن آغاز می شود.

دو برادر، در ابتدای ورود به معبد، کفش خود را بیرون آورده و لباس های سابق خود را با لباس های آیینی ذن عوض کرده و وارد ساحت جدیدی می شوند که با زندگی پیشین آنها در شهرهای تکنولوژی زده ی سابق متفاوت است. آنها کلاه های حصیری خاصّ ذن

ص:245

را بر سر می گذارند و در واقع تفکّر جدید و تمرکز و تأمّل نوینی را در معبد تجربه می کنند و با پوشیدن کفش های بندی خاصّ راهبان معبد، قدم در مسیر تازه ای می نهند. در اینجا دیگر همهمه و تنگی تکنولوژی های سمعی و بصری و فرکانس ها و اصوات شلوغ شهری را نمی شنوند و با فضایی آرام و تأمّل برانگیز، رو به رو می شوند. اینجا دیگر فقط صدای ناقوس و آواز ریتمیک راهبان بودایی است که با راهنمایی های استاد ذن، آنها را به آرامش می رساند.

در سکانس های پایانی فیلم که دو برادر به فضای شلوغ «توکیو» وارد می شوند و در چادری مشغول گفتوگو هستند، انگار صدای بیرون را نمی شنوند و با تفکّری جدید، از خلأ و پوچی اطراف آگاه شده اند و به آرامش رسیده اند.

کارگردان فیلم که به طور واضحی مخاطب را متمایل به آموزه های بودایی ذن می کند، ارادت زیادی به برتر نشان دادن زندگی معنوی راهبان بر زندگی پر مشغله و خسته کننده و سرد غربیها دارد و اثرش، فیلمی ترویجی و تبلیغی برای بودایی گری و آیین تائوئیسم محسوب می شود؛ چرا که ذن بودیسم ترکیبی از فلسفه ی تائوی چینی و بوداگرایی است.(1)

ص:246

ژان ژاک آنو، کارگردان فرانسوی _ هالیوودی در سال 1997 میلادی این فیلم 5/2 ساعته را ساخت. این فیلم، داستان دو اتریشی طرفدار نازیسم است که تحت تأثیر تبلیغات برتری نژادی نازی ها می خواهند به قلل مرتفع جهان صعود کنند؛ بنابراین به «تبّت» می روند تا قلل رشته کوه های «هیمالیا» را فتح کنند. هاینریش هرر و دوستش پیتر در مسیر، به شهر مقدّس بودائیان تبّتی یعنی «لهاسا» می روند که چون آرمان شهری در قلب کوهستان زیبا با مردمی مهربان و نجیب، انتظار آنها را می کشد.

در آنجا پیرزنی تبّتی به آنها خانه و غذا می دهد و یاریشان می کند. پیتر با دختری بودایی که انگلیسی هم می داند و کمی مدرن تر از بقیه است، ازدواج می کند و هرر که این مسابقه ی عشقی را باخته است، با کار، خود را سرگرم می کند و مدرنیته را به میان راهبان بودایی می برد. از جمله، یک سالن سینمای خاصّ دالایی لامای چهاردهم نوجوان می سازد و با او طرح دوستی می ریزد و مانند معلّمی دلسوز، مطالب فراوانی را به دالایی لاما رهبر بوداییان «تبّت» یاد می دهد. قابل توجّه است که تهیّهکنندگی این فیلم محصول «آمریکا» را دو تهیّهکننده ی فیلم «گذری به هند» اثر دیویدلین بر عهده داشته اند و موسیقی آن را جان ویلیامز ساخته و بکی جاسون فیلمنامه ی آن را بر اساس زندگی نامه ی خودنوشت هاینریش هرر نوشته است. این اثر، با نماهای زیبا از دین داری و مهربانی مردم «لهاسا» و شگفتی های طبیعت و کوهستان های پرشکوه تبّت، قطعاً یک اثر تبلیغی برای تبّتیان محسوب می شود. تا

ص:247

حدّی که برخی منتقدان آن را مناسبِ وزارت گردشگری تبّت دانستند!(1) به علاوه، کمک غربی ها به بوداییان تبّت و شخص دالایی لاما در این فیلم، به وضوح تصویر شده است.

ص:248

ریوز به داشتن گرایشات بودایی در هالیوود مشهور است.(1) برتولوچی در این فیلم با نگاهی تحسین آمیز به بودیسم می نگرد.

داستان فیلم درباره ی گروهی از راهبان بودایی مقیم «بوتان» است که به رهبری لامانو ربو به «سیاتل آمریکا» می روند تا به خانواده ی دین و لیزا بفهمانند، که روح یکی از برجسته ترین اساتید و رهبران بودایی آنها در پسر کوچکشان جس حلول کرده است (تناسخ) و برای تأیید این نکته لازم است که جس به بوتان سفر کند. پدر و مادر و فرزندشان _ که تیپی کاملاً موبور و آمریکایی دارد _ به بوتان سفر می کنند و تأیید می شود که جس باید یکی از رهبران بودایی ها شود، چرا که روح یکی از برجسته ترین رهبرانشان در او حلول کرده است و همین اتّفاق می افتد. پسرک آمریکایی به همراه دخترک و پسرک شرقی، با هم به رهبری بودیسم تبّتی برگزیده می شوند! در این فیلم، به وضوح، تسلّط غربی ها بر عالی ترین مناصب سیاسی _ مذهبی بوداییان به تصویر درآمده است.(2)

ص:249

شکارکاپور در شهر «دارمسالا» در شمال هند، که خانه ی دالایی لاما در آن قرار دارد، با او دیدار داشت و با وی درباره ی زندگی و تعالیم بودا صحبت هایی کرد. همچنین شکار کاپور با سامدونگ رینپوچه، پژوهشگر بودایی و نخست وزیر «تبّت» نیز مشاوره هایی در این باره داشته است. شکار کاپور به زبان انگلیسی هم فیلم هایی ساخته است؛ از جمله: فیلم الیزابت درباره ی ملکه الیزابت اوّل پادشاه «بریتانیای کبیر»! ملکه ای که در قدرت یافتن امپراتوری بریتانیای کبیر، نقش مهمّی بازی کرد و پروتستانتیسم و یهودگرایی را در «انگلستان» گسترش داد.(1)

فیلم دیگری هم با نام زندگی و تعالیم بودا با محوریّت دنیای معاصر قرار است با مشارکت بنیاد نور آسیا مستقر در «کلمبو» پایتخت «سری لانکا» و سازمان سرگرمی فراتر از رؤیا، مستقر در «هندوستان» به کارگردانی شیام بنگال هندی ساخته شود.(2)

ص:250

نتیجه ی اعمال خود را در دوره های بازگشت مجدّد خود در این جهان می بیند. اگر زندگی خوبی داشته باشد، در مرحله ی بعد، حیات مرفّه و پر لذّتی خواهد داشت و اگر اعمال زشتی را مرتکب شده باشد، در دوره ی بعدی با فقر و بیچارگی، زندگی خواهد کرد (نسخ) و حتّی ممکن است به صورت حیوان (مسخ) یا گیاه (فسخ) و حتّی جماد (رسخ) حلول کند. تنها راه رهایی از گردونه ی تناسخ و تولّدهای مکرّر در دنیای پر رنج، پیوستن به نیروانا است. نیروانا، بسیار مورد توجّه بوداییان است. اصلی ترین راه رسیدن به نیروانا خاموشی، فهم پوچی جهان و هشت قانون بزرگ است که محور و حاصل آنها، تمرکز درست حواس می باشد که گفته شد.

در سال 2001م. فیلمی در راستای تبلیغ مستقیم این عقیده ی بودایی _ که به انکار معاد می انجامد _ با مشارکت کشورهای «ایتالیا» و «فرانسه» و «آلمان» و «هند» ساخته شد. این اثر که به نام سمسارا بود، با مدّت زمان 145 دقیقه به کارگردانی نالین پان(1) و با نویسندگی مشترک تیم بیکر(2) و کارگردان تهیّه شد. این فیلم را فستیوال ها و جشنواره های غربی _ که در جهت دهی به فیلم ها بسیار مؤثّرند _ ستودند و جایزه ی پرطرفدارترین فیلم در جشنواره ی بین المللی فیلم ملبورن 2002 و جایزه ی بزرگ هیئت داوران جشنواره ی فیلم AFIFest سال 2002م. را هم به آن اختصاص دادند.

ص:251

این فیلم با دیده ای انتقادی نسبت به برخی آموزه های بودایی، به طور عمیقی سنّت های بودایی را به نمایش می گذارد. داستان فیلم از آنجا آغاز می شود که یکی از راهبان بودایی «تبّت» برای مراقبه و تمرکز و تمرینِ ریاضت، به مدّت سه سال و سه ماه و سه روز، مقابل مجسّمه ی بودا در اتاقکی در دل کوه می نشیند تا بتواند به نیروانا برسد. پس از این مدّت، استادش و سایر شاگردان تبّتی نزد او می روند تا در صورت زنده بودن، او را از اتمام این دوره ی سخت ریاضت و موفّقیت او خبر دهند. او هنوز زنده ولی غبار گرفته است. او را تمیز و مرتّب می کنند و به سمت معبد حرکت می دهند تا توانی دوباره به دست آورد.

در راه از روستایی عبور می کنند. وی دختر جوانی را در نیم نگاهی می بیند و دلداده اش می شود. در معبد، او می بیند ریاضت بیش از سه ساله اش هنوز تأثیر اساسی بر وی نداشته است و مرتّب رؤیای دخترک را می بیند. با دستور استاد، برای رهایی این راهب بودایی، وی را به شهر می برند تا با شرکت در مراسمی، ذهنش آزاد شود. در این مراسم، دوباره دختر را می بیند و هوس وجودش را می گیرد. باز گذرش به دهکده ی دخترک می افتد و در خواب و بیداری دخترک را در کنار خود حس می کند.

او از پنج سالگی در معبدی بوده که زن را وسیله ی وسوسه معرّفی کرده بودند، ولی او گرفتار شده است. او به مبارزه با عقاید استاد خود و بودیسم برمی خیزد و در پایان به دستور استاد، آنجا را ترک می کند و نزد کسی می رود که از روابط جنسی، او را بیم می دهد، ولی علاقه ی او

ص:252

به دخترک، مهار نشدنی است. به سمت دهکده ی دختر حرکت می کند. در راه، در کنار رودخانه ای، لباس رهبانیّت بودایی را از تن بیرون می کند و لباس عادّی می پوشد. در مزرعه ی منزل همان دختر به عنوان کارگر مشغول به کار می شود. هوس، امان او را به دام خود می کشد. پدر و مادرِ دخترک قضیّه را می فهمند و آن دو را به عقد هم در می آورند. امّا هوس، بعد از ازدواج هم به سراغ او آمده و از بندِ رنج های مکرّر این عالم جدا نمی شود؛ چرا که شهوت را رها نکرده است. این فیلم، نگاهِ انحرافی بودایی به زن را هم به تصویر می کشد.

ص:253

جین را یافت و او را با تعالیم شرقی آشنا کرد. در این اثر هم بالأخره راهب، جوانی به نام کار را می یابد. این راهب، رقیبان و دشمنانی هم دارد که مانند کلیشه ی شیطانی بسیاری از فیلم های هالیوودی، نازی ها مهم ترین دشمنانِ این راهب بودایی هستند. نازی های آلمانی همچنان به دنبال قدرت برتر هستند و سعی دارند با دزدیدن کتیبه به جاودانگی و قدرت برسند؛ امّا در سال های جنگ جهانی موفّق نمی شوند و یکی از آنها زنده می ماند. این سرباز آلمانی بی رحم و قدرت طلب به نام اشتروگر حدود شش دهه به دنبالِ گرفتن قدرت کتیبه است و تا زمان حال، خطری برای تبّتیان محسوب می شود.

راهب پیر در جستوجوست تا رسالتِ حفظ میراث «تبّت» را به جوان مناسبی واگذار کند و طومار سرنوشت (کتیبه ی جادویی) را به او بسپارد تا اینکه با یک جیب بر خوش قلب به نام کار آشنا می شود. دقیقاً مانند فیلم بودای کوچک، که یک کودک آنگلوساکسون به عنوان رهبر بعدی بوداییان و کسی که روح لاما در او حلول کرده است. در این فیلم نیز، کار یک جوان خوب غربی تبار است که واجد شرایط انتقال مسئولیّت حفظ تراث بودیسم تبّتی می باشد! انگار هالیوود به وضوح به مخاطبانش دارد می فهماند که غرب و بودیسم تبّتی باید آن چنان ممزوج شوند که رهبران بودایی و حافظان گنجینه های معابد بودایی هم، از غربی ها باشند. البتّه در اینجا هم کارگردان نمی تواند از جذّابیت ظاهری عشق زمینی بگذرد و در روال داستان، کار، عاشق دختری اروپایی به نام جید می شود که در نهایت، پس از مجاهدت های فراوان

ص:254

و رزمی کاری تکراری این قبیل فیلم ها، بالأخره کار و جید با هم حافظ کتیبه می شوند.

ص:255

سر حدّ توهین به حضرت عیسی(ع) رسانید و باعث ناراحتی بسیاری از مؤمنان مسیحی و کلیساهای «اروپا» و «آمریکا» شد. او در این فیلم مسیح را در بندِ عشقِ زنی در بالای صلیب به زندگی دنیا کشاند و او را فریفته ی شیطانی که خودش را به شکل فرشته ای درآورده بود، نشان داد. مسیحی که اسکورسیزی بر طبق رمان نیکوس کازانتزاکیس یونانی به تصویر کشید، وقتی معشوقه و همسرش از دنیا می رود، به خدا ناسزاگویی می کند و باز به عقد زن دیگری درمی آید و به دنبال دنیاست، نه رنج و فدا شدن و بی همسری و سایر آموزه های رسمی کلیساهای کاتولیک و پروتستان و ارتدوکس. در این فیلم، یهودای خائن از گناه تاریخی خود تطهیر می شود و مرشدِ مسیح می شود و او را به بالای صلیب باز می گرداند. این فیلم به شدّت مورد اعتراض کلیسا قرار گرفت.(1)

همین کارگردان در سال 1997م. به فکر ساخت فیلمی درباره ی لامائیسم (بودای تبّتی) افتاد. او در این فیلم، جدایی «تبّت» از «چین» و زندگی دالایی لامای چهاردهم را روایت می کند. نویسنده ی فیلم نامه، راملیسا ماتیسن و فیلم محصول «آمریکا» با زمان 128 دقیقه ای است.

ص:256

داستان فیلم سال 1937م. را روایت می کند. زمانی که تنزین گیاتسو، دالایی لامای فعلی دو سال داشت و به عنوان کسی که روح دالایی لامای سیزدهم در او حلول کرده است، شناخته شد. در همان سال ها، چین به تبّتِ استقلال طلب حمله کرد و آن را به عنوان یکی از مناطق تابعه ی خود اعلام کرد. این فیلم از نگاه این کودک است که در سال 1940م. به عنوان دالایی لاما انتخاب شد و درون معبد به آموزش دیدن مشغول است. قبل از حمله ی چینی ها راهبان بودایی در آرامش به سر می بردند و تصاویر کوه های مستحکم و سر به فلک کشیده ی تبّت، گویای همین وضع اند؛ البتّه کوه های تبّت دیوارهای بلندی هستند که آنجا را مثل «سرزمین مقدّسی» از مدرنیته و جهان پر آشوب اطراف جدا کرده اند. پس از حمله ی چینی ها نابه سامانی های زیادی پیش می آید و جهان خارج، کاری به این منطقه ی دور افتاده ندارد و چین، تبّت را در سال 1950م. تصرّف می کند.

تنزین گیاتسو در کابوسی، خود را در مرکز تصویری می بیند که اجساد خون آلود راهبان بودای تبّتی گرداگردش زمین را فرش کرده اند؛ این رؤیا علاوه بر مظلومیّت نمایی برای تبّتیان و بیانیه ای سیاسی علیه چینی ها اشاره به یک سنّت تبّتی دارد که راهبان با گرد رنگین برنج یا ماسه های رنگی، جهان نهادین را بر روی صفحه ای بزرگ یا زمین تصویر می کنند. این نقوش را ماندالا می نامند. در زبان سانسکریت ماندالا به معنای دایره و مرکز است. سپس این نقوش را از بین می برند، که نماد ویرانی کردارها و ماندگاری کیهان است، امّا اسکورسیزی با

ص:257

این رؤیای وحشتناک، رهبر جدید و کم سنّ و سال بودایی، ماندالای امروزی را تصویر می کند که در آن بوداییان باید از شرّ «چین» به جایی فراتر از «تبّت» پناه برند. طبیعتاً آنجا جایی جز غرب خصوصاً «آمریکا» نیست.

در ادامه می بینیم کودکی که اکنون به عنوان رهبر جدید بوداییان تبّت انتخاب شده است، با مظاهر تکنولوژی مدرن آشنا می شود. اطرافیان او و حتّی نایبالسّلطنه ی تبّت، اصلاً خبری از جهان پیرامون ندارند و حتّی نمی دانند «انگلستان» و «لهستان» در کجای زمین واقع شده است. گویی «تبّت» از مدار هستی خارج است و هیچ ارتباطی با جهان پیرامون ندارد و به همین جهت است که چین به راحتی بر آن مسلّط می شود. امّا این کودک و رهبر آینده، تجدّدخواه است. کودک، دوربینی را در میان هدایای غربی ها می یابد و با آن به اطراف و هیمالیای برافراشته می نگرد. دوربین، محصول تکنولوژی غرب است و کودک با نظر از طریق آن، لذّت می برد. انگار کودک باید چشم خود را به مدرنیته مجهّز کند تا بتواند میراث تبّت را حفظ کند؛ همانند بودا که با بیرون رفتن از خانه ی اشرافی پدرش با رنج و جهان واقعی آشنا شد و آنگاه توانست با شناخت صحیح، به مراقبه بپردازد و به نیروانا برسد و بودیسم را در جهان اطراف رواج دهد. در معماری و هنر بودایی، عنصر نظاره و چشم بودا بسیار مهم است. با شکل استوانه و هرم گونه ی دوربین، ما به یاد معابد گنبدی شکل بودایی (استوپاها) می افتیم که بر فراز آنها، چشمان بودا در چهار جهت به جهان و انسان

ص:258

می نگرند.(1) در هر صورت این فیلم را برخی منتقدان، بیانیه ی سیاسی هالیوود علیه «چین» و در راستای تبلیغ مرام لامائیسم در غرب، ارزیابی کردند.

به راستی اگر هالیوود فقط به فکر سرگرمی و هنر است و برای مظلومان عالم فیلم می سازد و با سیاست کاری ندارد، چرا برای کشتار فجیع «بوسنی»، «هرزگوین» و «فلسطین» فیلم درخوری نساخته است؟ منتقدی در جلسه ی نقد این فیلم، حرف قابل تأمّلی بیان کرد:

وقتی اثری هنری درباره ی مسائل سیاسی با توفندگی و واکنش مستقیم صحبت می کند، نه تنها انسان احساس نمی کند که با یک اثر هنری مواجه است، بلکه احساس می کند که با یک جریان سیاسی روبه روست.(2)

ص:259

تبّتی دزونگزار خینتسه رینپوشه ساخته است. در این مستند آرونوبوت و ساسکیا ساسن ابعاد وسیع سرمایهسالاری معاصر را به بحث می گذارند و درباره ی بازارهای سرمایه که حدود 83 تریلیون دلار تخمینزده می شوند، صحبت می کنند. این بازار عظیم بر اساس یک سیستم کاملاً منفعت طلبانه استوار است و در بازارهای بورسی امکان دارد براساس رفتار گلّه وار شرکتکنندگان که بر اساس شایعه ای سهام خود را تعویض کنند، یک شبه، شرکت عظیمی سرنگون شود یا شرکتِ بی ارزشی به قلّه های ثروت و مکنت برسد.

استاد بودای تبّتی بر اساس آموزه ی وهم انگاری جهان پر رنج، نظریّات خود را مطرح می کند. به ادّعای او عقیده ی فلسفی _ اخلاقی خود را از تعلّق به آنچه ذهنی است و وجود خارجی ندارد، رها کن، می تواند بر رقص دیوانه وار بازارهای چندین هزار میلیاردی سرمایه، پرتوی تازه ای بیافکند. ساسن هم با تکیه بر اصول بودیسم ادّعا می کند:

این نیست که در یک جایی 83 تریلیون دلار موجود است، این اساساً چیزی نیست، جز یک مجموعه از جابه جایی های دائمی. یک لحظه ظاهر می شود و لحظه ای دیگر محو می شود.

فیلم آنگاه به بحث کاپیتالیسم مجازی می پردازد و رنج سهام داران در اتاق های بورس را خیالی و به دور از واقعیّت قلمداد می کند. به ادّعای فیلم، نخستین اصل بینش بودایی، همان عدم وجود واقعیّت

ص:260

ملموس است و دیگر جایی برای گله کردن از این نمی ماند که منفعت طلبی ها و برنامه ریزی آتی سرمایه داران از واقعیّت به دور است!

درس بسیار مهمّی که از بودیسم درباره ی سرمایه داری مجازی امروز گرفته می شود، این است که:

ما در این جهانِ سرمایه ها، فقط با سایه ها سر و کار داریم؛ با پدیده های غیرمادّی و مجازی و غیرواقعی. بنابراین نباید خود را به طور کامل درگیر بازی های سرمایه داری کنیم، بلکه باید با نوعی افتراق درونی در این بازی شرکت کنیم. تنها کاری که فرد باید بکند، سرکوب امیال و هواها و در پیش گرفتن انزواست تا بتواند به آرامش درونی برسد.

به گفته ی یک منتقد تیزبین، شاید اگر ماکس وبر زنده بود، به جای کتاب «اخلاق پروتستان و روح سرمایهداری» شاید «اخلاق تائویی و روح سرمایه داری» را می نوشت و باید گفت: بهتر بود بگوید: اخلاق بودایی و روح سرمایهداری.(1)

ص:261

فیلم نشان از جا افتادگی کامل بودیسم تبّتی برای مردم و اندیشمندان غربی دارد که سعی در رازگشایی از این آیین رازآمیز دارند.(1)

ص:262

ص:263

طغیان در برابر خدا کافی است، (1) دست از غفلت و تکذیب آیات الهی بردارید، (2) فقط از خدا بترسید و خشوع کنید. (3) خدای واحد را بپرستید، نه خدایان قبیلگی و قومی، (4) سحر و کهانت را کنار بگذارید، (5) به تأمّل در آیه-های پروردگار بپردازید (6) و حقیقت را کنار نگذارید. (7)

در بررسی فیلم های دیگر هالیوود که بر محور اسطوره ی پیامبران الهی ساخته شده اند، باز هم شاهد این جعلیّات که به منظور پایین آوردن شأن وحی و پیامبری صورت گرفته اند، هستیم. به نظر می رسد که کاستن از ارزش مقام و جایگاه پیام آوران وحی در متن های ریشه ای یهودی و سینمایی صهیونیستی غرب، با چند هدف صورت می گیرد:

توجیه شهوت رانی های کنونی غربیان و الگوپردازی معکوس از مقدّسان؛

ص:264

به دست آوردن مجوّز ترویج انواع انحراف ها در میان ابنای بشر که یهودیان، سردمدار آن اند؛

از حجّیت انداختن معرفت وحیانی و برجسته کردن مکاتب فلسفی و سیاسی و علمیِ تصنّعی با محوریّت اومانیسم کلاسیک و پست مدرن، خصوصاً مکاتب حس گرا، لیبرال و ماتریالیستی؛

زمینی کردن بحث وحی و پیامبری و توجیه توسعه طلبی ها و قدرت طلبی های سران دنیاگرای صهیونیسم در زمانه ی کنونی.

سادگی و بی سوادی و کم عمقی شخصیّت پیامبران در این آثار، راه را برای برخی نظریّه های کلام جدید باز می کند. این نظریّه ها، وحی را تجربه ای شخصی می پندارند که هر انسان ساده ای هم می تواند آن را دریافت کند.

کاستن از شأن وحی تا حدّ یک تجربه ی وحیانی همه گیر که هر کس، حتّی گناه کاران هم مقداری از آن را دارند، درون مایه ی معرفتی و حیات بخش وحی را تهی می کند. دیگر وحی، زندگی ساز و قانونِ حاکم بر تمام ساحات حیات بشر نیست، بلکه وسیله ای است برای ارتباطی کوتاه و گه گاهی با خدا. در این نگاه که مقدّمه ساز بسط ارزش های سکولار به شمار می رود، خدا در همه ی عرصه های مادّی و معنوی حضور ندارد و حتّی روشنفکران دوران کنونی هم، می توانند پیامبر

ص:265

باشند. فیلم ژان دارک (1) این روند را تکمیل کرده است و وحی را به یک دختر روستایی ساده، نسبت می دهد که تا انتهای فیلم هم درنمی یابیم که وحی الهی بوده است یا الهامی شیطانی. پایین آوردن جایگاه وحی در حدّ تجربه ی شخصی، راهی است برای کنار نهادن دین از زندگی بشر. درباره ی پیامبران غیر بنی اسرائیلی از شأن وحی و پیامبری، بیش از پیامبران یهود کاسته شده است.

در سینمای غرب، حتّی درباره ی پیامبران بنی اسرائیلی همچون ابراهیم، اسحاق، لوط و حتّی موسی و داوود و سلیمان (علیهم السّلام) هم، پیامبری ابزار انذار، تبشیر و دعوت به حقّانیّت و توحید نیست، بلکه ابزاری است برای نجاتِ یهود مظلوم و آواره و سکنا گزیدن در «سرزمین شیر و عسل» و به قدرت رسیدن پادشاهِ یهودی و تصرّف بیشتر سرزمین های اطراف؛ سیاست هایی که اکنون برای صهیونیسم بین الملل، بت های مقدّسی هستند که هیچ بت دیگری را در کنار خود برنمی تابند.

ص:266

مخاطب آن فیلم، هیچ ارادتی به پیامبران نخواهند داشت، که از آنها نوعی تنفّر هم پیدا می کند؛ در نتیجه، وحی را به منزله ی یکی از روشهای معرفت، نپذیرفته و اسیر حس گرایی و پوزیتیویسم (حس گرایی افراطی) و راسیونالیسم (عقل معیشت اندیش روزمرّه) خواهد شد. کنار گذاشتن وحی در زندگی بشری، نتیجهای جز فقر، فساد، تبعیض گسترده ی جهانی، اختلاف طبقاتی، آلودگی های گوناگون و حاکمیّت پول و ماشین بر زندگانی آدمی ندارد؛ چنان که اکنون شاهدیم در نبود وحی، بازی هایی همچون آزادی رسانه ها و دمکراسی فریبنده و مکتبهای مادّی و غفلت های صنعتی و سرگرمیهای مضر و بی فایده، حقیقت تلخ موجود را پوشانده و مردم دنیا را سرگرم کرده است.

با نگاهی عمیق به استدلالهای فلاسفه، حکما، متکلّمان مسلمان و مسیحی درباره ی عصمت پیامبران، ثابت میشود که پیام آوران وحی باید معصوم باشند تا در رسالت آنها هیچ خدشه ای وارد نشود و اگر پیامبران الهی معصوم نباشند، هدف از بعثت آنها محقّق نمیشود و بدین ترتیب راه برای توجیه و گمراهی باقی میماند. اگر بپذیریم که نوشته های «تورات» کنونی صحیح باشد و پیامبر اولوالعزمی چون ابراهیم خلیل الله(ع) برای پول و ثروت و از ترس فرعون، حاضر شود همسر خود را خواهر خود معرّفی کند و در اختیار فرعون قرار دهد، از کجا معلوم که در فهم و انتقال وحی هم، ترس و پول دوستی بر او غلبه نکند؟! از کجا بدانیم که بقیه ی حرفهای او هم برای قدرتطلبی و توسعه ی اموال نبوده است؟ براساس برهانهای عقلی بر عصمت که در

ص:267

کتابهای کلامی می بینیم،(1) همه ی پیامبران الهی، حتّی پیش از بعثت هم از هر گناه و آلودگی پاک بوده اند و عصمت، اختیاری بوده است که به دلیل فهم و درک بالای پیامبران که والاترین حکیمان عالم بوده اند، در آنان ملکه شده است و خداوند هم با علم قبلی به شایستگی پیامبران، آنها را برای انتقال شریعت خود برگزیده است. اگر این چنین نبود، مردم نمیتوانستند به وحیانی بودنِ سخن پیامبران اطمینان کنند و در نتیجه شریعت الهی، قابلیّت اجرای خود را از دست میداد؛ پس راهی برای دفاع از وحی و شریعت خدا باقی نمیماند؛ دیگر، بعثت پبامبران بیدلیل میشد و حکمت خدا زیر سؤال می رفت.

در یهودیّت و مسیحیّت فعلی، که خدا جسمانی و ناقص تصویر شده است، به طریق اوّلی چهرهای مخدوش، گناه کار، ترسو، ساده اندیش، پول دوست و شهوت ران از پیامبران خدا، تصویر شود. توحید و نبوّت دو اصل اساسی هستند که همدیگر را تأیید و تثبیت و تکمیل میکنند و با خدشهدار شدنِ یکی، دیگری هم آسیب میبیند. بی شک، یکی از دلایل اصلی ترویج عصمت، نداشتن پیامآوران وحی در رسانههای صهیونیستی، بی اعتبار کردنِ خداشناسی توحیدی و نفی لزومِ زندگیِ دینی است تا بتوانند قوانین بشری را برای استعمار و

ص:268

استحمار بشر، به جهانیان غالب کنند و راه برای ظلم و غارت بیشتر آدمی، توسط قانون گذاران قدرتمند، باز بماند.

در یهودیّت، شأن نبوّت، تا پیش گویی یا پادشاهی سکولار و دنیوی کاهش یافته است و در مسیحیّت، مسیح بن مریم(ع) را به خدای تجسّم یافته فرو کاهیده اند و این هر دو، لبه ی تیز یک قیچی هستند که پیامبری و رسالت و شریعت الهی را از صحنه ی زندگی بشر خارج کرده و باعث شده اند وحی به کلّی از زندگی بشر خارج شود، امّا اخراج وحی از حیات آدمی مشکلات زیادی داشت و بنابراین وی با مشکلات جدید، بزرگان جدید غرب، بحث تجربه ی دینی و تجربه ی عرفانی(1) را برای وارد کردن دوباره ی متافیزیک به زندگی بشر، به راه انداختند. همین مطلب نیز باعث شد از شأن والای شریعت آوری پیامبران کاسته و راهی جدید برای نفی شارع بودن آنها باز شود تا شیاطین بتوانند وحی را تا حدّ یک تجربه ی شخصی فرو بکاهند؛ خاتمیّت را انکار کنند و روشنفکران را پیامبران عصر جدید بنامند، به گونهای که رسالتِ آنها بازگرداندن بشر به دستآوردهای اومانیستی و سکولار غرب باشد و با بسطِ تجربه ی نبوی، راه نفوذ زرسالاران عالم به همه ی جوامع را هموار کنند.

ص:269

جهت داری صهیونیستی ده فرمان، آنگاه بیشتر مشخّص میشود که بدانیم یک کارگردان، دو فیلم با فاصله ی 33 سال به این نام ساخته است. در سال 1923م. و 1956م.(1) سیسیل ب. دمیل دو فیلم با موضوع مظلومیّت یهودیانِ در بند، ساخته است که ناجی بزرگی به نام موسی آنها را به سمت «سرزمین موعود» میبرد. صحنه ی باشکوه فیلم ده فرمان با شکافته شدن آب و گذر بنیاسرائیل از بین آن، جذّاب و تأثیرگذار پرداخته شده است و هر بینندهای را مجاب میکند که قوم مظلوم یهود با این عنایت بینظیر خدا، واقعاً برگزیده هستند و حق دارند در سرزمین موعود، «فلسطین» زندگی کنند.

سال 1923م. که نسخه ی اوّل این پروژه ساخته شد، با سال انقراض خلافت عثمانی و تبعید سلطان عبدالحمید دوم و خلع ید «ترکیه» نسبت به تمام سرزمینها و مناطق جدا شده از خاکش، به موجب قرارداد لزان، هم زمان است که بهترین زمینهسازی برای استقرار دوباره ی دولت یهود در «فلسطین» بود. در همین سال، سیزدهمین کنفرانس صهیونیستی در «کارلسباد» تشکیل شد و تکاپوی صهیونیستها برای غصب هرچه زودتر سرزمین فلسطین شدّت گرفته بود. در همین سال، سازمان تروریستی هاگانا قدرتمند شد و دستگاه جاسوسی اطّلاعاتی

ص:270

اچ.ب یهودیان، زیر نظارت این گروهک خشن درآمد؛ ترور فعّالان مبارز و مدافعان فلسطین نیز شدّت بیشتری گرفت.(1)

بی شک تحلیل و فهم یک فیلم، زمانی دقیق تر و کامل تر است که زمینه ی فیلم و حوادث و زمان ساخت آن، مورد توجّه قرار گیرد. حدود سال 1956م. که نسخه ی دوم این فیلم به نمایش درآمد نیز، حوادث قابل تأمّلی به وقوع پیوست که در تحلیل بهتر نسخه ی دوم بسیار مهم است. سال 1948م. صهیونیست ها که حدود 5/2 درصد خاک «فلسطین» را مالک بودند، با حمله ی نظامی، 78 درصد آن را تصرّف کردند و تأسیس دولت اسرائیل را جشن گرفتند. «آمریکا» و «شوروی» هم دولت صهیونیستی را به رسمیّت شناختند و صهیونیست ها که با پول و تبلیغات خود، افکار عمومی جهانی را با خود همراه کرده بودند، فاجعه ی کشتار «یافا» و قتلعام روستای «دیر یاسین» را به وجود آوردند.

در سال 1949م. سازمان ملل، این رژیم را به عضویّت خود درآورد و سیل مهاجران یهودی به فلسطین اشغالی سرازیر شدند. در سال 1951م. بیست و سومین کنفرانس صهیونیستی در «قدس» برگزار شد.

در سال 1955م. بود که مبارزه ی ملّتهای مسلمان علیه غاصبان، شکل جدیدی به خود گرفت و نخستین عملیات شهادت طلبانه بر ضدّ رژیم صهیونیستی انجام شد و رسوایی جدیدی با حادثه ی لافون برای

ص:271

صهیونیست ها پیش آمد. در این حادثه، یک شبکه ی خرابکاری صهیونیستی که در «قاهره» درصدد انفجار مراکز مصری، آمریکایی و انگلیسی بود، کشف و متلاشی شد.(1) پس از آن مردم دنیا دانستند که دولت صهیونیستی برای تخریب روحیه ی مقاومت مصریها و فلسطینی ها از هیچ کوششی دریغ نمیکند. شاید به همین دلیل بود که برنامه ریزان صهیونیسم بینالملل در آمریکا، به این نتیجه رسیدند که باید تجدید روحیه ای اساسی داشته باشند و فیلم ده فرمان در سال 1956م. بازسازی شد و با تبلیغات زیاد به فروش 000/500/65 دلار دست یافت که نسبت به فیلمهای کنونی هالیوود فروش بسیار بالایی است.(2)

در فیلم دوم ده فرمان، چارلتون هستون نقش موسی(ع) را بازی می کرد که مؤثّرتر، مقتدرتر و استادانهتر از موسای فیلم نخست، یعنی تئودور رابرتز بود. سال اکران فیلم، با اشغال «نوار غزّه» به وسیله ی صهیونیست ها همزمان بود. در همین سال، بیست و چهارمین کنفرانس صهیونیستی هم تشکیل شد.(3)

موسای این فیلم، به گونهای تقدّس زدایی شده است که عشق به یک زن را که اکنون همسر فرعون شده، بر فرمان خدا ترجیح میدهد. در صحنه ای که قرار است نخست، زادگان قبطیان (مصریان)، به دستور

ص:272

الهی با طاعون از میان بروند، ملکه نِفِرتیتی که در دوران پیش از پیامبری، معشوقه ی موسی بود و اکنون همسر قانونی فرعون است و از او یک پسر دارد، به دیدار موسی میرود و از او خواهش میکند این عذاب را از فرزند نخستش بردارد. ملکه ی فعلی «مصر»، خطاب به موسی میگوید:

من مطمئنّم که عشق تو به من قویتر از هر خدایی است و تو پسر مرا نمی کشی.

سپس ملکه با ناراحتی و امید آنجا را ترک میکند. بلافاصله موسای این فیلم، که به راستی نماد یک فرد صهیونیستی است که نمیتواند خواسته های خدای جهانیان را بر تمنّای نفس خویش ترجیح دهد، با ناراحتی بر میز کوچکی که جلوی پایش هست میکوبد و خطاب به خدا می گوید:

بار الها! از این قهر و غضب درگذر!

لازم به توضیح است که قوانین شرعی منع ارتباط با محارم در یهودیّت، بسیار شبیه شریعت اسلامی و حتّی شدیدتر از آن است تا حدّی که در فیلم بیگانهای در میان ما(1) شدّت رعایت این منع را تا آنجا نشان می دهد که در محلّه ی یهودی نشین «نیویورک»، در یک اتوبوس مخصوص یهودیان، وسط اتوبوس، بین زن و مرد پردهای قرار دادهاند! گویا هالیوود به یک کارخانه ی تقدّس زدایی تبدیل شده است

ص:273

که به راحتی شهوت رانی و نفسانیّت را به بزرگ ترین پیام آوران الهی نسبت دهد. اکنون تقدّس زدایی، خود یک بت جدید در هالیوود است که در پیشگاهش به راحتی، سرمایههایی چون موسی، هارون و سلیمان (علیهم السّلام) هم قربانی می شوند.

تصویری چنین از پیامآوران وحی، باعث عصمت زدایی از آنان می شود که عدم حجّیت وحی را به همراه دارد. با از حجّیت افتادن وحی، فیلم سازان همیار صهیون، ناچارند پیامبران را هم به قهرمانانی زمینی و قوم گرا تقلیل دهند و عشق زمینی را از عشق آسمانی باارزش تر جلوه دهند. البتّه این نگاه، در متون دینی اهل کتاب، ریشه دارد؛ برای مثال، در «تورات» تحریف شده ی موجود، به ناحق، در داستانهای گوناگون، اعمال ناپسندی چون زنا (حتّی با محارم)، بت پرستی به دلیل عشق به زنان متعدّد بتپرست، ستمکاری، کمک به گوساله پرستی، شرب مسکرات و مستی و فریب کاری و زورگویی (حتّی به خدا) به ترتیب به پیامبران بزرگواری همچون داوود، لوط، سلیمان، هارون، نوح و یعقوب (علیهم السّلام) نسبت داده شده است.(1) در فیلم ده فرمان، هارون(ع) را هم به داشتن روابط عاشقانه با زن

ص:274

جوان دیگری که با یهودی جاسوس قبطیان ازدواج کرده است، متّهم می کند و همچنین حضرت هارون را به ساختن گوساله ی طلایی از طلای مردمان یهود، در میقات چهل روزه ی موسی(ع) متّهم می نماید! جالب این است که نقش هارون(ع) در «تورات» هم همچون «قرآن»، یاری رساندن به نبیّ مکرّم خدا، موسی(ع) است. با این اوصاف چگونه هارون، در غیاب موسی(ع) خود، عامل ترغیب به بت پرستی می شود؟(1)

ص:275

پیامبرانه و هوشمندی یک انسان برگزیده و شایسته، در آنها یافت نمیشود. برای نمونه به چهره پردازی و شخصیّت پردازی زیرکانه ی هری پاتر(1) در یک داستان منجی گرایانه ی خاصّ نوجوانان یا گاندولف در ارباب حلقه ها یا آرنولد در ترمیناتور توجّه کنید. قهرمان این فیلمها، جذّابیت، زیرکی، قدرت، زمان شناسی و واکنش مناسب و پیچیده ی خود را در قسمت های حسّاس فیلم به نمایش میگذارند. به گفته ی یک منتقد زیرک، آدم(ع) در این فیلم، مظهر علم ربوبی و پیامبری برتر از فرشتگان نیست. او چهره ی کشاورزی ساده و بیسواد را دارد که در جهل و بی خبری به سر می برد و تا حدّی همچون اقوام اوّلیه ی بربر است.(2) این فیلم کاملاً بر اساس آموزههای جامعهشناسی پوزیتویست و فلسفه ی تاریخ مادّی است که ابتدای تاریخ را روزهای گمراهی و اکنون را دوران علم مدرن و تمدّن و فرهنگ معرفت حسّی و تجربی می شمارد. آدم(ع) صرفاً ابوالبشری است که به راحتی و سادگی، فریب شیطان (مار) را میخورد و به جای یک نبیّ معصوم و مهربان، مردی ساده لوح و کم اندیشه می نماید. عرفان و معرفت گرایی و عمق اندیشه

ص:276

اصلاً در شخصیّت او نیست. همچنین نوح(ع) هم، دارای شخصیّت پردازی مشابهی است که بیشتر به پیرمردی کشتی ساز می ماند که در زمان دریافت فرمان الهی برای ساخت کشتی، با واکنشی منفعلانه وحی را دریافت میکند.

در فیلم کتاب آفرینش، تحقیر عمدی اسماعیل(ع) جدّ بزرگ پیامبر اسلام هویداست. پس از تولّد اسحاق(ع) که نیای بنیاسرائیل به شمار می رود، در فیلم، جشنهای مفصّلی (که نوع به تصویر کشیدن آن، متناسب با شأن ابراهیم حنیف(ع) نبود) برگزار میشود و در مقابل هاجر و اسماعیل (علیهم السّلام)، تبعیدشدگانی نمایش داده میشوند که به دلیل اختلاف افکنی، به صحرای «حجاز» تبعید شده اند.

در این فیلم محرّف، اسماعیل(ع) نسبت به پدرش، ایمانی ضعیف دارد و به این ترتیب صهیونیسم مکّار، یک ماجرای تاریخی را با زیرکی تحریف میکند، در حالی که در یک تحلیل واقع گرایانه ی تاریخی می توان گفت: ابراهیم(ع) که در دوراندیشی و زمانشناسی یگانه بود، میدانست که منطقه ی پرآشوب «فلسطین» و قومِ لجوج یهودی، تناسبی با پرورش خاتم پیامبران صلی الله علیه و آله ندارد. او کنیز و فرزندش را که اجداد پیامبر اسلام بودند با دستور الهی به «عربستان» منتقل کرد تا در محیطی آرام، بسترِ رشد آینده ی پیامبر اسلام و دینِ خاتم فراهم شود. نژادپرستی و انحصارگرایی صهیونیستی، هیچ گاه نمیتواند اسحاق(ع) که جدّ یهود است را همشأن اسماعیلِ(ع) کنیززاده قرار دهد، به ویژه اینکه اخیراً سیاستهای سینمایی _ سیاسی هالیوود، همیشه مسلمانان و

ص:277

اجداد و هر آنچه را در نسبتی با آنهاست، ضعیف یا شرور جلوه می دهد.

ص:278

است. این تصویر از اسلام، مورد پسند شرق شناسان یهودی و طبق سخنان آنان است. عقاد به راحتی می توانست با بازی گردانی قوی تری، چند شخصیّت علمی و فرهنگی صدر اسلام را هم به نمایش بگذارد که چهره ی جامعتری از اسلام ارائه شود. منطق، معرفت، صبر و سپس شمشیر در برابر زورگویان.

نقد دیگر بر این اثر هالیوودی، این است که در این فیلم، هیچ خبری از جنگهای مسلمانان با یهودیان نیست و آزار یهودیان «مدینه» نسبت به شخص پیامبر سانسور شده است تا برخلاف یهود و صهیونیسم نباشد؛ زیرا به گفته ی خود عقاد:

در هالیوود همه چیز، حتّی سوژه هم کنترل میشود... همه کاره تولیدکنندگان و تأمین کنندگان مالی، صهیونیست هستند که هرگز اجازه ی مطرح کردن سوژه ی چنین کاری را هم، به کارگردان نمی دهند.(1)

در تاریخ میخوانیم که جنگهای بنی نضیر، بنی المصطلق، بنیقینقاع و خیبر مستقیماً با یهودیان بود، ولی این فیلم، حولِ جنگهای بدر و احد و فتح «مکّه» است. بنابراین این اثر از مثلّث شیطانی که بر ضدّ اسلام به هماهنگی رسیده بود، یعنی مشرکان و یهودیان و منافقان (غاصبان)(2)

ص:279

فقط به نفی مشرکان پرداخته است. مثل اینکه یهود و غاصبانِ منافق متّحد با یهود، هیچ دشمنی با پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نداشتهاند.

افزون بر این، فیلم ظاهراً به طور تعمّدی میکوشد نقش اصحاب اندیشه ورزی چون سلمان، مقداد، ابوذر و علی بن ابی طالب(ع) را کم رنگ کند. در عوض به اغراق، اطرافیان پیامبر را بلال و زید بن ثابت و چند شخصیّت گمنام معرّفی میکند.(1) زید نیز به شکل افراطی در فیلم دیده می شود. بسیار کم از علی(ع) بحث میشود. فقط در جنگی، یک شمشیر دو لبه در کادر دوربین میبینیم که یادآور خشونتها و جنگطلبی های اوست، نه عقل و درایت و بازوی اسلام بودنش و نه «نهج البلاغه ی حکیمانه» و تاریخ پرافتخارش. به گفته ی منتقدی:

بهتر بود نام این اثر سینمایی «زید بن ثابت» یا «بلال» باشد تا «محمّد رسول الله صلی الله علیه و آله .»!(2) افزون بر این، به تبشیر و انذار و گفت وگوها و مناظره های حضرت، به مقدار اندکی در فیلم، توجّه شده است.

دلیل اسلام آوردن مسلمانان صدر اسلام و حقّانیتِ عرفان و اندیشه ی اسلامی را نمیتوان در فیلم دید؛ به گونه ای که در این فیلم، بیشتر شکوه بیرونی اسلام به کمک جنگ، نشان داده میشود نه اقتدار و حقّانیت تفکّر اسلامِ سیاسی _ اجتماعی که داعیهدار اداره ی زندگی و

ص:280

حکومت آدمیان است. این تحلیل، همان نقدی است که به فیلمهای ده فرمان، کتاب آفرینش، پرنس مصر، مصائب مسیح، سلیمان و ملکه ی سبا و... نیز وارد است که به دلیل روحیه ی حسمحور و تجربهگرای دوران مدرن و رواج اساطیر اومانیستی _ صهیونیستی، در هالیوود حکمفرماست؛ حتّی اگر فیلمی با سرمایه ی مسلمانان و با کارگردانی مسلمان متعهّدی چون عقاد، بخواهد از امکانات و بازیگران هالیوودی بهره ببرد.

البتّه انصاف این است که این فیلم در نشان دادن شکوه اسلام از زاویه ای، بسیار موّفق بود و تا حدّی توانست جلوی بعضی تبلیغات منفی را بگیرد. ظاهراً مصطفی عقاد، انسان متعهّدی بود که بیش از این نتوانست در هالیوود، کار کند. وی با زیرکی، صحنههای مناظره ی جعفر بن ابی طالب و نجاشی که مسیحی بود و تلاوت آیه های سوره ی مریم را مفصّل تر کار کرد تا بتواند بر مخاطبان غربی که بیشتر مسیحی هستند، تأثیر بگذارد. به جاست که در این مرحله، از آثار پدید آمده در کشورمان، همچون مریم مقدّس و اصحاب کهف، مردان آنجلس نام ببریم و نگاه زیبا و جامع تر آنها به اولیای الهی را بستاییم. برخی مسیحیان در کشورهای مسیحی، پس از دیدن مریم مقدّس اعتراف کرده بودند که نگاه مسلمانان به اعوان مسیحیّت، زیباتر و غنی تر از مسیحیان است.

ص:281

ص:282

دهند. همین امر، خشم خدا را به جوش میآورد. عذاب بر بنیاسرائیل فرود میآید و با رعدی سهمگین، «معبد سلیمان»، ویران میشود. سلیمان، حتّی تا آنجا پیش میرود که میخواهد در مراسم جشن خدای راگون شرکت کند. به همین سبب، مخالفت کاهنان، روحانیان یهود، ناتانِ نبی، امرای ارتش و مردم، برافروخته میشود و همگی به سلیمان اعتراض میکنند. در سکانسی که این مطلب در فیلم بیان میشود، ناتان نبی خطاب به سلیمان میگوید:

به تو هشدار می دهم سلیمان، که خود را از لوث این کفری که به اسرائیل آلوده ای، پاک کنی. باید که این زن و بت پرستیهای او را ترک کنی. بتهای او را به زیر بکش و خرد کن.

یکی دیگر از ملازمان سلطان الهی یهود به نام عزرای به او میگوید:

به نظر میرسد که شهوت تو به این زن، منطق را از تو گرفته است!

سلیمان در پاسخ میگوید:

کلمات را با دقّت انتخاب کن عزرای، من به آن زن عشق دارم. به خاطر عشق او بود که من به او پیشنهاد کردم در سلطنت من شریک شود و به خاطر عشق، در مراسم مذهبی او شرکت می کنم. گوشها و قلب من برای شنیدن اراجیف شما بسته است. فعلاً در اینجا من فرمانروا هستم نه شما!

ناتان هم در حالی که جمع را ترک میکند به سلیمان میگوید:

وای بر تو سلیمان!

انحراف متون نامقدّس اینان و در پی آن سینمای جاعل غرب، نه تنها چهره ی یک پیامبر را از سلیمان(ع) گرفته، بلکه آن عزیز خدا را

ص:283

مخالف حکم پیامبران مینمایاند! در «تورات» موجود، حتّی فصلی از باب یازدهم سفر اوّل پادشاهان، با عنوان علّت دور شدن سلیمان از خدا(1) نام گذاری شده است. برای وضوح بیشتر، فرازهایی از این قسمت تورات را میآوریم:

سلیمان پادشاه، به غیر از دختر فرعون، دل به زنان دیگر نیز بست. او برخلاف دستور خداوند زنانی از سرزمین قوم های بت پرست مانند «موآب»، «عمون»، «ادوم»، «صیدون» و «حیت» به همسری گرفت. خداوند، قوم خود را سخت برحذر داشته و فرموده بود که با این اقوام بتپرست هرگز وصلت نکنند تا مبادا آنها قوم اسرائیلی را به بتپرستی بکشانند. سلیمان هفت صد زن و سی صد کنیز برای خود گرفت. این زنها به تدریج سلیمان را از خدا دور کردند. به طوری که وقتی او به سنّ پیری رسید، به جای اینکه مانند پدرش «داوود» با تمام دل و جان خود از خداوند خدایش پیروی کند، به پرستش بتها روی آورد. سلیمان، «عشتاروت»، الهه ی صیدونی ها و ملکوم، بت نفرت انگیز عمونی ها را پرستش میکرد. او به خداوند گناه ورزید و مانند پدر خود «داوود»، از خداوند پیروی کامل نکرد. حتّی روی کوهی که در شرق «اورشلیم» است، دو بت خانه، برای «کموش»، بتِ نفرتانگیز موآب و مولک بت نفرتانگیز عمون ساخت. سلیمان برای هر یک از این زنان اجنبی نیز بت خانه ای جداگانه ساخت... .

بنابراین طبق ادّعای «تورات»، به عنوان جریمه، سلطنت پس از سلیمان، به طور کامل به پسرش نرسید و پسر سلیمان فقط بر یکی از

ص:284

دوازده قبیله ی یهود حکومت کرد. هیچ خبری هم از جریمههای اخروی این گناه کبیره (نفی توحید)، در تورات برای سلیمانِ مذکور در تورات، نیست. انگار اومانیسم و انسان محوری در دین یهود و متن اساسی آن، تورات نهادینه شده است، که خدا هم در قبال گناه کبیره ی شرک، به سلیمان کاری ندارد!

همان گونه که گفته شد خدای ضعیف یهود، در قبالِ خلاف های فراوان پادشاهِ آنها که خود منصوب کرده بود، قدرت چندانی نداشت و به دلیل ضعف آموزه های توحید و معاد و نبوّت در یهودیّت و نژادپرستی، تعجّب چندانی نیست که این مطالب سست در اصلی ترین متن آنها آمده است. حضرت سلیمان و داوود (علیهم السّلام) بی شک پیامبران خدا بوده اند و اقتدار، دین داری، حکومت داری، حکمت و شریعت را با هم داشته اند:

«وَ مَا کَفَرَ سُلَیْمَانُ وَ لَکِنَّ الشَّیَاطِینَ کَفَرُوا؛...(1)

و هرگز «سلیمان» به خدا کافر نگشت، لیکن دیوان، همه کافر شدند...».

«قرآن» در بیانی کامل در جای دیگری میفرماید:

«وَ وَهَبْنَا لِداوود سُلَیْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ؛

سلیمان را به «داوود» بخشیدیم، چه بنده ی خوبی! زیرا همواره به سوی خدا بازگشت می کرد (و به یاد او بود)».(2)

ص:285

در جای دیگر، خداوند بنده ی فرمان بردارش سلیمان(ع) را چنین می ستاید:

«وَ إِنَّ لَهُ عِنْدَنَا لَزُلْفَی وَحُسْنَ مَآبٍ؛

و برای او (سلیمان) نزد ما مقامی ارجمند و سرانجامی نیکوست».(1)

تمام عزّت سلیمان در این فیلم، به جهت حفظ وحدت دوازده قبیله و ساخت معبد بزرگ سلیمان و ثروت فراوان و کاخ و داوریهای مردم پسند اوست؛ اموری که بیشتر به دنیای مردم مربوط می شود. با اینکه در فیلم، سلیمان هم مانند پدرش داوود، از سوی خدا، منصوب میشود، ولی وجهه ی دنیوی حکومت او خیلی قوی تر نشان داده شده است و از بینش، معرفت، عرفان و حکمت او، در فیلم خبری نیست و از هدف های عالی معنوی و جهان آخرت و تلاش برای هدایت دیگر اقوام به خدا حرف چندانی نمی شنویم. مانند فیلمهای ده فرمان و پرنس مصر. حتّی نقش ناتانِ نبی در این فیلم، حاشیهای و کم رنگ و اصالت با تداوم پادشاهی داوودی و زندگی ناسوتی قوم برگزیده است و بس.

اسطوره های ملّت واحد یهود و سرزمین مادری هم در پس زمینه ی فیلم هویداست. تا آنجا که وقتی سلیمان در اوج خطاست و به خاطر ملکه ی جوان میخواهد در مراسم پرستش بت راگون هم شرکت کند، بزرگانِ بنی اسرائیل، نماد اتّحاد 12 قبیله را در اعتراض به عملکرد او می شکنند.

ص:286

در کتاب توراتی که حتّی به ابراهیم حنیف(ع) بدین صورت نسبت ناروا و زشتی میدهند که برای به دست آوردن دل فرعون و از ترس جان خودش، حاضر شد همسر خود ساره را، خواهر خود معرّفی کند و به پادشاه بدهد تا با او عمل جنسی انجام دهد،(1) تعجّبی نیست که به داوود و سلیمان چنین نسبت هایی داده شود. ابراهیمی که حتّی برای یهودیان هم، نبیّ و رسول الهی است. پر واضح است که در جای جای کتاب یهود، حکمت ها و نکتههای آموزندهای از بزرگان دین وجود دارد، ولی منافع زرسالاران حاکم بر سینما، با خوبیها در تضاد است و بیشتر با ترویج شهوت رانی، قدرت طلبی و خودپسندی سازگار است. البتّه شاید ماهیّت رسانه ی سینما و گیشه محوری و منفعت طلبی

ص:287

فیلم سازان هم، در نشان دادن بعضی مراحلِ داستانهای «تورات»، بی تأثیر نباشد.

ص:288

فیلم ژان دارکِ لوک بسون، یک بازسازی هنرمندانه از اسطوره ای فرانسوی بود که با تدوین غیر تداومی، باعث مبهم کردن فضای فیلم شد. این فیلم، با درآمیختن مکاشفه های شیطانی و الهام های مسیحایی در ذهن دخترکِ ستاره ی فیلم (ژان)، بر نظریّه های جدیدی که وحی را در حدّ تجربه ای شخصی قبول کرده اند، صحّه گذاشت. همچنین به شیطان قدرتی بخشید که در الهام هایی که ژان خیال می کرد از سوی خدا و مسیح است، وارد شود.

ژان، از کودکی دختری پاک و مؤمن به کلیساست که با هجوم انگلیسی ها به روستای سرسبزشان و نابودی آن، کینه ی آنها را در دل خود می کارد. وقتی که سرباز انگلیسی قصد می کند به خواهرش تجاوز کند، کینه اش در دل ژان می رود. خواهری که به خاطر ژان خودش را به خطر انداخته بود و جای پنهان شدنش را به ژان داده بود و او به وسیله ی سرباز بی رحم انگلیسی، جلوی چشمان وحشت زده ی ژان کشته شد. در ادامه ی فیلم، ژان با اوهام، احساس می کند که خدا (مسیح) به او می گوید که شمشیر بردارد و به جنگ با ارتش انگلیس برود. ژان، پس از چندی، این مسئله را با کشیش روستا در میان گذاشته و کشیش به او سفارش می کند که این مطلب را حتّی با والدینش در میان نگذارد. امّا ژان در سال 1429م. به دور از چشم پدر و مادرش، روستای خود (دومری از توابع اورلئان) را ترک کرده و تنها تا «لیور» در نزدیکی «شینون» (دربار ولیعهد بدون تاج و تخت فرانسه، شارل هفتم) می رود. در آن زمان کارل یا شارل هفتم که مانند پدر خود، دهن بین و

ص:289

خوش گذران است، باعث سلطه ی «انگلیس» بر «فرانسه» شده بود. زمانی که ژان دارک به قصر وارد می شود، کارل را که به طور ناشناس در میان افراد پنهان شده بود، میان جمعیّت شناسایی کرده و اطمینان ولیعهد را به دست می آورد و با سپاه کوچکی در نخستین مأموریّت خود موفّق می شود با شجاعتی که از همان الهام های غیبی گرفته است، ضرباتی را به سپاهیان «انگلستان» وارد کند. مردم او را دوشیزه ی اورلئان خطاب می کنند. در ادامه ی داستان، او باز هم نداهای آسمانی را برای نجات «فرانسه» می شنود. ژان باعث پیروزی فرانسه شده و شارل که اکنون احساس می کند یک حامی آسمانی دارد، تاج گذاری کرده و پادشاه فرانسه می شود.

سرانجام ژان به وسیله ی انگلیسی ها دستگیر شده و به جرم ردّ صلاحیّت کلیسا به دلیل ادّعای دریافت الهام مستقیم از سوی خدا، محاکمه می شود. کلیسای انگلیس نیز او را به جادوگری و رابطه با شیطان متّهم کرده، پس از چند ماه او را مرتد می شناسند. ژان که می خواست منکر الهام های غیبی خود شود و بپذیرد آنها شیطانی اند، پشیمان شده و بالأخره به حکم ارتداد در 30 می 1431م. در سنّ 19سالگی در آتش سوزانده می شود.

تدوین غیر تداومی لوک بسون، در ابتدا انسان را درباره ی الهام وحی به ژان به اشتباه می اندازد. در ادامه نیز، مخاطب شک می کند که شاید الهامی در کار نبوده و این ذهن انتقام جوی ژان است که او را به برگرفتن شمشیر و قلع و قمع انگلیسی ها دعوت می کرده، شاید هم

ص:290

شیطان بوده که با سوء استفاده از ضعفِ زنانه و احساسات کینه توزانه ی ژان، او را به برگرفتن شمشیر و قربانی کردن عدّه ای انسان و گسترش جنگ، فرا می خوانده است.

ص:291

در پویانمای شاهزاده ی مصر(1) _ که درباره ی دوران طفولیّت تا خروج از «مصر» حضرت موسی(ع) است _ بر همان مضامین فیلم ده فرمان تأکید می شود. البتّه در این انیمیشن سال 1998م. مضمونها با حدّت افزون تری، زمینی و سکولار شدهاند. موسای این فیلم، پیش از پیامبری، جوانی غافل، خوش گذران و رفاه طلب (نمونه ی شهروندانِ جوانِ مطلوب در سیستم زندگی غربی) بوده که الگویی تمام عیار، برای جوانان استعمار شده ی جهان، به ویژه در کشورهای غربی است.

در این انیمیشن، موسی(ع) که بزرگ ترین پیامبر و منجی قوم یهود است، قبل از پیامبری، حتّی با توحید و نبوّت آشنایی ندراد. او عیّاش و متمایل به بت های فرعونیان است! حضرت موسی(ع) پس از پیامبری هم، رهبری، قوم محور و نه خدامحور، تلقّی شده است که آرزوی رسیدن قومش به «سرزمین موعود» و نجات عبرانیان برگزیده، از دست قبطیان، تمام زندگیاش را فرا گرفته و معجزه هایش نیز، نه برای اثباتِ حقّانیّتِ خداوندی خدا، که برای نجات قوم یهود از ستم غلو شده ی مصریان است. صحنه ی پایانی و شگفتآورِ باز شدن راهی در وسط دریا و موفّقیت قوم بنی اسرائیل در گذر از آب، چنان اثری در بیننده میگذارد که بی اختیار، عبرانیان را نژاد برتر و برگزیده ی خدا بداند که زندگی در «سرزمین موعود فلسطین»، حقّ مسلّم آنهاست.

ص:292

سال 1998م. همان روزهایی که فلسطین و بیداری اسلامی، روح تازهای گرفته بود و «اسرائیل» جنایتکار، کشتار «قانا» در «جنوب لبنان» را انجام داده بود (1996م.) و نیاز به ابزارهای تبلیغاتی جدیدی برای مشروعیّت بخشی دوباره و فشار تبلیغاتی در اذهان جهانیان داشت، این انیمیشن صهیونیستی وارد بازار گردید.

این انیمیشن خوش ساخت و تأثیرگذار را بِرِندا چپمن و استیو هیکز کارگردانی کردند و یهودیان مشهور هالیوود همچون وال کیلمر میشل افایفر و ساندرا بولاک و جف گلد بلوم به ترتیب صداپیشگانِ نقشِ موسی(ع)، همسر او، خواهر وی و هارون بودند و بسیاری دیگر از عوامل فیلم هم از یهودیان و صهیونیست های مطرح هالیوود بودند. شرکت دریم ورکز، تولید کننده ی این اثر، متعلّق به یکی از مشهورترین صهیونیست های یهودی هالیوود، استیون اسپیلبرگ است. این اثر،

شباهت های ساختاری زیادی با ده فرمان اثر سیسیل ب.دومیل داشت و یک شکاف عمیق بین انیمیشن های معاصر و کلاسیک ایجاد کرد.(1)

ص:293

ص:294

با مالکیّت یک عرب در هالیوود ساخته شد. این فیلم پیش از 11 سپتامبر 2001م. تکمیل شده و بنا بود در 2002م. اکران شود، ولی به خاطر نیاز غربی ها و حاکمان صهیونیست کاخ سفید و هالیوود به ایجاد فضای اسلام هراسی پس از 11سپتامبر، این فیلم، مورد بی مهری مافیای سینماداران قرار گرفت و بزرگ ترین دارندگان سالنهای سینمایی زنجیرهای آمریکا مثل شرکت های لوییوز و ای.ام.سی، این فیلم را تحریم کردند. حتّی تلاش های موفّق الحریثی رئیس شرکت بدراینتر نشنال(1) که تولید کننده ی این فیلم بود، برای به خدمت گرفتن شرکت آیکن پروداکشنز،(2) تهیّه کننده ی فیلم جنجالی مصائب مسیح نیز بی نتیجه ماند.

سرانجام الحریثی در سال 2005، اُسامه جمال رئیس شرکت تولید و بازاریابی فیلم فاین میدیا گروپ(3) را برای بازاریابی و پخش این فیلم در «کانادا» و «آمریکا» استخدام کرد. تحریم شرکت های بزرگ لوییوز و اس.ام.سی هم به 14 نوامبر 2004م، مربوط می شود. بالأخره با تلاش این شرکت عربی، بنا شد فیلم به مدّت یک هفته، هم زمان با عید سعید

ص:295

فطر، به مدّت یک هفته در کمتر از صد سینمای آمریکا (93سالن) و برخی سینماهای کانادا به نمایش درآید.(1) آیا واقعاً میتوان پذیرفت که مصائب مسیح که به طور هم زمان از تبلیغات سرسامآور بهره جست و در4600 سینما به نمایش درآمد (حدود50 برابر بیشتر از انیمیشن یاد شده)، ضدّ یهودی بوده است؟! بی شک باید با تأمّل بیشتری با این اثر مسیحی _ کاتولیکی برخورد کرد. چه چیزهایی در این فیلم پر سر و صدا بود که با وجود مخالفت برخی یهودیان، سرانِ هالیوود و ابرشرکت های سینمادار «آمریکا»، آن را چنین تحویل گرفتند؟ آیا مخالفت برخی یهودیان صوری نبود؟ چرا هم زمان، برخی حاخامها از پخش آن حمایت کردند؟(2) شاید با نگاهی به مضمونهای اصلی طرح شده در این فیلم، پاسخ این پرسش ها داده شود.

اصالت داشتن معجزه در فیلمهای مسیحی، باید مورد دقّت قرار گیرد. پیامبر، خدایی است که وجودش پارادوکسیکال (دارای تناقض) و جسمانی و بشری است و در عین حال خدایی و ملکوتی! همیشه کار خود را با مثال و معجزه و اخلاق نیک پیش می برد نه با منطق و معرفت بخشی و ظلم ستیزی! توجّه افراطی به معجزه و ایمانهای سطحی مردم به او، تا آنجا مورد توجّه سینماست که یکی از انیمیشن

ص:296

های داستانهای کتاب مقدّس، قدرت معجزه نام میگیرد و حتّی مخاطب کودک و نوجوان را هم که از معرفت وحیانی و عقلانی کمتر بهره برده است، جذب خود می کند.

بی گمان این شیوه ی جذب، دیری نمی پاید و عمقی ندارد و مستبصرانی مانند پروفسور محمّد لِگِن هاوزن، پروفسور حامد الگار، پروفسور روژه گارودی و رنه گنون(1) را به سمت اسلام و توحید و ظلم ستیزی رهنمون میکند، ولی عناصر سست اندیشه و ظاهرگرا و کم عمق را جذب خود میکند و یقیناً به نفع زرسالاران حاکم بر عالم است که پرطرفدارترین دین جهان (مسیحیّت)، مملو از طرفدرانی با عمق کمِ معنا و معرفت و بدون انسجام باشد تا خطری راهبردی برای اقلیّت حاکم بر دنیا محسوب نشود؛ امّا چه شده که امروزه فرقههای مختلف مسیحی در نوعی ائتلاف با یهود بینالملل به سر میبرند؟

ص:297

شدند، در فیلم با ظرافت تبرئه میشوند، زیرا آنها ابزار اجرای مشیّت الهی در تصلیب جبری مسیح(ع) بودهاند و از سویی، مردم «بیتالمقدّس» هم تصلیب او را از سرانِ خود میخواستند و در پزهای روشن فکری لیبرال، باید به دمکراسی احترام گذاشت.

آنها که با سینمای مسیحی آشناترند، به راحتی این تبرئه ی یهود و یهودای خائن را در فیلمهای دیگری چون آخرین وسوسه ی مسیح هم، شاهد بوده اند. آنها دیده اند که چطور یهود، تنها ابزاری برای اجرای تقدیر الهی معرّفی میشود، نه ظالم دنیاپرستی که به خاطر حفظ قدرت و موقعیّت دنیوی خود، از دین سوءاستفاده می کند. همین که در این فیلم، عیسی(ع) را فردی سکولار، غیر سیاسی و ذلّت پذیر میبینیم، موضع ما را تقویت میکند.

اگر اضافه کنیم که برخی منتقدان در تحلیل مصائب مسیح این نقد را داشتند که در فیلم، بیشتر خشونت و شکنجه مطرح بود نه بررسی دلیل سیاسی _ اجتماعی تقابل روحانیان یهود با مسیح(ع)؛ شاید کارگردان از روی عمد به بررسی دلایل سیاسی _ اجتماعی تصلیب ادّعایی خود نپرداخته است و با پررنگ کردن مشیّتگرایی و ذلّتپذیری و سکولار بودن مسیح و اتّخاذ شیوه ی بودایی _ هندویی مبارزه ی مسالمت آمیز و منفی،(1) در مسیر کلانِ اربابان هالیوود قدم برداشته است و همین دلایل

ص:298

است که باعث میشود این فیلم هم زمان در 4600 سینما به نمایش درآید شود و فروش خیره کنندهای داشته باشد. برخی منتقدان با دقّت، چنین نتیجه گرفته بودند که:

سر و صداها هم، به نفع فیلم تمام شد و فروش آن را مضاعف کرد.(1)

این فیلم، آموزه ی پولسی، یونانی، بتپرستانه ی سه خداگرایی(2) را بارها تکرار کرد و هرچه بیشتر موضع رسمی سه اقنوم گرایی در مسیحیّت تقویت شد و به ستونِ ضعیف توحید در مسیحیّت، آسیب بیشتری وارد کرد، ستونی که برخی دانشمندان منصفِ مسیحی چون توماس میشل(3) در حال بازسازی آن بودند و این، به نفع اربابان کلیسا و هالیوود نبود، زیرا نفع آنان در گمراهی مردم و عقیده ی خرافی تثلیث بود؛ نه پررنگ شدن خطّ توحید و ظلم ستیزی و عقلانیّتِ مسیحیانِ دنیا.

ص:299

دلیل دیگری که میتوان برای تأیید این فیلم به وسیله ی یهودیان زیرک دنیاپرست آورد، این است که در فیلم، آشکارا با استفاده از زبان عبری و نمادهای عبرانی، فرهنگ عبرانیِ «فلسطین» در قرن اوّل میلادی تقویت میشد و فیلم به طور ضمنی، بر ریشهدار بودن فرهنگ یهودی در فلسطین و ذوب بودن مسیح و یارانش در شریعت و آداب و سنن و زبان و فرهنگ یهودی صحّه میگذاشت. انگار سازندگان و تبلیغات چی های فیلم، ادامه دهندگان راه مارتین لوتر و کتاب معروفش «مسیح یهودی زاده شد» (1523م.) هستند. اگر کسی بگوید چنین نیست، این پرسش بی پاسخ میماند که اصولاً چه نیازی برای استفاده از زبان عبری در فیلم وجود دارد؟ مگر تاکنون فیلم هایی که در مورد حضرت عیسی بن مریم(ع) ساخته شدهاند، با زبانِ انگلیسی نتوانسته بودند منظور خود را برسانند؟ شاید گفته شود که کارگردان میخواسته است واقع گرایی فیلم را بالا ببرد و البتّه با کمی تأمّل، در این پاسخ، شاهدی محکم بر ادّعای ما وجود دارد، زیرا واقعگرایی، همان عبریگرایی است(1) و حاکمیّت روح شریعت یهودی بر عیسی(ع) در این فیلم نیز، مؤیّدی بر ادّعای ماست. از سوی دیگر خوب می دانیم که در تاریخ، کسی که شریعت را از مسیحیّت زدود و شریعت یهود را بر آن حاکم کرد، پولس بود؛ عالمی درباری و یهودی که ادّعای مسیحیّت کرد و تثلیث و الوهیّت عیسی(ع) و جسمانیّت خدا، الغای شریعت موسوی،

ص:300

ذلّتپذیری و برخی دیگر از انحراف های مسیحیّت را پایهگذاری کرد.(1) او با جانشین به حقّ عیسای نبی(ع) یعنی پطروس رسول یا پیتر مقدّس(ع)، مخالفتهای زیادی داشت و به عبارتی، جانشینی پیامبر خدا را از او غصب کرد.(2)

به حق میتوان فیلم مصائب مسیح را حاصل پیوند دوباره ی کاتولیک های «آمریکا» و حزب دسته راستی جمهوری خواه که تحت تسلّط سنّتی پروتستانها و یهودیان بوده است، دانست؛ پیوندی که از نیمه ی دوم دهه ی هفتاد، با رشد جریان احیاگری کلیسای پروتستان انجیلی، شاهد نوعی احیاگری آیین کاتولیک در راه احیای ارزش های مسیحی در آن بودیم؛ مانند: مخالفت با سقط جنین و تحریم هم جنس بازی و جلوگیری از تحدید نسل و درخواست جواز برگزاری نماز در مدارس و پیوند کلیسا و دولت. در دهه ی هشتاد، کاتولیک ها از حزب دمکرات رو برتافته و به جمهوری خواهان مذهبی متمایل شدند و در پیروزی ریگان در سال 1980م. و 1984م. و پیروزی بوش پدر در سال 1988م. تأثیر فراوانی داشتند(3) و «مثلّث واتیکان، آمریکا، اسرائیل» که در چند سال پیش شکل گرفته بود، تکمیل شد.

ص:301

ص:302

برخی یهودیان در تحریک او قویتر بود. در فیلم تعصّب دیوید وارک گریفیث نیز شاهدیم که مسیح، برّهای آرام است که به مسلخ فدا رفته و قربانی گناه ازلی شده است.(1)

ص:303

در انیمیشن های داستانهای کتاب مقدّس(1) نیز، با روانی تکنیکی و جذّابیت درونی، دو کودک کنجکاو و رنگ پردازی و شخصیّت پردازی هنرمندانه، شاهدیم که تمام مفاهیم مسیحیّتی با صبغه ی یهودی، ترویج میشود؛ مفاهیمی مانند فدا شدن جبرگرایی، تثلیث، ذلّتپذیری، تبرئه ی یهودا و اصالت معجزه های عیسی(ع)، رجحان معجزه بر معرفت و... مطرح می شوند و مخاطبان کودک و نوجوان این انیمیشن های خوش ساخت، به شدّت متمایل به این پیامبر خدای(!) ساده، بی غلّ و غش، مهربان و رئوف میشوند. البتّه جای تعجّب نیست که این انیمیشنها را مبلّغان مسیحی به همراه «کتاب مقدّس» برای تبلیغ مسیحیّت به کار می گیرند. بی دلیل نیست که دینی محرّف و عقلگریز (و حتّی عقل ستیز) چون مسیحیّت، توانسته است پیروان زیادی در کشورهای گوناگون جذب کند. استفاده از قدرت رسانه و تبلیغات، یکی از رمزهای موفّقیت آنهاست که مسلمانان هم با بهرهجویی از آن، سودهای بسیار جستهاند و به موفّقیت دست یازیده اند و باز هم با توان بیشتری باید از این رسانه استفاده کنند.

ص:304

در مسیر اختلاف اندازی میان مسیحیان بود که در تاریخ، پس از تأسیس پروتستانتیسم به وسیله ی دکتر مارتین لوتر (1483_1546م.) یهودیان و زرسالاران محلّی، حمایت ویژهای از حرکت او به عمل آوردند(1) و در مقابل کلیسای «روم» ایستادند. سپس، خونریزیهای فراوانی در پنج قرن اخیر میان پروتستانها و کاتولیکها صورت گرفت.(2) درون خود پروتستانتیسم هم انشعابات بسیار زیادی ایجاد شد و به گفته ی برخی، بیش از هزار فرقه، درون پروتستانتیسم تأسیس شد. به حق، این یکی از ضعف های اساسی پروتستانتیسم بود. لازم است در اینجا نکاتی درباره ی این انشعاب بزرگ، گفته شود تا چرایی وضع موجود در عالم مسیحیّت و ارتباطش با یهودیّت مشخّص شود.

مارتین لوتر، یک کشیش آلمانی قرن شانزدهمی متمایل به مطالعه ی عهد عتیق و آرمانهای توراتی بود که حرفهای به حقّی، در مقابل کاتولیک ها داشت؛ سخنانی مانند: مخالفت با توبهنامهها و فروش بهشت، تجملّات کلیسای رم، نفی انحصار مرجعیّت دینی در کلیسای رم و... ولی انحرافهای بزرگی را هم پایه گذاری کرد که به مذاق فئودالها و شاهزادگان محلّی و یهودیان زرسالار اروپایی که از تسلّط کلیسای «رُم» بر جهان مسیحیّت و مالیات دادن به کلیسای رم راضی نبودند، خوش آمد. تساهل و تسامح، نفی انسجام در مسیحیّت، ایجاد

ص:305

کلیسای ملّی، همراهی با شاهزادگان و دربارهای محلّی و ملّی، تکیه بر تولید و انباشت و گسترش ثروت، موهبت الهی دانستن ثروت، دنیاداری و توجّه خاص به یهودیان و آرمانهای توراتی، از جمله ی این انحرافات هستند.(1)

با پذیرش ایدههای لوتر، شاهزادگان محلّی و فئودالها از دست باج دهی به کشیشان رُم راحت میشدند و با تساهل، به عیش و نوش می پرداختند و میتوانستند آزادانه و بدون واسطه ی کلیسا، از «کتاب مقدّس» برداشتهایی داشته باشند. یهودیان هم به دلایل گوناگون از مارتین لوتر حمایت می کردند. «دانشنامه ی یهود» در این باره مینویسد:

لوتر ضمن طرح اینکه یهودیان جهت رسانیدن پیام خداوند به تمامی جهانیان انتخاب شدهاند، آنها را مورد ستایش قرار میدهد. او میگوید که یهودیان، حامل برترین خون ها در رگ های خود هستند. روحالقدس به واسطه ی آنها کتاب مقدّس را به اقصا نقاط دنیا برد. آنها (یهودیان) فرزندان خدایند. ما در مقایسه با آنها بیگانهایم. همان طور که در داستان «زن کنعانی» آورده شده است ما همچون سگانی هستیم که از خرده نانهای بر زمین ریخته ی اربابان خود ارتزاق میکنیم.(2)

«دایرة المعارف جودائیکا» هم مینویسد:

ص:306

ضربه ی ویرانگری که« لوتر» بر کلیسای کاتولیک وارد کرد در وهله ی اوّل از طرف یهودیان، مورد حمایت قرار گرفت... بعضی از شخصیّت های دانشمند از یهودیان سفاردی پراکنده در دنیا مثل «جوزف هاکوهن»(1) از جریان اصلاحات، هواداری قابل توجّهی به عمل می آوردند.(2)

در همین منبع معتبر (از نظر یهودیان) می خوانیم:

«آبراهام ب. الیزرهالوی»،(3) حاخام کابالائیست گفته که لوتر در نهان، یهودی بود و تلاش میکرد تا مسیحیان را آرام آرام (به سمت) یهودیّت متمایل کند.(4)

همچنین میخوانیم:

مارتین لوتر از طرف کلیسا، فردی «نیمه یهودی» نامیده میشود. بعضی از یهودیان مثل «آبراهام فاری سول»(5)، لوتر را «یهودی پنهان کار متجدّد» میدانند که تلاش نمود تا حقیقت دینی و عدالت را استوار سازد نوآوریهای او را اقدامی در راستای بازگشت به یهودیّت اعلام میدارند.(6)

البتّه مطالعههای عهد عتیقی لوتر و استفاده ی فراوان او از رساله های پولس، به تعبیر جان بیناس(7) و آشنایی با منابع عرفان یهود (کابالا یا قباله) او را به آرمانهای مسیحایی و آخرالزّمانی متمایل کرده بود. او

ص:307

تأکید داشت که یهودیان، قوم برگزیده هستند که باید در «سرزمین مقدّس» حاکم شوند تا مسیح بازگردد.(1) مطالعات توراتی او به زبان عبری، باعث شد که حتّی در آموزه ی معاد مادّی با یهودیان هم نوا شود، زیرا در عهد عتیق، یک نمونه هم از ایمان به آخرت (آخرت گرایی) و باور به بهشت و جهنّم وجود ندارد؛ هر چه هست در همین دنیاست. بهشت در دنیا و همواره با آمدن مسیح (ماشیا یا ماشیح) برپا خواهد شد.(2)

این عقاید لوتر، باعث شد که از سوی مخالفان، به یهودی گری و یهودی شدن متّهم شود. او هم در سال 1523م. در کتاب خود «مسیح یک یهودی زاده شد»(3) نوشت:

یهودیان خویشاوندان خداوند ما (عیسی مسیح) هستند؛ برادران و پسرعموهای اویند؛ روی سخنم با کاتولیکهاست. اگر از اینکه مرا کافر بنامند خسته شده اند، بهتر است مرا یهودی بخوانند.

انحراف دیگری که به وسیله ی لوتر در مسیحیّت نهادینه شد، روان شناسی تسلیم محض بود. خلفِ لوتر، یعنی پولس قبلاً گفته بود که ایستادگی حتّی در مقابل ظالم، نادرست است و لوتر ادامه داد:

تمامی قوانین از جانب خداوند صادر می شود، هرگونه مخالفت با هرگونه نظامی هر قدر هم که انحرافی باشد، عصیان و شورش علیه خداوند تلقّی میشود.

ص:308

پروفسور روژه گارودی، سخنان این دو نفر را باعث نهادینه شدن استعمار، خصوصاً در مسیحیّت عنوان می کند.(1)

جان کالوین(2) که شاخه ی کالونیها را در پروتستانتیسم تأسیس کرد، افزون بر گرایشهای قوی یهودیگرایانه، در کتاب خود «سود و ربا» فقره ی 35 باب ششم «انجیل لوقا» را که کلیسا طبق آن ربا را حرام و ممنوع می دانست، چنین تفسیر کرد:

در اینجا هیچ دلیلی در مذمّت رباخواری و سود وجود ندارد.(3)

پس از این، رباخواری و بانک داری که در طول دورانها، حرفه ای یهودی به شمار میآمد، در مناطقی از «اروپا» که در شمال آن تحت تأثیر پروتستانتیسم بود، با سرعت گسترش یافت(4) و یکی از بنیان های امپریالیسم و کاپیتالیسم شد. تا حدّی که ماکس وبر در اثر معروف خود «اخلاق پروتستان و روح سرمایهداری»، آنها را با هم عجین میداند(5) و پروفسور ورنر سومبارت با زیرکی والاتری در یهودیان و حیات

ص:309

اقتصادی مدرن، روح مادّه گرای یهودی را منشأ سرمایه داری می داند.(1) به کالوین هم اتّهامهایی دالّ بر یهودی بودنش زده می شد.

ص:310

زمینه های تاریخی، اعتراض مردم و اشراف محلّی اروپایی به عمل اهالی کلیسا، لوتر را بیش از حدّ واقعی تأثیرگذار نشان میدهد.

بالأخره کشمکش ها میان لوتر و کلیسا بالا میگیرد و در 1520م. او را تکفیر میکنند. او از خود دفاع میکند و با حمایت جناب فردریک و مردم محلّی «آلمان»، از دست مأموران پاپ میگریزد و کلّ «کتاب مقدّس» را به آلمانی ترجمه میکند. این کار در ادامه، باعث نفی مرجعیّت کلیسای «رم» میشود و مردم عادّی با خواندن کتاب مقدّس با زبانی قابل فهم، به سوءاستفادههای کلیسا در قرون وسطا از عقاید دینی خود، پی می برند و بالأخره عملاً کلیسای لوتری تأسیس میشود.

در این فیلم، لوتر فردی عدالتطلب و فوق العاده هوشیار نشان داده می شود. در یکی از دیالوگهای فیلم، پس از بازگشت مارتین لوتر از سفر به رم، خطاب به استادش در دیر فرقه ی آگوستینوس از قول او می شنویم:

رم مثل یک سیرک است؛ یک شهر متعفّن. همه چیز را، از فساد تا رستگاری، میشود به راحتی با پول خرید... یک جا به خاطر خیانتی که یهودا به مسیح کرد، پول می گیرند، یک جای دیگر، با یک سکّه ی ناقابل، دوزخیان صد ساله را به بهشت می فرستند... حتّی در مورد خود پاپ بزرگ هم شایعاتی وجود دارد... .

یا در سکانسی دیگر، وقتی لوتر در «ویتنبرگ» در حال حفر کردن قبر جوانی فقیر است، با ناراحتی میگوید:

چرا باید این جوان به خاطر فقر و بی پولی بمیرد، در حالی که کلیسای بزرگ رم هزاران سکّه ی طلا خرج تجمّلات خودش می کند؟ آن هم

ص:311

تحت عناوینی چون دیدن اشیای مقدّس یا فروش توبه نامه؟! واقعاً شرم آور است.

این جملات، مردم را کم کم حامی او میکند. در فیلم، کارگزاران پاپ که میخواهند از مردم برای آمرزش مردگان و زندگان پول بگیرند، مردم را با نمایشهای خیابانی از عذاب الهی میترسانند، ولی لوتر، مبشّر رحمت الهی است و فروش توبه نامه را حرام میداند. پس خطاب به زن فقیر قصّه _ که توبهنامهای از کارگزار کلیسا خریده است و به او نشان می دهد _ میگوید:

این فقط یک کاغذ است. تو فقط باید به لطف و عظمت خدا ایمان داشته باشی، پولت را نگه دار برای «گرتا» (دختر علیلت). فروش توبه نامه حرام است.

در پایان، در «آبزبرگ» بزرگان مذهبی «آلمان»، با از جان گذشتگی در دربار امپراتور، از لوتر حمایت کرده و امپراتور مجبور به تسلیم در مقابل بزرگان میشود. در آخرین سکانس فیلم، یکی از بزرگان از بالای تپّه ای سبزگونه سوار بر اسب به سمت مارتین فریاد میزند:

ما پیروز شدیم.

سپس راوی فیلم، این جملات پرمعنی را میگوید:

وقایع «آبزبرگ»، دریچهای بود به سوی آزادی مذهبی (اندیشه). مارتین لوتر 16 سال دیگر زندگی کرد و بقیه ی عمر خود را به موعظه و تعلیم کتاب آسمانی پرداخت. حاصل زندگی مشترک او و «کاترینا ون برو»، شش فرزند و یک زندگی مملو از «آرامش» بود. آثار باورهای لوتر در اقتصاد، سیاست، فرهنگ و موسیقی نیز متجلّی شد و

ص:312

ترجمه ی «انجیل» او ساختار زبان آلمانی کنونی را بنیان نهاد. امروزه 540 میلیون مسیحی از او تبعیّت می کنند.

این فیلم، به طور افراطی، چهره ای مثبت از پروتستانتیسم ارائه می دهد و به تأثیرپذیری مثبت مارتین لوتر از میراث اسلامی و عقل گرایی اسلامی که پس از جنگ های صلیبی به «اروپا» رفت و در اندیشه های آنان تأثیرگذار بود، هیچ اشارهای نمیکند. البتّه انکار و کتمان تأثیرپذیری اروپاییان از علما و فلاسفه ی مسلمان، منحصر در این فیلم نیست و در مجامع دانشگاهی و کتب تاریخی آنها، به کرّات دیده شده است.

افزون بر این، به نقش یهودیان در حمایت از لوتر و حرف های یهودی مآب او اشاره ای نمیکند. همچنین به این موضوع که لوتر در شورش دهقانان در 1524م.، جانبِ شاهزاده را گرفت نه مردم را، توجّهی ندارد.(1) تعالیم لوتر، در لزومِ گردن نهادن به امر دولت را نیز بازگو نمی کند، زیرا میخواهد او را عدالتطلبی مردمی معرّفی کند. همچنین این فیلم جانبدارانه، به این پرسش پاسخ نمیدهد که از اختلاف مذهبی در اروپا چه کسانی سود بردند و پول دارتر شدند و چگونه اصلاحات لوتری، باعث ترویج سرمایه سالاری و اختلاف طبقاتی شدید سده ی بعدی، در جهان شد. این اثر، همگرایی شدید عقیدتی لوتر با زرسالاران مادّه گرای یهودی را کتمان و سانسور میکند؛ البتّه ظلم و فساد کلیسای کاتولیک را خوب و حتّی افراطی نشان میدهد.

ص:313

در مجموع، این فیلم زمینه های ایجاد پروتستانتیسم را با جهت حمایت از آن بیان کرده است.

ص:314

و البتّه که این سفیدهای متمدّن و پیشرفته ی موبور هستند که باید بروند و این اقوام بدوی را به دروازه ی تمدّن برسانند. در این مسیر، کارتون مهاجران و دکتر ارنست و فیلم های ایندیانا جونز حق را به غاصبان آنگلوساکسون و استعمارگران اروپایی می دهد، نه ساکنان اصلی «آمریکا»، «استرالیا»، «آفریقا»، «مصر» و «هندوستان».

اخیراً در فیلم های زیادی، رفتار توأم با مهربانی از مهاجران غاصب اروپایی نسبت به سرخ پوست ها دیده می شود که ابداً با حقیقت هماهنگی ندارد، زیرا آنان، بومیان «آمریکا» را مخلوقات نخستین و کنعانیان بت پرست (1) می نامیدند و با استناد به آیه های «تورات»، پاک سازی «آمریکا» از صاحبان اصلی اش (سرخ پوست ها) که تمدّنی بیش از ده هزار ساله را در آنجا داشتند، پی گرفتند.

فقرات عجیبی از «تورات» به عنوان جواز قتل و غصب سرزمین سرخ پوستان قلمداد می شد؛ مانند «فقره ی 17 سفر تثنیه، باب بیستم»:

امّا در شهرهای این امّت هایی که یهوه خدایت تو را به ملکیّت می دهد، هیچ ذی نفسی را زنده مگذار، بلکه ایشان را ...کنعانیان... چنان که یهوه خدایت تو را امر فرموده است، بِالکل هلاک ساز.

نتیجه ی قرائت فریسی _ پیوریتنی این قبیل فقرات «عهد عتیق»، باعث یک جریان نسل کشی شد که با قساوت و بی رحمی نسبت به کودکان و زنان همراه بود. به نوشته ی پروفسور روژه گارودی از هشتاد میلیون سرخ پوست، شصت میلیون را کشتند و تا صدمیلیون

ص:315

سیاه پوست را قتل عام کردند. (1) به ناچار در برخی فیلم ها، شاهد قسمت ناچیزی از کشتار سرخ پوستان هستیم که در همان ها نیز سرخ پوست ها را وحشی، حمله کننده، بی تمدّن و قاتل معرّفی می کنند که هنوز خیلی مانده تا به قافله ی تمدّن مدرن برسند!

پیوریتن ها در راستای خودیهودی انگاریِ پیوریتنی، نام هایی چون حبرون، سالم (شالوم)، بیت لحم، صهیون، جودا (یهود) و...، که در «تورات» زیاد استفاده شده اند، برای نام کلونی ها و شهرهای خود در «آمریکا» برگزیدند (2) تا مسیحیان غافل و استعمار شده را به قتل و غارت و غصب بیشتر بشورانند. البتّه قبلاً هم انگلیسی ها خود را همان ده سبط گمشدهی بنی اسرائیل دانستند که یهودی واقعی هستند و باید در «سرزمین موعود» جدید (آمریکا) حاکم شوند. از همین جا برتری نژاد آنگلوساکسون بر سایر نژادها توجیه می شد که تا امروز هم تداوم دارد.

نکته ی قابل توجّه دیگر در فرهنگ پیوریتنی قرن 16 و 17 میلادی و هالیوود امروز، رسوخ فوق العاده ی اندیشه ی کابالیستی، به ویژه مسیح گرایی و آخرالزّمان سازی کابالا بود که در رساله های گوناگونی، گروه های زیادی از مردم را به مهاجرت وا داشت؛ مانند: «اخبار روم» (3) که در 1606م. منتشر شد و مسلمانان و محمّد، خدای آنان (نعوذبالله) را اصلی ترین دشمن اروپاییان معرّفی کرد، که بایستی در مقابله با آنان و با

ص:316

شکست عثمانی در جبهه ی «آسیا» و «آفریقا» و «اروپا»، مقدّمه ی پیدا شدن ده سبط گمشده را مهیّا کرد تا «سرزمین مقدّس» را از امپراتوری عثمانی باز پس بگیرند. (1) مثال دیگر، رساله ی «اعاده ی بزرگ (سلطنت) جهانی یا فراخوانی یهودیان» (2) است که توسط دکتر ویلیام گاگ (1578_1653م.) در سال 1621م. منتشر کرد. او یک کشیش پیوریتن انگلیسی بود که زبان عبری را از یک یهودی مخفی به نام فیلیپ فردیناندوس یاد گرفته بود. او در این کتاب، بازگشت سلطنت جهانی یهود را پیش گویی کرده بود. (3)

یکی دیگر از فرقه های پروتستان که پیوند عمیقی با مادّه پرستان و زرسالاری جهانی داشت، کواکرها (انجمن دینی دوستان) بودند که به رهبری جرج فاکس (1624_1691م.) به وجود آمدند و می گفتند ایمان باید در قلب مردم باشد و خدا با مردم، به طور مستقیم ارتباط برقرار می کند و نیاز به هیچ کشیشی نیست. اینان سخنرانی رسمی کشیشان را به هم می زدند و اغتشاش ایجاد می کردند. (4) بنابراین با واکنش کلیسای «انگلیس» و پیوریتن ها، برخی افرادش به زندان افتادند. جرج فاکس ادّعا داشت که (مانند پولس) مسیح بر او ظاهر شده و این مطالب را به او گفته است. (5)

ص:317

رهبری کواکرها تا امروز در دست چند خاندان ثروتمند سده ی 19 و 20 میلادی، شامل: لوید، بارکلی، گرنی، بوان، بارینگ، ایروینگ و فوکس است که بیمه ی لویدز و بانک بارکلی دو نمونه از مجتمع های تجاری غول پیکر اینهاست و هربرت هوور که سال ها رئیس جمهور «آمریکا» بود، از سال 1929م. از اعضای همین فرقه است. اینان هنوز در سیاست و فرهنگ انگلیس و آمریکا نفوذ دارند.

ص:318

کالوین و پیوریتن ها و البتّه اندیشههای مسیحایی کابالیست هاست. این بنیادها اکنون در هالیوود، دست مایه ی ساخت آثار بسیار زیادی اعم از مستند، فیلم، انیمیشن، کلیپ و بازی رایانه ای و... شده است و نیاز دارد هر کدام به طور جداگانه به مثابه یک بن مایه و اسطوره ی جعلی صهیونیستی، بررسی شود. فقط با اشاره ای گذرا، کلیّات آن را در اینجا می آوریم.

مسیحیان صهیونیست در ادامه ی حرف های پروتستان ها و پیوریتن ها، مکتب پروتستانتیسم بنیادگرا یا اوانجلیسم را بنیان نهادند. اوانجلیسم در لغت به معنای بازگشت مسیح است که نخستین بار برای لوتر و یارانش به کار رفت، ولی امروزه به مسیحیان محافظهکار و بنیادگرا (غالباً در آمریکا) گفته میشود.(1)

اینان که بر عهد عتیق بیش از عهد جدید تأکید میکنند، حتّی «انجیل» را با تفاسیر عهد عتیقی میفهمند، گرچه انجیل از نظر زمانی متأخّر از «تورات» بود و باید با انجیل، تورات را تفسیر کرد و عقیده ی سنّتی مسیحیان نیز همین گونه بوده است، ولی با نفوذ اندیشه های پروتستان ها و یهودیزه شدن بیشتر مسیحیّت، دست از این حالت عقلایی برداشته و انجیل را با عهد عتیق تفسیر میکنند. در اواخر قرن نوزدهم، یکی از مفسّران معروف آمریکایی به نام سایروس اسکوفیلد(2)

ص:319

بر اساس افکار جان داربی انگلیسی، «انجیل» را تفسیر کرد که امروزه از مهم ترین منابع مسیحیّت صهیونیستی شمرده میشود و معتبرترین تفسیر «انجیل» برای پروتستانهای سراسر جهان به شمار میآید.(1)

این جریان، خود را به نامهای دیگری هم معرّفی میکنند؛ از جمله بخشوده شدگان، چون قائلند که به وسیله ی خدا از درد و رنجِ ناشی از نبرد بزرگ پایان دوران (آرمگدون)، دور نگه داشته میشوند. اینان خود را مسیحیان از نو زاده شده(2) نیز مینامند، زیرا معتقدند در زمان وقوع نبرد آرمگدون به آسمان برده میشوند و در انتهای آن جنگ وحشتناک، با مسیح(ع) به زمین میآیند و نبرد به اتمام میرسد و مسیح بر جهان حاکم می شود. همچنین خود را بنیادگرایان پروتستان، مسیحیان محافظه کار، جریان عملی نمودن خواستههای مسیح، جریان عملی نمودن پیش گویی های انجیل و مسیحیان دسته راستی نیز مینامند. افزون بر این، اینها را هزاره گرایان هم مینامند، چون قائلند مسیح(ع) برای قیام دومش پس از هزاره ی دوم، برانگیخته میشود و جنگ آرمگدون در ابتدای هزاره ی سوم رخ میدهد. پس از آن مسیح میآید و سلطنت هزار ساله ی خود را برپا میکند. علاوه بر این، نام دیگر آنان مشیّتگرا / تقدیرگرا(3) است، زیرا بر این باورند که برنامه ی خداست که بر اساس مشیّت و

ص:320

تقدیر قطعی او در آخرالزّمان اجرا میشود و از طرح مسیح، گریزی نیست. حقیقتاً حرفهای مسیحیان صهیونیست پر از اسطورههای گوناگون معطوف به قدرت و منعطف از قدرت است و اساساً خود این تفکّر، یک اسطوره ی جعلی مادر به شمار می رود، زیرا حرفهایی که از یک سو به قدرت طلبی عدّهای مادّه گرا بازمیگردد و از سوی دیگر از «کتاب مقدّس» و آسمان با تفاسیر مادّی و صهیونیستی و عهد عتیقی نشانههایی دارند، اسطوره ساز میشوند؛

اسطوره، موجودی نیمه خیالی _ نیمه انسانی و الگویی برای یک ملّت است که انتقال فرهنگ، با آن صورت می گیرد؛(1) ترکیبی است از واقعیّت و خیال، حقیقت و افسانه.

ص:321

3. وعظ «انجیل» برای همه ی مردم جهان و بنیاسرائیل (البتّه با قرائت های خاصّ عهد عتیقی و تفسیر اسکوفیلدی از انجیل)؛

4. حصول مرحله ی وجد(1) و سرخوشی مؤمنان به مسیحیّت (صهیونیستی) و رفتن به بهشت به همراه مسیح(ع) (در این راستا اکنون ایستگاه فضایی مجهّزی، برای دور شدن از زمین در هنگام نیاز، در حال ساخت و تجهیز است.)؛

5. دوران رنج و فلاکت هفت ساله ی(2) مؤمنان باقی مانده در زمین و یهودیان، که در پایان، صالحان با یاران دجّال یا شیطان(3) به مبارزه برخواهند خاست؛

6. در واپسین سال دوران فلاکت، جنگ آرمگدون در صحرای «مجیدون/ مگیدو» در «فلسطین» رخ خواهد داد و شمار زیادی از افراد در این نبرد که احتمالاً نبرد هستهای است، کشته خواهند شد؛

7. بازگشت مسیح(ع) و مؤمنان مسیحی و شکست لشکریان دجّال و استقرار پادشاهی سرشار از صلح مسیح به پایتختی «بیتالمقدّس» (اورشلیم). این پادشاهی به وسیله ی مسیحیان صهیونیست یا یهودیانی اداره خواهد شد که به مسیح ایمان آوردهاند یا به او میپیوندند (در مورد سرانجام یهودیان در پایان دوران بین فرقههای گوناگون مسیحیّت صهیونیستی اختلاف وجود دارد؛ برخی میگویند آنها از بین می روند؛

ص:322

برخی میگویند به مسیح ایمان میآورند و برخی هم بر این باورند که هم پیمان مسیح خواهند شد).

ص:323

صفحه نقش بسته است، میخواند.(1) سپس آنتی کرایس را نشان میدهد که از طریق دمکراسی فریبنده به قدرت رسیده و مردم را گول میزند و سپس به دیکتاتوری وحشتناک تبدیل میشود. سپس یک یک پیش گویی های مسیح درباره ی آخرالزّمان را برمیشمرد: بلایای عظیم(2) که شامل قحطی و سیل و بیماریهای عجیب و غریب و جنگ می شود. در این بلاها میلیون ها نفر از نفوس بشر کشته میشوند. سپس دوران 42 ماهه ی (5/3 ساله، 1260 روزه) دولت دجّال را توصیف میکند و شرایط سخت مؤمنان مسیحی را نشان میدهد که در مخفی گاهها، دین خود را حفظ و برای بازگشت مسیح(ع) و نابودی آنتی کرایس دعا میکنند. سپس پیش گویی دیگری از «انجیل متی» را میخواند.(3) روی فتنههای آخرالزّمانی مانور فراوان بصری میدهد و سرانجام با دوبار دمیدن در شیپور، قیام دوم مسیح(ع) صورت میگیرد.(4) سپس ارواح شهدای رجعت کرده و با سلحشوران مسیحی زنده، در یک لحظه با آسانسورهایی از نور به آسمان عروج می کنند و در بزمی آسمانی گرد مسیح(ع) می آیند و شراب سرخوشی می نوشند (دوران وجد و سرخوشی) و سپس با مسیح(ع) باز می گردند و نبرد بزرگ آرمگدون(5) صورت میگیرد. یاران مسیح به هیئت صلیبیون و

ص:324

با شمشیر و زره و سلاحهای جدید، به جنگ پیروان دجّال می روند. سپس نقشه ی «خاورمیانه» و «صحرای مگیدو»(1) در شمال غرب «بیت المقدّس» و جنوب غرب «دریاچه ی جلیل» نشان داده می شود. پس از شکست آنتی کرایس، بهشت زمینی درست مانند رؤیاهای فیلم های وسترن در زمین شکل میگیرد که درشکه و گاری و خانه های قدیمی وسترنی، مشخّصه ی اصلی آن است.

ص:325

سربازان آمریکایی با لباس فعلی ارتش آمریکا و برخی اعراب و یهودیان هم در سپاه مسیح(ع) حضور دارند.

هر کس که بتواند منطقه ی «آرمگدون» را در روز نبرد در دست داشته باشد، پیروز میدان است. در انتهای فیلم که نبرد اوج گرفته، اژدها یا شیطان از پوسته ی دجّال بیرون میآید و شیطان به خدا نیشخند می زند و تمام نیروهای شر را به کمک میطلبد:

Rise up for ces of devil! I summon the powers of dark ness. Rise up and destroy all who stand against you. Arise!

ای ارتش شیطان! برخیزید و خود را بنمایانید! ای قدرت های تاریکی! من شما را احضار می کنم. جلوه گر شوید و تمام آنان را که بر ضدّ شما ایستاده اند، به هلاکت برسانید. قیام کنید!

سپس شیطان خود را سرور همه ی خدایان(1) قلمداد میکند و به خورشید اشاره میکند. خورشید تیره میشود و سپس در ناامیدی سیاه، مسیح(ع) از آسمان فرود میآید و با معجزهای، تمام سپاهیان تاریکی را در یک آن، نابود میکند و دجّال یا شیطان را (که در این فیلم یکی هستند) به زندان میفرستد و در زنجیر میکند. مانند صحنه ی آخر سه گانه ی ارباب حلقه ها این زندان، دریاچهای از موادّ مذاب درون گودال عمیقی است که در کتاب «مکاشفات یوحنّا» (سفر رؤیا) آمده است:

سپس شیطان که ایشان را فریب داده بود، به دریاچه ی آتش افکنده خواهد شد. دریاچه ی آتش همان جایی است که با گوگرد می سوزد

ص:326

و آن جاندار خبیث و پیامبر دروغین او شبانه روز، تا به ابد در آنجا عذاب میکشند.(1)

سپس رئیس جمهور «آمریکا»، دیوید الکساندر در هالهای از نور غرق می شود و بهشت زمینی (معاد جسمانی) بر روی زمین، با رنگ های آبی آسمانی و سفید و سرسبزی دشتها و درختان و ابهّت و زیبایی سکرآور آبشارها و دریاچهها برقرار میشود. روی تصویر این بهشت، در انتهای این نما، این فقرات کتاب مقدّس مسیحیان به انگلیسی نقش میبندد:

The KINGDOMS of this world hare become the kingdoms of our LORD and of HIS CHRIST and HE shall REIGN for ever and ever.

پادشاهی این دنیا آغاز خواهد شد، پادشاهی آقای ما و مسیح او و او باید بر همه و همه سلطنت کند. (2)

پس از پایان فیلم هال لیندسی (کشیش صهیونیست مسیحی) می گوید:

این فیلم کاملاً مورد تأیید ماست و فیلم را تحلیل و بررسی می کند.

ص:327

پیامبر شیطانی، در فکر تجهیز لشکر بزرگ شیطانی است. در این فیلم، نبرد خیر و شر با ادبیّات غالباً انجیلی نشان داده میشود. دعوا بر سر حاکمیّت بر «سرزمینهای میانه» است که هر بینندهای را به یاد «خاورمیانه» و تلاش کابالیست های مسیحی و یهودی برای تصرّف آن، میاندازد. در سکانس های جذّاب و پرخرجی که نبرد سنگین برای گرفتن شهر «روحان»(1) بین اقوام متّحد و لشکریان وحشیها و شیاطین در می گیرد، می بینیم که لشکریان شیطان از هنگ فیل سوران بهره می گیرند. آنان که با نمادهای تصویری هالیوود کمترین آشنایی را دارند، تصدیق می کنند که در فیلم های تاریخی هالیوود مثل اسکندر و 300، هنگ فیل سواران نماد لشکرهای آسیایی خصوصاً ایرانی است.

از سوی دیگر، بر سپر جنگجویان شجاع روحان و گندور، علامت صلیب و ستاره دیده میشود که یادآور سپاهیان مسیحی و داوودی (یهودی) در نبرد آخرالزّمان است.

گاندولف هم در این فیلم، با هیبت مسیحایی و نجات بخش خود، با لباسی سفید و عصایی در دست و محاسنی بلند، یادآور منجیان الهی در فیلم هایی چون ده فرمان و پرنس مصر است. گاندولف که راهنما و رهبر همه ی اقوام مبارز و ضدّ شیطان است، در اواسط فیلم، به

ص:328

درون آتش سیاه سقوط میکند و در ظاهر میمیرد، ولی باز به زمین باز میگردد و قصد دارد قیام دوم را آغاز کند. او سوار بر اسب سپید با لباس سپید و بلند و عصای جادوییاش به یاری مبارزان آخرین شهر مقاوم می شتابد و از حاکمیّت لشکریان شیطان بر این شهر زیبا در کناره ی کوه جلوگیری می کند. در این نبرد، کشتههای فراوانی از دو طرف گرفته می شود و سپس گاندولف همراه با سپاهیان الهی به رهبری آراگورن به سمت «موردور»، مقرّ اصلی یاران شیطان میرود تا آنها را در واپسین نبرد سرنوشت ساز یاری کند، ولی موجوداتی کوتاه قد شبیه انسان، با پای بزرگ تر به نام هابیت در این فیلم هستند که بالأخره در انتهای فیلم، یکی از آنها به نام فرودو، حلقه ی قدرت را در کوه نابودی، «کوه موردور» به درون دریاچه ی آتش میافکند و بی درنگ مانند یک معجزه ی مسیحایی (مثل انتهای فیلم امگا کد2: مگیدو)، تمام کاخ های شیطان و یارانش از میان می روند و پادشاه بزرگ آخرالزّمان با تاج گذاری آراگورن در شهر روحان، به سلطنت میرسد و بهشت زمینی ایجاد میشود.

این فیلم را کمپانی نیولاین سینما به کارگردانی پیتر جکسون نیوزلندی ساخته است و به دلیل فیلم نامه ی خوب، اسطورهای بودن مضمون، ساخت مناسب، کارگردانی قوی و موسیقی جذّاب و تبلیغات فراوان، با فروشی فوق العادّه رو به رو شد و تأثیر بسیاری بر مخاطبان خود گذاشت تا آنان نسبت به نزدیک بودن آخرین نبرد و آمدن ماشیح (مسیحا و منجی) یقین داشته باشند. یکی از اصلی ترین دلایل

ص:329

ما که این فیلم را اثری در راستای تولیدات مسیحیان صهیونیسم ارزیابی کردیم، این است که از آخرین سفر عهد جدید (مکاشفات یوحنّا یا رؤیا) که به ظاهر از سوی یهودیان پذیرفته شده نیست، در این فیلم، استفاده ی فراوانی شده است. مسیحیان صهیونیست نیز در ادبیّات آخرالزّمانی خود، از این سفر کتاب مقدّس به وفور استفاده می کنند.

«مکاشفات یوحنّا» در کنار کتاب «پیش گوییهای دانیال» و قسمت هایی از «حزقیال» و «اشعیا» از منابع مهمّ ادبیّات مسیحیان صهیونیست است. در این سفر از اسفار کتاب مقدّس، تقابل آخرالزّمانیِ کلمه ی خدا که سوار بر اسب سپید به همراه لشکری آسمانی که لباس های کتان سفید و پاک بر تن داشتند و قومهای بیایمان تصویر شده است(1) و چنین نوشتهاند که:

او با عصای آهنین بر آنان حکم رانی خواهد کرد و با پاهای خود، شراب خشم خدای توانا را در چرخشت(2) خواهد فشرد.(3)

در انتهای مکاشفات یوحنّا در دو باب 21 و 22، شاهد توصیف شهر محبوب «اورشلیم» و زیبایی های آن هستیم که در کناره ی «تپّه ی صهیون» و کوه «موریا» صورت میگیرد (بنا به قولی، «معبد سلیمان» بر روی آن بنا شده بوده است.)(4) در این فیلم نیز، بر زیبایی

ص:330

فوقالعادّه ی شهر آخرالزّمانی که سپاهیان شر، سعی در تصرّف آن داشتند، مانور فراوان داده میشود. اینکه این شهر، در حمله ی شریران تخریب شده و دوباره بازسازی میشود و باز در فیلم، این شهر در کناره ی کوهی در «سرزمین میانه» بنا شده است و دعوای فراوانی بین ارتش صلیبی و ارتش آسیایی، بر سر آن رخ میدهد و همین شهر است که

پس از آن جنگ نهایی، محلّ پادشاهی بزرگ و آرامش بهشتی

است، تأییدی بر مطابقت این شهر روحان و اورشلیم (بیت المقدّس) است.

ص:331

ص:332

ما در اینجا درباره ی این اسطوره به کنکاش خواهیم پرداخت و سپس به هولوکاست در سینما که کمتر به آن پرداخته شده، اشاره میکنیم. قبل از شروع بحث، باید به این نکته اشاره کرد که به فرموده ی «قرآن»، کشتن بیدلیل حتّی یک نفر بیگناه، مانند کشتن همه ی امّت است و از نظر ما محکوم است، ولی از طرفی هم باید در نظر داشت که تبلیغات یک جانبه و دروغ پردازی و جعل افسانه ها برای رسیدن به پول و قدرت، به اندازه ی قتل همه ی مردم، وقیحانه و جنایت کارانه است؛ زیرا با کشتن یک فرد، اندیشه اش نمی میرد، ولی با جنگ روانی و انحراف اندیشه ها، مطامع شیطان و یارانش تأمین می شود.

ص:333

به کار می رود. برای تعریفِ عملکرد نازیسم نسبت به یهودیان، کلمه ی نژادکشی(1) هم استفاده می شود، تا این جریان را بزرگ ترین امحای قومی تاریخ بنمایاند.(2) نکته ی مهم این است که واژه ی هولوکاست در اصطلاح مذهبی، به فداکاری مذهبی گفته می شود که یک یا چند قربانی در راه معبود است و در آیین یهود هم هدیه ای است (یک حیوان پاک) که با سوزاندن کامل آن، به پیشگاه خداوند تقدیم می شود و این مسئله وجه اسطوره ای بودن این مطلب را پررنگ تر می کند.(3)

بنا به ادّعای صهیونیست ها و تاریخ نگاری غالب فاتحان پس از جنگ دوم جهانی، ارتش هیتلری در دوران پنج ساله ی جنگ جهانی دوم با برنامه ی قبلی (راه حلّ نهایی) تعداد شش میلیون یهودی را پس از جمع آوری در گتوهایی(4) به اردوگاه های کار اجباری و سپس اردوگاه های مرگ منتقل کردند و آنها را پس از خفه کردن در اتاق های گاز به وسیله ی کوره های آدم سوزی نابود و بقیه را به تبعید اجباری و

ص:334

زندان و اخراج از کشورهای خود وادار کرده اند. در شش دهه ای که از جنگ دوم می گذرد، این مضمونها در هزاران سریال و فیلم و کتاب داستانی یا تاریخی آمده است و باعث شده که حتّی در کتابهای درسی(1) و منابع رسمی تاریخی و موزه ها و بناهای یادبود هم، به این موضوع توجّه شود و به صورت یک امر حتمی در ذهن جهانیان جا بیفتد. چنان این تبلیغات گسترده بوده است که حتّی در کشور ما هم جنگ دوم جهانی با هیتلر و یهودکشی و نازیسم و هولوکاست یکسان پنداشته می شود و از کشته های 20 میلیونی روس ها و 12 میلیونی آلمان ها و مقتولان 20 میلیونی دیگر کشورهای اروپایی، آفریقایی و آسیایی بحثی نمی شود. متأسّفانه در تبلیغات رسمی هالیوودی، از جنایت ارتش «انگلیس» در کشتار شهروندان غیرنظامی آلمانی یا کشتار وسیع ژاپنی ها به وسیله ی «آمریکا» یا مرگ میلیون ها انسان در اثر قحطیِ ناشی از جنگ و دیگر جنایت های صورت گرفته طیّ آن، سخنی به میان نمیآید. بیشتر ادّله ی موافقان هولوکاست، شهادت شاهدان به نفع این اسطوره به ویژه شهادت های اجباری و جعلی دادگاه نورنبرگ است.

ص:335

با تلاش لابی های صهیونیستی در سازمانهای بین المللی و کشورهای گوناگون، قوانینی علیه منتقدان هولوکاست و سایر اسطوره های صهیونیستی تصویب شده است، بر اساس این قوانین، کسی حقّ اظهارنظر درباره ی این اسطوره ها را ندارد. قانون دادگاه های نورنبرگ و «توکیو» در «ژاپن» و آمریکا و «اروپا»ی مثلاً آزاد، به اندیشمندان درباره ی محاکمه های دادگاه های سران نازیسم، حقّ اظهارنظر نمیدهد.(1) در «فرانسه» قانون فابیوس _ گسو نیز به صورتی ظالمانه، حقّ آزاداندیشی و تأمّل درباره ی جعل تاریخ توسط صهیونیستها را از محقّقان و دانشجویان سلب می کند.(2) انجمن بین المللی وکلا و حقوقدان های یهودی، در کنفرانسی به سال 1998م. در «سالوینک»، خواستار وضع قوانین ضدّ تجدید نظر طلبی در تاریخ شدند و خواسته اند کشورهایی که قوانین مشابهی ندارند، آن را تصویب کنند و این روند، همچنان ادامه دارد.(3)

ص:336

بیستم در «ایران» رخ داده و این کشور، بزرگ ترین قربانی جنگ اوّل جهانی بوده است. بر اساس تحقیق دکتر مجد در طول سال های 1917_1919م، بین هشت تا ده میلیون نفر از مردم ایران در اثر قحطی یا بیماری های ناشی از کمبود عمدی موادّ غذایی، کشته شدند و دولت «بریتانیا» بزرگ ترین عامل این قحطی ساختگی بوده است. «روسیه» و «انگلیس»، با خرید محصولات غذایی ایرانیان برای ارتش خود، به چند برابر قیمت و جلوگیری از ورود موادّ غذایی به ایران، باعث این قحطی بزرگ شدند.(1)

چند سال پیش (حوالی سال 1374ه .ش. و 1994م.) در کشور فقیر و محروم آفریقایی، «روآندا»، میان دو قبیله ی هوتو و توتزی جنگی رخ داد که طیّ آن، در برابر چشم جهانیان، بیش از 800000 (هشت صد هزار) نفر از مردم روآندا کشته شدند؛ در حالی که سربازان سازمان ملل هم به رهبری جناب کوفی عنان، نظاره گر بودند و مانع این کشتار نشدند. اخیراً نقش ارتش «فرانسه» و «آمریکا» و کارخانه های اسلحه سازی غرب در این نسل کشی دهشتناک، کاملاً مشخّص شده است.

ص:337

در اشغال چند ساله ی «عراق» به وسیله ی آمریکا، بیش از یک میلیون عراقی که بیشتر شیعه هستند، کشته و بسیاری هم مجروح و به موادّ رادیواکتیو آلوده شده اند. در «فلسطین» طیّ 80 سال اخیر، صدهاهزار انسان کشته شده اند و فاجعه در مناطق مختلفی چون «قانا»، «صبرا»، «شتیلا»، «رفح» و «غزّه»، هنوز هم ادامه دارد. در مدّت نزدیک به سی صد سال، تصرّف قارّه ی ثروتمند آمریکا به وسیله ی آنگلوساکسون های متمدّن! ما بین قرون 16 تا 19 میلادی، حدود شصت میلیون سرخ پوست کشته شدند. در همان سال ها حدود 25 میلیون برده ی آفریقایی از شهرهای خود دزدیده و برای کار اجباری به آمریکا برده شدند و حدود همین تعداد هم در جریان شکار بَرده کشته شدند و تمدّن پیشرفته ی «آفریقا» که شاهکار اهرام «مصر» را داشت و سرمنشأ علوم بسیاری بود، نابود کردند.(1) ظاهراً تنها یهودیان و نوکران آنها، انسان هستند و بقیه، از حیوانات هم بی ارزش ترند.(2)

ص:338

1993م. ساخت و در کنار فیلم مهمّ دیگرش نجات سرباز رایان که در 1998م. تولید کرد، در راستای تقویت اسطوره هولوکاست و اساطیر پیرامونی اش قدم بلندی برداشت.

پس از شکست فیلم 1941(1) توزیع کننده ی یهودی _ انگلیسی آن فیلم، که استیون را مناسب اهداف خود یافته بود، داستان فهرست شیندلر را به او داد و گفت:

اگر چنین فیلمی بسازی، توجّه تمامی یهودیان جهان به سوی تو جلب می شود و فیلم تو بزرگ ترین سند هنری رنج هایی که ما کشیده ایم، خواهد بود!(2)

ص:339

استیون هم پذیرفت، امّا دوازده سال قول ساختش را می داد، تا اینکه آغاز فیلم برداری را اعلام کرد. مطبوعات اسرائیلی _ صهیونیستی، در سراسر عالم، این خبر را با آب و تاب منتشر کردند و استیون به اسرائیل رفت و در فرودگاه بن گورین مورد استقبال رسمی عالی ترین مقام رسمی اسرائیل یعنی عِزر وایزمن، رئیس جمهور وقت قرار گرفت. او از جانب رژیم غاصب صهیونیستی، حمایت کامل دولت متبوعش را به اسپیلبرگ اعلام کرد.(1)

فیلم نامه ی این اثر را استیون زیلیان بر اساس کتاب «تامس کینلی» نوشته و موسیقی متن آن را یار دیرین اسپیلبرگ جان ویلیامز ساخته است. تهیّه کنندگان فیلم هم، در کنار خود اسپیلبرگ، کاتلین کندی، ایروین کلادین، برانکو لوستیک و جرالدر مولن هستند. این اثر را شرکت یهودی _ صهیونیستی یونیورسال ساخته است(2) و برای اینکه کار، با خیر و برکت صهیونیستی افزون تری پیش رود، دولت اسرائیل یک حاخام را مأمور کرد که گروه را در طول کار همراهی کند و شنبه ها را تعطیل کنند و با گروه سازنده ی فیلم به نماز و دعا بپردازند. حاخام همیشه برای عوامل این فیلم یک روایت جعلی را نقل می کرد:

این فیلم آنها را به خدا نزدیک تر می کند.

ص:340

از زمان شروع فیلم برداری، تبلیغات فراوانی برای این فیلم در امکانات عظیم رسانه ای صهیونیسم بین الملل صورت گرفت و باعث شد که فروش بالایی داشته باشد.(1)

این فیلم، به جریان آزارهای نازی های حاکم بر «آلمان»، نسبت به یهودیان در سال های 1943 _ 1945م. در «کراکو لهستان» می پردازد. بیشتر سکانس های این اثر، به شیوه ی سیاه و سفید ساخته شده است تا اوّلاً: واقع گرایی و استناد تاریخی بیشتری داشته باشد؛ ثانیاً: خشونت و آزار و اذیّت آلمانی ها را با نورپردازی خاصّ فیلم های سیاه و سفید، بیشتر به مخاطب القا کند.

فیلم با روشن شدن شمعی در تاریکی مطلق، شروع می شود؛ در حالی که با یک ملودی و سرود عبری و دعای چند یهودی همراه است. این صحنه به طور نمادین، گویای یاد و خاطره ی قربانیان مقدّس هولوکاست است. سپس با نوشته هایی روی تصویر، قطاری پر از مهاجران , محلّ اتّفاق افتادن فیلم، یعنی کراکو لهستان را مشخّص میکند و سپس صحنه ی ثبت نام از یهودیان برای جداسازی آنان از غیریهودیان، ادامه پیدا می کند. پس از آن، فیلم با نشان دادن صحنه های خوش گذرانی افسرانِ بی خیال و عیّاش نازی، ادامه می یابد.

رفته رفته، شخصیّت محوری فیلم اسکار شیندلر را می شناسیم. او فردی خوش گذران، شیک پوش و پولدار از اعضای حزب نازیسم یعنی

ص:341

ناسیونال سوسیالیست آلمان است، بی آنکه گرایش عقیدتی _ ایدئولوژیک داشته باشد. او فقط پول و کار کشیدن مجّانی از یهودیان را می فهمد و در تهیّه ی ادوات جنگ، از نظر مالی، به حزب کمک می کند؛ بنابراین، نزد سران ارتش، اعتبار بالایی دارد. او با افسران اِس.اِس «اردوگاه پلاشف» همکاری می کند. در این هنگام با دستیار حسابرس اسکار شیندلر، ایزاک اشترن که یک یهودی است (با لباس و بازوبند و عینک گرد یهودی) آشنا می شویم. او کاملاً به یهودیان وفادار است و با نفوذِ تدریجی خود در شیندلر، باعث می شود که کم کم شیندلر را با خود همراه کند و موجب نجات تعدادی از یهودیان از مرگ شود؛ درست مانند ملکه ی یهودی استر، که در دربار «ایران» نفوذ کرد و باعث نجات یهودیان شد.(1) میزان موفّقیت اشترن آن چنان بالاست که در پایان فیلم، شیندلر، بیشتر ثروت خود را به سران حزب نازی می دهد تا تعداد یهودی بیشتری را به عنوان کارگر اجباری در اختیار کارگاه های او قرار دهند و به این ترتیب، آنان از مرگ رهانیده شوند.

در طول فیلم، هر آن، بر مصائب یهودیان افزوده می شود. در ابتدا از آنها ثبت نام میکنند و مجبور به بستن بازوبند می شوند. سپس آنها را با وحشی گری به گتوها منتقل می کنند. در این صحنه ها که با بدرفتاری سربازانِ وحشی آلمانی و فحش های مردم «لهستان» همراه است،

ص:342

یهودیان، بسیار مظلوم نشان داده میشوند. یهودیانی که خانه و کاشانه و وسایل آنها به وسیله ی هیتلریان جنایت کار، غصب شده و از دنیا، فقط یک کیف یا ساک با وسایل ضروری برایشان باقی مانده است.

درماندگی یهودیان در این فیلم، آن چنان بالا نشان داده می شود که آنها مجبورند اندک طلای خود را لای نان گذاشته و قورت دهند. در مرحله ی بعدی، یهودیان از گتوها با قساوت هرچه بیشتر و فشار له کننده، به اردوگاه های کار اجباری منتقل می شوند.

در این صحنه ها، جان یک یهودی از جان گوسفند هم بی ارزش تر است؛ مثلاً در صحنه ای که تعدادی مرد و زن برای برف روبی به بیرون گتو منتقل شده اند، سربازان آلمانی از میان کارگران یهودی یک پیرمرد را که قرار است جزو کارگران شیندلر شود، فقط به جرم پیر بودن می کشند و مرد روی برف ها می افتد و خون او روی برف های سفید جاری می شود که این نمای هنرمندانه، نماد بی گناهی و پاکی درونی و مظلومیّت بی حدّ یهودیان است.

هنگام انتقال یهودیان از گتو به اردوگاههای کار اجباری، کوچک ترین مقاومت یهودیان، به مرگ آنها میانجامد و یهودیان مریض و پیر به راحتی با مسلسل از میان می روند و تمام اثاثیه ی بقیه با بی احترامی به دور ریخته می شود. در یک صحنه ی دل خراش، زن جوانی که حالش بسیار وخیم است در کنار دکتر خودش، کشته می شود و قطرههای خونش، بر لباس سفید و بدن دکترش می ریزد. در صحنه ی ورود به اردوگاه، تمام دارایی های یهودیان، حتّی دندانهای طلای آنها

ص:343

ضبط می شود. به جز دندان طلای اشترن که دستیار شیندلر است. همین دندان طلا در پایان فیلم به کار می آید و به عنوان تنها دارایی ارزشمند تمام یهودیانِ باقی مانده، پس از جنگ، توسط یهودیان، با کمترین امکانات، ذوب می شود و به پاس احترام به شیندلر نیز به او داده می شود. شیندلر نیز با افتخار و ولع و شرمندگی، حلقه ی اهدایی یهود را به دست می کند.

در اردوگاه، با وحشی گری و قساوت فراوانی، کودکان را از مادرانشان جدا می کنند تا برای پاکسازی نسلی به اردوگاههای مرگ بفرستند. در این صحنه، مخاطب، اوج غم و درماندگی را به همراه موسیقی مؤثّر جان ویلیامز، احساس میکند که از صحنه های تأثیرگذار و زیبای فیلم است. در اردوگاه کار اجباری، دختری معصوم و جوان که برای کمک گرفتن از سربازان آلمانی، به سمت آنها می رود، به جرم رها کردنِ کارش، به راحتی آب خوردن کشته می شود. او برای نجات دوستش، که در حال سقوط به درّه بود، از آلمانی ها کمک می خواست.

در پایان، تعداد زیادی از یهودیان سوار بر قطار شده و به سمت اردوگاه مرگ و کوره ی آدم سوزی فرستاده می شوند. با نشان دادن ساختمانِ یک کوره و دودکشی که از آن دود زیادی به هوا می رود، خاطره ی کوره های آدم سوزی به ذهن مخاطبان متبادر می شود. در صحنه ای دیگر، افسرِ خوش گذران آلمانی، آمون گوت تفنگ خود را برداشته و از بالای بالکن خود به شکار یهودیان می پردازد. بعدها، در تحقیقات تاریخی محقّقان از این اردوگاه، مشخّص شد که خانه ی این

ص:344

افسر، در حالتی قرار داشته که حتّی اگر او قصد چنین جنایتی را هم می کرده، دیدن زندانیان از بالکن خانه اش، ممکن نبوده است، زیرا خانه ی او نسبت به کلّ اردوگاه، در مکان پایین تری قرار داشته است.(1)

یکی از صحنه های بسیار تکان دهنده ی فیلم که یهودی سوزی را آشکارتر و با خشونت هر چه تمام تر نشان می دهد، صحنه ای است که در آن چیزی شبیه باران سیاه بر ماشین شیندلر می نشیند و وی می فهمد که اینها خاکستر است که هوا را پوشانده است. سپس به محلّ تلّ آتش می رود و می بیند که سربازان آلمانی، جسدهای نیمه جان و مرده ی یهودیان را به وسیله ی یک بالابر، روی هم می ریزند و اجساد در حال سوختن است و زنان و مردان یهودی در حال جمع کردن و انتقال اجساد هم کیشانِ خود برای آتش زدن آنها هستند. در این صحنه، اسپیلبرگ آن چنان غلو کرده است که مخاطبی که کمی از تاریخ بداند، بیش از تنفّر از آلمانی ها، از خود او متنفّر می شود، زیرا ژنرال آلمانی در حالت مستی رو به تلِّ یهودیان در حال سوختن، با اسلحه ی کمریِ بدونِ تیر، شلیک کرده و در مستی و جنون نعره می زند!

تنها سکانس رنگی میانه ی فیلم، صحنه ی مربوط به دخترک یهودی فراری است که لباس قرمز پوشیده و در کوچه هایی که به صورت سیاه و سفید فیلم برداری شده اند، به دنبال محلّی برای پنهان شدن می گردد.

ص:345

او در میان خرابه ی خانه های یهودیان، هر جا سرک می کشد، کودک یا کودکانی دیگر پناه گرفته اند. کودکانی معصوم که نورپردازی ویژه و محلّ استقرار آنها به مظلومیّت یهودیان آواره تأکید می کند؛ رنگ قرمز روپوشی که دخترک معصوم یهودی پوشیده است، معصومیّت و مظلومیّت یهودیان در بند را فریاد می زند. در سکانسی دیگر که چند کودک از دست آلمانی ها فرار می کنند، یکی از آنها مجبور می شود در کنار چند پسرک بی گناه دیگر در محلّی که پر از گنداب است، پنهان شود.

در آخرین سکانس فیلم، پس از خودکشی هیتلر و تسلیم «آلمان» و اتمام جنگ، یهودیان بی خانمان که از بندِ جنگ رهیده اند، در کنار مرزهای «روسیه» به انتظار نشسته اند و منتظرند که به سمت خانه ای جدید بروند. در همین حال سربازی روسی جلو می آید و خطاب به اشترن که اکنون رهبر یهودیان آواره شده است، می گوید به آن سمت بروید و به سمتی اشاره می کند. سپس، یهودیان با هم، در حال خواندن سرود آزادی، به سمت سرزمینی بدون سکنه حرکت می کنند. انگار نه انگار که جنگ به نفع یهودیان و بر ضدّ نازی ها تمام شده و اینها قبلاً در یک کشور اروپایی، خانه و کاشانه ای داشته اند و باید پس از پایان جنگ به خانه ی خود باز گردند. انگار اینان، از ازل بی خانمان بوده اند و به دنبالِ خانه ی اصلی خود می گشته اند! در این سکانس که پس از سه ساعت فیلم سیاه و سفید، رنگی شده است، یهودیان با خوشحالی و امید و سرور، به سمت سرزمین خود حرکت می کنند. در آخرین

ص:346

سکانس فیلم که رنگ و نورپردازی امروزی دارد، این صف طویل یهودیانِ قدرشناس هستند که بر سر مزار منجی سابق خود، شیندلر، جمع شده و به یادگار و بزرگداشت، سنگ هایی کوچک را بر قبر او می چینند.

جان ویلیامز در ساخت موسیقی فیلم از سه ملودی عبری هم استفاده کرده است که برجستگی آن را بیشتر می کند. جان ویلیامز که از یاران همیشگی اسپیلبرگ صهیونیست و جورج لوکاس بود، با موسیقی این فیلم و دیگر آثار اسپیلبرگ به شهرت رسید. او برای ساخت موسیقی فیلم های جنگ ستارگان، لوکاس و فهرست شیندلر و آرواره های اسپیلبرگ، اسکار گرفت. در یکی از سکانس های میانی فیلم، زمانی که موسیقی جاز از بلندگوهای اردوگاه پخش می شود و همزمان، یهودیان سالم از غیرسالم ها و پیرها برای کار اجباری و کشتار جدا می شوند، اوج فاجعه ی انسانی را در این فیلم تأثیرگذار بیان می کند.

ص:347

اسکار از دوازده نامزدی آکادمی آمریکایی _ صهیونیستی اسکار را دریافت کرد؛ از جمله: جایزه ی بهترین کارگردانی هنری (آلن استارسکی)، جایزه ی بهترین کارگردانی، جایزه ی بهترین تدوین (مایکل کان)، جایزه ی بهترین فیلم نامه و...(1) اسپیلبرگ نیز، سود حاصل از فروش فیلم را به چند مؤسّسه ی یهودی بخشید.

پس از ساخت و نمایش این فیلم، در بیشتر نقاط عالم، صهیونیست ها به حمایت از کارگردان آن برخاستند؛ برای نمونه، بانک معروف صهیونیستی چیس منهاتان، سه میلیارد دلار برای حمایت از شرکت اسپیلبرگ اختصاص داد. بزرگ ترین مرکز با نفوذ یهودیان صهیونیست در «آمریکا»، ایپاک (کمیته ی امور عمومی یهودیان آمریکا و اسرائیل) نیز، به رسم سپاس از این کارگزار خوب، در اوایل سال 1995م. بیانیه ای صادر و از تمامی شرکت های بزرگ یهودی خواست که اسپیلبرگ را مورد حمایت مادّی و معنوی خود قرار دهند تا وی بتواند رسالت هنری خود را در خدمت به اهداف سامی (صهیونیستی) ادامه دهد. به نوشته ی مجلّه ی «فوربس» برای نخستین بار، یک کارگردان، در صدر گران ترین ستارگان هالیوود در آمد: اسپیلبرگ در سال 1994م. با 335 میلیون دلار.(2)

ص:348

دولت اسرائیل پس از پخش پروژه ی موفّق فهرست شیندلر، کمیته ی عالی سینما از رهبران مختلف یهود را تشکیل داد. این کمیته وظیفه داشت برای تولید فیلم هایی به نفع نژاد سامی و اسرائیلی و جذب ستارگان بزرگ سینما فعّالیت کند. اعضای آن عبارت بودند از: رئیس جمهور «اسرائیل» (عِزِر وایزمن) به عنوان ریاست کمیته، نخست وزیر اسرائیل، وزیر ارتباطات اسرائیل (شالومیت الونی)، سفیر سابق رژیم غاصب در «مصر» (دیوید سلطان)، نماینده ی موساد، دو نماینده از شرکت کنن و آی.تی.اِف، الیاهو بن الیسار و استیون اسپیلبرگ، کارگردان معجزه گر صهیونیست.

این کمیته، کارهای دیگری نیز انجام داد: مبارزه با خرید شرکت پارامونت پیکچر به وسیله ی چند شرکت ژاپنی، پذیره نویسی و فروش سهام آن شرکت از طریق سیتی بانک که سهام شرکت را با شرایط بسیار ساده ای در اختیار یهودیان قرار داد. در 1995م. این کمیته، در «تلاویو» تشکیل جلسه داد و توصیه کرد از طریق شرکت هلندی _ صهیونیستی ای.تی.اِف، استودیوهای ایتالیایی را بخرد تا صهیونیست ها بر یکی از مهم ترین بناهای عظیم سینمایی جهان، بیش از پیش مسلّط شوند.(1)

ص:349

ص:350

دیگری به نام دریم ورکز اس.کی.جی(1) را بنا نهاد. او در این شرکت، طیف وسیعی از فیلم های بلند سینمایی تا انیمیشن و فیلم های تلویزیونی و بازی های رایانه ای را تهیّه کرده است که حدود 80 فیلم را شامل می شود.

یکی از مهم ترین هدفهای او از تأسیس کمپانی جدید این بود که در برابر استودیوها، مستقل شده و بتواند نظرات خود و حامیان پس پرده اش را تأمین کند و به ویژه حقّ تدوین نهایی(2) را داشته باشد و ضمن آن بتواند کارگردانها و استعدادهای جدید همسوی خود و حامیانش را حمایت و مطرح نماید. گلادیاتور (به کارگردانی ریدلی اسکات)، شاهزاده ی مصر (زندگی حضرت موسی(ع))، شرک و فرار جوجه ای از نمونه تولیدات دریم ورکز هستند که اسطوره های یهودی _ صهیونیستی در آنها موج می زند. دریم ورکز، بخشی هم به منظور تهیّه و ارائه ی بازی های رایانه ای دارد.(3)

اسپیلبرگ که تحت تأثیر کارگردان هر دو نسخه ی فیلم ده فرمان؛ سیسیل ب. دومیل بود،(4) تنها در فیلم فهرست شیندلر، با دقّت، چندین اسطوره ی صهیونیستی را گنجانده است:

ص:351

هولوکاست، یهودی سوزی، کوره های آدم سوزی، مظلومیّت یهودیان، اجبار به تبعید، سرگردانی یهود و لزوم مهاجرت آنها به «سرزمین موعود»، ضدّ نازی بودن و فاشیسم ستیزی یهودیان، لزوم شرمندگی اروپاییان از جنگ جهانی، لزوم پرداخت غرامت به یهودیان بی چیز و قدرشناس، برتری و بی گناهی تاریخی یهودیان، هم بستگی و قوم محوری یهودیان و عزّتمندی یهودیان در اوج مظلومیّت. به نظر می رسد علّت اصلی استفاده ی جان ویلیامز از ملودی های عبری، حفظ میراث اجدادی یهودیان و تأکید بر سنّت های قومی یهود باشد. افزون بر اینکه به قول نویسنده ای که موسیقی این اثر را تحلیل می کرد:

انسان، در اثر جان ویلیامز، انسانی است که به دنبال حفظ موجودیّت و بقای خود، حتّی حفظ میراث آبا و اجدادی اش است.(1)

ص:352

است. اسپیلبرگ با استفاده از موفّقیت دو فیلمساز انگلیسی، مخاطبان آثار آنها را هدف گرفت.(1)

سیم خاردارهای بلند و چند لایه که به وسیله ی مأموران هیتلری (سگ های بزرگ و بد هیبت) محافظت می شوند و زندانیانی (مرغ ها) که می کوشند با قاشق، گودالی حفر کرده و از اردوگاه و زندان فرار کنند و پس از موفّق نشدن در کلبه ی شماره ی 17 جلسه می گذارند که نشانه هایی آشکار از این دو فیلم در آن موج می زند.

ناجی آمریکایی، رائول که یک خروس خلبان است، در این شرایط، به داد زندانیان می رسد؛ زندانیانی که اگر تخم نگذارند و تن به کار اجباری ندهند، در این اردوگاه کار اجباری، کشته می شوند. فیلم در این قسمت، اشاره ای هم به مزرعه ی حیوانات اثر جرج اورول دارد که در جنگ سرد رسانه های آمریکایی علیه «شوروی» بسیار از آن یاد می شد.(2)

جینجر مرغ جوانی که خروس شهوت ران آمریکایی، از او خوشش می آید، رهبر مرغ های قربانی (یهودیان) است. او در نهایت با خروس (مرد آمریکایی) پس از رهایی از دست دشمنان مرغ ها، در چمنزاری زیبا (بهشت زمینی، سرزمین موعود)، عقد ازدواج می بندد و با ازدواج به عاشق خود (خروس آمریکایی) این اجازه را می دهد که تا ابد نفقه و مخارج او را (اسرائیل) بدهد. این دو در کنار هم،

ص:353

در بهشت زمینی به سعادت می رسند و خروس (آمریکا)، بدون مرغ (اسرائیل) هیچ لذّتی از زندگی نمی برد و داستان فرود خروس در مرغداری و نجات مرغان (جنگ جهانی دوم) است که این دو را به هم پیوند زده است.

اسپیلبرگ، در این اثر ظاهراً، از ارزشهای آمریکایی انتقاد می کند و خروس خوش گذران و عیّاش را عاملِ آمدن فرهنگ رقص جمعی در میان مرغان پاک و بی آلایش می داند. البتّه خروس محافظه کار و پیر اردوگاه، نماد «انگلیس» است که هنوز هم نفوذ اندکی بر روی مرغ های در بند دارد و دو موش داستان، نماد سمسارهای فرانسوی هستند که تمرین مرغ ها برای آزادی را دیوانگی می خوانند.(1)

پس از گذشت قسمتی از داستان، ارباب مزرعه که یک زن زورگو و زشت است، ماشین تهیّه ی پیراشکی مرغ را به مرغداری بزرگ خود می آورد و می خواهد این مرغ های ساعی برای فرار را در کوره ی مرغ سرخ کنی بریزد و از این راه، ثروت سرشاری به دست بیاورد و از شرّ نقشه های فرار آنها راحت شود. این صحنه، یادآور راه حلّ نهایی است که صهیونیست ها ادّعا دارند هیتلر می خواسته تمام یهودیان را در کوره های آدم سوزی از میان ببرد و با روغن اجساد آنها صابون تهیّه کند؛ ادّعایی که سال هاست مدّعیان

ص:354

هولوکاست نیز دروغ بودن آن را پذیرفته اند،(1) ولی هنوز هم، در دنیای مجازی هنر و سینما، از آن سخن گفته می شود. در پایان، مرغ ها با همکاری خروس، دستگاه را از میان می برند. هواپیمایی می سازند و از آنجا فرار میکنند و به «سرزمین موعود» می رسند. دشتی باصفا و سرسبز که یادآور اسرائیل

بزرگ توراتی مورد ادّعای صهیونیست هاست. داستان فیلم های هولوکاستی و اسطوره های مرتبط با آن و تحلیل آنها بسیار مفصّل

است که در این مختصر، به همین مقدار بسنده میکنیم و شما را به خواندن آثار مفیدتر رهنمون میشویم.(2)

ص:355

ص:356

29.انیماتریکس (3): برنامه

30.انیماتریکس (4) داستان پسر بچّه

31.انیماتریکس (5): فراسو

32.آه خدایا! تو شیطانی

33.آواز آلباستور

34.ای کی یو سان

35.ایندیانا جونز

36.ایندیانا جونز و آخرین جنگ صلیبی

37.ایندیانا جونز و معبد مرگ

38.باخانمان

39.بازداشتگاه شماره ی 17

40.ببر خیزان و اژدهای پنهان

41.بر باد رفته

42.برخورد نزدیک از نوع سوم

43.بزرگ ترین داستان عالم

44.بشمار تا آرمگدون

45.بل و سباستیان

46.بلفی و لی لی بیت

47.بنر

48.بهار، تابستان، پاییز، زمستان... و بهار

49.بودا

50.بودای کوچک

51.بیگانه ای در میان ما

52.بینوایان

53.پارک ژوراسیک

54.پایان دوران

55.پرنس مصر

56.پسر جهنّمی

57.پینوکیو

58.تام و جری

59.تایتانیک

60.ترمیناتور

61.تروا

62.تفکّر ذن

63.تکوما

64.تنگه ی وحشت

ص:357

65.جن گیر

66.جنگ ستارگان

67.جنگ ستارگان 3

68.جواهری در قصر (یانگوم بزرگ)

69.جودی ابوت

70.چه آرزوهایی که می آیند

71.چوبین

72.حنا، دختری در مزرعه

73.خانواده ی دکتر ارنست

74.خوشه های خشم

75.دار و دسته ی نیویورکی ها

76.داستان های پریان از سراسر دنیا

77.داستان های کتاب مقدّس

78.دختری به نام نل

79.دروازه ی نهم

80.دنیای آب

81.دنیای گمشده

82.ده فرمان

83.دور دنیا در هشتاد روز

84.دیر وقت

85.راننده ی تاکسی

86.راننده ی سرعت

87.راهب خشمگین

88.راه های بهشت

89.ربات ها

90.رفقای خوب

91.رمز امگا 1 و 2

92.روبوتک

93.روشنایی تضمین شده (روشنایی ذهن / روشنایی ضمیر)

94.زندگی و تعالیم بودا

95.ژان دارک

96.ژان: دختر جوان

97.ژیگولوی آمریکایی

98.ساحرگان ایستویک

99.سفر به غرب وحشی

100.سفر تک شاخ

101.سفرهای سندباد

102.سفرهای مارکوپولو

ص:358

103.سلطان کمدی

104.سلیمان و ملکه ی سبا

105.سنجاب کوچولو

106.سندباد و افسانه ی هفت دریا

107.سه تنفنگدار

108.سیصد

109.سینما، سرزمین موعود یهود

110.شش: هدف؛ آتش

111.شاهزاده ی مصر

112.شرک

113.صرّاف زمان

114.طالع نحس 1 و 2 و 3 و 4

115.عیسی

116.عیسی بن مریم

117.فرار جوجه ای

118.فرستاده (پیامبر، رسول): داستان ژان دارک

119.فصل زنبور (اسرار حروف)

120.فلینستن ها

121.فهرست شیندلر

122.قدرت معجزه

123.قلب فرشته

124.کارمن قهرمان

125.کتاب آفرینش

126.کتاب جنگل

127.کتیبه ی جادویی (راهب ضدّ گلوله)

128.کریستف کلمب

129.کماندار جوان (اقتباسی از رابین هود)

130.کن لایمل در تل آویو

131.کنام شیر

132.کنستانتین

133.کوندون / کاندون، دالایی لامای چهاردهم

134.گالیور

135.گاو خشمگین

136.گزارشگر

ص:359

137.گلادیاتور

138.گنجینه های کریسمس میکا

139.گوریل انگوری

140.لبه ی تیغ

141.لوتر

142.لوک خوش شانس

143.لوکاس

144.ماتریکس

145.ماجراهای سندباد

146.ماجرای اردوی اسپانکی

147.محمّد، خاتم پیامبران

148.مخاطرات هاچ زنبور عسل

149.مرد عنکبوتی

150.مردان آنجلس

151.مردی که فردا را دید

152.مریخی ها حمله می کنند

153.مریم مقدّس

154.مزرعه ی حیوانات

155.مستند بودیسم و سرمایه ی جهانی

156.مسحور شده

157.مسیح سوپر استار

158.مسیح مونترال

159.مسیر سبز

160.مصائب مسیح

161.مهاجران

162.مهاجمان صندوق گمشده

163.مهیّای جهنّم

164.مورچه ها

165.مونیخ

166.موهبت الهی

167.مویایی

168.نابودگر جهنّم

169.نجات سرباز رایان

170.نخستین کریسمس اسپانکی

171.نفرین مجسّمه ی سیاه

172.نیک و نیکو

173.نینجاهای دانش

174.هاچ زنبور عسل

175.هری پاتر

ص:360

176.هفت سال در تبّت

177.هوانورد

178.هوش مصنوعی (A.I)

179.وایکینگ ها

180.وعده ی عید پاک

181.وکیل مدافع شیظان

182.یوگی و دوستان

ص:361

ص:362

ص:363

7.اقبال آشتیانی، عبّاس، تاریخ مغول، چاپ ششم، تهران، نشر امیرکبیر، 1365.

8.اوبرین، لی، سازمان یهودیان آمریکا (بنای بریث، لابی ها، کنگره ی یهودیان)، ترجمه ی ع. ناصری، چاپ دوم، تهران، نشر مؤسّسه ی تحقیقاتی _ انتشاراتی نور، 1375.

9.براون، دی، فاجعه ی سرخ پوستان آمریکا، ترجمه ی محمّد قاضی، تهران، [بی نا]، 1353.

10.بی ناس، جان، تاریخ جامع ادیان، ترجمه ی علی اصغر حکمت، چاپ سیزدهم، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، 1382.

11.پارسانیا، حمید، نماد و اسطوره، قم، مرکز نشر اسراء، 1373.

12.پژوهه ی صهیونیّت، تهران، نشر مؤسّسه ی فرهنگی پژوهشی ضیاء اندیشه، 1376.

13.تبار انحراف (پژوهشی در دشمن شناسی تاریخی)، چاپ دوم، قم، تدوین و نشر مؤسّسه ی اطّلاع رسانی و مطالعات فرهنگی لوح و قلم، 1385.

14.تراهی، سیّد محمّد، جایگاه هولوکاست در پروژه ی صهیونیسم (اسطوره یا واقعیّت)، تهران، نشر مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1384.

15.ترجمه ی تفسیری کتاب مقدّس به فارسی، لندن، چاپ انجمن بین المللی کتاب مقدّس انگلستان، 1995 م.

16.تقی پور، محمّدتقی، پس پرده ی هولوکاست، تهران، نشر مؤسّسه ی

ص:364

مطالعات و پژوهش های سیاسی، 1385.

17.توفیقی، حسین، آشنایی با ادیان بزرگ، چاپ پنجم، تهران، نشر سمت و طه و مرکز جهانی علوم اسلامی، 1381.

18.حسن زاده آملی، حسن، قرآن و عرفان و برهان از هم جدایی ندارند، چاپ چهارم، قم، نشر قیام، 1381.

19.حسینی شیرازی، سیّد محمّد ؛ دنیا بازیچه ی یهود، ترجمه ی سیّدهادی مدرسی، قم، نشر سلسله، [بی تا].

20.خرّازی، محسن، محاضرات، جزء اوّل، قم، مؤسّسة النشر الاسلامی، 1420 ه. ق.

21.خسروپناه، عبدالحسین، کلام جدید، قم، مرکز مطالعات و پژوهش های فرهنگی حوزه ی علمیّه، 1379.

22.داوری اردکانی، رضا، اتوپی و عصر تجدّد، تهران، نشر ساقی، 1379.

23.دشی مارو، تایزون، ذاذن، ترجمه ی دل آرا قهرمان، تهران، نشر میترا، 1377.

24.دعوتی، میرابوالفتح، نفوذ صهیونیسم در مطبوعات، قم، نشر ایّام، 1379.

25.دیوک، دیوید، بیداری من، ناگفته هایی از نفوذ یهود در آمریکا، ترجمه ی مؤسّسه ی اطّلاع رسانی و مطالعاتی لوح و قلم، قم، نشر تسنیم اندیشه، 1384.

ص:365

26.رحمانی، شمس الدّین، جهان زیر سلطه ی صهیونیسم، تهران، نشر سپاه پاسداران، 1361.

27.الرفاعی، فؤاد بن سیّد عبدالرّحمان، نفوذ صهیونیسم بر رسانه های خبری و سازمان های بین المللی، ترجمه ی حسین سروقامت، تهران، کیهان، 1377.

28.روهلنج، اوجست، الکنز المرصود فی قواعد التلمود، ترجمه ی یوسف نصرالله، بغداد، [بی نا]، 1899م.

29.زرشناس، شهریار، واژه نامه ی فرهنگی، سیاسی، تهران، نشر کتاب صبح، 1383، ذیل عنوان «اومانیسم».

30.زیبایی نژاد، محمّدرضا، مسیحیّت شناسی مقایسه ای، تهران، نشر سروش، 1382.

31.السابق، جروان، معجم اللغات، بیروت، [بی نا]، 1974م.

32.ستّاری، جلال، اسطوره در جهان امروز، تهران، نشر مرکز، 1376.

33.سروپالی، رادا کریشان، تاریخ فلسفه ی شرق و غرب، ج 1، ترجمه ی خسرو جهان داری، چاپ دوم، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، 1382.

34.سلیمانی اردستانی، عبدالرّحیم، یهودیّت، تهیّه شده در انجمن معارف اسلامی ایران، قم، نشر آیات عشق، 1382.

35._______ ، پسر خدا در عهدین و قرآن، قم، انتشارات مؤسّسه ی آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، 1378.

36.سومبارت، ورنر، یهودیان و حیات مدرن، ترجمه ی رحیم قاسمیان،

ص:366

تهران، نشر ساقی، 1384.

37.شاوکراس، ویلیام، امپراتوری رسانه ای روپرت مورداک، ترجمه ی امیرحسین بابالار، تهران، نشر ساقی، 1385.

38.شاهاک، اسرائیل، تاریخ یهود، مذهب یهود؛ بار سنگین سه هزاره، ترجمه ی مجید شریف، تهران، انتشارات چاپخش، 1376.

39.شهبازی، عبدالله، بنیان های تاریخی اندیشه ی سیاسی یهود، تهران، نشر باشگاه اندیشه، 1384.

40._______ ، زرسالاران یهودی و پارسی، استعمار بریتانیا و ایران، تهران، مؤسّسه ی مطالعات و پژوهش های سیاسی، 1377.

41.صاحب خُلق، نصیر، پروتستانتیزم، پیوریتانیسم و مسیحیّت صهیونیستی، چاپ سوم، تهران، نشر هلال، 1384.

42.صفاتاج، مجید، سلطه ی پنهانی، سیطره ی نامرئی صهیونیسم بر سیاست، فرهنگ و افکار ملّت ها، تهران، نشر آرون، 1383.

43.صلیبا، جمیل، المعجم الفلسفی، بیروت، [بی نا]، 1978م. (ترجمه ی فارسی این کتاب: فرهنگ فلسفی، ترجمه ی منوچهر صانعی درّه بیدی).

44.طباره، عفیف عبدالفتّاح، چهره ی یهود در قرآن، قم، نشر جهان آرا، [بی تا].

45.ظفر الاسلام خان، نقد و نگرشی بر تلمود، ترجمه ی محمّدرضا رحمتی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه ی علمیّه، 1369.

46.عمید، حسن ، فرهنگ فارسی عمید، چاپ پانزدهم، تهران،

ص:367

امیرکبیر، 1378.

47.فخری، ماجد، سیر فلسفه در جهان اسلام، ترجمه ی گروه مترجمان، تهران، مرکز نشر دانشگاهی، 1372.

48.دهخدا، علی اکبر، لغت نامه ی دهخدا.

49.فعّال عراقی، حسین، یهود در المیزان، چاپ دوم، تهران، نشر سبحان، 1383.

50.فعّالی، محمّدتقی، آفتاب و سایه ها (نگرشی به جریان های نوظهور معنویّت گرا)، تهران، نشر نجم الهدی، 1386.

51.فندلی، پل، آنها بی پرده سخن می گویند، ترجمه ی حیدر سهیلی اصفهانی، تهران، نشر قدس، 1372.

52.فوریسون، رابرت، اتاق های گاز در جنگ جهانی دوم، واقعیّت یا افسانه، ترجمه ی سیّد ابوالفرید ضیاءالدّینی، تهران، مؤسّسه ی فرهنگی پژوهشی ضیاء اندیشه، 1381.

53.فینکلشتاین، نورمن ج، سوداگران فاجعه، درباره ی سوءاستفاده از رنج های یهودیان، (این کتاب با نام صنعت یهودی سوزی نیز منتشر شده است)، ترجمه ی علاءالدّین بروجردی، تهران، انتشارات هرمس، 1383.

54.کتاب مقدّس (عهد قدیم و عهد جدید).

55.کریمیان، احمد، یهود و صهیونیسم (تحلیل عناصر قومی، تاریخی و دینی یک فاجعه)، قم، بوستان کتاب، 1384.

56.کازینز، ال.اس، آیین بودا در جهان امروز، ترجمه ی علی رضا

ص:368

شجاعی، قم، نشر مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب، 1384.

57.کزازی، میرجلال الدّین، رؤیا، حماسه، اسطوره، تهران، نشر مرکز، 1382.

58.کنعان، جورجی، میراث اسطوره ها (اصول گرایی مسیحی در نیم کره ی غربی)، ترجمه ی گروه ترجمه ی مؤسّسه ی موعود(ع)، تهران، نشر هلال، 1386.

59.کوپر، جی سی، فرهنگ مصوّر نمادهای سنّتی، ترجمه ی ملیحه کرباسیان، تهران، نشر فرشاد، 1379.

60.کولمن، جان، کمیته ی 300، کانون توطئه ی جهانی، ترجمه ی دکتر یحیی شمس، چاپ نهم، نشر فیروزه، 1381.

61.کهن، ابراهام، گنجینه ای از تلمود، ترجمه از متن انگلیسی: امیر فریدون گرگانی، ترجمه و تطبیق با متون عبری: یهوشوع نتن الی، به اهتمام امیرحسین صدری پور، زیر نظر یهوداحی، تهران، انتشارات اساطیر، 1382.

62.گارودی، روژه، اسطوره های بنیانگذار سیاست اسرائیل (تحلیلی بر هولوکاست)، ترجمه ی حمیدرضا آژیر و حمیدرضا شیخی، چاپ پنجم، مشهد، نشر گوهرشاد، 1385.

63._______ ، پرونده ی اسرائیل و صهیونیسم سیاسی، ترجمه ی دکتر نسرین حکمی، تهران، نشر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، 1369.

ص:369

64._______ ، تاریخ یک ارتداد، اسطوره های بنیان گذار سیاست اسرائیل، ترجمه ی مجید شریف، تهران، مؤسّسه ی خدمات فرهنگی رسا، 1375.

65._______ و وژرس، ژاک، محاکمه ی آزادی در مهد آزادی، ترجمه ی مجید خلیل زاده و همکاران، تهران، نشر مؤسّسه ی فرهنگی اندیشه ی معاصر، 1377.

66._______ ، محاکمه ی صهیونیسم اسرائیل (جلد دوم کتاب محاکمه ی آزادی)، ترجمه ی جعفر یاوه و همکاران، چاپ دوم، تهران، نشر کیهان، 1380.

67. گروه تحقیقات علمی (ترکیه)، مبانی فراماسونری، ترجمه ی جعفر سعیدی، چاپ دوم، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی،1376.

68.گروه نویسندگان، فرهنگ واژه ها، درآمدی بر مکاتب و اندیشه های معاصر، قم، نشر مؤسّسه ی اندیشه و فرهنگ دینی، 1381.

69.گواین، شاکتی، تجسّم خلّاق، ترجمه ی گیتی خوشدل، چاپ دوم، [بی جا]، نشر روشن فکران، 1371.

70.گواین، شاکتی، زندگی در روشنایی، ترجمه ی مژگان بانو مؤمنی، تهران، نشر روزبهان، 1373.

71.لاروک، پی یر، طبقات اجتماعی، ترجمه ی ایرج علی آبادی، تهران، نشر خوارزمی، [بی تا].

72.لاما، دالایی، مهربانی، شفافیّت، بینش (مجموعه سخنرانی های

ص:370

«دالایی لاما» در مجامع مختلف دانشگاهی و معنوی آمریکا)، ترجمه و ویرایش انگلیسی: جفری هاپکینز، ویرایش مجدّد: الیزابت ناپر، ترجمه ی فارسی: لادن جهانسوز، تهران، نشر کتابسرای تندیس، 1380.

73.مارشالکو، لوئیس، فاتحین جهان، جنایتکاران حقیقی جنگ دوم، ترجمه ی عبدالرّحیم گواهی، قم، نشر مؤسّسه ی فرهنگی انتشاراتی تبیان، 1377.

74.ماندل، ارنست، علم اقتصاد، ترجمه ی هوشنگ وزیری، تهران، نشر خوارزمی، 1359.

75.مجد، محمّدقلی، قحطی بزرگ (بررسی آثار و تبعات جنگ جهانی اوّل در ایران)، ترجمه ی محمّد کریمی، تهران، نشر مؤسّسه ی مطالعات و پژوهش های سیاسی، 1378.

76.مصباح یزدی، محمّدتقی، راه و راهنماشناسی معارف قرآن 4 و 5، چاپ دوم، قم، نشر مؤسّسه ی آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره)، 1379.

77.مصطفی، ابراهیم و همکاران، المعجم الوسیط، چاپ دوم، استانبول، المکتبة الاسلامیّة، 1972 م.

78.مقدّم، محمّد، جستار درباره ی مهر و ناهید، [بی جا]، نشر مرکز ایرانی مطالعه ی فرهنگ ها، [بی تا].

79.میرلوحی، سیّد هاشم، آمریکا بدون نقاب، تهران، کیهان، 1380.

ص:371

80.میشل، توماس، کلام مسیحی، ترجمه ی حسین توفیقی، تهران، نشر مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب، [بی تا].

81.واتس، آلن، طریقت ذن، ترجمه ی دکتر هوشمند ویژه، [بی جا]، [بی نا]، 1356.

82.وبر، ماکس، اخلاق پروتستان و روح سرمایه داری، مترجم انگلیسی: تالکوت ارسنز، مترجم فارسی: عبدالمعبود انصاری، چاپ دوم، تهران، نشر سمت، تهران، 1374.

83.ولفگانگ شومان، هانس، آیین بودا (طرح تعلیمات و مکتب های بودایی)، ترجمه ی ع. پاشایی، [بی جا]، [بی نا]، [بی تا].

84.وهبه، د.مراد، المعجم الفلسفی، چاپ سوم، قاهره، [بی نا]، 1979م.

85.هاکس، مستر، قاموس کتاب مقدّس، ترجمه و تألیف: نشر اساطیر، تهران، نشر اساطیر، 1377.

86. هاکنیز، برادلی، دین بودا، ترجمه ی حسن افشار، تهران، نشر مرکز، 1382.

87.هال، جیمز، فرهنگ نگاره ای نمادها در هنر شرق و غرب، ترجمه ی دکتر رقیّه بهزادی، تهران، نشر فرهنگ معاصر، 1380.

88.هالسل، گریس، یدالله: چرا ایالات متّحده برای اسرائیل از منافع خود می گذرد؟، ترجمه ی عربی: محمّد السماک، ترجمه ی فارسی قبس زعفرانی، تهران، نشر هلال، 1383.

89.هلال، رضا، مسیحیّت صهیونیست و بنیادگرای آمریکا، ترجمه ی علی جنّتی، قم، نشر ادیان، 1383.

ص:372

90.الیاده، میرچا ، اسطوره، رؤیا، راز، ترجمه ی رؤیا منجّم، تهران، نشر فکر روز، 1374.

91.یحیی، هارون، تاریخ ناگفته و پنهان آمریکا، ترجمه و تدوین: نصیر صاحب خلق، چاپ دوم، تهران، نشر هلال، 1385.

92.Izzat Begovic , Ali , Dogu Ve Bati Arasinda Islam , Nehir yayin lari, Istanbul, 1992.

ص:373

7.«تنوّع قومی، نژادی، مذهبی در سینمای آمریکا»، مجلّه ی دنیای تصویر، شماره ی 156، 1385.

8.«جنجال هایی که به نفع فیلم (مصائب مسیح) تمام شد»، مجلّه ی دنیای تصویر، شماره ی 130، 1383.

9.«دالایی لاما (تنزین گیاتسو) رهبر معنوی بودائیان تبّت (متولّد 1935 م.)»، ترجمه ی غلام رضا اکرمی، مجلّه ی اخبار ادیان، شماره ی 14، 1384.

10.«دزد دریایی کتاب صلح را می دزدد»، روزنامه ی جام جم،

شماره ی 1009، 1382.

11.«رایلیان، کیش بی خدا»، ترجمه ی رسول انبارداران، مجلّه ی اخبار ادیان، شماره ی 10.

12.«روایت قیّم مآبانه»، روزنامه ی ایران، شماره ی 2234، 1381.

13.«ستاره ی اسکار، صنعت یهودی»، روزنامه ی کیهان، 13/5/1380.

14.«سخنرانی دکتر رضا داوری اردکانی در سالگرد شهید سیّد مرتضی آوینی»، مجلّه ی سوره، شماره ی 8، 1383.

15.«سینما و فلسفه، پرسش های اساسی در باب معنای زندگی در صفحه ی نقره ای»، خبرگزاری مهر، newsid-542817.

16.«سینما و ماورا با بودای کوچک»، خبرگزاری مهر، 20/12/1385.

17.«طالع نحس، فیلمی که شیطان را به جهان سیاست راه داد»، از نرم افزار نمایه ی مطبوعات (تهیّه شده توسط هیئت امنای کتاب خانه های کشور).

ص:374

18.«عصر نوین در ادب و هنر»، روزنامه ی ایران، شماره ی 2047، 1380.

19.«علّت نفوذ بودیسم بر یهودیان آمریکا»، در سایت:

www.baztab.com/news/38499.php

20.«کارگردانی که می خواست دیوید لین باشد (به بهانه ی اکران فیلم هفت سال در تبّت)»، خبرگزاری ایسنا، کد خبر 8410 _12554. آدرس:

www.isna.ir/main/newsview.aspx?id=news-648973.

21.«مارتین لوتر، بنیان گذار مسیحیّت صهیونیستی»، ترجمه ی رفعت سعید، از سایت www.albasra.net؛ ترجمه شده در مجلّه ی سیاحت غرب، شماره ی 29.

22.«مافیای یهودی تجارت زنان و دختران روسپی»، مجلّه ی سیاحت غرب، شماره ی 33.

23.«پروتستانتیزم یهودی، ناگفته های فرآیند صهیونیستی شدن تمدّن غرب»، مجموعه مقالات، صفحه ی پاورقی روزنامه ی کیهان، از 23/5/1382 الی 12/6/1382.

24.Cia Sauter, Blessed are you for Creating Harry Jewish Affinity for Harry potter در آدرس:

www.harry potter forseekers.com/articles/jewish.Affinity.php

25.«مدرسه ی شائولین، تربیت کننده ی افراد مقاوم و جنگجو» در سایت:

ص:375

www.iranianuk.com/article.php?id=7084.

26.«هالیوود، شهر بی دفاع»، دایرةالمعارف ویکی پدیا.

27.ابوالحسنی منذر، علی، «سفر صهیونیسم به هند»، مجلّه ی زمانه، شماره ی 39، 1384.

28.احمدی، مصطفی، «مسئله ی توزیع در نظام سرمایه داری»، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 11، 1387.

29.اسماعیلی، معصومه، «چرا هالیوود پیامبران را مسخره می کند؟»، مجلّه ی فرهنگ پویا، شماره ی 1، 1385.

30.بیورک، باش، «انجیل به روایت بندگی»، ترجمه ی مهدی فروتن، مجلّه ی نقد سینما، شماره ی 8.

31.بدری پور، محمّد حسین، مصاحبه با نادر طالب زاده با عنوان «اگر آوینی زنده بود، شمشیر می کشید»؛ مجلّه ی سوره در آدرس:

www.iricap.com/magentry.asp?ID=4394.

32.بنی سلیم، محمّد، «شیطان پرستی یا ثنویّت گرایی؟»، مجلّه ی مشکوة، شماره ی 67، 1375.

33.پورمندان، مهران، «آهنگ ساز جاودانه ی قرن، راز جاودانگی: بررسی آثار جان ویلیامز و تحلیل موسیقی فیلم فهرست شیندلر»، مجلّه ی دنیای تصویر، شماره ی 77.

34.رامنی، جاناتان، «ماتریکسولوژی پارانویایی»، مجلّه ی دنیای تصویر، شماره ی 118، 1382.

ص:376

35.وایمن، کلی جیی، «همان شیطان خودمان، تمثال های قرون وسطایی از شیطان، ناتوان در سینمای نوین آمریکا»، ترجمه ی ناصر رفیع، مجلّه ی عصر آدینه، شماره ی 1، 1385.

36.حافظ، صلاح (مصری) «چالش با تبلیغات صهیونیسم از کانون آن در آمریکا»، روزنامه ی سیاست روز، شماره ی 696 و 700، 1382.

37.حبیبی، مجتبی، «صهیون در اندیشه ی تسخیر دنیای کودکان با ابزار سینما»، گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری مهر، مجموعه مقالات سینما و صهیونیسم، شماره ی 16.

38._ ، «بزرگ ترین داستان عالم، فیلمی برای تبرئه ی یهودا»، خبرگزاری مهر، newsID=148160.

39._ ، «خرقه، روایتی غریب از مصائب مسیح»، خبرگزاری مهر، newsID=141975.

40.حمیدیّه، بهزاد، «ایران و رشد دین نماهای جدید»، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 35، 1384.

41.دهقانی نیا، امیررضا، «هویّت واحد یهود از شعار تا واقعیّت»، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 32، 1383.

42.رضایی راد، محمّد، «کوندون»، روزنامه ی شرق، شماره ی 224، 1383.

43.رودگر، محمّدرضا، «نگاهی تطبیقی به عرفان شیعی و هندو»، فصل نامه ی کتاب زنان، شماره ی 16.

44.زیزک، سالوج، (salvoj zizek) «جنگ ستارگان 3، انتقام سرمایه ی

ص:377

مالی و جهانی»، ترجمه ی لقمان تدیّن نژاد، در آدرس:

www.ir.mondediplo.com/article622.html

45.سامری، سحر، «بررسی نفوذ صهیونیسم در سینما»، در سایت:

www.yahood.net.

46.سخایی، مژگان، «نگرشی نقّادانه به ذن بودایی از دیدگاه توحیدی»، ویژه نامه ی عرفان های منهای شریعت، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 35، 1384.

47.سری راهولمه، والبوله، «دین داری در غیاب متافیزیک»، ترجمه ی مسعود فریامنش، روزنامه ی ایران، 30/6/1384.

48.سلطان شاهی، علی رضا، «امپراتوری رسانه ای روپرت مورداک صهیونیست، از روپرت مرداک چه می دانید؟»، روزنامه ی کیهان، 8/5/1385.

49.______ ، «واقعیّت یهودستیزی»، از کتاب پژوهه ی صهیونیّت.

50.شریف زاه، رامین، «سینما جلوه گاهی برای عرفان سکولار»، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 35، 1384.

51.______ ، «هالیوود و فرهنگ سازان شیطانی»، ویژه نامه ی صهیونیسم، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 32، 1383.

52.شهبازی، عبدالله، «آزمون هولوکاست و تراژدی دمکراسی در جهان امروز، مکتب تاریخ واقعی و افسانه ی هولوکاست».

53.______ ، «پژوهه ی صهیونیست»، در سایت

www.shahbazi.org.

ص:378

54.______ ، «راز استیلای جهانی غرب»، در وب سایت:

www.shahbazi.org

55.شیرودی، مرتضی، «مبانی سیاسی _ اجتماعی صهیونیسم»، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 32، 1383.

56.صدرا، مریم، «آخرین فرستاده بر سر پرده ی نقره ای»، مجلّه ی فرهنگ پویا، شماره ی 1، 1385.

57.صفایی، مهشید، «زبان، راهی برای نفوذ صهیونیسم»، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 32، 1383.

58.طائب، مهدی، «جزوه های دشمن شناسی»، مؤسّسه ی مطالعات فرهنگی و اطّلاع رسانی لوح و قلم، 16/10/1382.

59.العجلانی، شمس الدّین، «سینمای صهیونیستی و تحریف تاریخ»، نشریه ی ندای قدس، شماره ی 78.

60.عزیزی، سیّد مجتبی، «راز همه رازه: نگاهی اجمالی به ادّعاهای یهودیان در مورد هولوکاست و سودهایی که از آن می برند»، ویژه نامه ی هولوکاست، فصل نامه ی مطالعات تاریخی، شماره ی 14، 1385.

61.علیخانی، مهدی، «مرزهای ناپیدای امپریالیسم رسانه ای (6 خواهران امپریالیستی)»، سایت روزنامه ی جام جم.

62.علی نظری، مزدک، «از کوه خواشان تا معبد شائولین»، در آدرس:

www.jour.4peace.com/main1.asp?aid=2.

ص:379

63.فرج نژاد، محمّدحسین، «سینما و فلسفه، شک گرایی و صهیون (نقد محتوایی فیلم ماتریکس)»، مجلّه ی معرفت، شماره ی 85، 1383.

64._ ، «وحی و پیامبری با طعم هالیوودی»، مجلّه ی فرهنگ پویا، شماره ی 1، 1385.

65.فیلند.اد، «پشت پرده ی هالیوود»، ترجمه ی مهران شباهنگ، روزنامه ی رسالت، شماره ی 5326، 1383.

66.قنبری آلانق، محسن، «اسطوره ی صهیونیسم مسیحی و انگاره ی منجی گرایی»، مجلّه ی موعود شرق، شماره ی 1، 1386.

67.کُریلی، حمید، «کابوس هفت لایه ی پرومته (کیش و مات در بیست حرکت به روش انیماتریکس)»، مجلّه ی دنیای تصویر، شماره ی 125، 1381.

68.کریمی، مرتضی، «آشنایی با مکتب دئیسم»، مجلّه ی معرفت، شماره ی 74، 1382، ص 70.

69. کریمی نیا، محمّدمهدی، «ماهیّت اعتقادی و دینی صهیونیسم»، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 32، 1383.

70.گوبلر، نیل، «چگونه یهودیان هالیوود را اختراع کردند؟»، نشر جهاد دانشگاهی واحد الزّهراء.

71.مظاهری سیف، حمیدرضا، «نقد عرفان پست مدرن»، ویژه نامه ی عرفان های منهای شریعت، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 35، 1384.

ص:380

72.میرزاآقایی، محمّدحسین، «کلیسای شیطان و موسیقی راک»، فصل نامه ی فرهنگ و دیپلماسی، شماره ی 1.

73.نقوی عبدالعزیز، علی، «سینمای اسرائیل و دگرگون سازی مفاهیم»، ترجمه ی سمیّه منفرد، روزنامه ی رسالت، 22/10/1383.

74.هادوی، علی اصغر، «دئیسم و اصول نظام سرمایه داری»، فصل نامه ی کتاب نقد، شماره ی 11.

75.وبر، مارک «نگاهی به لابی صهیونیستی در آمریکا»، روزنامه ی رسالت، شماره ی 5302، 1383.

76.وو، جرج، «طیف گسترده ی احساسات»، ترجمه ی سیّد عبدالرّسول نبوی، مجلّه ی نقد سینما، شماره ی 13، در سایت:

www.iricap.com/magentry.asp?id=2580.

77.یحیی، هارون، «داستان حقیقی کابالا»، ترجمه ی باران خردمند، مجلّه ی موعود، شماره ی 62.

78.Des O.R.F Nachleze Das Magazin، Namber 10،2000

79.Is Harry Potter Jewish? در سایت :

www.Ou.org/ncsy/projects/5764/cl-64/harry-potter-is-jewish.htm

ص:381

هالیوود.

3.مجلّه ی اسپات لایت، 22 سپتامبر 1986، چاپ آمریکا.

4.متن فیلم مستند «هالیوودیسم سینما و رؤیای آمریکایی»، نویسنده و کارگردان: سینکلر جاکوبویچ، محصول 1997م. آمریکا، بر اساس کتاب امپراتوری خودشان.

5.متن فیلم مستند «سینما، سرزمین موعود صهیونیسم»، دکتر مجید شا ه حسینی.

6.مجلّه ی سوره، شماره ی 3.

7.مجلّه ی همشهری جوان، شماره ی 97.

8.ویژه نامه ی هولوکاست، فصل نامه ی مطالعات تاریخی، موسّسه ی مطالعات و پژوه های سیاسی،، شماره ی 14.

9.لوح فشرده ی کتاب خانه ی دیجیتالی صهیونیسم، نشر مؤسّسه ی اطّلاع رسانی و مطالعات فرهنگی لوح و قلم، قم، 1385.

10.المجلّه، چاپ انگلیس، نهم مارس 1984.

ص:382

8.www. Harry potter forseekers. Com

9.www.accio.org.uk/amymiller3.shtml

10.www.answers.com/topic/list-of-Jewish-.americam-entertainers

11.www.answers.com/topic/list-of-Jewish-.american-entertainers

12.www.banoo.blogfa.com/cat-4.aspx.

13.www.baztab.com/news/38499.php

14.www.cinematik.blogfa.com/8509.aspx

15.www.darinoos.net/postx66220-45.html

16.www.dl4u2010.blogfa.com/post-65.aspx

17.www.en.wikipedia.org/wiki/jewel_in_the_palace

18.www.en.wikipedia.org/wiki/kundun

19.www.film-review.blogtfa.com/cat-380 aspx

20.www.foxen.com/moviein.php?mid=1192

21.www.hamburg2004.blogspot.com

22.www.harry potter forseekers.com/articles/jewish affinity.php

23.www.Harrypottertorah.com.

24.www.honar.ac.ir/news/shone.asp?id=1608kind2=1100months=8602

25.www.ihr.org

26.www.imdb.com

27.www.iptra.ir/vdcc2be4qq4.html

28.www.ir.mondediplo.com/article622.html

ص:383

29.www.iranactor.com/foreigner/films/2003/bulletroofmonk.htm

30.www.iranianuk.com/article.php?id=7084

31.www.iricap.com/magentry.asp?id=2580

32.www.iricap.com/magentry.asp?id=4394

33.www.ir-psri.com

34.www.isna.ir/main/newsview.aspx?id=news-648973

35.www.isna.ir/main/newsxml.aspx?id=891570

36.www.jamjamonline.ir

37.www.jour.4peace.com/main1.asp?aid=2

38.www.ksabz.net

39.www.ksabz.net/article.asp?aid=11301

40.www.mehrnews.com/fa/newsdetail.aspx?newsid=4459583

41.www.mouood.org.

42.www.ou.org./ncsy/projects/57-64/c1-64/Harry-potter-is-jewish.htm

43.www.ou.org/ncsy/projects/5764/c1-64/harry-potter-is-jewish.htm

44.www.pafa.blogfa.com/post-378.aspx

45.www.pergola.blogfa.com/post-11.aspx

46.www.persianbook.net/structure/criticism.php?bid=197

47.www.poorsattarkhodam.persianblog.com

48.www.rami.tv

ص:384

49.www.rasad.ir

50.www.revisionists.com

51.www.scrapbookpages.com/bergenbelsen/bergenbelsen03.html

52.www.shahbazi.org/pages/majd2.htm

53.www.sobhesadegh.ir

54.www.tbn.org

55.www.thefreedictionary.com

56.www.vho.org

57.www.wikipedia.org

58.www.wikipedia.org/wiki/bulletroof-monk

59.www.wikipedia.org/wiki/lucifer

60.www.yahood.net

61.www.yahoodi.com/famous

62.www.zundelsite.org